The Offer ข้อเสนอแลกเปลี่ยนหัวใจ

หลังจากกินข้าวเช้าเสร็จ ผมก็มองหายัยเตี้ย... ไม่เจอ เธอไปไหนของเธอนะ? หรือว่าเมื่อเช้าผมรุกเธอแรงไป ก็ไม่นะ! แค่จุ๊บเบาๆแปปเดียวเอง ในใจผมตอนนั้นอยากจะทำมากกว่านี้ซะอีก แต่ก็กลัวว่า ถ้ารุกหนักเกินไปผมอาจโดนทุ้มลงพื้น โบกทับด้วยปูนซีเม้นต์ -_- หลังจากที่เห็นการกระทำที่เธอทำกับกับไอ้ไม้และไอ้ลูกแง่แล้ว ผมคงไม่รอด
 
“ไอ้ฟ่า! พวกกูจะเข้าเมืองไปซื้อของ มึงจะไปด้วยมั้ย?” ไอ้ดินปืนหันมาถามผม
 
“ไม่อ่ะ พวกมึงเถอะ”
 
หลังจากนั้นพวกผมก็แยกย้ายกันไป ไอ้ไม้พาไอ้ดินปืน นาวี้และเนวี้เข้าเมืองไปช้อปปิ้ง ส่วนไอ้ลูกแง่ก็ตรงดิ่งไปที่ร้าน ส่วนผม... ที่โคตรว่าง ก็เดินกลับมาที่ห้อง
 
ระหว่างทาง ผมเหล่ไปยังห้องพักของยัยเตี้ย เธอจะอยู่ที่นั่นรึเปล่านะ?
 
แอดดดดดดด~
 
อยู่! เธออยู่นั่น แต่... ผมเห็นผู้ชายคนเมื่อวาน ไอ้หมอหน้าวอกเดินออกมาจากห้องของเธอ ทั้งคู่ยืนคุยกันที่ต่อที่หน้าประตู ยิ้มหวานนักเชียว ทีกับผมนะ...เธอไม่เห็นจะยิ้มแบนี้ให้เลย ถ้าไม่ด่าก็ตี แต่กับไอ้หมอนี่กลับยิ้มหน้าบานเป็นจานรับสัญญาณดาวเทียมเชียว
 
หลังจากที่ทั้งคู่ได้ลาจากกันแล้ว...
 
ปัง!
 
ผมผลักประตูห้องที่กำลังจะปิด หลังจากที่ชายหนุ่มรูปงามหน้าวอกเดินจากไปไกลแล้ว ยัยเตี้ยดูจะตกใจเอามากๆ ก่อนจะปรับสีหน้า ทำเป็นเข้มนะ ทีกับไอ้หน้าวอกนี่อ่อยซะเต็มที่เชียว
 
“มารยาทน่ะมีมั้ย? เวลาเข้าห้องคนอื่นหัดเค...”
 
“ฉันชอบเธอ”
 
“O_O”
 
ผมรู้ว่ามันไม่ใช่เวลาที่จะมาสารภาพ แต่ทำยังไงได้ล่ะ... ถ้าเทียบกับไอ้หน้าวอกนั่นแล้ว ผมในตอนนี้ไม่มีอะไรสู้มันได้เลย งานก็ไม่มี เรียนก็ยังไม่จบ มีดีแค่หล่อ บ้านรวยก็เท่านั้น
 
อย่างน้อยๆ พรุ่งนี้ผมก็ต้องกลับแล้ว พูดให้มันจบๆเคลียร์ๆกันไปเลย ถ้าเธอไม่คิดอะไรกับผม ...ผมก็แค่เจ็บเฉพาะตอนนี้ ขืนปล่อยทิ้งไว้นานผมอาจต้องเจ็บมากกว่านี้ก็เป็นได้ ที่สำคัญ ยัยเตี้ย...เธอก็ไม่ได้อายุน้อยๆ(แค่23เองย่ะ!) จะแต่งงานตอนนี้หรือปีหน้าก็เป็นไปได้ทั้งนั้น แต่สำหรับผม... ให้แต่งงานตอนนี้คงทำไม่ได้ ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าถ้า(แค่)เราคบกัน ผมจะสามารถดูแลเธอได้มั้ย? หรือเธอต้องคอยมาดูแลผม   กันแน่?
 
“นาย! นาย!! นายฟีฟ่า!!!”
 
“ห๊ะ!?” ผมสะดุ้งมองหน้าเธอที่เขย่าแขนผม
 
“เป็นอะไรรึเปล่า? มาผลักประตูห้องฉันแล้วก็ไม่พูดอะไร? สติยังดีอยู่มั้ย?”
 
...ไม่พูดอะไร? นี่ผมยังไม่ได้พูดว่าชอบเธอออกไปหรอ? นี่ผมคิดไปเองหรอเนี่ย? อาการของผมท่าทางจะหนักเข้าไปทุกทีแล้วสิเนี่ย =_=
 
“ฉันมีอะไรจะให้นายด้วย” เธอเดินเข้าไปข้างใน “ตอนแรกว่าจะฝากไอ้ไม้เอาไปให้ แต่ไหนๆนายก็มาแล้ว อย่าทำตัวไร้ประโยชน์ให้เสียเวลาเลย”
 
เธอยื่นซองสีชมพูมีกลิ่นหอมบางๆส่งมาให้ผม ทำไมรูปร่างมันเหมือนการ์ดแต่งงานจังวะ? แต่งงาน? อย่าบอกนะว่าที่ไอ้หน้าวอกออกไปเมื่อกี้... ที่ยิ้มหน้าบานเมื่อกี้... พวกเขากำลังจะแต่งงานกันอย่างนั้นหรอ?
 
“การ์ดแต่งงานของไอ้... ของผู้ชายคนเมื่อกี้หรอ?”
 
“ใช่! สวยใช่มั้ยล่ะ มีกลิ่นด้วยนะ ดมสิๆ^^” ยัยเตี้ยยิ้มหน้าบานเมื่อพูดถึงไอ้หน้าวอก แถมยังเอาซองมาให้ผมดมอีก
 
ผมรับซองการ์ดแต่งงานมา และเดินกลับไปยังห้องพัก ตลอดทั้งวันผมไม่ได้ออกไปกินข้าวเที่ยงหรือข้าวเย็นที่ลานห้องอาหาร ส่วนไอ้พวกเพื่อนรักทั้งหลายก็คงอิ่มหนำพาเพลินกันอยู่ในเมืองจนค่ำ
 
หลังจากที่เธอยื่นซองการ์ดแต่งงานให้ผม เธอก็ออกไปที่ร้าน...และยังไม่กลับเข้ามาเลย