วันนั้น ที่ใต้ต้นซากุระ

               
        " นี่ มากิ จัดของใส่กระเป๋าเสร็จหรือยัง แม่จะเอาของไปใส่รถแล้วนะ " เสียงของหญิงคนหนึ่งซึ่งเป็นคุณแม่กำลังเรียกเด็กหญิงอายุ 9 ปี ผมยาวประบ่าที่กำลังจัดเตรียมของใช้ส่วนตัวต่างๆลงกระเป๋า เพราะวันนี้เป็นวันที่เธอจะต้องย้ายบ้านไปอย่างเช่นเคย
 
        " เสร็จแล้วค่ะคุณแม่ กำลังจะเอาลงไปแล้วค่ะ " เด็กหญิงกล่าวตอบกับแม่ของตน ทุกๆครั้งที่เธอจะต้องย้ายบ้านเธอจะแสดงสีหน้าที่สามารถแสดงมาได้ว่ากำลังเศร้าที่จะต้องย้ายไปเธอจะไม่ไปกล่าวอำลากับใครเพราะเธอไม่ต้องการที่ให้คนอื่นเสียน้ำตาเช่นเดียวกับเธอ เธอย้ายบ้านมาหลายครั้งจนเธอกลัวและเริ่มต่อต้านกับการพบสิ่งใหม่ๆ แต่เธอจำเป็นต้องไปเนื่องจากหน้าที่การงานของคุณพ่อของตน 
 
         เมื่อเธอเดินทางมาถึงบ้านหลังใหม่เธอนั่งเก็บตัวอยู่แต่ในห้องของตนไม่ยอมออกไปไหน จนเธอต้องเข้าเรียนที่โรงเรียนใหม่เธอก็ไม่มีเพื่อนเพราะแต่ละต่างมองว่าเธอเป็นคนที่ไม่มีมนุยษ์สัมพันธ์ ดังนั้นเมื่อไปเรียน เธอก็นั่งอยูคนเดียว แต่ในทุกๆครั้งที่เธอนั่งอยู่คนเดียวมักจะเห็นเด็กชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่คนเดียวแยกกับคนอื่นเช่นเดียวกับเธอ เมื่อหลังเลิกเรียนของวันหนึ่ง เด็กชายคนนั้นมาทักเธอ ต่างสนทนากันโดยก็เริ่มคุยกันโดยคำว่า "สวัสดีฉันก็พึ่งย้ายมาโรงเรียนนี้เหมือนกัน ฉันว่าเราน่าจะเป็นเพื่อนกันได้น้ะ " เด็กชายพูดขึ้น หลังจากวันนั้นเธอและเขาก็เริ่มทำความรู้จักและเริ่มสนิทกัน จนวันหนึ่งเขาชักชวนให้เธอไปทำการบ้านกับเขาที่ใต้ต้นซากุระของหมู่บ้าน
 
         เมื่อถึงวันที่เขานัดเธอไว้ทั้งสองก็ได้มาตามที่นัดกันไว้ ทั้งก็ทำการบ้านและคุยปรึกษาเรื่องต่างๆ เธอเล่าให้เขาฟังว่าต้องย่ายบ้านอยู่เป็นประจำแต่ในทุกครั้งๆที่ต้องย้ายบ้านเธอจะไม่บอกลาใดๆทั้งสินเพราะเธอไม่ต้องการให้ใครร้องไห้เช่นเดียวกันเธอ  แต่เขาไม่เห็นด้วยกับการกระทำเช่นนั้นของเธอ เธอไม่เข้าใจเหตุผลที่เขาไม่เห็นด้วย แต่เธอก็ไม่ได้สนใจ เธอก็เล่นกับเขาไป ในวันหน้าเธอก็ไปเล่นกับเขาทุกครั้ง ต้นซากุระจึงเป็นสิ่งสำคัญสำหรับเขาและเธอเป็นอย่างมาก
 
         จนกระทั่งวันหนึ่งเขาก็นัดเธอมาเล่นกับเขาที่ใต้ต้นซากุระเช่นเดิม เธอก็ไปตามนัดแต่เธอไม่พบเขาเลย เธอเดินตามหาเขาแล้วไม่พบจึงแปลกใจแล้วกลับไปหาที่บ้านของเขา แต่พบว่าไม่มีใครเธอก็ไม่ได้คิดอะไร เดินกลับบ้านไป ในวันถัดๆมาเธอไม่พบเขาเลยไม่ว่าจะที่โรงเรียน ที่ใต้ต้นซากุระ เธอแปลกใจจึงกลับไปถามคุณแม่ของตนว่า พบเขาบ้างไหม แม่ฉันพูดตอบกลับว่า
 
          " อ้าวลูกยังไม่รู้หรอ เด็กคนนั้นเค้าย้ายบ้านไปแล้วน้ะ " เมื่อเธอได้ยินดั้งนั้นน้ำตาที่เต็มไปด้วยความเศร้าที่เค้าทิ้งเธอไปโดยไม่บอกไม่กล่าว เธอวิ่งขึ้นมาบนห้องของตน พร้อมกับร้องไห้อย่างหนักเมื่อเธอมาคิดดูดีๆ เธอเข้าใจแล้วว่า ที่เขาไม่เห็นด้วยกับการกระทำของเทอ 
 
         หลังจากวันนั้นเธอเดินไปที่ใต้ต้นซากุระ พร้อมทั้งพูดว่า " ฉันเข้าใจแล้วหล่ะว่าการเสียอะไรไปโดยไม่ได้ร่ำลา มันเศร้ากว่า การบอกร่ำลาก่อนที่ของนั้นจะหายไป "
 
 
                                         END