มหัศจรรย์ตัวหนังสือ ภาค ผู้ถูกเลือก

ความเดิมตอนที่แล้ว

     หลังจากที่รวบรวมความกล้าหยิบเอาหนังสือพร้อมปากกาขึ้นมาวางบนโต๊ะพร้อมกับหย่อนก้นลงกับพื้นเก้าอี้

มือข้างหนึ่งเปิดหนังสือ แสงสว่างแวบพุ่งออกมากจากหนังสือ

     แสงที่ออกมานั้นไม่รู้ว่ามันเกิดจากอะไรรู้แค่เพียงว่ามันทำให้ดวงตารู้สึกพล่ามัว ลืมตาขึ้นมาอีกทีจากที่นั่งอยู่ในห้องนอนของตัวเองกลับกลายเป็นว่าเรากำลังนั่งอยู่ในป่า มองไปโดยรอบเป็นป่าโล่งกว้าง รู้สึกได้ถึงความเขียวขจีของใบหญ้าและกลิ่นที่หอมกลุ่นของธรรมชาติ และไอของแม่น้ำที่พวยพุ่งออกมาจากผืนน้ำที่กว้างใหญ่ "ช่วยด้วย" เสียงนั้นลอยมาเข้าหู เป็นสวยของผู้หญิง เสียงเธอช่างนุ่มนวลอ่อนโยนและหอมหวาน และก็เป็นเสียงกันกับที่ได้ยินในห้องนอนก่อนเข้ามาอยู่ในนี้ พยายามมองหาด้วยความสงใสว่าต้นกำเนิดเสียงนั้นมาจากไหน "ช่วยด้วย พวกเราอยู่ทางนี้" เสียงนั้นมันมาจากแม่น้ำ 

     แม่น้ำที่กว้างใหญ่ไม่มีใครนอกจากเราแล้วเสียงนั่นเป็นของใคร นั่งลงและก้มลงมองน้ำที่สงบนิ่ง เหมือนมันพยายามจะบอกอะไรกับเรา ภายใต้พื้นน้ำที่ดำมืดนั้นกลับมองเห็นเป็นดวงไฟสองด้วยที่ดูคล้ายกับดวงตามนุษย์ และทันใดนั่นมันโผล่พลวดออกมากจากใต้น้ำ ผมตกใจกระโดดหงายท้องมองพื้นฟ้า รีบลุกขึ้นมาว่ามันตัวอะไร ปรากฎว่าเป็นผู้หญิงผมยาวผิวขาวสาวสวยนอนเกยอยู่ริมแม่น้ำ พยายามถามเธอว่าเป็นใคร ต้องการอะไรแต่เธอกลับเงียบไม่พูดไม่จา สองเท้าก้าวเข้าหาด้วยความเป็นห่วงและสงใส เข้าถึงตัวเธอแล้วสังเกตุและสำรวจให้ทั่วเรือนร่าง ขาวนักแล ใจสั่นตุบตับๆจนสังเกตุเห็นได้ชัดว่าใจมันกระตุก กลืนน้ำลายดังเอือกลงคอ กลับตกใจหนังยิ่งกว่าเมื่อมองลงมาท่อนล่างของเธอ โอ้ว! เธอไม่มีขา ท่อนล่างเธอมันคือปลา เธอคือนางเงือก ในใจสั่งให้วิ่งแต่กว่าสมองจะสั่งการให้เท้าก้าวก็สายเกินไปเสียแล้ว เธอรู้ว่าผมจะหนีเธอจึงลากลงไปในน้ำ พยายามดิ้นให้หลุดจะเงื้อมือไม่งั้นได้ทิ้งชีวิตไว้ในสมุดเป็นแน่แท้ ส่วนเงื่อสาวก็แรงเยอะไม่น้อย มือเธอมันจับและบีบที่คอผมดึงเข้าหาตัวเธอ ผมได้สัมผัสกับดวงตาแสนสวยก่อนตาย ด้วยความกลัวไม่กล้าจึงหลับตาปี๋ เธอจึงจุมพิษ คราวนี้ละตาโตเลย เธอปล่อยผมในตอนที่ร่างกายหมดแรงจะว่ายน้ำขึ้นไปเพราะขาดออกซิเจน "หายใจสิ" หูได้ยินเสียงพูดในน้ำ นี้คงเป็นอาการหลอนก่อนตายแน่ๆ "หายใจสิ อยากตายหรอ" จะตายอยู่แล้วละ 

เธอเริ่มชักสีหน้าแล้วตบหน้าอย่างจัง ด้วยความเจ็บจึงร้องโอ้ยเสียงดัง "นิ เจ็บนะตบผมทำไม" ตะหวาดกลับด้วยความโกรธ เธอกลับไม่สะท้านอะไรเอาแต่ยิ้มหัวเราะ "ถ้ายอมหายใจตั่งแต่ทีแรกก็ไม่เจ็บตัวหรอ" อ้าวลืมไปเลย นี้ผมรอดตาย หายใจและพูดในน้ำได้ มันมหัศจรรย์มากๆ หรือจะเป็นเพราะจุมพิษของเธอจึงทำให้ผมเปลี่ยนไป "ทำไมตอนอยู่ข้างบนคุณถึงไม่ตอบคำถามผม" ถามด้วยความสงใสแทนที่จะบอกดีๆกลับลากลงมา "เพราะบนผืนน้ำเราพูดไม่ได้" เข้าใจแล้ว เธอจึงใช้เสน่หลอกให้หลงแล้วลากลงน้ำ"ที่เราเรียกท่านเพราะเรามีเรื่องให้ท่านช่วย" ที่แท้เธอนี่เองที่เป็นเจ้าของเสียงหวานๆ "ให้ช่วยอะไร อย่างผมจะทำอะไรได้"ในใจก็คิดว่าเราจะทำอะไรได้ ข้อสอบยังแก้ไม่ผ่านอยู่เลย "ตั้งใจฟังนะ เมืองเงือกของเราอยู่อย่างสงบมาช้านาน ก่อนที่จะมีพวกกุนชรมารังควาน มันไล่ล่าพี่น้องเราเป็นอาหาร ไม่มีใครกล้าจะสู้กับมัน ได้แต่หลบหนี ไม่ว่าจะไปที่ใดมันตามเราเจอทุกที เราจึงขอให้ท่านช่วย เพราะท่านคือผู้ที่คำทำนายได้กล่าวไว้ ท่านคือผู้ถูกเลือก" อลังการงานสร้างมาก ให้สู้กับเจ้าเพรชฆาตที่สั่งหารมาหลายราย แล้วเราจะเหลืออะไร ไอ้กุนชรรูปร่างหน้าตาจะเป็นยังก็ไม่รู้ แต่เอาก็เอาก็เรามันผู้ที่ถูกเลือกนิ เกรดAน่าจะเลือกเราบ้าง

"ตกลง งั้นพาผมไปหาพี่น้องคุณ"

โปรดติดตามตอนต่อไปในมหัศจรรย์ตัวหนังสือ1/4

W.N.Neonpoo