We love... เรื่องรักของเรา

“อาเหม่ย! จะไปไหนน่ะ? มันดึกแล้วนะ?”
 
ฉันตะโกนไล่ตามหลังน้องสาวที่จู่ๆก็วิ่งออกจากร้านไปในระหว่างที่พวกเรากำลังปิดร้าน เสี่ยวจู พนักงานหญิงคนหนึ่งในร้านบอกฉันว่าก่อนหน้านี้เห็นอาเหม่ยคุยโทรศัพท์อย่างหน้าชื่นใจบานแต่ก่อนจะวางสายกลับทำหน้าตาตกใจและวิ่งออกไป
 
“วันนี้กลับบ้านกันได้แล้ว อู๋หมิง! เควิล! ยี่เหว่! รีบกลับบ้านเลยนะห้ามแวะไปตีกับใครที่ไหนล่ะ”
 
“คร้าบ~ พี่เหม่ยลี่”
 
“เสี่ยวจูกับเสี่ยวอี่(ฝาแฝด)กลับบ้านดึกก็ระวังตัวด้วยนะ”
 
“คร้า~ พี่เหม่ยลี่”
 
ฉันยืนส่งพนักงานที่หน้าร้าน พวกเขาเป็นเด็กที่ขยันขันแข็งและก็เป็นเด็กที่สร้างความเดือดร้อนให้กับฉันในตอนแรกๆ แต่สุดท้ายทุกอย่างก็ผ่านพ้นไปได้ด้วยดี จนตอนนี้พวกเขาเหมือนครอบครัวของฉันไปแล้ว
 
นานมากแล้วที่ฉันไม่ได้มีเวลาว่างมากขนาดนี้ ทุกๆวันฉันมักจะทำตัวให้ยุ่งเข้าไว้เพื่อไม่ให้นึกถึงใครบางคน แต่ตอนนี้ฉันว่างมาก... เพราะทุกอย่างในร้านกำลังลงตัว ไม่ต้องมีการโปรโมทร้าน ไม่ต้องมีวิ่งหาพนักงาน ไม่ต้องทำอะไรเพิ่มเติมอีกแล้ว อาเหม่ยหายไปไหนนะ มันเงียบเกินไปแล้ว ฉันกำลังจะคิดถึงเขาอีกแล้ว
 
กริ๊งงงงงง
 
เสียงกระดิ่งประตูร้านดังขึ้น แขกผู้มาเยือนไม่ถูกเวลากำลังจะถูกฉันด่านับจากนี้...
 
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ เหม่ยลี่”
 
“จื่อเหว่ย”