Just love... แค่รักก็พอ

            “อาหมิง! เที่ยงแล้วรีบไปโรงอาหารกัน”
            เสียงของซินเย่เรียกให้ผมวิ่งตามไปยังโรงอาหาร ตอนนี้ฝูงหมาป่า(ผู้ชาย)รุมทึ้งอยู่หน้าร้านอาหารยิ่งกว่าหมาป่าแย่งเนื้อซะอีก ผมกับซินเย่ที่ลงมาช้าได้แต่มองเหล่าฝูงหมาป่าที่ต่างพากันแย่งซื้ออาหารที่ตัวเองโปรดปราน และแน่นอนเมื่ออาหารอันโอชะหลุดลอยไปก่อนหน้าย่อมเหลือแต่อาหารน้ำมูกให้พวกที่เหลือ
            “อาหมิง! ซินเย่! มากินข้าวด้วยกันสิ วันนี้เข่ออี้ทำมาเยอะแยะเลย น่ากินทั้งนั้น”
            ที่หน้าประตูโรงอาหารมีหญิงสาวหน้าตาน่ารักยืนอยู่ 2 คนหนึ่งคือหลิงหลิง คนที่เรียกพวกผมมากินข้าวด้วยและเป็นญาติของซินเย่ สวนอีกคนคือเข่ออี้ ดาวเด่นของโรงเรียน
            เข่ออี้เป็นนักเรียนดีเด่น รูปร่างหน้าตาก็จัดว่าเด็ดเอ้ย! เด่น... เก่งทั้งกีฬา และวิชาการ เรียกได้ว่าเป็นดาวประจำโรงเรียนเราเลยล่ะ แต่แล้ว...ดาวเด่นของเราก็ต้องสั่นคลอนเมื่อ(เดือนก่อน)มีนักเรียนใหม่ย้ายเข้ามา เมื่อเทียบกันแล้ว...นักเรียนใหม่นั่นไม่ได้มีอะไรเด่นไปกว่าเข่ออี้เลย แต่ที่มาเหนือเมฆก็คงเป็นเพราะข่าวลือที่ปล่อยออกมาว่าเธอเป็นหลานสาวของผู้อำนวยการเนี่ยล่ะ
            “อร่อย!!!!” เสียงของผมกับซินเย่ร้องออกมาพร้อมกันเมื่อเราตักอาหารเข้าปากก่อนจะสวามปามส่วนที่เหลือหมดภายใน 5นาที
            “พวกนายไปตายอดตายอยากจากที่ไหนกันมาเนี่ย” หลิงหลิงมองหน้าพวกผมพร้อมกับส่ายหัว
            “ไม่คิดเลยว่าดาวเด่นโรงเรียนเรานอกจากเก่งกีฬา วิชาการแล้วยังทำอาหารอร่อยด้วย” ผมเอ่ยปากชมเข่ออี้
            “อาหมิงก็ชมเกินไป” เข่ออี้ยิ้มหวานก่อนจะหลบสายตาผม ผมว่า...เวลาเธอเขินก็น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย น่ารักน่าเอ็นดูน่าทะนุถนอม อยากเอาไปนอนกอดที่บ้าน
            “อาหมิงไม่ได้ชมเกินจริงๆนะ อาหารที่เข่ออี้ทำอร่อยจริงๆ งั้นรบกวนพรุ่งนี้ทำมาให้พวกเราอีกนะ” ซินเย่ยกมือประกบกันขอร้องให้เข่ออี้ทำข้าวกล่องมาให้ก่อนที่มันจะสะกิดผมให้ทำตามมัน
            ก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไรที่จะขอให้ดาวเด่นทำข้าวกล่องแสนอร่อยระดับภัตตาคารมาให้ แค่จะโดนประทุษร้าย ลอบสังหาร ดักตีหัว จับถ่วงน้ำ ยัดลงหม้อ บลาๆๆๆจากนักเรียน(ชาย)คนอื่นๆก็แค่นั้น...
            เฮ้ย...ภาพตรงหน้าของผม หญิงสาวคนหนึ่งในชุดนักเรียนของโรงเรียนเรากำลังยืนอยู่บนดาดฟ้า เธอคงไม่คิดจะกระโดดลงมาหรอกนะ?
            “ซินเย่ เข่ออี้ หลิงหลิง... ฉันขอตัวก่อนนะ พึ่งนึกได้ว่ามีธุระด่วนต้องไปจัดการ”
            ผมพูดจนลิ้นพันกันก่อนจะวิ่งออกมา ซินเย่ได้แต่ตะโกนไล่ตามหลังผมมา ขอให้ทันทีเถอะ... ถ้าอยากฆ่าตัวตายทำไมไม่ไปทำไกลๆสายตาอันแหลมคมชัดยิ่งกว่าHDของผมกันนะ ผมรีบก้าวกระโดดขั้นบันไดไปยังดาดฟ้า แม่เจ้า...การขึ้นบันไดด้วยความเร็วแสงมันเหนื่อยแบบนี้เอง
            ปัง!
            ประตูดาดฟ้าถูกทีบออก อย่าถามว่าทำไมผมไม่เปิดมันดีๆ เพราะถ้าเป็นคุณในเวลานั้นที่ทั้งเหนื่อย ทั้งหอบ ทั้งกังวลคุณคงคิดอะไรไม่ออกนอกจากใช้กำลัง
            “เธอทำบ้าอะไรเนี่ย!?”
            “ห๊ะ!?”
            ผู้หญิงที่ผมเห็นว่ากำลังจะโดดตึกฆ่าตัวตายกำลังนั่งกินขนมปังหน้าตาเฉยๆ อารมณ์ผมในตอนนั้นคือ โมโห ผมโมโหที่ยัยผู้หญิงคนนี้ทำให้ผมต้องวิ่งขึ้นมาแทบจะไม่ได้หายใจแล้วมาพบว่าเธอไม่ได้กำลังฆ่าตัวตาย ผมโมโหที่ยัยผู้หญิงคนนี้ทำให้ผมต้องทิ้งการกินข้าวกลางวันกับดาวเด่นประจำโรงเรียน ผมโมโหที่ยัยผู้หญิงคนนี้เป็นต้นเหตุ...
            “ฉันไม่ใช่ต้นเหตุที่ทำให้นายวิ่งหนีตายขึ้นมาถึงที่นี่” เธอว่างขนมปังที่ยังไม่ได้กัดสักคำไว้ก่อนจะเดินผ่านผมเข้าไปยังตัวตึก “มันเป็นความผิดของนายเองที่คิดว่าฉันจะฆ่าตัวตาย”
            ยัย... ผมไม่ได้โมโหที่(ผมคิดว่า)เธอเป็นต้นเหตุ แต่ผมโมโหที่ตัวเองหน้าแตกยับเยินต่อหน้าผู้หญิงและหาข้อแก้ตัวไม่ได้ ผมคว้าขนมปังที่ถูกทิ้งไว้กัดเข้าปากอย่างอารมณ์เสียและอับอาย
            เดี๋ยวก่อนนะ... เธอรู้ได้ยังไงว่าผมเข้าใจผิดคิดว่าเธอกำลังจะฆ่าตัวตาย ผมไม่ได้พูดอะไรเลยนอกว่า ‘เธอทำบ้าอะไรเนี่ย!?’ แต่เธอกลับนิ่งเฉยต่อสถานการณ์และตอกกลับเอาซะผมหน้าหงายเงิบมาได้อย่างไหลรื่น อีกเดี๋ยวนะ... นั่นมันหลานสาวผู้อำนวยการนี่หว่า