Just love... แค่รักก็พอ

            ผมลืมตาตื่นขึ้นก็พบว่าตัวเอง อยู่ที่ไหนวะ? เพดานสีขาว กลิ่นหอมๆของดอกไม้อะไรสักอย่าง ผมพยายามมองไปรอบๆ ข้าวของภายในห้องถูกจัดไว้เป็นระเบียบเรียบร้อยมาก ทุกอย่างเป็นสีขาวหรือไม่ก็ดำ ทั้งโต๊ะ เก้าอี้ ตู้เสื้อผ้า พรม เตียง หรือแม้กระทั่งเครื่องเขียนบนโต๊ะ

            ประตูห้องถูกเปิดออกพร้อมกับกินหอมหวานของโจ๊ก แต่กลิ่นหอมนั่นก็สู้คนที่เปิดประตูเข้ามาไม่ได้หรอก ยัยหลานผอ.กำลังถือถ้วยโจ๊กเข้ามา หน้าตาเธอไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนไปจากเวลาอยู่ที่โรงเรียน แต่ผ้ากันเปื้อนที่สวมทับชุดนักเรียนนั่น... มันทำให้เธอดูแตกต่างออกไปจากเวลาปกติ

            “รีบกินซะ จะได้กินยา”

            ผมรับถ้วยโจ๊กมาแบบงงๆ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะผมหลับไปนานหรือหิว แต่แปลกคือเวลาผมป่วย ผมมักจะกินข้าวได้น้อยมาก แต่ตอนนี้ผมกลับกินโจ๊กที่เธอทำจนหมด

            เธอส่งเม็ดยาให้ผมก่อนจะเดินยกถ้วยออกไปเก็บ ประตูห้องปิดลง... ยาออกฤทธิ์... และผมก็นอนอีกครั้ง ผมยังคงรู้สึกแปลกใจตัวเองว่า ผมไว้ใจเธอขนาดนั้นเชียว? กินโจ๊กที่เธอทำ กินยาที่เธอให้ แถมยังนอนหลับบนเตียวเธอหน้าตาเฉย นี่ผมไม่กังวลหน่อยหรอว่าทำไมโจ๊กที่เธอทำผมถึงกินมันหมด? เธอแบบผสมยาพิษลงไปให้ผมกินรึเปล่า? แล้วยาที่เธอส่งมาให้ผมนั้นมันใช่ยาลดไข้จริงมั้ย?? หรือเป็นยาพิษ?? แถมให้ผมนอนเตียงเธออีก...แล้วเธอไปนอนที่ไหน...???

            ผมตื่นขึ้นมาหลังจากหลับไปได้ครู่เดียว ว๊าว~ ไม่ใช่แค่ข้าวของภายในห้อง(นอน)ที่เป็นสีขาวดำ แม้แต่ผนัง ประตู หน้าต่าง ข้าวของทุกชิ้นล้วนเป็นสีขาวหรือดำหมดทุกอย่าง ผมเดินออกมาเห็นกองผ้าขนาดใหญ่อยู่บนโซฟาตัวยาว ถ้าเป็นที่บ้านผมเอง...ผมคงกระโดดทับกองผ้าเหล่านั้น เผอิญอยู่บ้านคนอื่นทำไม่ได้

            “นายจะจ้องฉันอีกนานมั้ย?”

            “เธอ... เธอไม่ได้หลับหรอ?”

            “หลับ!” เธอตอบผมก่อนจะลุกขึ้นมานั่ง “นายเล่นถอนหายใจลดหน้าฉันแบบนี้ ฉันจะหลับลงได้ไง”

            “เอ่อ... โทษที”

            ผมไม่รู้จะแก้ตัวยังไงได้แต่ยกมือเกาหัวแก้เก้อไป ผมนั่งลงบนโซฟาตัวข้างๆ มองดูเธอพับผ้านวมที่ห่มเมื่อกี้ หลังจากพับเสร็จเธอก็หันมามองผม เธอคงไม่คิดแค้นขึ้นมาได้หลังจากยกเตียงให้ผมหรอกนะ เธอเอื้อมมือตรงมาหาผม ผมคงจะโดนตบหรือไม่ก็ล็อคคอตายตรงนี้แน่ๆ พ่อจ๋าแม่จ๋า ซินเย่ เข่ออี้ หลิงหลิง เพื่อนๆทุกคน ผมลา...

            แปะ!

            “ฉันไม่ได้จะฆ่านายไม่ต้องทำหน้าเหมือนคนลาโลกก่อนตายก็ได้” เธอวางมือไว้บนหน้าผากของผมก่อนจะดึงมือกลับ... “ไม่มีไข้แล้ว เดี๋ยวเช็ดตัวอีกรอบแล้วฉันจะพานายไปส่งบ้าน”

            พูดจบเธอก็เดินหายไปในห้องน้ำ กลับออกมาพร้อมกับกะละมังเล็กและผ้าขนหนูผืนเล็ก นึกว่าจะไม่รอดซะแล้ว แต่เดี๋ยวนะ...ความสำคัญมันไม่ได้อยู่ตรงนั้นหนิ

            “ชุดฉันอยู่ไหน!?”

            ผมพึ่งสังเกตตัวเองว่าผมไม่ได้ใส่ชุดนักเรียน แต่เป็นเสื้อยืดแขนยาวสีขาว กับกางเกงขายาวสีดำ รวมถึงกางเกงในก็สีดำ ธะ...เธอเป็นคนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ผมหรอ? เธอกำลังยืนยิ้มอย่างขำขันกับท่าทีของผม

          “ฉันไม่ได้เป็นคนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้นาย วางใจได้!”

            “ถ้าเธอไม่ได้เป็นคนเปลี่ยนแล้วใครเปลี่ยน”

            “นายอย่าถามมากได้มั้ย ถอดเสื้ออกก่อนฉันจะได้เช็ดตัวให้” เธอไม่พูดเปล่า ลงมือเปิดเสื้อผมทันที

            “เฮ้ยๆๆๆ” ผมกระโดดหนีแทบไม่ทัน “เธอเป็นผู้หญิงนะ! จะมาถอดเสื้อผู้ชายได้ยังไง ไม่มีความเป็นกุลสตรีเลย”

            “ตอนเปลี่ยนเสื้อผ้าฉันก็เห็นหมดแล้ว นายจะมาอายอะไร”

            “ห๊ะ!!!!!!!!!!” ผมร้องตะโกนลั่น “นะ...ไหนบอกว่าเธอไม่ได้เป็นคนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉันไง ทำไมเธอเห็นล่ะ”

            “ใช่! ฉันไม่เป็นคนเปลี่ยนก็จริง แต่ตอนนายเปลี่ยนเสื้อผ้าฉันก็อยู่ด้วยหนิ”

            “ทะ...ทำไมเธอต้องอยู่ด้วย?”

            ก๊อก ก๊อก ก๊อก...

            เสียงเคาะประตูดังขึ้นเพื่อช่วยชีวิตยัยหลานผอ. เธอเดินออกไปเปิดประตูให้กับแขกผู้มาเยือน ชายหนุ่มหน้าตาดี ผิวขาว ปากแดง สูงโปร่ง นายแบบชัดๆ เขาเดินเข้ามา พอเห็นหน้าผมก็ตกใจเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มทักทายอย่างเป็นมิตร