We love... เรื่องรักของเรา

ต้องขอ อภัยที่ไรท์ไม่ได้ลงไปหลายวัน
เนื่องด้วยปัญหาสุขภาพของไรท์เอง ทำให้ไม่สามารถใช้คอมหรืออุปกรณ์IT หากใช้แล้วน้ำตาไรท์ไหลไม่หยุด
ดังนั้น... หลายวันมานี้ทำให้ไรท์ใจจะขาด โรคขาดITไม่ได้

 
วันนี้เป็นวันที่มีการถ่ายทำมิวสิควิดีโอ ทำให้เราต้องปิดให้บริการและการถ่ายทำก็ดำเนินไปด้วยความรวดเร็วเสร็จก่อนพระอาทิตย์ตกทำให้ฉันมีเวลาเหลือในการเตรียมตัวไปกินข้าวเย็นฟรีกับซินหวู่ เขาบอกฉันว่าการออกไปครั้งนี้ก็เพื่อทำให้แม่ของเขามั่นใจว่าฉันเป็นแฟนเขาจริง(ร้านอาหารที่ไปเป็นของเพื่อนแม่เขา ที่ถูกสั่งมาจับพิรุธเรา)
 
ตลอดทั้งวันเขามาอยู่ดูการถ่ายทำมิวสิควิดีโออยู่ที่ร้านของฉัน จะว่าไป... งานนี้ไม่เกี่ยวข้องกับบริษัทของเขาเลยแล้วเขามาทำไม?
 
ฉันกำลังนั่งรอเขาที่ขอไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดที่ห้องพักด้านหลังร้าน ร้านถูกออกแบบให้มี 2โซน โซนด้านหน้าถูกสร้างเป็นร้านเบเกอรี่ส่วนด้านหลังเป็นที่พักอาศัยของฉันกับพี่เหม่ยลี่ ซึ่งมันถูกออกแบบมาได้อย่างสวยงามเว่อร์วังมาก ต้องขอบคุณรุ่นพี่(สถาปนิก)ของพี่เหม่ยลี่ที่ทำให้เรามีบ้านและร้านสวยๆแบบนี้
 
แอดดดดดด~
 
“นี่นายเข้าไปอาบน้ำหรือไปสร้างบ่อน้ำพุในห้องน้ำเนี่ย นานเป็...”
 
...แม่เจ้า เขาหล่อมาก ซินหวู่เดินออกมาพร้อมกับชุดทักซิโด้ นี่เราแค่ไปกินข้าวหรือไปเปิดตัวผลิตภัณฑ์ชำระล้างห้องน้ำเนี่ย? ทำไมเขาแต่งครบองค์ทรงเครื่องแบบนี้ ผมด้านหน้าที่มักจะปิดบังหน้าผากของเขาถูกรวบขึ้นไปเผยให้เห็นผิวหน้าที่เนียนละเอียดยิ่งกว่าของฉัน
 
“ลุกขึ้น!”
 
เขาที่พึ่งเดินออกมาก็สั่งให้ฉันที่นั่งอยู่ลุกขึ้นยืนพร้อมกับดึงผ้าบางๆที่แถมมาพร้อมกับชุดไปจากมือฉัน เขาขยับเข้ามาใกล้ฉันอีก อะ...อะไรเนี่ย?
 
“ผ้าผืนนี้เขาใช้ทำแบบนี้”
 
เขาหยิบผ้าเนื้อบางมาพันรอบเอวของฉันและผูกเป็นโบว์ด้านหลัง ฉันจะไม่รู้สึกอะไรเลยถ้า...การผูกนั้นเขาเดินไปผูกด้านหลังของฉัน แต่เขากลับผูกมันจากด้านหน้าโดยเอือมมือออกไป กรี๊ดดดดดดด ฉันกำลังหายใจลดแผ่นอกของเขา กลิ่นน้ำหอมและโคโลญจากตัวเขากำลังลอยเข้าจมูกของฉัน
 
“ถ้าเธอหายใจแรงขนาดนี้ ตัวฉันจะเป็นรูพรุนแล้วนะ”
 
เขาขยับตัวออกห่างจากฉัน เว้นระยะห่างให้กันพอที่จะมองหน้าฉันได้ชัดเจน หล่อ ในสมองของฉันขาวโพลน คิดออกอยู่คำเดียวเท่านั้น
 
ตลอดทางฉันเงียบผิดปกติ ขนาดตัวฉันเองยังรับรู้ได้ถึงความผิดปกติของตัวเอง คนอย่างซินหวู่ก็ต้องรู้เหมือนกัน แต่เขาไม่พูดอะไรออกมาตั้งหน้าตั้งตาขับรถเกินไปแล้ว นายช่วยหาเรื่องคุยเปลี่ยนบรรยากาศหน่อยสิ
 
“อามี่คือผู้หญิงที่ม๊านัดให้ฉันไปดูตัวด้วยคราวนี้”
 
“เธอก็ดูสวยดี ทำไมนายไม่ลองไปดูล่ะ?”
 
“ฉันไม่ชอบ”
 
“ไม่ชอบ?”
 
“ใช่ ฉันรู้มาว่าการดูตัวคราวนี้ทำไปเพื่อสร้างกระแสทางธุรกิจ ฉันไม่ชอบใช้เรื่องส่วนตัวมาสร้างกระแส”
 
“ฉันก็นึกว่านายไม่ชอบเธอซะอีก”
 
“ทำไมถึงคิดอย่างนั้น? มีผู้ชายที่ไหนบ้างที่ไม่ชอบอามี่ ขนาดผู้หญิงอย่างเธอยังชอ...”
 
“ฉันไม่ชอบ!”
 
บทสนทนาของเราก็จบลงแค่นั้น...
 
ระหว่างดินเนอร์บรรยากาศรอบข้างช่างโรแมนติกเอามากๆ แต่ผู้ที่นั่งทานอยู่ตรงนี้กลับไม่มีความรู้สึกถึงความโรแมนติกเอาซะเลย ฉันได้แต่กิน กิน กินแล้วก็กิน ไม่ปริปากพูดอะไรกับเขาเลย ทีแรกเขาก็พยายามชวนฉันคุย แต่พอ...ฉันไม่โต้ตอบเขากลับไป เขาก็ถอดใจยอมแพ้
 
เขายังมีความเป็นสุภาพบุรุษขับรถมาส่งฉันที่บ้าน ทันทีที่ก้าวลงมาได้ฉันก็รีบเดินเข้าบ้านไปโดยไม่สนใจว่าเขาจะเดินลงมาส่งหรือจะพูดอะไรกับฉัน ฉันรู้แต่ว่าอารมณ์ฉันตอนนี้ไม่อยากที่จะพูดกับเขา ก็แค่นั้น