Talking Nonsense เรื่องที่ฉันอยากเล่า

ฉันตื่นขึ้นกลางดึก ...ตี 2 นอนต่อเถอะ เอ๊ะ! เสียงอะไรอะ ใครทำอะไรข้างล่าง ตีสองเนี้ยนะ หรือว่าจะเป็นผี! แต่ถ้าไม่ใช่ผีล่ะ พ่อกับแม่ก็หลับแล้วด้วยสิ ...ฉันคว้าไม้กวาดแล้วค่อยๆย่องลงมาข้างล่าง เสียงเหมือนคนรื้อของมาจากทางซ้ายมือ โอ๊ยยยยย เอาไงดีๆๆๆ เอาวะ กล้าๆหน่อย นี่บ้านเรา ทำไมต้องเป็นตอนตี 2 ด้วยนะ ค่อยๆเดิน ช้าๆ ..ลา ลา ลั่นลา ลา.. ชิบหายแล้วสิ ดันไปเดินเหยียบของเล่นหลาน โอ๊ยยยตายๆๆๆ เดี๋ยวนะ เสียงนั่นหายไป มันรู้ตัวเหรอ หรือว่าจะเป็นผี!! ไม่ๆๆๆ ต้องตั้งสติ สติ สติ... "อร๊ายยยยยยย"
"โหพี่! ตกใจหมดผมก็นึกว่าผี" เสียงเด็กหนุ่มโวยวาย เขาถือไอศครีมถังไว้ในมือ
"ฉันสิควรจะตกใจ แล้วนี่นึกยังไงถึงมาหาอะไรกินตอนตี 2 ที่ทางสามแพร่งไม่อิ่มเหรอ?" นี่น้องชายฉันเองค่ะ เขาชื่อ บลู
"ผู้หญิงอะไรปากเสีย อย่าเสียงดังสิ เดี๋ยวถ้าแม่รู้ผมก็โดนเฉ่งอีกหรอก" ก็สมควรค่ะ แกกินแล้วใครจะกินต่อได้ รสชาติก็ไม่มี นอนๆๆๆ จบ.
 
     ...สวัสดีจ้า เหตุการณ์เมื่อคืนตื่นเต้นดีไหม เช้านี้ฉันจะต้องไปเรียน ฉันเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยสุดไฮโซใจกลางเมืองอันสุดแสนจะวุ่นวาย รถก็ติดแบบตายแล้วเกิดใหม่ได้เลย จริงๆนะ ฉันสาบานได้ เอ่อ ลืมแนะนำตัวไปเลย ฉันชื่อ เบเบ่ นะจ๊ะ...
 
          ...บ้านเราอยู่กันทั้งหมด 6 คน รวมน้องชายฉัน บลู พวกคุณรู้จักเขาแล้วก็เป็น 7 คน ประกอบไปด้วย คุณพ่อ คุณแม่ พวกท่านทั้งคู่เป็นข้าราชการ พี่สาวฉัน บี้ กับ พี่เอ๋ สามีของนาง หลานสาวฉัน หวานเจี๊ยบ สุดท้าย ฉัน และก็ บลู น่าจะครบแล้วนะ บ้านเราดีอย่างที่ทุกเช้าจะต้องตื่นมาทานมื้อเช้าพร้อมกัน บอกเลยว่าฝีมือการทำอาหารของพ่อฉันคือที่หนึ่งไม่เป็นรองใครค่ะ ฉันน่ะรักเด็กชอบเล่นกับหลานตัวเอง...
"หวานเจี๊ยบวันนี้ข้าวอร่อยไหมจ๊ะ?" ต้องใช้เสียง 10
"อร่อยค่ะคุณน้า ..คุณน้าขา หนูสงสัยค่ะ" หวานเจี๊ยบเป็นเด็กน่ารักน่าเอ็นดู
"อะไรเหรอจ๊ะ?"
"คุณน้าคอเป็นอะไรหรือเปล่าอ่าคะ ทำไมหน้าคุณน้าข๊าวขาว แต่คอด๊ามดำ หนูสงสัย" อ่าวไอ้เด็กเวร จำไว้เป็นบทเรียนนะคะทุกคน ลงรองพื้นที่หน้าต้องลงที่คอให้เท่ากันด้วย ขอตัวสักครู่ ไปแก้หน้าแป๊บนะคะ
 
     ... 9 นาฬิกา 31 นาที ฉันมาถึงมหาวิทยาลัยแล้วค่ะ วันนี้มีเรียน 10 โมงตรง ถือว่าฉันทำเวลาได้ดี เดี๋ยวนะ นั่นน้องชายฉันนิ่...
"บลู มาทำไมอะ?" ภาพที่เห็นคือน้องชายฉันกำลังกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อยไม่แคร์สื่อแบบสุดๆ มือของเขากำอาหารไว้เพียบ
"น้อแนะนานูนี่นั้นแหนะ" พูดอะไรไม่รู้เรื่อง
"แล้วนี่ช่วยกินดีๆได้มั้ย ทำไมไม่หาชามกับช้อนมา กมลสันดารของความเป็นผู้ดีนี่มีบ้างไหมเนี้ย"
"อาหารที่มหาลัยของพี่นี่อร่อยกว่าของที่หน้าเราอีกอะ" ยอมเขาเลย น้องคนนี้
 
          ...ถึงฉันจะมาทันเข้าเรียนเสมอ แต่พอในชั่วโมงเรียนฉันก็.. Z.. z.. Z.. Z
"อย่าเสียใจไปเลยนะหนูน้อย" นางฟ้าแสนสาวปรากฎตัวขึ้นต่อหน้าเด็กสาวที่กำลังร้องไห้
"คุณเป็นนางฟ้าเหรอคะ เป็นนางฟ้าจริงๆเหรอคะ" เด็กสาวทั้งอึ้ง ทั้งแปลกใจ เธอกำลังฝันอยู่หรือเปล่า
"ใช่แล้วจ่ะ น้องชายฝาแฝดของหนูเหรอจ๊ะ?" นางฟ้าถามเด็กหญิง
"นางฟ้าคะ นางฟ้าเอาเขากลับมาได้ไหมอ่า หนู..หนู.." โถ เด็กน้อยผู้น่าสงสาร
"ไม่ต้องพูดอะไรแล้วจ่ะ ฉันจะช่วยเธอเอง"
...ฝันไปเหรอเนี้ย เห้อ หลับเฉยเลย
"นั่นนมหรือฝาขนมครกจ๊ะ เด็กน้อยผู้น่าสงสาร" เสียงของผู้หญิงข้างหูเธอ เบเบ้หันไป เป็นนางฟ้าในความฝันแล้วเธอก็...........
เฮ้ย!! ฝันซ้ำฝันซ้อนค่ะ คุณพูดอ่าน ให้ตายเถอะ
"อาจารย์คะ ขออนุญาตไปเข้าห้องน้ำนะคะ" ต้องไปล้างหน้าซะหน่อย ฉันเดินไปถึงห้องน้ำหญิง พบสาวร่างอวบเพื่อนร่วมห้องของฉันเอง
"อ่าวเมแกน เข้าห้องน้ำเหมือนกันเหรอ?"
"ไงเบบี้ หลับในห้องเรียนอีกล่ะสิ ฉันเขื่อนแตกน่ะ"
"ก็ตามนั้น เมแกน ฉันขอถามอะไรตรงๆหน่อยได้ไหม?" ไหนๆก็ได้คุยกันสองต่อสองละ ปกติแล้วกลุ่มของนางเข้าถึงยากจะตาย เมแกนเคยอยู่กลุ่มเดียวกับฉัน สมัยเรารับน้องตอนปี 1 ด้วยกันค่ะ
"ได้สิ ว่ามาเลย"
"เธอว่าฉันขี้เหร่ไหมในสายของเธอ คือ...ฉันไม่ค่อยมั่นใจน่ะ แล้วอีกอย่างหน้าอกฉันก็แบน.."
"หน้าอกแบนไม่เกี่ยวหรอกจ่ะ สมัยนี้ผู้ชายชอบผู้หญิงนมเล็กมีเยอะแยะไป พูดตามจริงเธอก็ไม่ขี้เหร่นะ เธอน่ะแค่ต้องพกพาความมั่นใจให้มากขึ้น ดูอย่างฉันสิ ที่ฉันทำตัวอ้วนนี่ก็ไม่ใช่อะไรนะ คือผู้ชายเขาชอบให้ฉันอ้วน พวกเขาบอกถ้าฉันผอมคนจะรุมจีบฉันเยอะเพราะฉันสวย มีคนคอยหวงก็ดีอย่างนี้ล่ะแก สู้ๆนะ" เรื่องมั่นใจเกินร้อยต้องยกให้เธอคนนี้เลย คุยกับนางก็สนุกดีนะ
 
     ...เลิกเรียนซะที รีบกลับดีกว่า อยู่ไปก็ไม่มีอะไรทำ
"จะรีบกลับไปไหนล่ะจ๊ะ เบเบ่ กลัวโดนตบเหรอ?" เสียงผีมาแล้ว ยัยผู้หญิงตัวแห้งแต่งตัวโอเวอร์นี่ชื่อ เรเน่ ส่วนนั้น ก๊อปแก๊ป เก้งสาวเพื่อนซี้ของนาง
"เสียงผีอย่างพวกเธอ มีปัญหาอะไรกับฉันเหรอ?" สู้ยิบตาค่ะ แน่จริงก็สบตาสิ ยัยพวกเก่งแต่เห่า
"ฉันจัดการเอง" เสียงของบลู
"อร๊ายยยยยยย ไฟอะไรเนี่ย กระเป๋าฉันไหม้หรือเปล่า!!" 1 ชะนี 1 เก้ง วิ่งหนีโวยวายเสียงดังเพราะถูกกลุ่มไฟปริศนาพุ่งใส่หน้าของพวกนาง
"ทำเกินไปหรือเปล่าเนี่ย?" ฉันรีบปลีกตัวออกมาจากห้องเรียน
"ก็พวกมันคิดไม่ดีกับพี่อะ ฉันไม่ชอบ" ฝีมือของน้องชายฉันเองค่ะ
"คราวหลังอย่าทำอีกนะ แล้วก็ไม่ต้องตามฉันมาที่มหาลัยแล้ว ฉันโตแล้ว เข้าใจมั้ย" ฉันเอ็ดน้องชายฉันนิดหน่อย
 
          ...ผ่านมา 3 อาทิตย์แล้ว บลูคงงอนฉันที่ห้ามไม่ให้เขามาด้วย เขาแทบจะไม่ยอมเจอหน้าฉันเลย เดี๋ยวเขาก็คงจะหายงอนไปเอง เด็กก็เงี้ยล่ะ...
"ว๊ายย ตกใจหมด นึกว่าผี แสงหน้าจอโทรศัพท์ของเธอมันสว่างไปนะจ๊ะ" เอาอีกละ เสียงผีมาอีกละ กะว่าจะนั่งชาร์ตแบตในห้องเรียนซะหน่อย พวกน่ารำคาญ
"แฮะๆ จริงด้วย แสงหน้าจอโทรศัพท์ของฉันมันสว่างกว่าอนาคตของเธอซะอีก เรเน่" ทิ้งระเบิดใส่หน้านาง แล้วก็เชิดออกมาเลยค่ะ ซะใจเหมือนกันนะ ฉันเดินออกมาจากตึกเรียน วันนี้จู่ๆก็อยากใช้ทางลัดเดินหลังตึกทะลุไปออกประตูมอแทนเส้นทางปกติเฉยเลย นั่นไง วายวอดแน่ๆงานนี้ ยัยผีเจาะปากทั้งสองคนมายืนดักทางฉัน
"ถ้าจะมาหาเรื่อง ช่วยด่าฉันแรงๆสัก 3 คำสิ"
"สำหรับหล่อนแค่สามคำคงไม่พอมั้ง" เสียงนังก๊อปแก๊ปค่ะ นังตุ๊ดผี
"แต่ฉันมีสามคำจะให้พวกเธอ ระ วัง ...หลัง" สิ้นเสียงของฉันยัยสองตัวนั้นก็หันหลังไปดู พวกนางถึงกับช็อตจนสติแตกวิ่งหนีป่าราบไปเลย สาเหตุที่วิ่งน่ะเหรอ ก็บลูน่ะสิ ปืนกำแพงมาขนาดนั้น เป็นใครใครก็วิ่ง
 
"ฉันจะทำให้น้องชายของหนูกลับมาอยู่กับหนูอีกครั้งหนึ่ง ถ้าหนูสัญญาว่าหนูจะไม่ทอดทิ้งเขาอีก หนูกับเขาจะผูกติดกันตลอดไป สัญญาได้ไหมจ๊ะ?"
"หนูสัญญาค่ะ"
"สัมฤทธิ์ผล!"
"บลู!"
 
5 กุมภาพันธ์ 2016