We love... เรื่องรักของเรา

ผมไม่รู้ว่าเธอเป็นอะไร หลังจากที่เราไปดินเนอร์กันวันนั้นเธอก็คอยหลบหน้าผมตลอด ขนาดเอาวงเกิร์ลกรุ๊ปที่เธอชอบมาอ้างเธอยังไม่คล้อยตามสักนิด เป็นอะไรไปน่ะ?

“พี่ซินหวู่มาอีกแล้ว รู้สึกช่วงนี้พี่จะมาบ่อยมากเลยนะ” อู๋หมิงทักผมเมื่อก้าวเท้าเข้ามาในร้าน ผมได้แต่ยิ้มแห้งๆส่งให้ไป ก็มันจริงหนิ...ช่วงนี้ผมมาร้านนี้บ่อยกว่าตอนช่วยโปรโมทเปิดร้านซะอีก

“พี่อาเหม่ยอยู่หลังร้านค่ะ” เสี่ยวจูเดินมากระซิบระหว่างที่เดินผ่านผมไป “ในนั้นไม่มีคนอยู่ ทางสะดวก ^^”

“ขอบใจเสี่ยวจู”

ผมเดินตรงไปยังหลังร้านที่เงียบสงบ เป็นอย่างที่เสี่ยวจูบอกจริงๆ -_- เครื่องไม้เครื่องมือ อุปกรณ์เครื่องครัวสะอาดสะอ้านถูกเตรียมวางอยู่บนเคาร์เตอร์และโต๊ะกลางขนาดใหญ่ในห้องครัว มีเพียงผู้หญิงคนหนึ่งที่ดูกำลังว้าวุ่นอยู่หน้าเตาอบ

“อา...” ผมกำลังเรียกชื่อเธอ

“เควิล! หยิบโทรศัพท์บนโต๊ะมาให้ฉันหน่อยสิ”

เธอคิดว่าผมเป็นเควิลลูกมือที่มักจะเข้ามาช่วยเธอทำอาหาร และเค้กอยู่เป็นประจำ ผมได้แต่ทำตามคำสั่งเธอเงียบๆไม่พูดอะไร กาที่ได้มายืนมองยัยทอมบอยที่วันๆเอาแต่พูดเรื่องความสวยความงามของผู้หญิง ซึ่งมันก็ออกจะปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือเธอคลั่งไคลมากเกินจนผมคิดว่าเธอไม่ได้ชอบผู้ชายแท้ๆแบบผม

มีหลายครั้งที่ผมมักจะทำตัวอ่อยเธอ ด้วยหน้าตาอันหวานแหว๋วเกินผู้ชายอย่างผมนี่ล่ะ... เวลามีโอกาสผมมักจะส่งสายตาบ้าง ยิ้มหวานบ้าง โปรยเสน่ห์ในแบบที่ผู้หญิงมักจะทำกัน แต่เธอไม่ยักคล้อยตามสักนิด ผิดกับผู้หญิงสวยๆที่แค่เดินผ่านเธอก็วิ่งไล่ตามแล้ว -_-^

มันคงเป็นเสน่ห์แบบแปลกๆของเธอล่ะมั้ง(?)ที่ทำให้ผมตกหลุมพรางเข้าไปเต็มๆ จนตอนนี้ผมถอนตัวไม่ขึ้นแล้วจริงๆ และต้องขอบคุณพระเจ้าที่ทำให้เธอต้องกลายมาเป็นแฟนหลอกๆของผม แม้จะเป็นแค่แฟนหลอกๆในวันนี้แต่วันหน้าจะไม่ใช่แค่หลอก

“เควิล... เควิล... เค... ซินหวู่!?” เธอเรียกชื่อเควิลอยู่หลายรอบจนต้องหันกลับมามองว่าทำไมเจ้าตัวไม่ขานรับ และก็หันกลับมาเจอผม

“อย่าเข้ามาเกะกะการทำงานของฉันได้มั้ย?”

เธอพูดพร้อมกับเดินเลี่ยงผมออกไปหน้าร้าน ผมเดินตามเธอออกไป การเดินของเธอบ่งบอกว่ากำลังอารมณ์เสียสุดขีด ถ้าเกิดพูดจาไม่เข้าหูมีหวังเธอได้กระโดดกัดคอแน่ๆ

“ช่วยเลิกเดินตามฉันได้มั้ย!?” เธอหันมาขึ้นเสียงใส่ผม

“อาเหม่ย... เธอโกรธอะไรฉัน?” เธอไม่ตอบอะไรแต่สีหน้าไม่สบอารมณ์อย่างมาก “ถ้าเธอไม่พูดออกมาแล้วฉันจะรู้หรอ? แล้วฉันจะง้อเธอถูกได้ยังไง?”

“ง้อ?”

เธอดูตกใจกับคำพูดของผม ใบหน้าเธอเริ่มมีเลือดฝาด ดูท่าอารมณ์จะดีขึ้นแล้วนะ ผมเลยเริ่มเข้าประเด็นต่อไปเลย...

“สุดสัปดาห์นี้ม๊าชวนเธอไปกินข้าวที่บ้านในฐานะแฟนของฉัน”

ม๊าของผมดูท่าทางจะชอบอาเหม่ยเอามากๆ เพราะถูกอาเหม่ยยอจนอยากกลับมาเป็นสาวอายุ 18 อีกครั้งเลย ผมไม่ได้อยากจะชมว่าม๊าของผมหรอกนะว่าท่านยังดูสวยและสาวอยู่ แต่มันคือเรื่องจริง! ด้วยประการนี้เองที่ทำให้อาเหม่ยสนใจเยินยอม๊าเอามากๆ

“ม๊า...แฟน... ชิ!” เธอพูดพึมพำกับตัวเองก่อนจะเงยหน้ามาตะโกนใส่ผมอย่างสุดเสียง “ทำไมฉันต้องไป! ฉันก็แค่แฟนหลอกๆของนาย!!!”

“แฟนหลอกๆ” เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นมาจากด้านหลังของผม

“ม๊า!!!!”

“มันหมายความว่ายังไงกัน ซินหวู่! อาเหม่ย!”