I Miss You So Bad

             วันนี้ผมก็นั้งรอแฟนของผมบนโซฟาของผมที่ผมนั้งเป็นประจำ เอ่อแล้วก็แฟนของผมเป็นผมชายนะครับ ถึงพวกเราจะเป็นเพศเดียวกันถึงจะรักกันมันก็ไม่เป็นอะไร จริงไหมล่ะครับ เพราะความรักมันไม่จะเป็นที่จะต้องจำกัดเพศเลย นี้ผมก็นั้งรอเขามานานมากแล้วล่ะครับ ตอนนี้เป็นเวลา 11.39 น. ที่จริงผมก็รู้สาเหตุแล้วล่ะครับ ว่าทำไมเขาเขาถึงยังไม่มาสักที่ เขามีชู้น่ะสิครับ
  แต่ผมบอกพี่เขาไปแล้วว่าผมจะไม่บอกเลิกพี่เขาก่อน  แต่ว่า...ผมคงทนต่อไปไม่ได้อีกแล้วล่ะครับ ผมคงต้องบอกเลิกกับเขาสักที่ ผมได้ไปเช่าห้องพักที่อยู่ใกล้ๆกับที่พักของเขา ผมค่อยๆทยอยเก็บของๆผมมาที่ล่ะนิด โดยที่พี่เขาไม่รู้ตัว จนผมเก็บของๆผมจนหมด จากนั้นผมก็ได้เขียนจดหมายให้เขา ผมวางเอาไว้ในห้องนอนของพี่เขา และจากนั้นผมก็ออกจากห้องของเขาไป ทำไมกันนะ...ท...ทำไมน้ำตาของผมมันไหลล่ะ ผมทำเพื่อพี่เขานะ ผมทำให้พี่เขามีความสุขนี่นะ ผมควรที่จะต้องมีความสุขสิ...
...................................................................................................................
 
     ตอนนี้นายหายไปไหนนะ โทรศัพท์ก็ไม่รับแถมของก็หายไปด้วย นายหายไปไหนนะ รู้บางไหมว่าพี่เป็นห่วงแค่ไหนน่ะ เจ้าเด็กคนนี้ อ่ะ!นั้นมันจดหมายนี้ เจ้าตัวเล็กเอามาให้ผมแน่ๆเลย   ผมรีบหยิบจดหมายฉบับนั้นมาด้วยความดีใจ จริงๆด้วยจดหมายของเจ้าตัวเล็กจริงๆด้วลายมือน่ารักๆแบบนี้คงไม่มีใครอีกแล้วล่ะ   ผมเปิดอ่านมันด้วยความตื่นเต้น
  ' พี่ครับ พี่จำตอนที่เราสองคนพึ่งเจอกันครั้งแรกได้ไหมครับ ตอนที่พี่จีบผมด้วยวิธีแปลกๆน่ะ'
 
"ฉันไม่ได้จีบนายด้วยวิธีแปลกๆสักหน่อย เจ้าเด็กคนนี้ ทำไมฉันจะจำไม่ได้ล่ะ"
 
'ผมยังจำมันได้นะครับ ผมน่ะรักพี่ไปตอนไหนผมก็ไม่รู้ แต่ว่าผมรักพี่นะครับ พี่น่ะเป็นคนดีมากเลยนะครับ ตอนที่ผมอยู่กับพี่เนี้ยทำให้ผมยิ้มได้ตลอดเลยนะครับ ผมมีความสุขมาเลยนะ ที่ผมหายไปน่ะเหตุผลอยู่ที่กระดาษแผ่นเล็กๆอีกใบหนึ่งนะครับ แล้วผมก็ไม่ได้ไปไหนไกลหรอกครับ ผมรักพี่นะครับ'
"พี่ก็รักนายนะ..... อ่ะ ไม่ได้หายไปไหนไกลแสดงว่าอยู่แถวนี้สินะ เหตุผลหรอ"
ผมหยิบกระดาษแผ่นเล็กๆในซองจดหมายที่แสนน่ารักอันนั้น
"แผ่นนี้น่ะหรอ...อืม..."
ผมเปิดอ่านดูในตอนนั้น ผมถึงกับทำอะไรไม่ออกไม่สิไม่รู้เลยว่าผมจะทำอะไร ผมหยุดนิ่งสักพัก จากนั้นผมก็รีบวิ่งออกไปจากห้องเมื่อผมเห็นขอความที่เขียนว่า
 
  'เราสองคนเลิกกันเถอะครับ เพื่อตัวของพี่เอง ลาก่อนครับ ผมรักพี่นะ'
...................................................................................................................
 
    ตอนนี้ออกมาข้างนอกกับคนๆหนึ่ง เขาเป็นคนที่ดีมาก ผมเจอกับเขาตอนที่ผมนั้งร้องไห้บนดานฟ้าของหอพัก(ผมไม่ได้ไปฆ่าตัวตายนะ) ในตอนนี้เขาเปรียบเหมื่อนกับพี่ชายของผมเลยล่ะ เขาชื่อว่า ไนท์ ครับ  ห้องของพี่เขาอยุ่ข้างๆห้องผมด้วย    ที่ผมออกมาเพราะว่าพี่เขาอยากจะพาผมไปรู้จักกับเพื่อนของพี่ๆเขาน่ะครับ ตอนนี้ผมรอพี่เขาคุยโทรศัพท์อยู่น่ะครับผมออกมาจากรถแล้วก็เดินไปๆมาๆด้วยความเบื่อ 
"อ่ะ! นั้นมัน..."
ผมเห็นคนๆหนึ่ง เขากำลังวิ่งมาและเรียกชื่อผม ไม่สิต้องใช่คำว่าตะโกนดีกว่าครับ ให้ตอนนั้นพี่ไนท์ก็คุยโทรศัพท์เสร็จพอดี ผมมองไปที่คนที่ตะโกนเรียกชื่อผม ผมเห็นหน้าของคนๆนั้นแล้ว อยู่ดีๆน้ำตามันกันไหลมาโดยไม่ได้รับอนุญาติ ใช่ครับ คนนั้นนั้นคือแฟนเก่าผมเอา ผมลากพี่ไนท์เขามาในรถโดยเร็วเลยให้พี่เขาออกรถ พี่เขาก็ไม่ถามอะไร พี่เขาคงรู้แล้วมั้งครับ ว่าผมหนีใครมา  ผมหันหลังไปดู ก็เห็นว่าพี่เขาวิ่งมาเร็วมาก แต่ว่าความเร็วของรถกับความเร็วของคนมันต่างกันนะครับ  แต่ว่าพี่เขาจะตามผมมาทำไมหรอครับ ในเมื่อเขาไม่รักผมแล้วนี่....

 
 
 แหะๆ สวัสดีครับท่านผู้อ่านที่น่ารักทุกท่าน เรื่องนี้ผมแต่งแบบเมาๆ เมามากอ่ะ แหะๆ ผมเมาอะไรนะหรอครับ เมาแดดนะสิครับ แหม ประเทศไทยเนี้ยคงหุ้นส่วนกับพระอาทิตย์มา 99% สินะครับ --" โอ้ยย ผมไม่ไหวแล้วง่ะ ไปก่อนนะครับ
 บะบายครับ อย่าลืมรักษาสุขภาพกันนะครับ ระวังเป็นไข้แดดกันด้วยล่ะ(ระวังเมาแดดแบบผมด้วยล่ะ ) รักทุกคนนะคร้าบบบบ จุ๊บๆ