ใครกันแน่ คือ ผีปอบ

 
           เขารีบวิ่งออกจากบ้านทันที  ตึก   ๆ   ๆ   ๆ   เพื่อนของเขามา
เห็นเขาหน้าซีด   ตื่นกลัว   ต้นพูดด้วยความเป็นห่วงเป็นใย
 
  " เป็นอะไรหรือเปล่า   ยังสบายดีมั้ย  "
         
       ต้นเกิดความสงสัย   เมษาพูดตอบกลับ
 
  "  ฉันไม่สบายเลย   ฉันรู้สึก  รับรู้ได้ว่า   เมื่อคืน   ฉันต้องกลายเป็นผีปอบ
ไปแล้วแน่   ๆ   พอฉันตื่นมา  เห็นศพพ่อตัวเองนอนแน่นิ่งจมกองเลือด
นายไม่เชื่อหรือจะเชื่อก็ได้นะ   เรื่องนี้นะ  "
 
      ผู้ใหญ่บ้านกำลังหาว่า ใคร คือ ผีปอบ  ที่หลบซ่อนตัวท่ามกลางฝูงชน
เขาเสนอความคิดเห็น
 
 "  เราจับคนนี้ได้แล้ว   ว่าเขา  คือ  ผีปอบตัวจริง   พวกเราจะเผาเด็กคนนี้ "
 
         ชาวบ้านพร้อมใจกัน   ตอบเป็นเสียงเดียว  แสยะยิ้มด้วยความดีใจ
 
  "  เผาเลย  ๆ    ๆ     ๆ     ๆ      ๆ   ตาย   ๆ    ๆ   ไปซะ   อย่าอยู่เลย "
 
       เขาจับเมษามัดกับไม้   ล่ามโซ่   เขากำลังจุดไฟเผา   เมษากลัวจน
ตัวสั่นไปทั้งตัว   เกิดอาการกลัว   พูดคำพูดสุดท้ายก่อนจะทรมานอย่างเลือด
เย็น
 
  "  เราต้องมาตายในกองไฟทั้ง  ๆ   ที่ยังหายใจ   ผิวหนังต้องโดนเผาไหม้
เนื้อกายเป็นสีชมพู  สีแดงเลือดสด  ๆ  อันน่ารังเกลียด  ได้โปรด   ฉันยังไม่
อยากตายแบบโหดร้าย  ทารุณ  "
 
       โชคดี  ต้นเข้ามาหม้าไว้ได้ทัน  เสนอความคิดเห็น  ชูมือขึ้น  
 
" หยุดก่อน   เขาไม่ใช่พวกมัน  ให้เขาพิสูจน์สักคืนนึงเถอะ "