ํYour my heart (ฝากหัวใจผมไว้กับคุณ)

เมื่อสามวันก่อน
     วันนี้เป็นอีกวันที่ผมกับไอญามานั่งร้องเพลงด้วยกัน ผมนั่งมองเธอร้องเพลงอย่างมีความสุข ทุกครั้งที่เธอยิ้มให้ผม ทำให้ผมคิดถึงวันแรกที่เราเจอกัน วันนั้นผมเป็นเพียงชายคนนึงที่สิ้นหวังในชีวิต ที่ไร้ทุกสิ่งทุกอย่าง คอยประคับประคองให้ตัวเองรอกพ้นจากความตายไปวันๆ แต่กลับมีรอยยิ้มของคนๆนึงที่ยืนอยู่ข้างหลังคุณหมอจ้องมองมาทางผม เธอยิ้มร่าและชู้สองนิ้วให้กับผม ผมรู้สึกใจชื้นขึ้นมาทันที ผมไม่ลังเลที่จะตอบตกลงคุณหมอเพื่อจะรักษาตัวอยู่ที่นี่ แลมันเป็นโชคดีของผมจริงๆที่ได้อยู่ห้องข้างๆเธอ เธอพาผมเดินดูรอบๆโรงพยาบาลและบอกว่าที่ๆชอบที่สุดคือมุมของดาดฟ้าตรงนั้น เธอชอบร้องเพลงและชมวิว ส่วนผมชอบเล่นกีตาร์ ผมจึงชวนเธอมานั่งร้องเพลงที่นี่ด้วยกันทุกวัน เราได้แลกเปลี่ยนอะไรหลายๆอย่าง ผมเล่าทุกเรื่องเกี่ยวกับตัวผมให้เธอฟัง แต่ทำไมนะ ทำไมเธอไม่เคยเล่าถึงอาการที่เธอเป็นอยู่ให้ผมฟังบ้างเลย ในเที่ยงของวันถัดมาผมจึงตัดสินใจถามเรื่องนี้กับคุณหมอ เขาบอกว่าชีวิตของเธอนั้นก็ไม่ต่างอะไรจากคนที่ถูกตรึงไว้กับปลายมีดคมกริบ แค่ขยับนิดเดียวก็อาจโดนปลายมีดทะลวงตัดขั้วหัวใจจนตาย แต่เธอกลับพยายามมีชีวิตต่อและทำให้ทุกคนมีความสุข เธอเคยบอกกับผมว่าทั้งชีวิตนี้ก็อยู่ที่โรงพยาบาลมาตลอด จนบางครั้งก็อยากเห็นโลกภายนอกบ้าง แล้วความคิดนึงของผมก็แว๊บเข้ามาในหัว ในเมื่อผมให้อะไรเธอไม่ได้ ผมก็จะให้หัวใจของผมกับเธอ ให้ชีวิตใหม่ เพื่อแลกกับรอยยิ้มเสียงเพลงและเสียงหัวเราะของเธอที่ผมได้สัมผัสมาโดยตลอด ผมพยายามใช้เวลาที่เหลือเก็บทุกรายละเอียดที่เป็นเธอและอยู่กับเธอให้นานที่สุด จนกระทั่งวันที่ผมบังเอิญเดินผ่านห้องอาหารที่เตรียมข้าวต้มปลาไว้เสิร์ฟผมและไอญา ผมจึงแอบเข้าไปสลับจานของเราสองคน ผมเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าอาหารที่ไอญากินจะอร่อยเท่าของผมหรือเปล่า หลังจากที่อาหารถูกนำมาเสิร์ฟ ผมจึงเดินไปที่ห้องของไอญาบ้าง เธอกำลังจะลงจากเตียงไปหาผม เมื่อเธอเห็นผมเธอดูประหลาดใจเล็กน้อย เธอยิ้มให้ผมแล้วถามผม ผมตอบเธอไปว่าอยากเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง ตอนแรกเธอก็ขัดผมอยู่หรอก แต่เธอก็ยอมให้ผมนั่งกินข้าวด้วยเหมือนเดิม ผมนั่งมองมือเล็กๆของเธอที่ค่อยๆตักข้าวต้มขึ้นมากินเหมือนเด็กๆที่ไร้เดียงสา วินาทีนี้ผมไม่อยากทำอะไรเลย นอกจากนั่งมองเธอคนเดียวเท่านั้น เธอหยุดและถามผมว่าทำไมไม่กินอาหารผมก็ตอบตามความรู้สึกออกไป เด็กน้อยที่ไร้เดียงสาหยิบช้อนของผมขึ้นมาแล้วตักข้าวต้มในถ้วยของผมแล้วยกขึ้นมาป้อนผม ตอนนั้นผมดีใจมากเลยครับที่ครั้งหนึ่งจะได้กินข้าวที่เธอป้อน ถึงแม้ว่าจะเป็นข้าวมื้อสุดท้ายก็ตาม ไอญา ในเมื่อผมมีชีวิตต่อเพราะคุณได้ ถ้าผมจะตายเพราะคุณ ผมก็จะไม่โกรธคุณเลยสักนิด แต่ผมจะดีใจซะอีก ที่ผมจะได้มอบของขวัญชิ้นนั้นให้คุณสักที หัวใจทั้งดวงของผม
(ปาร์ค ชอน)
     จากวันแรกที่ปาร์คชอนเข้ามาอยุ่ที่นี่ จนถึงวันนั้นที่ชอนถามผมเรื่องอาการป่วยของไอญา มันทำให้ผมรู้ว่าที่ผ่านมาเธอปิดเรื่องนี้เป็นความลับและไม่ยอมบอกชอนให้รู้ ในตอนนั้นผมเองก็ลังเล แต่ชอนก็ขอร้องผมจนผมใจอ่อนเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟัง ชอนตัดสินใจทำสัญญามอบหัวใจให้กับไอญาแบบลับๆ รอวันที่เขาจากไปเขาจะมอบของขวัญชิ้นนี้ให้เธอ แต่ผมก็ยังไม่เชื่อว่าวันนั้นจะมาถึงเร็วขนาดนี้ ชอนกินอาหารที่มีผงชูรสเช้าไปและเสียชีวิตในทันที ผมพยายามยื้อชีวิตเขาแต่ก็ไม่สำเร็จ ในตอนนั้นไอญาเองก็อาการโคม่า ถ้าปล่อยไว้ผมคงจะเสียคนไข้ทั้งสองไป ผมจึงตัดสินใจทำการผ่าตัดสดให้ทั้งสอง และมันเป็นโชคดีมากที่ไอญาดีขึ้น แต่อีกใจหนึ่งก็สงสารที่คนที่เธอรักที่สุดต้องจากไปชั่วนิรันดร์ ผมมองไอญานั่งร้องเพลงอย่างใจหาย พลันนึกถึงคำที่ชอนเคยบอกไว้ได้
"คุณหมอครับ ถ้าผมไม่อยู่แล้วอย่าลืมไปกินข้าวเป็นเพื่อนไอญานะครับ ตอนกลางคืนแวะไปห่มผ้าให้ด้วยเผื่อนอนดิ้นถีบผ้าห่มออกอีก ถ้าแอร์เย็นก็เพิ่มอุณหภูมิให้ด้วยนะครับเดี๋ยวไอญาจะไม่สบาย ตอนเย็นๆถ้าว่างก็ไปเดินเล่นบนดาดฟ้าเป็นเพื่อนเธอหน่อยนะครับ ถ้าไอญาร้องเพลงคนเดียวคงเหงาแย่เลย คุณหมอเล่นกีต้าร์เป็นใช่ไหมครับ ช่วยเล่นกีต้าร์ให้ไอญาฟังด้วยนะครับ"
 
    ไอญานั่งร้องเพลงอย่างแผ่วเบาน้ำตาพลางไหลรินอย่างโดดเดี่ยว และในตอนนั้นเองชายหนุ่มก็เดินไปนั่งข้างๆเธอแล้วเล่นกีต้าร์ตัวนั้น เธอหันมายิ้มให้เขาและทั้งสองก็ร้องเพลงไปด้วยกันแบบนี้ทุกวันจนเธอหายดี และออกจากโรงพยาบาลแห่งนั้นไปใช้ชีวิตกับของขวัญชิ้นที่มีค่าที่สุดในชีวิต หัวใจของเขาที่เป็นของเธอ...