ขอโทษครับเมียผมเป็นมาเฟีย

          ผมปลุกคุณธีรภัทรให้ตื่นตามเวลาที่ถูกสั่งไว้ก่อนที่เจ้าตัวเขาจะหลับไม่คิดจริงๆว่าชีวิตที่เคยอยู่อย่างสงบคนเดียวมันจะมาถึงวันที่ต้องมีใครซักคนมาทำให้ผมต้องคอยดูแลยิ่งกับคนที่มีพระคุณแล้วไม่รู้จะต้องตอบแทนเขาแบบไหนแต่คงทำตามสิ่งที่เขาต้องการไปก่อนแล้วกัน “เออกันต์นายรู้จักโรงแรมShanghai donghuไหมพอดีฉันมีนัดลูกค้าที่นั้นคืนนี้ตอนสองทุ่มครึ่ง”“รู้ครับไม่ห่างจากที่นี้เท่าไร” “งั้นดีเลยนายช่วยพาฉันไปที่นั้นหน่อยได้ไหม” “ได้ครับว่าแต่คุณจะไปในชุดนี้จริงๆหรอ” ผมมองชุดที่คุณธีรภัทรใส่ตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองคนที่จ้องมาที่ผมอีกครั้ง “ทำไม?...ชุดนี้มันไม่ดีตรงไหนฉันใส่แล้วไม่หล่อหรอ” “ไอ้หล่อมันก็หล่อครับแต่ว่านี้พบลูกค้าสำคัญไม่ใช่หรอครับผมว่าใส่ชุดที่มันดูเป็นทางการกว่านี้หน้าจะเหมาะกว่า” “อืม...ก็จริงของนายแต่ฉันไม่แน่ใจว่าชุดไหนจะเหมาะนะซินายช่วยเลือกให้หน่อยได้ไหม” “สบายมากครับ” พูดจบผมก็เดินไปเลือกชุดของคุณธีรภัทรที่จัดใส่ตู้ออกมาให้ก่อนจะจัดแจงรีดให้คุณธีรภัทรไปเปลี่ยน “กันต์ฉันต้องผูกไทด้วยหรอว่ะมันอึดอัดนะ” “ต้องผูกซิครับอย่างน้อยๆไทมันช่วยเสริมบุคลิกภาพคุณให้ดูดีมากขึ้นด้วย” “ร้อยวันพันปีเคยผูกกับเขาซะที่ไหนละแล้วมันมัดไปทางไหนเนี้ยปกติพี่ออฟเตรียมไว้ให้ตลอดเวลาไปออกงาน” “ขอโทษนะครับเดี๋ยวผมผูกให้ก็ได้” ผมเดินเข้าไปใกล้ๆก่อนจะจัดการผูกเนคไทให้คนที่ยืนทำหน้าเบื่อโลกก่อนจะจัดแจงจัดให้เรียบร้อย “เสร็จแล้วครับคุณธีรภัทรหล่อมากเลย” “ขอบใจไปเถอะฉันอยากจะทำงานให้เสร็จๆจะได้รีบกลับประเทศไทย”

          ไหนบอกว่านัดสองทุ่มครึ่งว่ะนี้มันเลยเวลามาชั่วโมงกว่าแล้วแท้ๆตกลงป๊าผมบอกเวลาผิดหรือว่าผมมาผิดโรงแรมแต่ก็ไม่หน้าใช่นี่หว่าก็ในเมื่อที่นี้มันคือโรงแรง Shanghai donghu แล้วมันจะผิดไปได้ไง ป๊าคิดจะเล่นตลกกับผมหรือไง “ไอ้กันต์เมื่อไรเขาจะมาว่ะนี้มันจะสี่ทุ่มแล้วนะ” “ผมก็ไม่ทราบครับว่าแต่คุณแน่ใจหรอครับว่านัดสองทุ่มครึ่งแน่” “ก็แน่ดิว่ะเนี้ยๆพี่ออฟเตรียมพวกนี้ให้ฉันมาเนี้ย” “จริงด้วยแล้วแบบนี้คุณไม่ลองโทรถามท่านดูละ” “ไม่มีทางในเมื่อป๊าบอกว่างานนี้ฉันต้องทำด้วยตัวเองฉันไม่มีทางง้อป๊าแน่ๆ” “ครับงั้นถ้าสี่ทุ่มเขาไม่มาเราคงต้องกลับกัน” “เออหงุดหงิดชะมัด...ใครโทรมาตอนนี้ว่ะ” ผมหยิบมือถือขึ้นมาดูเบอร์ไม่คุ้นเอาเสียเลยว่าแต่เบอร์ใครกัน “ฮัลโลครับ” “hello are you Teerapat?” ใครว่ะภาษาอังกฤษงั้นหรอ “คุณธีรภัทรเป็นอะไรหรือเปล่าครับ” “กันต์นายชายพูดแทนหน่อยซิฉันไม่เก่งเรื่องภาษา” “ได้ครับ...Hello…yes…you have a problem?...ok I see…yes all right… ok” ผมมองผู้ช่วยจำเป็นผู้อยู่ไม่นานก่อนจะวางสายแล้วหันมายิ้มให้ผม “ใครว่ะเขาว่าไง” “มิสเตอร์คริสที่คุณต้องมาติดต่องานนะครับพอดีเขามีปัญหานิดหน่อยเลยขอเลื่อนกำหนดเซ็นต์สัญญาออกไปก่อนแต่เดี๋ยวเขาจะติดต่อมาอีกที” “แล้วแบบนี้เขาจะติดต่อมาวันไหน” “อันนี้ผมก็ไม่ทราบครับแต่ผมว่าคุณธีรภัทรควรจะรอพบเขานะครับถ้าเป็นลูกค้าสำคัญ” “ป๊านะป๊า...เออกลับเถอะ” “งั้นผมว่าเราไปหาอะไรทานกันก่อนก็นะครับเพราะคุณยังไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่มาถึงจีนเลย” “อือ..นายพาไปเลยแล้วกัน”

          “กันต์ไม่ต้องพาไปร้านอะไรหรอกหากินง่ายๆนั้นแหล่ะอย่ามากเรื่องเลย” ผมหันไปมองคนที่นั่งเบาะข้างๆก่อนจะพยักหน้ารับท่าทางดูเหมือนจะยุ่งยากแท้ๆแต่กับเป็นคนง่ายๆกว่าที่คิด “งั้นเป็นพวกบะหมี่แล้วกันนะครับ” “อือ..เออจริงซิจริงๆฉันก็อยากกินเป็ดย่างอ่ะพอจะมีไหม” “มีครับเป็นร้านบะหมี่เป็ดย่างอร่อยมากเลย” “งั้นไปกันเถอะพูดถึงก็หิวจนตาลายแล้ว” ผมยิ้มให้คุณธีรภัทรก่อนจะขับรถตรงไปที่ร้านเจ้าประจำ ไม่นานเมื่อไปถึงพร้อมกับสั่งอาหารเมนูต่างๆก็เสริฟมาที่โต๊ะคนบ่นหิวลงมือกินอย่างเอร็ดอร่อยท่าทางก็ไม่หน้ากินจุแท้ๆแต่กับกินเก่งกว่าที่ผมคิดเสียอีก “เออกันต์ฉันอยากกินเบียร์นายสั่งให้หน่อยดิ” “คุณธีรภัทรจะกินจริงๆหรอครับ” “อือ...เร็วสั่งให้หน่อยเผื่อของนายด้วยนะ” “ผมกินคงไม่ดีหรอกครับเดี๋ยวต้องขับรถอีก” “ก็กินนิดนึงไงเร็วสั่งมาๆ” “ครับ” ผมนั่งมองอีกคนกระดกแก้วอย่างสบายอารมณ์ไม่รู้หมดไปเท่าไรแต่ตอนนี้หรอ เหมือนนั่งดูเด็กที่บ่นพึมพำ “ป๊านะป๊าให้ลูกตัวเองมาที่จีนทั้งๆที่พูดอะไรไม่เป็นซักอย่าง” “คุณธีรภัทรครับผมว่าเรากลับกันเถอะ” “จะรีบกลับไปไหนว่ะ” “นี้มันตีหนึ่งแล้วนะครับอีกอย่างผมว่าคุรธีรภัทรเมามากแล้วด้วย” “เมาอะไร...จะกินต่อเอาแก้วมา” “พอเถอะครับร้านเขาจะปิดแล้วด้วย” “เบื่อจังเลยไปที่ไหนก็มีแต่คนสั่ง” “แล้วนั้นคุรจะไปไหนนะคุณธีรภัทร” “ก็กลับบ้านร้านจะปิดไม่ใช่รึไง” อะไรของเขาอยู่ๆคิดจะไปก็ลุกเดินไปเองเสียอย่างนั้น รอก่อนซิว่ะผมควกเงินจ่ายป้าเจ้าของร้านก่อนจะรีบเดินตามคนที่เดินเป็นปูออกจากร้านไป เมาขนาดนี้จะไหวไหมเนี้ย “เอ๊ะ!!...ทำไมเปิดประตูไม่ออก” “รถเราคันนี้ครับ” “อ๋อ...มิหน้าเปิดไม่ออก” ผมค่อยๆพยุงคนเมาไปนั่งที่เบาะก่อนจะจัดแจงคาดเข็มขัดให้ให้นั่งเรียบร้อยแล้วตรงกลับห้องทันที ทำไมผมต้องมาดูแลขี้เมาที่พึ่งเจอกันตั้งแต่วันแรกด้วยเนี้ย

          แคกๆ แคกๆ “คุณธีรภัทรอย่ารัดคอผมแน่นซิครับ” ครั้งแรกในชีวิตจริงๆไอ้กันต์ที่ต้องแบกคนขึ้นหลังเห็นตัวบางๆแท้ๆหนักเป็นบ้าเลย “คุณธีรภัทรครับ...ผมหายใจไม่ออกแล้ว” “พูดมากนะ...เมื่อไรจะถึงห้อง” “ถึงแล้วครับๆ” ผมค่อยๆเดินพาคนเมาไปทิ้งลงที่เตียงก่อนจะจัดแจงถอดรองเท้าและสูทออกให้ “กันต์...” “ครับคุณธีรภัทร” “หิวน้ำอ่ะ” “ครับรอแปบนะครับเดี๋ยวผมไปเทมาให้” “อือ” เอาจริงๆพอเวลาเมาก็น่ารักดีแหะเหมือนเด็กเลยผมเดินไปเทน้ำใส่แก้วก่อนจะเดินมานั่งข้างๆแล้วพยุงคนเมาให้ดื่มน้ำช้าๆ “คุณเมาแล้วงั้นก็นอนเลยนะครับเดี๋ยวผมนอนที่พื้นเอง” “ก็บอกแล้วไงอากาศเย็นแบบนี้อย่าทำเหมือนฉันมาสร้างความลำบากให้จะได้ไหม” “แต่ว่า” “ไม่ต้องมาแต่อะไรทั้งนั้นปิดไฟแล้วขึ้นมานอนดีๆฉันไม่มีเวลามาเถียงกับนายหรอกนะเวียนหัวจะแย่แล้ว” “ก็ใครใช้ให้คุณกระดกเบียร์แทนน้ำแบบนั้นละครับ” “ก็คนมันอยากกินนี่” “ครับๆ...” “เร็วๆปิดไฟแล้วมานอน”

          กลิ่นอะไรหอมจังเหมือนกับมีบางอย่างปลุกให้ผมตื่นมาในตอนเช้าแต่มาต่างกันก็ตรงที่อากาศที่หนาวนี่แหล่ะว่าแต่ใครทำอะไรแต่เช้านะพี่ออฟหรอไม่หน้าใช่พี่ออฟทำอาหารไม่ได้เรื่องไม่ใช่แน่ๆ แล้วใครทำนะ “คุณธีรภัทรครับตื่นได้แล้ว” เสียงใครนะคุ้นๆแต่ฟังแล้วละมุนหูจัง “คุณธีรภัทรครับ” “อื้ออออ...” ผมค่อยๆลืมตาก่อนจะกระพริบไปมาแล้วหันมองไปรอบๆห้อง ใช่ซิตอนนี้ผมอยู่ประเทศจีนแล้วผู้ชายที่นั่งลงข้างๆผมตอนนี้ก็คือ “กันต์” “ครับ” “โทษทีๆฉันคิดว่าอยู่ประเทศไทย” “คุรธีรภัทรเป็นยังไงบ้างครับเมื่อคืนดื่มซะหนักเลย” “ก็โอเคแหล่ะแล้วนี่นายตื่นมาทำไรแต่เช้า” “ผมทำโจ๊กนะครับจะได้กินร้อนๆคุณธีรภัทรไปล้างหน้าแปรงฟันแล้วมากินนะครับเดี๋ยวผมตักใส่ชามไว้ให้” “อือขอบใจแล้วนายละไม่กินพร้อมกันหรอ” “ครับ...” “งั้นรอแปบห้ามกินก่อนละฉันไม่ชอบกินข้าวคนเดียว” ไม่นานผมก็ออกมาพร้อมกับนั่งกินข้าวกับเจ้าของห้องที่เป็นผู้ช่วยผมในตอนนี้แต่บางทีผมก็อยากเห็นมันทำหน้าอื่นบ้างตั้งแต่เจอมามันมีหน้าเดียวหรือไงนิ่งๆ ไม่เห็นแสดงท่าทางอะไรบ้างเลย “เออกันต์แล้วตอนนี้นายทำอะไรอยู่ไม่ได้ทำงานหรอ” “ตอนนี้ก็ช่วยงานอาจารย์ที่มหาลัยอยู่ครับพอดีผมจบแล้วแต่ยังไม่รู้จะทำอะไร” “งั้นมาช่วยงานฉันแบบนี้แล้วงานนายละ” “งานผมตอนนี้หรอก็ดูแลคุณคอยช่วยงานคุณไง” “ป๊าฉันจ้างให้นายมาช่วยฉันงั้นซิ” “เปล่าครับแต่ผมตั้งใจจะช่วยเหลือท่านเท่าที่จะทำได้มากกว่า” “ดูป๊าฉันจะมีพระคุรกับนายมากเลยนะ” “ครับท่านให้ทุนผมเรียนต่อจนจบแล้วยังให้ทุนมาเรียนต่อที่จีนอีก” “ห่ะ?...ป๊าฉันใจดีขนาดนี้เลยหรอทีกับลูกแท้ๆนี้โหดกับฉันตลลอด” “ไม่หรอกครับท่านคงอยากให้คุณสมบูรณ์แบบในฐานะทายาท” “พูดเหมือนป๊าของฉันไม่มีผิดเลยนะ...เออจริงซิงั้นที่เซียงไฮ้มีที่เที่ยวบ้างไหมฉันว่าไหนๆก็ต้องรอทางมิสเตอร์คริสติดต่อมาแบบนี้ฉันไปเที่ยวดีกว่า” “ได้ครับแต่ไม่รู้ว่าคุณจะชอบหรือเปล่าแค่นั้นแหล่ะ” “เอาน่า...ถือซ่ะว่าแก้เครียดนายก็ด้วยบอกให้เรียกฟลุ๊คก็เรียกคุณธีรภัทรอยู่ได้หน้ารำคาญ”

          “ที่นี่เขาเรียกว่าอะไรอะสวยมากเลย” “อุทยานดองพิงครับคล้ายๆกับเกาะนามิของเกาหลี” “นายเคยไปเกาหลีด้วยหรอ” “ไม่ครับ...แต่ผมชอบดูซีรี่ย์เกาหลี” “หน้าตาไม่บ่งบอกเลยนะ...แล้วมันจะมีจักรยานให้เราเช่าไหมฉันอยากปั่นจักรยานอ่ะ” “มีครับเดี๋ยวเราไปเช่าตรงนั้นกัน” พูดจบผมก็พาคุณธีรภัทรเดินไปเช่าจักรยานแต่เหมือนโชคจะไม่อำนวยซักเท่าไรก็จักรยานเหลือแค่คันเดียวเพราะอีกคันที่จอดไว้ยางดันรั่ว “เออคือคุณธีรภัทรครับพอดีมีแค่คันเดียว” “ก็เอาดิทำไม” “แต่ว่าเรามาสองคน” “ก็ซ่อนดิแค่นี้คิดไม่ได้หรือไง” “ครับๆงั้นเดี๋ยวผมปั่นให้คุณซ้อนแล้วกัน” “เลิกทำตัวเป็นลูกน้องซักทีเหอะก็พลัดกันปั่นนี่แหล่ะไปเร็ว” ยอมแพ้เขาจริงๆกลายเป็นว่าผมต้องซ่อนท้ายเขาทั้งๆที่เขาตัวเล็กกว่าผมแท้ๆ “อากาศดีเนอะว่าป่ะ” “ครับ...” “เออกันต์ปกตินายมาที่นี่บ่อยหรอ” “ก็ไม่ครับนานๆที” “แล้วมากับใครแฟนนายหรอ” “มาคนเดียวครับผมไม่มีแฟนซะหน่อย” “ไม่อยากจะเชื่อเลยหน้าตานายก็ไม่ได้แย่ทำไมไม่มีแฟนให้ฉันหาให้เอาไหม” “ขอบคุณครับแต่ไม่ดีกว่า” “นายนี่โคตรน่าเบื่อเลยเอาละฉันเหนื่อยแล้วนายมาปั่นให้ฉันซ้อนที” ทันทีที่ผมลงไปเปลี่ยนเป็นคนปั่นพออีกคนขึ้นมาซ้อนท้ายก็สวมกอดเอวผมจากด้านหลังทันที “คุณธีรภัทรทำอะไรครับ” “ซ้อนท้ายจักรยานถามทำไม” “ก็...คุณกอดเอวผม” “จะตกใจทำไมกอดเอวเฉยๆไปเร็วฉันอยากไปดูตรงนู้น” “ครับ” เป็นใครก็ต้องตกใจป่ะว่ะอยู่ๆก็มาสวมกอดเอวแบบนี้ ช่างเหอะผมค่อยๆปั่นจักรยานพาอีกคนไปที่บริเวณใกล้บึงน้ำก่อนจะจอดให้คุณธีรภัทรได้เดินถ่ายรูปไปเรื่อยๆ

          ไม่ยักกะรู้ว่าที่จีนจะสวยได้ขนาดนี้เพราะเท่าที่ผมฟังๆบวกกับอ่านเจอมามีแต่คนบอกว่าจีนดูสกปรกแท้ๆแต่พอได้มาสัมผัสจริงๆนะหรอผมว่ามันก็ไม่ได้แย่หรอกแต่ถามว่าทำไมคนถึงพูดในแง่ลบทุกครั้งที่มาจีนก็เพราะคำบอกเล่าต่อๆต่างหากละคนที่มาเที่ยวจีนเลยไม่ได้สนใจที่จะมองหาความสวยงามของประเทศนี้แต่กับพากันมาหาจุดที่ดูแย่เพื่อบอกต่อกันเท่านั้นเอง อย่างที่นี่หรอสวยมากจริงๆบรรยากาศออกจะโรแมนติกด้วยซ้ำเหมาะกับพาใครซักคนมาเดท เดทงั้นหรอ? แล้วทำไมอยู่ๆผมถึงต้องมาสะดุดกับคำนี้ละ “คุณธีรภัทรครับ” แชะ! ทันทีที่ผมหันหน้าไปตามเสียงของคนที่เรียกเสียงกดชัตเตอร์ก็ดังขึ้นมาทันที “ภาพนี้ดูดีมากเลยครับ” ไม่พูดเปล่าคนที่กดถ่ายรูปเดินเอารูปที่ถ่ายผมมาให้ดู “เป็นไงครับภาพนี้คุณธีรภัทรดูน่ารักมากเลยนะ” “น่ารัก?...” “ครับน่ารัก” “มีผู้ชายที่ไหนเขาชมกันว่าน่ารักว่ะ” ผมหันหน้าหนีอีกคนก็จะไม่ให้หันหลบได้ไงละอยู่ๆมีผู้ชายด้วยกันมาชมว่านน่ารักมันก็ต้องเขิน เขิน? ทำไมรู้สึกร้อนหน้ายังไงไม่รู้พอๆไอ้ฟลุ๊คเลิกฟุ้งซ่าน “เออกันต์ฉันหิวแล้วอ่ะ” “งั้นเดี๋ยวเรานั่งกันตรงนั้นก็ได้ครับเดี๋ยวผมไปยกกล่องอาหารมา” “กล่องอาหาร?” “ครับพอดีตอนจะออกมาผมเตรียมข้าวกล่องมาด้วยเพราะตั้งใจจะพาคุณมาที่นี้” “มิหน้าตอนออกจากห้องมาดูเหมือนมีของเยอะแยะ” “ก็ผมรู้ไงครับว่าที่นี้หาอะไรทานยากอีกอย่างผมคิดไว้แล้วว่าคุณต้องหิว” “รู้มากนักนะเอามาเร็วๆ” “ครับ” “ใครได้นายไปเป็นแฟนนี้คงโชคดีมั่ง” “อ้าว?...ทำไมต้องมั่งด้วยครับ” “ก็นายนะอะไรก็ดีหมดคิดตรงหน้าเบื่อนี่แหล่ะ...มาที่แบบนี้ทั้งทีดันมาคนเดียวเป็นฉันคงพาสาวๆมาด้วยแล้วมีที่โรแมนติกขนาดนี้” “ก็นี้ไงผมก็พาคุณมาด้วยแล้วไม่ได้มาคนเดียวซักหน่อย” แคกๆ ทำไมรู้สึกร้อนหน้าอีกแล้วว่ะแล้วไอ้คำพูดที่ว่ามีผมมาด้วยนี้หมายความว่าไงแล้วทำไมใจผมต้องเต้นแรงด้วยใจเย็นๆนะฟลุ๊คดึงสติกลับมาเร็วๆ บ้าหรือไงอยู่ๆมาใจเต้นกับผู้ชายหน้าเบื่อแบบไอ้กันต์ได้