วิ่งไป!! ให้ทะลุใจเธอ

     อะไรกันทำไมอีตานี่ถึงมาอยู่ที่นี่ได้ละ เดี๋ยวก่อนนเมื่อกี้บอกว่าบ้านของฉันงั้นหรอ ทำไมกันละ

     "คิดเล็กคิดน้อยจังนะนัตสึเมะ ไม่สมกับเป็นเธอเลย"

     "ไหนนยบอกว่าเรียน ม.ต้น จบนายจะกลับไปเรียนที่ฝรั่งเศษไม่ใช่หรแล้วทำไมนายถึงยังอยู่ที่นี่อีกละ"

     "ก็ฉันเกิดเปลี่ยนใจขึ้นมานี่นา เป็นเพราะใครบางคนที่ทำให้ฉันคิดถึงและอดเป็นห่วงด้วยไม่ได้นะสิฉันก็เลยรีบบินตรงดิ่งกลับมาที่ญี่ปุ่นเนี้ยละ"

     "นายจะบ้ารึไงเครื่องบินนะยะไม่ใช่แท็กซี่ นายนี่มันจริงๆเลยคาสึโตะชอบคิดอะไรที่มัน..."

     "คิดอะไรที่สุดยอดใช่มั๊ยละ"

     "บ้าสิ้นดี นายอย่าหลงตัวเองนักซิยะ คิดว่าเสน่ห์ของนายมันมีดีมากแค่ไหนกันนะฮะ"

     "ก็มีดีมากกว่าที่เธอเห็นละกัน แม้แต่เธอเอก็ยัง..."

     คาสึโตะพูดตัดประโยคก็ที่จะใช้สายตากวนโอ๊ยมองจ้องเข่มงไปที่นัตสึเมะที่กำลังมีท่าทีหน้าแดงเป็นมะเขือเทศที่สุกเต็มที่พร้อมเก็บ

     "นายมันโครตหลงตัวเองเลยรู้รึป่าว นายรู้มั๊ยว่า 3 ปีที่ฉันต้องทนตัวติดอยู่กับนายนะฉันทรมาณแค่ไหน ไหนจะตอนเช้าออกจากบ้านนายก็มาดักรอ แถมยังต้องอยู่ห้องเดียวกับนายอีกและนรกที่สุดฉันต้องนั่งข้างนายตลอด 3 ปีที่ผ่านมา ไม่ว่าจะไปกินข้าว ซื้อน้ำซื้อขนม หรือแม้แต่ไปเข้าห้องน้ำนายก็ยังตามฉันไปนายต้องการอะไรก็แน่ฮะ"

     "ความเอาใจใส่จากเธอไง ก็แหม่กว่าฉันจะมีเพื่อนได้ปาเข้าไปครึ่งปีกว่าฉันจะเริ่มชินกับการฟังภาษาญี่ปุ่นนี่นา"

     เมื่อนัตสึเมะได้ยินมาอย่างนั้นก็เกิดความคิดผุดขี้นมาในสมองเรื่องที่ซาวาโกเล่าให้ฟังจึงรีบหันกลับไปถามเจ้าตัว

     "อาจารย์ซาว่าคะไหนบอกว่าย้ายมาอยู่ที่ญี่ปุ่นตั้งนานแล้วนี้คะ"

     เมื่อวาวาโกะได้ยินอย่างนั้นก็ทำท่าเขินอายแล้วเล่าให้ฟัง

     "ก็แหม่ท่านย่าเองก็เหงานะจ๊ะเลยอยากได้หลานมาอยู่เป็นเพื่อนสักคนเลยส่งคาสึจังไปนะจ๊ะพ้งจะกลับมาก็ตอนขึ้น ม.ต้น นั้นแหละจ๊ะ"

     "ก็อย่างที่พี่ซาวาโกะเล่าให้ฟังนั้นแหละ ตอนนั้นฉันมีเพียงแค่เธอเท่านั้นที่พูดคุยด้วยได้นะ แถมยังพูดสำเนียงซะเหมือนด้วยนะฉันเองยังตกใจเลยละ"

     "ไม่เก่งขนาดนั้นหรอก มันก็แค่ปฎิกิริยาโต้ตอบอัตโนมัตินะ"

     "ใครที่ไหนมันใช้ได้กันฟะ แล้วอีกอย่างเธอเองก็เป็นคนญี่ปุ่นไม่ใช่รึไงเปอร์เซ็นที่จะใชภาษาฝรั่งเศษในการพูดคุยนะแทบจะเป็นศูนย์"

     "ก็ฉันเก่งนี่เรียนรู้ได้ด้วยตัวเองไม่ต้องมาคอยจ้างให้ครูมาคอยสอน"

     "เอาเป็นว่าฉันเข้าประเด็นหลักเลยนะนัตสึเมะ"

     "อืม มีอะไรละ"

     "เธอมาทำอะไรที่นี่กันนะ"

     "ฉันก็มาค้างที่นี่นะสิ"

     "แล้วเธอจะกลับเมื่อไหร่ละ"

     "น่าจะสักระยะหนึ่งนะ จนกว่าเรื่องที่บ้านทุกอย่างจะเสร็จนะ"

     "อย่างนั้หรอ ถงจะช้าไปหน่อยแต่ก็ฉันเสียใจเรื่องพ่อของเธอด้วยนะ นัตสเมะ"

     นัตสึเมะค่อยๆก้มหน้าที่ค่อยๆมีน้ำตาหยดลงทีละเล็กละน้อย แล้วตอบคาสึโอะกลับไปอย่างเบาๆ

     "อืม"

/////ติดตามตอนต่อไป/////