I miss you ฤดูกาลแสงทองจากฟากฟ้า

               นี่คือวันสุดท้ายแล้วสินะรู้สึกใจหายอย่างไรไม่รู้ แต่ไอ้เด็กบ้านั้นไปพ้นๆชีวิตฉันซะก็ดี ชีวิตฉันจะได้กลับมาปกติสุขเหมือนเดิม ไม่เอาๆ ไม่เครียดๆ แฮปปี้ให้มากๆ

"พี่ครับออกไปเที่ยวกันดีกว่าครับ" พูดถึงปุปก็มาปัปเลยนะ ตายอยากจริงๆเลยนะพ่อคู๊นนนนน "อยู่ห้องมาครึ่งวันมันน่าเบื่อจะตาย"

"ก็ได้" ไหนๆก็วันสุดท้ายแล้วเนอะสร้างความทรงจำที่ต่อกันจะได้เอาไว้นึกถึงกันในเวลาที่หายไป

แต่ชินเซะก็ตลกดีนะพอตอบตกลงเท่านั้นแหละกระโดดโลดเต้นรอบตัวฉันเลย 

"ไปกันเถอะครับ ผมอยากให้พี่ไปที่ๆนึงพี่ต้องชอบมันแน่ๆ" มั่นใจขนาดนั้นเลยหรอฮะ

"โอเค" ชินเซะผายมือออกฉันก็เอามือวางบนมือเขาอีกทีเขาจับมือฉันแน่น

พรึบบบบบ ใช้วิชาหายตัวอีกละ แต่ก็ดีนะให้คิดภาพแบบว่าฉันต้องรีบไปโรงเรียนแต่ดันตื่นสาย วิชาหายตัวนี้แหละทางเลือกสุดท้าย แค่คิดเฉยๆนะแต่ก็รู้ว่าเป็นไปไม่ได้เพราะเข้าต้องไปแล้วนี่!!

สถานที่นี้ ฉัน.......ฉัน........ฉันเคยมาที่นี่ในความฝัน ฉันฝันว่าอยากมาที่นี่มากเลยนะ สวยดีและก็สงบ ฝั่งทะเลอีกฝั่ง ซึ่งมีดอกไม้ล้อมรอบ มีชิงช้า มีดอกไม้วางเป็นทาง มีตัวอักษรเขียนว่า รักพี่นะครับ จุ๊บๆ  ข้อความทะเล้นของชินเซะทำเอาฉันตีแขนเขาไปหลายรอบ

"โอ๊ยยย พี่ครับผมเจ็บนะ" ชินเซะร้องและจับมือฉันฉันเสียหลักกระแทกตัวเขาอย่างแรง เราสบตากัน เขาโน้มตัวลงมาอย่างช้าๆ ฉันควบคุมตัวเองไม่อยู่ ปล่อยให้เขาทำตามใจ ริมฝีปากเราประกบเข้าหากันอย่างช้าๆ เราดูดดื่มความหวานของริมฝีปากซึ่งกันและกัน และเป็นฉันที่ตั้งสติได้ก่อน........ฉันผลักเขาออก

เขาสะดุงตกใจและหันมาฉันด้วยสีหน้าเสียใจแบบสุดๆ " พี่ครับ ผม....ขอ....โทษ"

"ช่างมันเถอะ" ฉันหันหลังให้แต่น้ำตาอาบแก้มรู้สึกเสียใจกับการกระทำของตัวเอง 

"พี่.....พี่ร้องไห้นี่" ชินเซะหันมาฉันในขณะที่ฉันกำลังเช็ดหน้าพอดี ชินเซะดึงตัวฉันเข้าหาตัวเขาอย่างรวดเร็ว เขาลูบผมฉันอย่างเบาๆ "ผมไม่อยากให้พี่ร้องไห้แบบนี้เลย" 

                   -----------------------------------------

         ตอนนี้เราอยู่บนดาดฟ้า เวลเที่ยงคืนสี่สิบนาที ใกล้หมดเวลาแล้วสินะ ใกล้เวลาที่นายต้องไปแล้วสินะ

"อะพี่" ชินเซะยืนลูกชิ้นให้ฉัน เราแวะซื้อกันตอนขา

กลับ ฉันจะเอื้อมมือไปจับไม้ลูกชิ้นนั่นแต่เขาส่ายหัวและป้อนฉันเฉยเลย "ลมเย็นดีนะพี่ มองเห็นวิวได้สวยที่สุดเลย"

"ก็จริง" 

"ผมจะไปแล้วนะ ผมอยู่ที่ดาวนู้นน่ะ"

"ดาวศุกร์?"

"ดาวพลูโตครับ ดาวที่หลายๆคนลืม ทั้งที่มันมีอยู่ มันเหมือนดาวไร้ตัวตนเลยเนอะ" ทั้งที่ยิ้มแบบนี้แต่นายก็คงจะเศร้าน่าดูนะ

"แต่ฉันไม่มีวันลืม" เอาเถอะฉันว่าถึงเวลาที่ฉันควรพูดทุกอย่างออกไปให้หมด เพราะว่าเวลานั้นน้อยลงทุกที

"ผมก็จะไม่มีวันลืม........พี่แน่นอน" ชินเซะหันมามองกน้าฉันแล้วยิ้มให้ก่อนจะหันไปชี้ดาวนู้นนี่นั่นให้ฉันดู