WE

          ไม่อยากจะพูดถึงสภาพผมในตอนนี้เลยก็เมื่อคืนผมนอนหลับซ่ะที่ไหนกันละ พอหลับตาลงก็เห็นภาพตอนที่ไอ้หน้าหล่อก้มมาจูบทุกที ใครมันจะไปลืมได้ลงกันแล้วที่สำคัญนั้นมันจูบแรกนะเว้ย จูบแรกมันควรเกิดจากคนที่รักไม่ใช่หรอว่ะไม่ใช่จากไอ้ผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้ แค่คิดถึงภาพในหัวก็เข้ามาความรู้สึกของริมฝีปากมันยังติดอยู่เลยแท้ๆ โถ่เว้ย...แล้ววันนี้ผมมีเรียนรวมกับมันอีกด้วยยิ่งไม่อยากจะเจอหน้ากับต้องมาเจออีกแล้วแบบนี้ผมต้องทำยังไง เอาว่ะหลบๆไปก่อนแล้วกันมันเองคงไม่ได้สนใจอะไรผมนักหนาหรอก “เอาละครับนักศึกษาทุกคนวันนี้ผมจะให้จับฉลากทำงานคู่กันนะครับผมจะไม่ให้ทำกับเพื่อนของตัวเองแต่จะให้ทำกับทุกคนที่เรียนในคลาสนี้” ผมไม่เข้าใจว่าอาจารย์ทำไมจะต้องทำอะไรให้มันยุ่งยากด้วยในเมื่อรายงานถ้าเป็นคู่จะทำกับใครก็ได้แท้ๆ “เอาละครับผมจะให้เดินออกมาจับฉลากกันทีละคนเริ่มจากแถวแรกจากประตูมาเลยครับ” เมื่อนักศึกษาทุกคนพากันค่อยๆลุกเดินไปจับฉลากในกล่องทีละคนจนถึงผมที่นั่งมุมท้ายสุดของห้องที่เดินลงมาสายตาผมก็สวนกับอีกคนที่ผมไม่อยากเจอซักเท่าไรเลยเดินไปไม่มองหน้าไอ้กันที่สวนขึ้นมา “เอาละครับใครที่ได้เลข1 ลุกขึ้นครับ” เมื่อลำดับเลขที่ที่อาจารย์เรียกค่อยๆลุกขึ้นเพื่อจดชื่อทำงานคู่แต่...ทำไมจนตอนนี้เลขที่12แล้วยังไม่มีไอ้กันต์ลุกขึ้นซักที ไม่ใช่ว่า... “เลขที่13ลุกขึ้นครับ”  เชี้ยขึ้นบ้านแล้วไงผมหันไปมองคนที่ทำรายงานคู่กับผมที่หันกลับมามองผมเช่นกัน  “ไอ้กันต์?”

          เหมือนความโชคดีมันคงเข้าข้างผมจริงๆทันทีที่อาจารย์เรียกลำดับที่จับคู่ทำงานผมหันมองหาคนที่จะทำงานคู่กับผมและมันไม่หน้าจะเกิดขึ้นได้จริงๆว่า “ฟลุ๊ค!!...” “อาจารย์ครับผมขอเปลี่ยนคู่ได้ไหม” ไม่ทันที่ผมจะได้จะได้พูดอะไรอีกคนก็ตะโกนมาจากหลังห้อง “อะไรของคุณธีรภัทรนี้มันงานคู่แล้วคุณก็จับฉลากได้แล้ว” “แต่ผมไม่อยากคู่กับมันนี้ครับ” “คุณเป็นเด็กหรือไงนั่งลง...สรุปเลขที่13 ชนกันต์กับธีรภัทร” นี้เขาเกลียดผมถึงขนาดแค่ทำรายงานคู่กันเขายังไม่อยากจะทำร่วมเลยหรอ ผมได้แต่ลอบมองเขาตลอดจนหมดคลาสก่อนจะพยายามเดินตามหลังคนที่รีบเก็บของออกจากห้องไป “ฟลุ๊คเดี๋ยวก่อนดิคุยกันก่อน” “กูไม่คุยไปไกลๆกูเลย” “เฮ้ย...ยังโกรธเราอยู่หรอ” “เออ...ไม่ต้องมายุ่งกับกูแล้วรายงานมึงไปคิดมาเลยว่าจะทำหัวข้อไหนแล้วก็แบ่งมา” “เฮ้ย...ทำไมเป็นงี้ว่ะ” “แล้วมันใครว่ะที่ทำให้เป็นแบบนี้” พูดจบฟลุ๊คก็เดินจากผมไป  นี้มันคงจบแล้วจริงๆหรอคิดว่าจะเป็นเพื่อนกันได้แล้วแท้ๆสุดท้ายแค่เพื่อนก็คงเป็นไม่ได้แล้วซินะ

          “ไอ้กันต์มึงเป็นอะไรครับไอ้น้องรักนัดกูมากินเหล้าด้วยแล้วเอาแต่นั่งเขี่ยแก้วเหล้าเนี้ย” ผมละเบื่อไอ้อาการลูกพี่ลูกน้องของผมคนนี้จริงๆมันโทรให้ผมปิดคลีนิคเร็วๆแล้วมานั่งดิ้งกับมันแต่พอมาถึงมันก็เอาแต่เอามือขนแก้วเหล้าเล่นตกลงมันเป็นบ้าอะไรของมัน “พี่ออฟ” “อะไรรรรร” “พี่เคยรู้สึกแบบสับสนป่ะว่ะ” “สับสน?...สับสนอะไรของมึง” “ก็แบบไม่รู้ว่าทำไมถึงคอยแต่คิดถึงใครคนหนึ่งตลอดเวลา” “เดี๋ยวนะ...นี้มึงไปตกหลุมรักสาวที่ไหนมาไอ้กัน” “ไม่ใช่พี่...ก็แค่ชอบมองเขาเฉยๆอยากเป็นเพื่อนอยากอยู่ใกล้ๆแต่เหมือนเขาจะเกลียดผมว่ะ” “อาการหนักนะมึงเนี้ย...ว่าแต่สาวคนนั้นเป็นใครว่ะ” “ไม่ใช่สาวพี่” “ไม่ใช่สาว?...งั้นผู้ชายหรอว่ะ” คนถูกถามเงยหน้าจากแก้วเหล้ามามองผมที่นั่งกระดกแก้วเหล้าเข้าปาก  “มองกูแบบนี้หมายความว่าไงว่ะ...อย่าบอกนะว่าไปตกหลุมรักผู้ชาย” “รักเริกอะไรเหล่าแค่อยากเป็นเพื่อนเฉยๆ” “เพื่อนบ้าอะไรร้อยวันพันปีมึงไม่เห็นจะอยากมีเพื่อนว่าแต่ตกลงใคร กูรู้จักป่ะ” “ฟลุ๊คอ่ะ...” “ฟลุ๊ค...เดี๋ยวนะฟลุ๊คนี้คือน้องคนที่พาแมวมาหากูกับมึงใช่ไหม” “อือ...แต่เหมือนเขาไม่อยากเป็นเพื่อนกับผมเลยพี่” “แล้วมึงรู้ได้ไงว่าเขาไม่อยากเป็นเพื่อนกับมึงวันก่อนเขาก็ไปหามึงที่บ้านไม่ใช่หรือไง” “เขาไปหาแรมโบ้หรอก...อีกอย่างก็เพราะวันนั้นนั้นแหล่ะเขาถึงได้เกลียดผมเนี้ย” “เกลียด?...” “ช่างเหอะกินๆพี่จ่ายตังให้ผมด้วยนะเดือนนี้เงินไม่พอ” “ดีเนอะชวนกูออกมาแต่ให้กูเลี้ยง” “ ก็พี่ทำงานแล้วไว้ครั้งหน้านะพี่” “เออๆ....มึงนี้เปลี่ยนไปจริงๆว่ะเมื่อก่อนชอบอยู่คนเดียวตอนประกวดเดือนได้มีคนเข้ามาหาเยอะก็บ่นรำคราญแต่มาตอนนี้อยากได้เพื่อน” “ก็ฟลุ๊คเขาไม่เหมือนคนอื่นไงคนอื่นมีแต่วิ่งเข้าหาแต่ฟลุ๊คมีแต่ผมที่คอยพยายามเข้าหา” “ชอบเขาอะดิ” “พี่นี่เพ้อเจ้อ” “เอาเหอะมึงจะพูดไงก็เรื่องของมึงแต่ให้กูบอกนะมึงชอบเขาเข้าเต็มๆแล้วละดีไม่ดีเกินคำว่าชอบไปแล้วมั่ง”  ผมก็ได้แต่หวังว่าไอ้น้องรักคนนี้ของผมจะรู้ใจตัวเองสักทีเพราะที่ผ่านมามันก็ไม่มีใครที่ทำให้มันคลั่งได้ขนาดนี้แต่เท่าที่ดูคนที่มันไปชอบดันเป็นพวกติสแตกนี้ซิปัญหาใหญ่เลยละงานนี้