ขอโทษครับเมียผมเป็นมาเฟีย

          “อะไรนะป๊า!!...นี้ป๊าจะให้ผมไปจีน” มันวันอะไรของผมเนี้ยวันตรุษจีนแท้ๆแทนที่ผมจะได้หยุดพักบ้างไหนจะทั้งเรียนทั้งช่วยงานที่บริษัท วันนี้ผมตั้งใจว่าจะหยุดนอนพักอยู่บ้านแท้ๆหลังจากไหว้เจ้าเสร็จแต่กลายเป็นว่าป๊าเรียกให้ผมเข้าไปหาไอ้เราก็คิดว่าท่านจะให้อังเปาที่ไหนได้กลายเป็นตั๋วเครื่องบินให้เดินทางไปจีนวันนี้ มันกะทันหันไปหรือเปล่า แต่ประเด็นมันไม่ได้อยู่ตรงนั้นหรอกเพราะผมไม่ได้ไปเที่ยว แต่ป๊ากับให้ผมเดินทางเพื่อไปติดต่องานแทนแล้วเรื่องภาษาจีนละป๊าคิดว่าลูกชายป๊ามีความสามารถในเรื่องนี้หรือไง “ป๊า...ผมไม่ไปนะป๊าก็รุ้ผมพูดภาษาจีนไม่ได้” “ลื้อต้องไปอาฟลุ๊คเพราะป๊าอยากให้ลื้อไปติดต่อลูกค้าที่นั้น” “ป๊า...แล้วผมจะทำได้หรือไงป๋าก็รู้ปกติผมไม่เคยไปคุยกับลูกค้าเอง” “ก็ฝึกซิงานนี้ป๊าจะให้ลื้อไปคนเดียว” “ไม่นะป๊าอย่างน้อยๆก็ให้จุมพลไปกับผมด้วยก็ได้” “อาจุมพลต้องไปดูงานกับป๊าเพราะฉะนั้นลื้อต้องไปคนเดียว” “ป๊าไม่คิดว่างานของป๊าจะพังหรือไง” “อันนี้ก็อยู่ที่ลื้อแล้วละอีกอย่างลื้อก็รู้ว่าหุ้นส่วนบริษัทเราตอนนี้จับตามองลื้ออยู่ในฐานะทายาทGFกรุ๊ป ถ้าลื้อติดต่อกับลูกค้าคนนี้ผ่านได้อย่างสำเร็จใครๆเขาก็จะว่าลื้อไม่เหมาะสมไม่ได้” “แต่ป๊า....” “ไม่มีแต่ไปเก็บของได้แล้วอีกเดี๋ยวป๊าจะให้จุมพลไปส่งลื้อที่สนามบิน” “แล้วเรื่องภาษาของผมละ” “ไม่ต้องห่วงป๊าได้ติดต่อคนทางนู้นให้คอยช่วยเหลือแล้วไปเก็บของแล้วไปทำหน้าที่ของลื้อให้ได้นี่เป็นคำสั่ง” อะไรกันไหนใครเขาบบอกว่าวันตรุษจีนจะต้องรับแต่สิ่งดีๆไหงกลายเป็นผมที่ซวยต้อนรับตรุษจีนแบบนี้เนี้ย ป๊านะป๊าเห็นลูกชายเป็นอะไรวันหยุดทั้งทีเนรเทศลูกให้มาทำงาน

          “อาจารย์มีอะไรหรือเปล่าครับเรียกผมมาในวันหยุดแบบนี้” ผมมองหน้าอาจารย์ที่เรียกมาพบในวันหยุดเทศกาลแบบนี้ก่อนที่อาจารย์จะยื่นซองสีน้ำตาลส่งให้ผมรับมาเปิดดูก็เห็นรูปผู้ชายคนหนึ่งว่าแต่อาจารย์ให้ผมทำไม “คืออะไรหรอครับอาจารย์” “วันนี้ตอนบ่ายสามคุณช่วยไปรับคนในรูปนี้ที่สนามบินที” “ให้ผมไปรับ?...ว่าแต่เขาเป็นใครหรอครับ” “ลูกชายของคนที่ให้ทุนการศึกษาต่อของคุณไงวันนี้เขาจะมาที่จีนอาจารย์อยากให้คุณคอยช่วยเหลือเขาหน่อย” “ครับ...ว่าแต่เขาชื่ออะไรหรอครับ” “คุณธีรภัทรอายุก็หน้าจะรุ่นราวคราวเดียวกับคุณนั้นแหล่ะ” “แล้วเขาจะรู้ได้ไงว่าผมเป็นคนไปรับที่สนามบิน” “มันจะยากอะไรคุณก็ทำวิธีไหนก็ได้ให้เขาเห็นคุณเอาละหมดธุระของผมแล้วคุณก็ไปทำตามที่ผมบอกแล้วกันที่สำคัญดูแลเขาให้ดีๆ” “ครับ” คุณธีรภัทรงั้นหรอแปลกจังมาทำไมที่จีนแล้วมาคนเดียวหรอมาทำไม คำถามในหัวมากมายที่ผมอยากจะถามต่อแต่ก็ได้แต่เก็บเงียบเอาไว้ ทำให้เขาเห็นผมที่ไปรับที่สนามบินซินะ จริงด้วยผมลืมไปได้ไง เมื่อคิดได้ดังนั้นผมรีบกลับห้องพักก่อนที่จะไปจัดเตรียมอุปกรณ์ทำป้ายชื่อขนาดใหญ่เพื่อไปรอรับที่สนามบิน ว่าแต่ผมต้องเตรียมอะไรไปต้อนรับหรือเปล่านะ แล้วถ้าเอาช่อดอกไม้ไปต้อนรับจะเหมาะไหมวะ ไอ้กันต์เอ้ยยยย...ทำไมมันดูยากจัง

          “พี่ออฟพี่ไม่ไปจีนกับผมจริงๆหรอ” “ผมไปไม่ได้จริงๆครับคุณฟลุ๊คท่านให้ผมไปตรวจไซต์งานเป็นเพื่อนท่านขอโทษด้วยนะครับ” “ใจร้ายว่ะ...งั้นผมฝากพี่ดูแลป๊าให้ด้วยแล้วกันอย่าให้ความดันขึ้นอีก” “ได้ครับ...งั้นผมส่งแค่นี้นะครับเดินทางปลอดภัยนะครับคุณฟลุ๊ค” “โอเคๆเดี๋ยวถึงจีนผมจะไลน์มาบอก” “ครับ” แม้ผมจะชอบอยู่คนเดียวก็ตามเถอะแต่นี้มันเดินทางไปต่างประเทศนะแล้วต้องไปคนเดียวภาษาก็ไม่ได้จะรอดไหมว่ะแถมเรื่องนี้ต้องไปติดต่อลูกค้าอีกงานนี้แย่แน่ไอ้ฟลุ๊ค.... หงุดหงิดขอหากาแฟกินซักแก้วก่อนขึ้นเครื่องแล้วกันอีกตั้งหลายชั่วโมง “อเมริกาโนหนึ่งแก้วครับ” หลังจากสั่งไปไม่นานผมก็ได้กาแฟก่อนจะเดินไปเช็คอินเพื่อขึ้นเครื่องทำไมต้องมาหงุดหงิดแบบนี้ด้วยนะแล้วคนที่ป๊าส่งให้มาคอยดูแลอีกจะเป็นยังไงก็ไม่รู้ หวังว่าคงจะมีประโยชน์ช่วยได้นะจะได้ทำงานให้เสร็จๆจะได้รีบกลับ

          จะบ่ายสองแล้วเผลอหลับไปได้ไงว่ะไอ้กันต์ผมรีบวิ่งใส่ลองเท้าพร้อมหอบป้ายกระดาษพะรุงพะรังก่อนจะคว้าเอาช่อดอกไม้ที่เตรียมไว้รีบขับรถตรงไปที่สนามบินทันทีหวังว่าจะไปทันนะงานสำคัญแท้ๆ หลังจากขับรถมาถึงผมก็รีบวิ่งไปรอที่ทางออกของสนามบิน บ่ายสามพอดีไม่ใช่ว่าเขาออกไปแล้วนะ อยู่ไหนนะคุณธีรภัทรผมหยิบป้ายกระดาษที่ทำขึ้นมาชูรอแต่นี้มันก็ผ่านมา20นาทีแล้วทำไมคุณธีรภัทรไม่มาไม่ใช่ว่าคาดกันนะไม่งั้นตายแน่ “เอาไงดีว่ะไปประกาศหาดีไหม” ผมบ่นกับตัวเองก่อนจะก้าวขาเพื่อจะเดินไปอีกทางก็มีมือใครซักคนเดินมาจับไหล่ผมจากด้านหลัง “Are you waiting me?” อะไรของผู้ชายคนนี้ปิดหน้าปิดตาใส่แว่นแล้วภาษาอังกฤษท่าทางเขินๆแบบนั้นมันอะไร ผมจ้องมองคนที่เกาะที่ไหล่ผมก่อนจะทำหน้าสงสัย เหมือนคนถูกมองจะรู้ตัวจึงถอดแว่นตาออกเปิดหน้าให้เห็น “คุณธีรภัทร?” “อ้าว...นายพูดไทยได้หรอ” “ครับผมเป็นคนไทย” “โถ่แล้วก็ไม่บอกว่ะ” “เออนี้ครับดอกไม้ยินดีต้อนรับนะครับคุณธีรภัทร” “ดอกไม้?” ผมยื่นช่อดอกไม้ให้กับยิ้มคนที่พึ่งมาถึงใครจะไปคิดว่าตัวจริงจะดูดีกว่าในรูปไปอีกหลายเท่า

          ดอกไม้งั้นหรอ? มีที่ไหนเขาให้ดอกไม้ผู้ชายกันบ้างว่ะผมได้แต่ยืนจ้องหน้าผู้ชายที่มารับคนนี้ก็ท่าทางแปลกๆแล้วไอ้ป้ายชื่อผมที่ถือในมือนั้นอีก มันเข้ากับการมารับผู้ชายที่สนามบินตรงไหนกันแต่ก็เอาเถอะขี้เกียจจะพูดผมรับช่อดอกไม้มา “แล้วคุณธีรภัทรจองโรงแรมไหนไว้ครับผมจะได้ไปส่ง” “ไม่ได้จองอ่ะป๊าให้จัดการเอง” “ครับ...งั้นเดี๋ยวผมเช็คให้แล้วกัน” “ไม่ต้องฉันไปพักบ้านนายดีกว่าคงอยู่ไม่กี่วันจะได้ไม่เสียเงิน” “ห่ะ?...แต่ผมอยู่เป็นห้องเล็กๆเองนะครับคุณจะมาอยู่ห้องผมได้หรอ” “ก็แค่นอนไหม?...อย่าเรื่องมากได้ไหมช่วยลากกระเป๋าหน่อยแล้วกันง่วงนอนเมื่อยด้วยอยากพักผ่อนแล้ว” “ครับ” พูดจบผมก็เดินอุ้มช่อดอกไม้ตามหลังคนที่ลากกระเป๋านำผมไปที่รถของเขาทันที “เออคุณธีรภัทรครับนั่งทางนี้ครับตรงนั้นที่คนขับ” “ห่ะ?...อ๋อลืมพอดีที่ไทยกับที่นี้คนละฝั่งกัน” “ครับ...ว่าแต่จะพักห้องผมจริงๆหรอ” “ทำไมหรือว่านายมีแฟน” “เปล่าๆครับผมไม่มีแฟน” “อือ...ก็อยู่คนเดียวฉันอยู่ด้วยจะเป็นไร” “ก็ห้องผมเล็กกลัวไม่สะดวกสบายจะทำคุณธีรภัทรลำบาก” “นี้คิดว่าฉันเป็นพวกเรื่องมากหรือไง” “เปล่าครับ” “เออไม่ใช่ก็หุบปากจะพักผ่อนถึงห้องนายแล้วปลุกด้วย” “ครับ”

          อะไรของเขากันโรงแรมมีเยอะแยะเป็นถึงลูกชายเจ้าของบริษัทใหญ่แต่ดันงกไม่เปิดโรงแรมแล้วมาเบียดเบียนห้องพักของผมแบบนี้ก็หมายความว่าผมต้องยกเตียงนอนให้กับเขาอีกไม่รู้กี่วันงั้นหรอ ชีวิตนะชีวิตแค่หอพักเล็กๆของนักเรียนทุนมันจะไปหน้าอยู่ได้ไงกัน “คุณธีรภัทร คุณธีรภัทรครับ ถึงแล้วครับ” “หื้อ...ถึงแล้วหรอ” “ครับ” “อื้อ...นำไปแล้วกันว่าห้องไหน” ผมลากกระเป๋าเดินนำคนที่อุ้มช่อดอกไม้ตามเข้ามาเมื่อถึงห้องทันทีที่ผมเปิดประตูห้องเข้าไปคนที่มาด้วยก็มองสำรวจทุกซอกทุกมุม “ผมบอกแล้วว่าห้องผมไม่น่าอยู่หรอกครับคุณธีรภัทรจะเปลี่ยนใจไหมผมจะได้พาไปหาโรงแรม” “ไม่อ่ะ...สภาพก็ไม่ได้แย่ห้องก็สะอาดดีแค่นี้ฉันอยู่ได้” “ครับ...” “เออนายชื่ออะไรฉันยังไม่รู้ชื่อนายเลย” “ชนกันต์ครับ” “เอาชื่อเล่นดิว่ะแบบสั้นๆเรียกง่ายๆนะไม่มีรึไง” “กันต์ครับ” “โอเค...ต่อไปก็เรียกฉันว่าฟลุ๊คแล้วกันอายุไม่หน้าจะห่างกันมากอย่ามาเรียกคุรอะไรเลย” “แต่ว่า” “เออนี้เป็นคำสั่งไม่ต้องทำหน้าอึดอัดมากก็ได้อยู่กับฉันเนี้ยหรือว่าอึดอัด” “เปล่าครับงั้นคุณ....เออฟลุ๊คนอนที่เตียงแล้วกันเดี๋ยวผมนอนที่พื้นเอง” “หนาวขนาดนี้อย่ามาตลกนะฉันมาทำงานไม่ได้มาให้ใครเอาใจก็นอนมันด้วยกันเนี้ยจะเป็นอะไร” “คือว่า...” “ไอ้กันต์...อย่าเรื่องมากฝากเก็บของในกระเป๋าให้ด้วยหนึ่งทุ่มปลุกฉันด้วยเข้าใจไหม” “ครับ” อะไรว่ะอยู่ๆก็จะให้เรียกแบบกันเองมันจะทำแบบนั้นได้จริงๆหรอไม่ดีมั่งหรือว่าไงนี้ผมควรเลยตามเลยไปงั้นหรอแล้ว นอนเตียงเดียวกันมันจะดีหรอจะบอกว่าอึดอัดตรงๆก็ไม่ได้สรุปผมต้องทำไงดีเนี้ย