The Offer ข้อเสนอแลกเปลี่ยนหัวใจ

“เดินให้มันไวๆหน่อยสิพี่สาว ฟีฟ่าขา~ เนวี้อยากได้กระเป๋าร้านนั้น เราเข้าไปดูกันนะคะ”

“ไปสิ”

ผมตอบรับคำเชิญของเนวี้ เธอเป็นดาวโรงเรียนและที่สำคัญเธอเป็นเพื่อนของผมด้วย ผมตามเพื่อนสนิทมิตรสหายทั้งหลายมาเดินห้างโดยให้ยัยเบ๊เตี้ยมาถือของ ตอนนี้เธอกำลังถือของเต็มไม้เต็มมือ 10กว่าถุงเห็นจะได้อยู่ที่หน้าร้าน

เมื่อผมมองเห็นเธออยู่ในสภาพที่แทบจะขยับตัวไม่ได้เพราะข้าวของที่ล้นมือ ผมนี่อยากจะเข้าไปช่วย แต่...ข้อเสนอมันกำลังคลำคอผมอยู่

“ฟีฟ่า เนวี้ ฉันว่าพอได้แล้วล่ะ ถ้าขืนให้เธอถืออีกถุงแขนเธอได้หลุดแน่” นาวี้ ฝาแฝดของเนวี้เตือนสติผม คือผมก็เห็นด้วยนะ

“ก็ได้” เนวี้ตอบรับคำขอของนาวี้ แต่... “ฉันไม่ได้ซื้อเป็นถุงหนิ”

ใช่ เธอไม่ได้ซื้อใส่ถุงแต่เธอซื้อใส่กล่อง เอ่อ...อยากจะขอโทษเธอจริงๆเลยยัยเตี้ย ยัยเตี้ยเดินมารับกล่องจากพนักงานขาย โดนเอาแขนทั้ง2ข้างเป็นฐานให้กล่องวาง เธอไม่บ่นสักคำ แต่ใบหน้าเธอบ่งบอกว่า หนักโคตร

“ถ้าไม่ว่าอะไรฉันจะเอาของของเธอไปเก็บที่รถ ได้ใช่มั้ย?”

“ดะ...ได้”

เนวี้เองก็คงรู้สึกไม่ดีที่ให้เธอแบกของเยอะแยะ ถึงเนวี้จะชอบออกตัวแรงแต่เธอก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร เธอแค่อยากทำตัวข่มคนอื่นก็เท่านั้นเอง -_-^

“เดี๋ยวฉันไปช่วยเธอดีกว่า”

ไอ้ไม้ที่มาเดินห้างเป็นเพื่อนพูดขึ้นหลังจากที่ยัยเตี้ยเดินออกไปไกลระยะหนึ่ง มันไม่ซื้อของอะไรสักอย่าง เอาเดินตามเงียบๆ ซึ่งผมก็แปลกใจเหมือนกัน ต่างจากไอ้ดินปืน ไอ้ข้าวตังที่ซื้อเอาๆประนึ่งว่าห้างฯเขากำลังsale

“ไม่ต้อง เดี๋ยวกูไปเอง” ผมคว้าไหล่ไอ้ไม้ไว้ ก่อนจะหันไปทางเพื่อนที่เหลือบอกให้พวกมันไปรอผมที่ร้านกาแฟ

ปิ๊ด!

เสียงล็อกรถดังขึ้น ไม่จริง! ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่ายัยเตี้ยที่เดินนำหน้าผมมาไม่กี่นาที ตอนนี้เธอเก็บข้าวของกองม่วมหัวเธอเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอเป็นเบ๊ที่ไม่ธรรมดาจริงๆ

“เฮ้! น้องสาวมาเดินห้างคนเดียวไม่เหงาหรอจ๊ะ?”

“ให้พวกพี่เดินเป็นเพื่อนเอามั้ย?”

“พูดด้วยก็ไม่พูดด้วยนะ เล่นตัวเรอะ!?”

ชายหน้าโหดและเหี่ยว 3ตัวกำลังยืนขว้างหน้ายัยเตี้ยไว้ อีก 2คนจับแขนคนละของเธอ เฮ้ย! รังแกผู้หญิงหรอวะ? ผมนี่รีบกระโดดตัวออกไปเป็นพระเอกเลยครับ ผมดึงตัวเธอมาขนาบข้างผมเอาไว้

“ไอ้น้องอย่ามาทำตัวเป็นพระเอกแถวนี้เลย กลับบ้านไปดูดนมแม่ไป๊! ฮ่าฮาฮ่าฮาฮา..”

“ไอ้...”

หมับ!

เลือดขึ้นหน้าเลยครับ ผมที่กำลังจะเข้าไปชกหน้าเหี่ยวๆของไอ้ปากหมานั้นก็ถูกยัยเตี้ยกอดเอวรั้งไว้ ผมหันมามองหน้าเธอที่จ้องหน้าผมอยู่พร้อมกับส่ายหน้าบอกเป็นนัยๆว่า อย่านะ ตอนนี้หน้าของเราอยู่ห่างกันนิดเดียว O\\\O

“อะไรวะมีแฟนแล้วนี่หว่า... เฮ้ย! กลับวะ ถึงหน้าพวกกูจะโหดและเหี่ยว แต่พวกกูก็เลือกเฉพาะคนโสดนะเว้ย”

พวกมันพูดทิ้งท้ายก่อนจะถอยกลับไปอย่างง่ายๆ อะไรของพวกมันวะ? บทจะออกมาง่ายก็ง่ายโคตร บทจะไม่มีก็ไม่มีอะไรเลย

“กลับ!”

ผมจูงมือยัยเตี้ยขึ้นรถ คราวนี้เป็นผมที่ขับรถบ้าง ระหว่างทางเธอไม่พูดอะไรเลย ซึ่งมันผิดปกติมากๆ เพราะทุกทียัยเตี้ยมักจะมีเรื่องมาด่าว่า ทะเลาะกับผมตลอด และยิ่งครั้งนี้เธอน่าจะหาเรื่งมาด่าผมเอาง่ายๆ แต่กลับไม่มี อาจจะยังช็อคกับไอ้พวกหน้าโหดเหี่ยวนั่นอยู่ก็ได้มั้ง?

ไอ้พวกเพื่อนสนิทมิตรสหายที่ผมลืมพวกมันไปก็โทรตามผมยิกๆโดยเฉพาะเนวี้ ไอ้ดินปืน และไอ้ข้าวตังที่ข้าวของของพวกมันอยู่ที่ท้ายรถของผม -/\- ขอโทษวะเพื่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้เอาไปให้