นิลสีเทา

                    ผมชื่อนิล และผมกำลังตำหนิความโชคร้ายของตัวเองอยู่ในทุกวินาทีของวัน ผมร่างกายอ่อนแอมาตั้งแต่เกิด ส่วนพี่ชายของผมจิน เขาแข็งแรงมากพอจะหักกระดูกทั้งตัวของผมด้วยมือเพียงข้างเดียว
                    ผมมีความฝัน มากมายจนไม่สามารอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ ผมอยากเรียนให้สูง อยากเป็นคนรวย อยากมีชื่อเสียงในทางดีที่ดีในสังคม  แต่พี่ชายของผมไม่มีอะไรเลย
                    เราสองคนเป็นพี่น้องแท้ๆ  แต่กลับมีความแตกต่างอย่างเห็นได้ชัด  จินตัวโตและเก่งเรื่องใช้กำลังสุดๆ  แต่ผมกลัยร่างกายอ่อนแอและปวกเปียกอย่าบอกใคร
                    ผมต้องทำงานพิเศษตั้งแต่อายุ14 จินเล่นเกมตั้งแต่7ขวบ นั่นมันไม่ยุติธรรมสำหรับผม
                    จินไม่ได้ไปโรงเรียน แต่ผมต้องพยายามอย่างมากที่จะหาทางเข้าเรียน พ่อกับแม่แทบจะไม่มีเงินส่งผมเรียน พวกท่านชอบเอาเงินไปเทให้กับการซื้อเฟอร์นิเจอร์ใหม่หลังจากที่ใช้เป็นอาวุธในการทะเลาะวิวาท
                    ผมเกลียดชีวิตแบบนี้...
                    วันนี้  ผมเลิกเรียนและขอกลับบ้านโดยไม่ได้ไปที่ร้านอาหาร  ผมรู้สึกเหนื่อย  ไม่มีแรงให้ไปทำงาน  มันก็ควรจะมีสักวันที่ผมได้หยุดพักหลังจากที่เหนื่อยมานาน
                    ผมกลับถึงบ้าน  ซึ่งก็คือห้องเช่าขนาดเล็กที่ครอบครัวของเราสี่คนอาศัยอยู่
                    ผมเปิดประตูและพบกับคนที่ผมไม่อยากเจอที่สุด  จินยืนเกาะขอบประตูและทำหน้าไม่พอใจใส่ผม
                    "เงินล่ะ...?"  เป็นคำถามที่ผมพอจะเดาได้อยู่แล้ว
                    ผมไม่อยากมีเรื่องจึงโยนธนบัตรในกระเป๋าให้เขาไปและดิ่งเข้าห้องนอน
                    สิ่งที่ทำให้ทำให้ผมมีกำลังใจในการมีชีวิตคือคุณยายที่สถานรับเลี้ยง  ผมทิ้งตัวลงบนที่นอนแข็งๆ  เห็นใบหน้าที่มี่รอยยิ้มของคุณยายลอยอยู่บนนั้น  สักวัน  ผมต้องแข็งแรงขึ้น  ชีวิตของผมต้องดีขึ้นกว่านี้ ไม่ใช้ลูกที่ไม่ได้รับความอบอุ่นของพ่อแม่  ไม่ใช่น้องชายที่โดนพี่ชายกดขี้ เมื่อผมเป็นคนที่สมบูรณ์พร้อม ถึงตอนนั้น...ผมจะดูแลคุณยายเอง
                    ผมหลับตา  และกำลังคิดว่าพรุ่งนี้จะไปหาคุณยายเสียหน่อย...