ความรักของสองเรา

วันนี้เป็นที่ฉันต้องออกเดินทางไปโรงเรียนเวทมนตร์ ถึงจะบอกให้ออกมาทางก็เถอะแต่ทำไมต้องมีเครื่องประดับมากมายขนาดนี้

"จัสติ ทำไมต้องมีเครื่องประดับเยอะขนาดนี้"

"มันไม่ใช่เครื่องประดับค่ะคุณหนู แต่มันคืออุปกรณ์เวทมนตร์"

"อุปกรณ์เวทมนตร์"

"ของคุณหนูก็มีนะค่ะ"

"ของฉัน"

"ค่ะ"

พอสาวใช้พูดจบก็ถือกล่องที่วางอยู่บนหัวเตียง และฉันก็เปิดดูข้างในกล่องก็พบว่ามีแต่สร้อยคอที่มีจี้รูปพระจันทร์สีดำ ฉันก็ไม่ได้คิดมันไม่มีประโยชน์แต่พอใส่สร้อยคอแล้วมันก็มีแสง 

วันออกเดินทางก็ได้ถึง ฉันเตรียมตัวจะขึ้นรถม้าที่ท่านพ่อเตรียมไว้ให้ ก็มีสาวใช้คนหนึ่งวิ่งนำพิณมาให้และก็บอกว่า

"มันจะช่วยให้คุณหนูมีเพื่อนนะค่ะ"

ฉันไม่ได้ตอบกลับแต่ยิ้มกลับให้แทน การเดินทางให้ครั้งนี้ใช้เวลาถึง 7 วัน ฉันต้องในรถม้านี้ตลอดการเดินทาง ฉันได้เล่นบรรเลงเพลงในรถม้าแต่มีความรู้สึกว่ามันทำให้ใจเย็นและมีความสุขไม่ใช่ฉันคนเดียวที่มีความสุขแต่คนที่อยู่ข้างนอกหน้าจะมีความสุขเหมือนกับฉัน ใช่เวลา 2 วันเดินทางมาถึงเขตปกครองของโรงเรียนแต่ในเขตปกครองนี้จะมีพวกโจรป่าอยู่มากมายแต่พวกเราไม่มีทางเลือกพวกเราก็พักอยู่ริมแม่น้ำแห่งหนึ่ง ฉันลงมาจากรถม้าและไปนั่งในป่าคนเดียว 

"ทำไมมันน่าเบื่อขนาดนี้นะ"

ฉันไม่รู้จะทำอะไรยกเว้นบรรเลงพิณที่มีอยู่ พอเล่นไปได้ซักพักก็มีเสียงสัตว์ตัวใหญ่กำลังมาทางนี้ ฉันก็รีบวิ่งไปขึ้นรถม้าแต่ว่ารถม้าถูกทำร้ายเละ ฉันมีความรู้สึกได้เลยว่ามีตัวอะไรอยู่ข้างหลังของฉัน พอหันหน้าไปตกใจกับสิ่งที่เห็น มันคือก็อบลินสัตว์ในตำนาน ฉันไม่รู้จะทำอย่างไงในก็อบลินออกห่างจะตัวฉัน และฉันก็ได้ยินเสียงพูดว่า

"ข้าไม่ทำร้ายเจ้า"

พอหันหน้ามองก็รู้ได้ว่าก็อบลินพูดกับฉันอยู่

"แล้วรถม้ากับทุกคนที่อยู่ที่นี้ก็ ไม่ใช้ฝีมือท่าน"

"ถูกต้อง เจ้าจะไปที่ไหน"

"โรงเรียนเวทมนตร์"

ฉันมองหน้าของก็อบลินก็เหมือนกับว่าเขาโดนตามล้าอยู่

"นี่ เธอระวัง"

มีเสียงตะโกงมาจากด้านหลังของฉัน พอฉันหันตามเสียงไปก็มีแสงประหลาดกำลังมาทางฉัน แต่ฉันจะไม่ทิ้งก็อบลินแน่นอน พอแสงนั้นมาถึงตัวมันก็หายไป

"นี่มันอะไรกัน"

"ดูเหมือนว่าพลังของอาลาดินจะถูกดูดเข้าไปในจี้ของเธอ"

ฉันหันหน้าไปตามเสียงเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งยืนดูอยู่

"เจ้าทำได้ไง" เสียงก็อบลิน

"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน"

"เธอพูดกับก็อบลินรู้เรื่องเหรอ"

"ใช่ แล้วคุณคือใคร"

"ฉันชื่ออาลีบาบา ส่วนคนนั้นชื่ออาลาดินแล้วเธอชื่อะไร"

"ฉันชื่อมิน อาลีบาบาเธอรู้จักโรงเรียนเวทมนตร์ไม"

"รู้สิ ก็พวกฉันเป็นนักเรียนของโรงเรียนเวทมนตร์นี้" เสียงอาลีบาบา

"เธอชื่อมินสินะ ไงเธอก็เป็นเด็กใหม่ของเราสิ" เสียงอาลาดิน

"ใช่ ช่วยทางให้ด้วยนะ" เสียงมิน

"ขี่หลังข้าไปก็ได้" เสียงก็อบลิน

"จะว่าไปเธอทำไมไปอยู่กับก็อบลินได้นะ" เสียงอาลีบาบา

"ที่จริงฉันมากับทหารของท่านพ่อนะ"

"เธอเป็นลูกคุณหนูเหรอ" เสียงอาลาดิน

"ถูกต้องแต่ฉันสูญเสียความทรงจำนะ ก็เลยจำอะไรไม่ได้เลย"

ฉันจะต้องไม่ให้ใครรู้ว่าฉันเป็นคนจากอนาคต

"ถึงและโรงเรียนเวทมนตร์" เสียงอาลีบาบา

"ขอบคุณนะ ที่ช่วยนำทาง" เสียงมิน

"ทำไมต้องขอบคุณก็พวกเราเป็นเพื่อนกันนะ" เสียงอาลาดิน

นี่ฉันมีเพื่อนและเหรอแต่ช่างมันเถอะเรามาที่นี้เพื่อหาทางกลับบ้านของเราอยู่แล้ว