7วันจากรักเป็นรอ

พอสไม่นอนดึกแล้วเพราะต้องเตรียมร่างกายสำหรับการทำงานตอนเย็นซึ่งวันนี้เป็นวันแรกที่เขาจะได้เริ่มทำงาน "ไง!!พอส" ยังคงเป็นทัชคนเดิมที่เดินเข้ามาทักพอส "ว่าไงเพื่อนฝูง" พอสตอบกลับอย่างร่าเริง "นี่เมื่อวานข้าแทบดีใจลั่นเลยนะเว้ย ดูๆ" ทัชพูดพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดเกมให้พอสดู "เห้ย!!!!นี่มันอาวุธแรนี่หว่า หายากสุดๆเลยแถมตีบวก9ด้วย เอ็งไปได้แต่ใดมา" พอสถึงกับตะลึงเพราะตัวเองไม่เคยได้ของที่ดรอปจากมอนสเตอร์ได้ดีขนาดนี้ "สงสัยดวงดีมั้ง แต่ตีบวกข้าใช้ไอเท็มตอนอีเวนท์" ทัชพูดแล้วก็เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าอย่างเดิม "นี่2คนนั้นน่ะมัวบื้ออะไรอยู่ รีบเดินมาได้แล้วเดี๋ยวปิดประตูไม่ให้เข้าให้เคืองไป" เสียงของสารวัตรนักเรียนตะโกนให้ทั้งสองรีบเดิน "ปากหมาจริงๆ" พอสพูดอย่างไม่พอใจ "ตามนั้นปากอย่างนี้ขึ้นคานไปเถอะเจ๊" ทัชพูดแนวเห็นด้วยแบบสุดๆ
พักเที่ยง
"เฮ้ย ได้ข่าวว่าเอ็งไปเป็นอาสาสมัครเหรอวะ" ทัชพูดพร้อมกับถือจานข้าวมานั่งตรงข้ามพอส "เออ ก็อย่างที่ได้ยินนั่นล่ะ" พอสหยุดกินก่อนเงยหน้ามาตอบทัช "น่าเบื่อจะตายเอ็งจะทำไปทำไมวะ" ทัชถามพอสด้วยความสงสัย "ข้าชอบบรรยากาศตอนเย็นมันดูแล้วสดชื่นดี" "เออ ถ้าได้อะไรก็เอามาฝากเพื่อนบ้างน่ะ" ทัชพูดทิ้งท้ายก่อนลงมือกินข้าว หลังจากกินข้าวเสร็จทั้งคูก็ไปนั่งคุยกันหลังอาคารตามปกติ
ตอนเย็น
หลังจากแยกย้ายกับทัชแล้วพอสจึงเดินขึ้นไปบนอาคารเรียนเพื่อไปรับงานอาสาสมัครจากอาจารย์ที่รับผิดชอบ "มาแล้วเหรอพอส วันนี้ไปช่วยจัดเรียงของที่ร้านขายของชำตรงซอย3นะ" อาจารย์เห็นพอสเดินเข้ามาก็รีบจ่ายงานทันที พอสพยักหน้ารับก่อนเดินไปยังสถานที่ที่ได้รับมอบหมายทันที
ร้านขายของชำซอย3 "สวัสดีครับผมเป็นอาสาสมัครที่ครูส่งมาครับ" พอสกล่าวแนะนำตัวเองกับเจ้าของร้านทันที "สวัสดีจ้า มาได้จีงหวะพอดีมีอาสาสมัครอีกโรงเรียนกำลังเรียงของอยู่หนูช่วยไปจัดของกับเขาหน่อยนะ" เจ้าของร้านมอบหมายงานแรกให้กับพอส พอสเดินไปหาอาสาสมัครอีกกลุ่มเพื่อช่วยจัดของ "ให้ผมช่วยนะครับ" พอสยกลังซอสที่อาสาสมัครผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังยกอยู่เพื่อช่วยเบาแรงโดยที่ไม่ได้มองหน้าผู้หญิงคนนั้นเลย "เอ อันนี้จัดตรงนี้สินะ" พอสวางลังแล้วหยิบเอาซอสมาจัดเรียงอย่างเป็นระเบียบ "เอ่อ ขอบคุณนะคะที่ช่วย" ผู้หญิงที่พอสช่วยเอ่ยคำขอบคุณ "ไม่เป็นไรครับผมก็เป็นอาสาสมัครเหมือนกัน......." พอสตอบพร้อมหันมามองถึงกับตกตะลึง หน้าที่เรียวสวย ปากเล็กสีชมพูอ่อน ดวงตาที่กลมโต ผิวที่ขาวเนียน ผมที่ยาวประบ่า ทำเอาพอสค้างไปชั่วแวปหนึ่ง "เบล!!!!มาช่วยทางนี้หน่อย" พอสดึงสติได้จึงได้รู้ว่าเธอชื่อเบล "จ้าๆ" เบลตอบพร้อมเดินไปช่วยเพื่อนที่เรียกเธอ ยิ่งทำให้พอสสติหลุดไปอีก ด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลและไพเราะเสียงนั้นยังคงดังก้องอยู่ในโสตประสาทหูของเขาอยู่นาน ในการทำงานวันแรกของพอสจิตใจของเขาไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลยโดยเฉพาะสายตาที่ชำเลืองมองเบลอยู่ตลอดเวลา แน่นอนผู้หญิงสวยขนาดนั้นจะไม่ให้มองได้อย่างไร และแล้วงานวันแรกก็จบลงไปด้วยดี "กลับบ้านดีๆนะทุกคน ขอบคุณทุกคนที่มาช่วยกันวันนี้นะ" ทั้งหมดแยกย้ายกันกลับบ้านพอสกลับคนละทางกับเบลแต่ถึงจะทางเดียวกันเบลก็กลับกับเพื่อนอยู่ดี พอสเดินไปพลางคิดในใจ"นางฟ้าที่ไหนลงมาเดินวะน่ะสวยสุดๆเลย" แต่พอสก็ไม่กล้าพูดหรือทักอะไรมากเพราะยังไม่สนิทกลัวโดนเธอเกลียดตั้งแต่วันแรก และพอสก็เดินไปเรื่อยจนถึงบ้าน