ระเบียงรัก

คำขวัญอะไรไหนอื่นไม่ปลาบปลื้มกินใจเท่านี้ อันคำอื่นหมื่นแสนในแผ่นภพ หาได้ลบรสฉ่ำคำ แม่จ๋า น่าหัวเราะนานมากแล้ว "ท่านอินทร์ฉันจำได้ตอนนั้นฉันใหญ่แล้วน่ะเอ้อ" ท่านใหญ่นั่งหัวเราะขำความหลังเก่าๆ 

"เรือนไม้สีเขียวใบไม้อ่อนนี่คนไทยเราเรียกใบตองอ่อนทำไมเร้อน้องละออ" ลออหรือเจ้ารอยอินทร์ไม่ได้พูดจาพาทีตอบท่านใหญ่ว่ากระไรเพียงแต่ส่งสายตาเศร้าเว้าวอนอ่อนหวานเล่าความแต่หนเก่าก่อน

"พ่อเจ้ามีเรือนไม้สีเขียวแต่ครั้งรุ่นทวดเทียวเจ้าข้า บัดนั้นให้คนสามัญใช้เรียนหนังสือหนังหาที่พนมเปญเหมือนเทียวลองเทียบดูเอาเองพี่ใหญ่นี่ไงเห็นมะ" เจ้ารอยอินทร์มักจำพระพักตร์เศร้าๆของพ่อท่านได้ติดตาในบ่ายวันนั้นท่านนอนพักผ่อนในบ้านใกล้ๆสวนบางกอกน้อย สักพักเพื่อนสนิทของท่านที่คบหากันนามว่า เสี่ยสม ได้ก้าวเท้าอาดๆเข้าไปแบบไม่ยำเกรงใครมาถึงส่งเสียงเอ็ดลั่นไปทั่วบ้านคนครัวได้วิ่งเข้าไปบอกแม่ของท่านประเดี๋ยวเกิดเรื่องเสียงเปรี้ยงแลกกันคนละนัด ได้ความต่อมาว่า เสี่ยสมหนีแหกคุกออกมาจากคลองเปรมกลางดึกรุ่งสางผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วรีบรุดมาที่นี่แต่มาช้า เพราะจำต้องหลบหลีกกับทางหลวงไทยตำรวจ 

"โปลิศนั่นเองทำให้แกมาช้าปกติแกสนิทกันกับท่านพ่อแต่ว่าเสียทั้งคู่ตายอหังการ์น่าดูชม" บ้านครึ่งตึกครึ่งไม้กลางที่เรือกสวนในสมัยสามสี่สิบปีที่แล้วมานั้น ปัจจุบันนี้มีสภาพอยู่กลางใจเมืองมีการบูรณะตกแต่งซ่อมแซมจนดูมีสภาพเหมือนใหม่อยู่ไม่สร่างซาว่ากันว่า "พวกยานี่แหล่ะท่านอินทร์ได้สร้างเอาไว้ใช้ซ่องสุมและเป็นคลังยาฝิ่นสมัยนานมากแล้วด้านบนถ้ามองขึ้นไปตรงๆ จักเห็นเหมือนห้องคล้ายหอคอยพวกท่านเจ้าฟ้ารัสเซียท่านชอบนำนางสนมชาวเทศมาล่ามโซ่แล้วทำตัวแบบแวมไพร์นอนในโลงแก้วแบบฝรั่งเพราะท่านลูกครึ่งอเมริกันสมัยโรมานอฟถูกสังหารหมู่มีคนพบเห็นสตรีผู้หนึ่งคางยุบหน้าตาเค้าสวยยังคงมีแต่ถูกทรมานถูกกระทำชำเราตั้งหลายอย่าง "เริ่มแรกท่านว่ายกบ้านทรงยุโรปนี้ให้เจ้าฟ้าหญิงรัสเซียผู้นี้ในฐานะพระญาติที่ลี้ภัยมาจากโซเวียตแต่พอเอาเข้าจริงกลายเป็นแบบนี้ไปฉิบท่านเจ้าฟ้าจักรพงศ์ท่านเกลียดฝรั่งไม่รับประทานกระเทียมประณามแบบเจ้าว่าเป็นพวกค้างคาวดูดเลือดคนสยามแต่ท่านเองก้อป่วยลงมือทำร้ายพวกแหม่มงามๆ หลายท่านแบบนี้พอตายก็ลากศพไปทิ้งไปอำพรางแบบเจ้นวลฉวีก็มีมากราย"  ปีพุทธศักราชห้าสิบห้ามีตึกสูงแบบคอนโดให้เช่าผุดขึ้นรายรอบบ้านตึกทรงประสมแบบนี้บางห้องแทบจักชิดติดกันกับหน้าต่างหรือไม่ทางระเบียงยาวๆ ทอดไปตามทางเพื่อขึ้นไปอีกชั้นหนึ่งแบบบันไดหนีไฟที่เจ้าของได้ออกแบบสร้างหลบทางหนีไฟให้มันเลี่ยงๆ ออกมาไม่ให้เกะกะแต่ที่ไหนได้แค่ระหว่างทางที่เดินเพื่อขึ้นลงบันไดแคบๆ แบบหนีไฟกลายเป็นว่า เจอดีทุกคราวแค่ลองเดินเลียบเข้ามาใกล้จักมองเห็นเหตุการณ์ประหลาดเช่นเห็นแหม่มสาวสวยถูกทรมานล่ามมือล่ามเท้าด้วยโซ่เลือดเกรอะกรังผมเผ้ากระเซอะกระเซิง....กลางวันแสกๆ นี่ล่ะครับพี่....

นายบพิตรเป็นบุตรชายคนเดียวที่สืบทอดกิจการเพลงและแผ่นเสียงเลปโลเกือบต้องโทษ เพราะค้ายาและฟอกเงินหลายหนจนชราภาพจักแปดสิบปีนี้แล้วไม่กี่เท่าไร เกือบติดคุกนิติจิตเวชเพราะลูกสาวไปบอกทางการว่าพ่อทำผิดแต่ว่ากมรเตงยอดรักไม่โปรดเธอที่คุณพ่อเธอค้ายา "แม้ว่าพระญาติทางเอ้อสมเด็จแม่ท่านจักเกี่ยวดองกับพวกเราแล้วร่วมมือกันมาก่อนค่ะ ยาย่าไม่ยอมให้ท่านจากไปทำไงได้พ่อย่าผิดนี่ค่ะย่าไม่เข้าข้างย่ายุติธรรมพอค่ะพี่นักข่าว" ศาลปราณีชราภาพนัดไต่สวนต่อยังไม่ปักใจจำขังเลยวาระเจ็ดสิบปีบริบูรณ์นับรอบปีนักษัตรทำไม่ได้แล้วตามกฏหมาย

หมาตงตงตัวแรกทำเอาอากงท่านนี้แสลงหัวอกยอกใจอยู่มิใช่น้อย "หมายถึงอากงอั้วอาจใช่แต่อย่างนี้เลยเหมือนกันอั้วเล่าให้เด็กมันฟังเอง" 

ตงตงเป็นหมาอาเต๋อเรวัติถูกยายนีวางยาเบื่อในซอยวัดสันติบ้านเก่าแกพักที่นั่น เพราะแกรับราชการเป็นทหารเฝ้าประตูเวรอยู่ที่ราชนาวีสโมสรแล้วแต่หลวงจัด "หมาตายเดี๋ยวก็กูเจ้าของหมา" หลังจากนั้นโดนซัลโวเหตุเพราะ "มันอยากโวยเองแค่ยืมชื่อมาให้ฝรั่งมันใช้เป็นเจ้าของแกรมมี่แบบรางวัลไอ้กันแม่งหน้าโง่เรียนซะเปล่าเพื่อนมันญาติมันเป็นนักร้องในค่ายนี้เองด้วยซ้ำโง่ดีสมน้ำหน้า"

ตงตงตัวที่สองร้านขายบะหมี่ตายเพราะทนทรมานบาดแผลที่ถูกตัดตีนสี่ตีน หลังถูกจับวางยาสลบแล้วฟื้นตื่นขึ้นมาอนิจจาเอ๋ยคนใจสัตว์ตามปลิดมือตีนทิ้งหมดบางคนตายก็มีพี่น้องเอ้ย

บุญของยาบ้าแบบนี้ไม่ใช่บุญญาบารมีจำไว้นะป้า... เอาอะไรกับหนูแค่เจ็ดขวบ.... เอาอะไรกับฉันเจ็ดสิบแล้วปีนี้... ตลอดเวลาทำงานแบบนกต่อล่อโจรทำร้อนทำเข็ญกับใครๆเค้า

กลางสมรภูมิอันร้อนระอุท้าวซีเรงนองปัก ท่านประทับยืนท้าวสะบั้นเอวมองหน้าว่าที่กษัตริย์ปะดุงเมืองแปรอย่างซาบซึ้งบุญคุณ เมื่อคราวที่ท่านเสร็จศึกจากเมืองแปรท่านได้เปรยๆเรื่องกองทัพที่นับวันจักมีคลื่นใต้น้ำคอยยุให้แตกแยก ครั้นเมื่อกลางสนามรบระหว่างฝ่ายเมืองอังวะตองอูและแปรกับโยเดียที่ผูกมิตรกันเข้าโรมรันกันเป็นสามารถ จู่ๆ ทหารตองอูฝ่ายพระเจ้ามังตราเกิดแข็งข้อกระด้างกระเดื่องทำทีจักหนีทัพหลังจากพยายามจักสังหารท่านซีเรงนอง..... แต่ว่าแค่ทำให้ท่านบาดเจ็บและหล่นร่วงลงมาจากหลังอาชา....

"คนเราอยู่ที่เลือกนายไม่ใช่นายที่ดีไม่มีทางได้ดีมีสุขนำทางเข้าป่าดงไม่มีวันได้เจริญอยู่ในเมืองเสียหัวให้ลูกน้องเลวร้ายมากไอ้เรื่องเสียหัวให้ศัตรูเป็นเรื่องปกติ" กรรมมาแล้วกรรมกลับไปย่อมทำได้อยู่ที่ใจทำใจได้มากน้อยแค่ไหน วันเกิดเหตุแต่ละคราวจักต้องมีการวางยาให้หลับบ้าง ให้อาเจียนบ้าง ให้บาดเจ็บท้องไส้ ให้พิการหลังคลอดบ้าง อาการค้ายาปกปิดเป็นเรื่องธรรมดาสามัญไม่มีงานมีเงินใช้แต่งตัวดีสวยสภาพจิตต้องดีแจ่มใสมีเงินแต่อาชีพไม่มีแน่ชัดธุรกิจไม่มีแน่ชัดอ้างว่าแค่กุเรื่องว่าแค่ใส่ชื่อคนมั่วไปแค่ตกใจไม่รู้เข้าใจผิดคิดว่าสี่สิบปีเกือบเท่าอายุแค่รู้มั้ยว่าตัวเองไม่มีงานรู้มั้ยว่าตัวเองโกหกรู้มั้ยว่านี่มันยารู้มั้ยว่าเจ้าตัวเค้าเสพ....รู้ทุกอย่างแต่นี่สันดานโจรเหมือนวิสัยผัวเมียอดไม่ได้ของเคยกินของเคยหักหลัง....

น่าสงสารนาตยามีกินแบ่งกันแต่คุกไม่ยอมแม้แต่พ่อแม่บังเกิดเกล้าเวรกรรมสองผู้เฒ่านี่เลวร้ายผิดคนแก่ทั่วไปแย่มากไม่มีใครคบแล้วจักมีคนยกมือไหว้ได้ยังไง...เวรกรรมมีจริงไม่รู้ว่าตัวเองไม่มีงานแต่รู้ว่าต้องมีเงินซื้อของใช้ของกินแป้งแต่งหน้าลิปสติกเสื้อผ้าที่ดูดีไม่ซ่อมซ่อ...  แล้วรู้อะไรมั่งถ้าคนเรามันมึนเสียแบบนี้....

"ใส่ร้ายตนเองเป็นพยาบาลรับกรรมเพราะละโมบด้านรับสมอ้างทุกกรณีแต่ถูกต้มตุ๋นเปื่อยยุ่ยโกรธลงมือทำร้ายทำตัวเป็นนกต่อที่ดีเสมอมาไม่รอลงอาญาดอกประหารชีวิตแล้วจำไว้อย่างนังนี"

ชำนิอัตถากรพ่อแท้ๆ ของวานิตย์ประกาศลั่นความเป็นจริงนายชำนิเคยแกล้งปล่อยให้นายอรรถอัตถากรลงตายขาดยาตาย แต่นายวานิตย์ผู้นี้หุ่นท้วมไม่ได้ติดยาจักมากล่าวหาว่าเด็กติดยาขาดยาลงแดงหมิ่นประมาทใครๆ กันทั้งบ้านก็ตามที แต่อาจจักคิดว่ากะล่อนไว้ก่อนพ่อสอนไว้ที่ไหนได้ความจริงเป็นสิ่งไม่เคยตายจากหรือหายไปจากโลกใบนี้เดี๋ยวจักบอกให้น้ำอัญชัณที่ฝากไปให้เค้าลองดื่มลิ้มรสสตออันขมขื่นนั่นแล่ว...

ทำเองไม่ยอมรับผู้ร้ายปากแข็งทำกินไม่ได้ตำรวจตามผู้ต้องคดีทำธุรกิจสร้างหลักฐานเท็จผู้ค้ายาฟอกเงินเอาชื่อผู้อื่นมาใส่แทนรับคุกแทนได้แถมกินใช้ได้ด้วยไม่ใช่พ่อไม่ใช่แม่

 "กรณ์มึ้งไม่ต้องเอามาให้แม่ๆกินไม่ลงคุกของมึ้งแม่กูกับพี่ชายกูพูดเสมอๆจำไว้แมว" อลงกตเพื่อนร่วมชั้นที่แจงร้อนเคยเล่าให้ฟัง "เจ้นิคของมึ้งมีลูกสาวพิการโดนยาขับพี่กูตากรณ์นี่ละมันใส่ให้พอมันบ่นบ้ามากๆเข้ามันเอาหลานพิการของกูทำเมียแล้วใส่ยาแม่มันรู้เห็นเป็นใจ เพราะอายชาวบ้านแต่อดไม่ได้ยายนีเองแกอาจเป็นยังงี้อย่างตาวิชัยตาแจ้ญาติแกไม่งั้นแกจักกล้าพูดกล้าแนะนำพ่อมึ้งแบบนั้น เหมือนประชดชีวิตส่วนกมรเตงของอีบ้านาตยาตากรณ์นั่นล่ะ มันแอบไปกันหมดทั้งโคตรนังตุ๊กตาอะไรนั่นแม่ไอ้ธนาคารหลานมึงอ่ะไปด้วยบ่อยตอนมีลูกแล้วก็ไปนะพ่อมึ้งด้วย เพ้อเจ้อกูหลังๆเจอพ่อมึ้งไม่ยกมือไหว้แกเสียดีกว่าไม่ไหวกูบอกไม่บอกได้ไงศัลยกรรมทั้งน้าน ไม่เข้าใจทำไมแกล้งโง่ซัดทอดหรืออะไรเอาตังค์มาบำเรอที่บ้านเป็นเสาหลักเลยเร้อไม่มีนะเจ้กาญไม่มีโรงงานี่ไม่มี เคยเห็นกันที่ไหนตาหนูภาคินัยพ่อแกแค่นั้นเองทำไมไม่ถามเค้าเล่าแปลกๆว่ะ"

เรือนไม้สีเขียวอ่อนดูสวยละมุนตาเรือนนี้ตั้งอยู่ที่โรงเรียนนฤมลทิน ถนนจรัญฯนะพี่น้อง ลองไปแวะชมดูบอกเจ้าของสถานที่เค้าก่อนก็ได้ค่ะ รู้สึกว่ามีรูปที่พนมเปญเรือนแปลนและสีเดียวกันฝากไว้ที่ครูใหญ่นานแล้วเข้าไปให้พี่เค้าเองจักได้ขอแวะชมดูด้วยตา... เป็นบุญตาด้วยค่ะพี่.... นี่เป็นโครงเรื่องเถ้ากุหลาบของป้าแมวโรสลาเรนนานมากแล้วล่ะค่ะไปหาอ่านเอาแล้วกัน....

ตาก้อนตีนมือหายหมดท้อแท้หมดอาลัยตายอยากในชีวิต แถมโดนวางยาซ้ำหวิดตายเสียใจโดดตึกลงมาพื้นยุบพังราบทีมกรรมการตรวจรับงานหนีตามระเบียบ และพ่วงคดีโปะล่มลวงโลกขนยากลางดึกขึ้นฝั่งป้อมพระอาทิตย์แล้ววางไว้ซุกไว้ในอาคารพิพิธบางลำภูฆ่านายวานิตย์  อัตถากรตายยิงด้วยกระสุนปืนเงียบรุ่นล่าสุดสัญชาติญี่ปุ่นได้ทราบเค้าเงื่อนว่า ยายนีวางยานอนหลับในน้ำอัญชันที่เอาไปถวายพระคราวงานแต่งงานแต่เด็กอาจไม่รู้รึเปล่าดื่มเข้าไปแล้วหายไปตอนดึก ที่บ้านคิดว่าไปพักบ้านเพื่อนเท่านั้นยังไม่พอโกหกสร้างเรื่องเท็จไปดูพันธบัตรธนาคารของการไฟฟ้า เอาใบขับขี่ใบเดิมที่ครูปุ้ยแจ้งหายไว้เมื่อปีพ.ศ 2539ไปให้โจรขนยาทิ้งไว้ที่ห้องที่พบศพเด็ก เหมือนโจรที่มีคุณธรรมมันสงสาร บอกความไว้เป็นนัยๆ ว่านี่นะเฟ้ยยายนีเอามาเพราะนั่งรถขโมยที่ชนจ่าศาลตาย แต่ให้นาย ชำนิ ขับมาแทนแล้วมาฟุ้งว่าจักขายเลยลองเครื่องรถดูก่อน เจ้ต่องให้ไว้เป็นรางวัลที่ทำงานให้มานานเอาบัญชีเงินกู้อะไรไม่ทราบโกหกว่าปรารถนาทำงานที่ชนากานต์ ทำให้เป็นเหตุถูกเพิกถอนประกันตัวแต่บอกว่าทำงานจริงไม่ได้โกหกทั้งๆ ที่เรื่องมันแดงแล้วเจ้าตัวถูกสั่งจำคุกแล้วด้วยซ้ำสองสามวันแล้วยังไม่รู้ตัว

ฉันอยากให้ ณที่แห่งนี้ เป็นดั่งสรวงสวรรค์

ฉันอยากให้ ณที่แห่งนี้ เป็นที่สิงสถิตย์แห่งดวงวิญญาณอันศักดิ์สิทธิ์เป็นนิจนิรันดร์

ฉันอยากให้ ณที่แห่งนี้ มีชนนับหมื่นล้านล้านพันคนเป็นผู้มีห้วงหัวใจแห่งคีตกวี

ฉันอยากให้ ณที่แห่งนี้ เป็นดินแดนแห่งสรวงสวรรค์อันถูกขนานนามว่าอาเซียนเอยฯ