สมบัติล่ำค่า

ตอนนี้เรากับจีนก็เป็นแฟนกันแล้วน่ะ^^

หลังจากวันนั้นความรักของเราสองคนก็ดูเหมื่อนจะมั่นคงทั้งๆที่เรารู้จักกันในเวลาสั่นๆ แต่ทำไมเราถึงรักกันได้มากขนาดนี้ ไม่รู้สิ ถึงใครจะว่ายังไง เราก็ไม่เคยรักกันน้อยลง บางทีเราก็ทะเลาะกันบ้างแต่มันก็เป็นแค่เรื่องเล็กน้อย เราก็ใช้เหตุผลคุยกันตลอด แบบนี้ก็ดีน่ะ บางทีเขาก็ทำให้เรามั่นใจว่าเขาจะเป็นคู่ชีวิต และคนสุดท้ายของหัวใจ

( 3 ปีผ่านไป )

(เรากำลังจะเรียนจบ) ปัจจุบันนี้เราก็ยังคบกัน แล้วเราก็ยังคงเหมื่อนเดิม

(วันจบการศึกษา)

(เพื่อนคุยกัน) เวลาผ่านไปเร็วจังเลยเนอะ (อืมช่ายๆ) (บรรยากาศคึกคัก)

( ตัดมาที่ไอซ์กับมิ้น )

ไอซ์ : เห้อ...เรียนจบสักทีเนอะ

มิ้น : ใช่ๆ เวลาผ่านไปเร็วมากเลย เดี๋ยวเราก็ได้แยกจากกันแล้วสิเนอะ ไอซ์ : ว่าแต่เธอกับจีนเป็นไงบ้าง ตอนนี้ก็ยังคบกันอยู่ใช่ป่ะ?

มิ้น : อื้ม..ช่ายก็ยังคบกันอยู่อะ

ไอซ์ : แหม๋ๆ อิจฉาคู่นี้จังเลย คบกันตั้งนาน ยังไงก็ขอให้รักกันนานๆน่ะ ว่าแต่เป็นไงบ้างอะทะเลาะกันบ้างปะ

มิ้น : ก็นิดหน่อยอะ ว่าแต่เธอเจอคนที่ใช่ยังอะ

ไอซ์ : ก็เจอนะก็คุยๆกันอยู่อ่ะ55555

มิ้น : แหมมมม...

(แล้วจีนก็เดินมา)

ไอซ์ : อ้าว..สวัสดีจีน

จีน : สวัสดีไอซ์

ไอซ์ : มาหามิ้นหรอ

จีน : อื้มช่ายย

ไอซ์ : อ่อๆงั้นฉันไปก่อนน่ะฉันมีทุละ

มิ้น : อ้าวว... ทิ้งกันอีกละ

ไอซ์ (กระซิบ) ไม่อยากเป็น กขคงจ อะคะ อิอิ 555 ฉันไปละ ( แล้วไอซ์ก็เดินจากไป)

(จีนมองหน้ามิ้น)

มิ้น : มองทำไม?

จีน : ทำไมมองแฟนไม่ได้หรอ

มิ้น : อีตาบ้า

จีน : นี่มิ้น

มิ้น : ห้ะ?

จีน : เราก็คบกันมาตั้งนานแล้วเนอะ (ยิ้ม)

มิ้น : อืม..ช่าย (ยิ้ม)

จีน : เธอรักฉันไหม

มิ้น : อีตาบ้า รักสิย่ะ ถามแปลกๆ

จีน : ฉันก็รักเธอน่ะ สัญญากับฉันได้ไหมไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเราจะไม่ทิ้งกัน

มิ้น : อื้ม สัญญาสิ (เกี้ยวก้อย)

จีน : (ยิ้ม) มิ้นฉันสัญญาน่ะ ฉันจะมีเธอคนเดียวและเธอจะเป็นคนสุดท้ายของฉัน

มิ้น : สัญญาแล้วน่ะ^^ ทำให้ได้ด้วยละ (ยิ้ม)

จีน*มิ้น : ขอให้ฟ้าช่วยเป็นพยานว่าเราจะรักกันตลอดไป

(แล้วเวลาก็ล่วงเลยผ่านไป ทั้งสองคนก็ใช้ชีวิตร่วมกัน)

(10 ปีผ่านไป )

แต่ดูเหมื่อนฟ้าจะกลั่นแกล้งหรือยังไง แต่ดูเหมื่อนเรายิ่งคบกันนานวันนานปี จากคำหวาน ก็กลายเป็นน่าเบื่อ จากคำว่าแคร์ก็กลายเป็นน่ารำคาญ ฉันก็ไม่เข้าใจว่าทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ แต่ทำไมละ ก็เรารักเขานิ 

(เช้าวันหนึ่ง)

มิ้น : จีนตื่นได้แล้วเดี๋ยวก็ไปทำงานสายหรอก

จีน : แปปหนึ่งดิ

มิ้น : ตื่นได้แล้วมันสายแล้วจะนอนอืดอยู่ทำไมละ ตื่นๆ

จีน : รู้แล้วหน่า น่ารำคาญฉมัด 

มิ้น : (เงียบ)

( 20 นาทีผ่านไป จีนก็ออกไปทำงานโดยไม่สนใจมิ้นเลย )

(มิ้นบอกตามหลัง) " ขับรถระวังๆด้วยน่ะ "

(มิ้นเปิดดูตู้เย็น) " เห้อของกินหมดละ ออกไปซื้อของสักหน่อยดีกว่า)

ณ ซุปเปอร์มาร์เก็ต

มิ้นก็เดินเลือกของที่ต้องการ แล้วอยู่ๆก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินมาคุยด้วยเขาดูเป็นคนรวยและหน้าตาดี ((เขาชื่อเท็น))

เท็น : สวัสดีครับ

มิ้น : สวัสดีคะ

เท็น : มีไรให้ช่วยไหมครับ(ยิ้ม)

มิ้น : ไม่มีคะ ขอบคุณนะ

เท็น : ถ้าผมจะขอเดินไปแล้วคุยกับคุณคุณจะว่าอะไรไหมครับ

มิ้น : อ่อ ได้สิคะ

เท็น : แล้วคุณชื่ออะไรครับ

มิ้น : ชื่อมิ้นคะ แล้วคุณ....

เท็น : ผมชื่อเท็นครับ ยินดีที่ได้รู้จัก (ยิ้ม)

มิ้น : เช่นกันนะคะ (ยิ้ม)

เท็น : แล้วมาซื้ออะไรครับ

มิ้น : อ่อมาซื้อของเข้าบ้านอะคะ แล้วคุณมาซื้ออะไรคะ

เท็น :  อ่อผมมาเดินเล่นอะครับ

มิ้น : ดูท่าทางคุณคงรวยน่าดูเลยเนอะ

เท็น : อ่อไม่หรอกครับ ผมเป็นลูกเจ้าของบริษัทไกล้ๆนี้เอง

มิ้น : โห้!! (คิดในใจ) ไม่ค่อยจะรวยเล้ย (ประชด)

เท็น : คุณมาที่นี้บ่อยไหมครับ

มิ้น : ก็ไม่นะคะ

เท็น : อ่อครับ ผมขออะไรหน่อยได้ไหมครับ

มิ้น : ได้สิคะ

เท็น : ผมขอจีบคุณได้ไหมครับ (ยิ้ม)

มิ้น : อ่อคือ ฉันมีแฟนแล้วอะคะ ขอโทษด้วยน่ะ

เท็น : อ่อไม่เป็นไรครับ งั้นเอานามบัตรผมไปมีอะไรก็โทรมาได้น่ะครับ

มิ้น : อ่อคะๆ ขอบคุณมาก ฉันซื้อของเส็จแล้วขอตัวกลับก่อนน่ะคะ

เท็น : โอเครครับ ให้ผมไปส่งไหม

มิ้น : ไม่เป็นไรคะ

เท็น : นะครับ ผมอยากไปส่ง

มิ้น : งั้น..ก็ได้คะ

เท็น : เย้ๆ^^

(ถึงบ้าน)

มิ้น : ขอบคุณที่มาส่งนะคะ

เท็น : ไม่เป็นไรครับผมยินดี

(แล้วมิ้นก็เดินเข้าบ้านไป)

(ตกเย็น)

ดูเหมื่อนจีนจะเคลียดกับงานมาก แล้วดูเหมื่อนอารมณ์ไม่ค่อยดี

(จีนเดินเข้าบ้าน)

มิ้น : อ้าว...กลับมาแล้วหรอคะ มาทานข้าวด้วยกัน^^

จีน : (ตะคอก) ก็กลับมาแล้วสิถามได้ น่ารำคาญจริง อยากกินก็กินไปคนเดียวเถอะหงุดหงิด

มิ้น : (เงียบ) แล้วก็คิดเสมอว่าเขาไม้ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้นออกไป 

(หลังจากวันนั้นมิ้นกับจีนก็ทะเลาะกันหนักขึ้นทุกวันแล้วทุกครั้งก็มีคำที่ทำร้ายจิตใจกันมากขึ้นทุกวัน)

( เวลาดึกของวันหนึ่ง )

จีนยังไม่กลับบ้านทั้งๆที่ปกติจะกลับมาแล้ว

มิ้น : นี่ก็ดึกมากแล้วทำไมยังไม่กลับมาอีกน่ะ "เป็นห่วงจัง"

(ตัดมาที่จีน)

ตอนนี้จีนกำลังนั่งกินเหล้ากับเพื่อนๆที่ผับแห่งหนึ่งโดยที่ไม่โทรไปบอกมิ้นสักคำ ว่าอยู่ไหน ทำอะไร จะกลับตอนไหน เหมื่อนกับไม่แคร์มิ้นอีกแล้ว

(ตัดมาที่มิ้น)

" ทำไมยังไม่กลับมาอีก งานยุ้งรึป่าว จีนจะกินข้าวบ้างยัง ทำงานหนักหักโหมหรือป่าว เป็นห่วงจัง โทรถามหน่อยดีกว่า "

(มิ้นโทรหาจีน)

(จีนจับโทรศัพท์แล้วเดินออกมาข้างนอก)

จีน : ฮัลโหล

มิ้น : ฮัลโหล ดึกแล้วนะทำไมยังไม่กลับอีก งานยุ้งมากหรอคะ กินข้าวบ้างหรือยัง

จีน : โทรมาทำไม คนกำลังยุ้งๆ เธอนี้มันน่ารำคาญจริงๆ เลิกยุ้งกับฉันสักที (แล้วกดวางสาย)

( ตัดมาที่มิ้น )

" มิ้นเมื่อได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกเสียใจมาก แต่ก็ไม่คิดจะโกธรจีนเลย"

(ตัดมาที่จีน)

"ยัยนี่ น่ารำคาญจริง ฉันเบื่อๆ เบื่อ เบื่อ เบื่อ ฉันอยากเจออะไรใหม่ๆที่มันน่าตื่นเต้นมากกว่านี้" (แล้วจีนก็พบกับหญิงสาวคนหนึ่ง นั่งกินเหล้าอยู่คนเดียว เธอมีหน้าตาที่สวย และดูดี) "นี่แหละสมบัติอันล่ำค่าชิ้นใหม่ของฉันนี่แหละคนที่ใช่นี้คือสิ่งที่ฉันต้องการ" (แล้วจีนก็เดินไปหาหญิงสาวคนนั้นพร้อมชวนคุย ต่างๆ นาๆ และดูเหมื่อนเธอจะถูกใจ)

แต่จีนไม่รู้เลยว่า ไอซ์ (เพื่อนของมิ้น) ก็อยู่ที่นั้น

ไอซ์ " เอ๊ะ!!นั้นจีนนิ มาอยู่กับคนอื่นได้ไงเนี้ย (ไอซ์เลยถ่ายรูปไว้) แล้วก็ไม้ได้สนใจอะไร

(แล้วจากนั้นจีนกับหญิงสาวก็เข้าไปในห้อง แล้วร่วมรักกันอย่างมีความสุข)

(รุ่งเช้า)

จีนตื่นมาก็เห็น หญิงสาวนั่งสูบบุหรี่และคุยโทรศัพท์กับใครคนหนึ่งอยู่ปลายเตียง (หญิงสาว) " ฮัลโหลที่รัก คะได้คะจะไปเดี๋ยวนี้แหละ"

(แล้วหญิงสาวก็หันมาและเห็นจีนมองอยู่)

ญส : ตื่นแล้วหรอ

จีน : เธอจะไปไหนน่ะ

ญส : อ่อแฟนฉันโทรมาตามน่ะ ฉันไปก่อนน่ะ

(เมื่อจีนได้ยินแบบนั้นก็อึ่งและทำอะไรไม่ถูก แล้วมองไปที่โทรศัพท์มือถือแล้วก็เห็นรูปของมิ้นอยู่หน้าจอ แล้วจีนก็คิดถึงมิ้น และรู้สึกผิด)

จีน : ไม่ฉันทำอะไรลงไปเนี้ยฉันกำลังจะปล่อยให้สมบัติอันล่ำค่าหลุดมือไปฉันนี้มันแย่ที่สุด

(จีนจึงรีบกลับบ้าน แล้ว ภาวนา ได้โปรดอย่าให้เธอรู้เรื่องกับสิ่งที่ผมทำเลย) แต่เหมื่อนโชคชะตาจะไม่เข้าข้างจีน มิ้นได้รู้ทุกอย่างแล้ว

(จีนเดินเข้ามาในบ้านก็เห็นมิ้นยืนอยู่พร้อมกระเป๋าและของต่างๆ)

แล้วหน้าของมิ้นเต็มไปด้วยน้ำตา

จีน : นั้น เธอกำลังจะไปไหนนะ

มิ้น : ฉันรู้หมดแล้ว ว่าเมื่อคืนเธอทำอะไร อยู่ที่ไหน อยู่กับใคร ไอซ์ส่งรูปมาให้ฉันดูหมดแล้ว (ร้องไห้)

 จีน : ฉันขอโทษ ฉันมันแย่ (ร้องไห้)

มิ้น : ฉันไว้ใจเธอมาตลอดน่ะ ฉันขอโทษที่ต้องผิดคำสัญญาและทิ้งเธอไปแต่เธอก็ผิดคำสัญญาเหมื่อนกันเธอบอกเธอจะรักฉันคนเดียวและคนสุดท้าย แต่เธอทำไมทำแบบนี้ " ถ้าแยกทางเดินกันแล้ว อาจจะไม่ได้พบกันอีกเลยก็ได้น่ะ " 

(เมื่อจีนได้ยินแบบนั้นก็เสียใจมากและนั่งลงคุกเข่ากอดขามิ้นไว้ไม่ให้ไปไหนแล้วร้องไห้)

จีน : ฉันขอโทษฉันเสียใจ ฉันผิดไปแล้วจริงๆฉันคิดว่าเขาคนนั้นคือคนที่ใช่ 

มิ้น : คนที่ใช่หรอ เธอรู้ไหมตอนที่ฉันคบกับเธอฉันก็เจอคนที่ใช่เหมื่อนกันเขาดีกว่าเธอทุกอย่าง ทั้งหน้าตา และนิสัย ฉันคิดว่าเขาคือคนที่ใช่ แต่ฉันคิดอยู่เสมอว่า "คนที่ใช่มาในเวลาที่ไม่ใช่ยังไงมันก็ไม่ใช่ เรามีสมบัติล่ำค่าอยู่ในมืออยู่แล้ว ฉันเลยไม่ทิ้งเธอไปไง

(เมื่อจีนได้ยินแบบนั้นน้ำตาลูกผู้ชายก็ไหลมาไม่หยุด)

จีน : ฉันมันโง่จริงๆ ฉันขอโทษน่ะ ฉันรู้สึกผิดจริงๆ เธอจะทิ้งฉันไปจริงๆหรอ (ร้องไห้)

มิ้น : (ยิ้ม) ในเมื่อเธอรู้สึกผิดจริงๆฉันก็ไม่มีเหตุผลอะไรต้องไปจากเธอ 

(เมื่อ จีนได้ยินแบบนั้นก็ดีใจและกอดมิ้น)

จีน : ฉันสัญญานะว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีก ฉันรักเธอน่ะ ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง

{ The and }

-------------------------------------------------------------

ขอบคุณที่ติดตามน่ะคะ