[นิยาย] {Fic Naruto}ซีรีย์รักที่ทรมาน

 
Writer talk
  "ไม่เป็นไรหรอกครับ ถึงมาช้าก็มาทันเวลาพอดี"เพนพูดใส่ไมค์
  "นายควรลงไปข้างล่างด่วนซาสึเกะ"เพนกระซิบซาสึเกะ
  "รู้แล้วน่า!! นายก็เอาไมค์ออกไปจากหน้าฉันได้มั้ย"
  "อ่อ..เออลืม รีบไปซะฉันจะได้เปิดงานสักที"
  "เออ" ซาสึเกะควงแขนคารินเดินลงมาข้างล่างสาวเจ้าใส่ชุดราตรีที่ดูวาบหวิวจนไปเตะตาชายหนุ่มหลายคน
  "ซาอิ!!!/เนจิ!!!"2สาวเรียกแฟนของตนให้เลิกมองหญิงผมเพลิง
  "อะ..เอ่อ..จ้าๆที่รัก เค้าก็ไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย"เนจิแก้ไขเฉพาะหน้าอย่างรวดเร็ว
  "ครับ สุดที่เลิฟของผมผมขอโทษ"ซาอิหันมาหาอิโนะแล้วยิ้มแห้งๆให้แต่แฟนสาวกลับทำหน้าอาฆาตแล้วเชิดหน้าออกคนละฝั่ง
 
Sasuke talk
  อย่าหาว่าผมไม่เห็นนะว่าเธอไม่ได้ทำอะไรเลย ผมเห็นเธอจับแขนคาคาชิแล้วเดินมาท่าทีตกใจผมเห็นมาตลอดเธอไม่แคร์ผมเลยสักนิดเธอควงแขนกับคาคาชิแล้วทำหน้าที่ยั่วโมโหสุดๆผมไม่อยากจะให้ใครแตะตัวเธออยากให้เธอได้ทรมานแค่คนเดียวและคนอื่นก็ไม่ต้องยุ่งกับเธอ ชิ!มันคงจะช้าสำหรับเธอสินะการทรมานน่ะ ได้ผมก็จะเลื่อนวันที่ทรมานสุดให้เธอเลยละกันนะซากุระ
  "เอาล่ะครับผมจะไม่พูดมากแล้ว เพื่อเป็นการไม่เสียเวลาเปิดเพลงเลยฮิดัน!!"
  "จัดไปไอ้เพน!"
  "เริ่มหาคู่ได้เลยครับสำหรับคนที่มีคู่เชิญเต้นรำได้เลย"เพนประกาศเสร็จก็เดินไปหาแฟนของตนแน่นนอนเธอคือโคนันหญิงที่เพนรักที่สุดลองจากแม่ไปเต้นรำ
  "นี่แกคู่กับอาจารย์คาคาชิหรอ!?"วันอิโนะวิ่งมาแซวเพื่อนอย่างเร็วเหนือแสง
  "เอ่อ..คือ..ฉัน"ซากุระตอบอั้มอึ้ง เหอะ!เป็นอะไรไป?
  "อืม ใช่แล้วล่ะอิโนะขอให้เธอ2คนเต้นรำให้สนุกนะ"คาคาชิเห็นอย่างนั้นก็รีบตอบก่อนมองสาวเจ้าที่หน้าแดงเป็นมะเขือเทศอย่างยิ้มๆ
  'ห๊ะ!!! ไม่ผิดหมอนั่นคู่กับซากุระจริงๆด้วย ไอคาคาชิ!!!แก!!"ผมคิดในใจอย่างโมโหก่อนตาจะเป็นสีแดงเสียงนั่นทำให้ผมโกรธมาก ทุกคนในอุจิวะจะมีตานี้ได้ก็ต่อเมื่อมีเหตุที่ทำให้เกิดโทสะและคิดที่จะฆ่าคนคนนั้น...แต่ผมก็ไม่แน่ใจนะว่าจะเป็นอย่างนั้นรึเปล่า?
  "ซาคุง เต้นรำกันเถอะเค้าอยากเต้นรำจะบ้าอยู่แล้วตัวเองนะๆ"
  "ก็ได้ๆ"ผมยังมองหญิงที่ใส่ชุดราตรีสีแดงเลือดนกที่ควงแขนกับชายผมสีเงินไม่หยุดแต่ผมก็ยังตอบแฟนด้วยท่าทีโมโหเล็กน้อย
 
 

Sakura talk
  "คะ..ครู..ทะ..ทำไมบอกอย่างนั้นล่ะคะ?....ครูพูดเล่นใช่มั้ย?!"เห้ย!ยังไม่ตอบเลยตอนแรกจะตอบว่าครูเขามาคุยกับเราเฉยๆแต่ครูดันตอบไปแล้วอะหน้าเลิกแดงซักทีได้มั้ย!!!(>/////<)
  "หืม?ฉันพูดเรื่องจริงซากุระที่พูดเพราะฉันอยากให้ธอได้ยิ้มบ้าง" อึ้ย!~~~~ครูเขาพูดจริงหรือเนี่ย!!!!เขินแท้ (>////////<)
  "ถ้าไม่รังเกียจเต้นรำกับผมสักเพลงได้มั้ยครับคุณผู้หญิง"เขาถามฉันด้วยด้วยอึ้ย!!เขินมาก!!!!!!.แล้วก็ตอนนี้หัวใจเต้นแรงมาก ครูเลิกทำหัวใจหนูเต้นผิดปกติได้รึยังเนี่ย หวั่นไหวมากเลย(>//////////<)
  "ได้สิคะ!"เห้ย!!พูดไรออกไปเนี่ย?!!!หัวของฉันหัวใจฉันไม่ตอบสนองแล้วหวั่นไหวตั้งแต่ล้มแล้วครู..เขาก็...อร้ายยย
(ท่าทางนางเอกของเราจะบ้าไปแล้วมั้งเนี่ย:writer)
  "นี่ซากุระเขินอะไร แม้มปากแล้วหน้าแดงจัง?"
  "...คือ..ปะ..เปล่าค่ะ พี่เอ้ยครู"นั่นลืมจนได้ว่าครูเขาไม่ชอบให้ปิดบังแล้วดันเรียกครูดันเป็นพี่อีกน่าตบเถิกจริงๆเลย!!!
  "ที่ฉันบอกน่ะคือคนที่มีความลับเกี่ยวกับปัญหาในใจที่เศร้าหมองนะไม่ใช่แบบนี้"พี่..เอ้ย!!..ครูเขารู้ได้ไงเนี่ยว่าเราคิดเรื่องนี้?ตอนนี้เต้นรำอยู่ด้วยมึนหัวไปหมดแล้ว(@0@)
  "หึๆฉันเห็นเธอเป็นอย่างนี้แล้วน่ารักจังแหะ"อะ..อะเด้ ครูเขาบอกฉันน่ารักหรอ จริงหรอ?
  "นี่อย่าก้มหน้าอย่างนั้นสิ!เวลาเต้นเขาให้มองหน้าคู่ด้วยนะ"จะบ้าหรอ!!หนูเขินพี่นี่แหละเลยก้มหน้าอะ
  "พี่คาคาชินั่นแหละ!!..เอิ่ม.....คือครูนั่นแหละทำหนูเป็นแบบนี้!"นั่นเผลอเรียกไปแล้ว
  "ห๊ะ?!..เธอเรียกฉันว่าพี่หรอก็ดีนะเพราะฉันอายุแค่21"
  "แต่หนูอายุ15ไงห่างกันตั้ง6ปีหนูว่าเรียกครูดีกว่าค่ะ"
  "ช่างเถอะเรียกพี่ก็ได้เวลาอยู่กับเพื่อนเรียกครูดีมั้ย?" เพลงจบแล้วดันจบท่านี้พอดีเลย ท่าหมุนแต่ครูเขาคงดึงแรงไปหน่อยฉันเลยไปกระแทกหน้าออกครูซะแรงเลย
  "ขอโทษนะคะ.."
  "ไม่เป็นไร ไปหาอะไรกินก่อนดีกว่ามั้ย?"
  "ดีเหมือนกันค่ะพี่...คาคาชิ"หิวจังแหะเต้นแป๊บเดียวเองนะ
  "อ่ะ..นี่คัพเค้ก"ว้าว..พี่เขารู้ใจฉันจังเลยเค้กรสช็อกโกแล็ตครีมข้างบนก็เป็นครีมวนิลาสีชมพูอ่อนแล้วก็มีผีเสื้อที่ทำจากไวท์ช็อกโกแล็ตสีชมพูแดงอยู่ด้วยน่ารักจัง สีชมพูคือสีน่าร้าก~
  "ขอบคุณค่ะ"รับมาก็..รอไร..งาบ..อั้มอร่อยมากๆเลย เฮ้อฟินแป๊บ(=ω=)
  "ระวังฟันผุนะ"
  "ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ หนูแปรงฟันครบ32ซี่ก่อนนอนอยู่แล้ว..งั้ม..."
  "นี่กินอะไรเนี่ยห๊ะ? เลอะเทอะหมดแล้วเป็นสาวแล้วนะกินอย่างกะเด็ก5ขวบ" หือ!?พี่เขาเอากระดาษทิดชู่เช็ดให้ด้วย (-////-)
  "หือ..เป็นไรไปซากุระ?"
  "ไม่มีไรค่ะ แค่เขินนิดหน่อย"
  "พี่ไปเข้าห้องน้ำแป๊บนึงนะ รอตรงนี้ล่ะอย่าไปไหน"
  "ฉันไม่ไปไหนจนกว่าพี่จะกลับน่ะ"(-///-)
 
 
 
 ปึง!!
 
 
 
 
 
 ดะ..เดี๋ยวนะ!!ไฟดันมาดับตอนนี้ พี่คาคาชิดันไม่อยู่ซะด้วยพี่อิทาจิก็ไม่อยู่ งานงอกแล้วไง มาดับอะไรตอนนี้เนี่ย!เสียงเอะอะโวยวายของคนในงานแล้วก็พวกรุ่นพี่ก็ดังวุ่นไปหมด
  "คิซาเมะ อิทาจิไปดูแผงวงจรไฟฟ้าหน่อยดิ๊ เซ็ตสึแกไปกับโทบิขึ้นไปดูชั้นอื่นดูว่าไฟดับรึเปล่า เดอิดาระ ซาโซริพวกแกก็ไปด้วย ฮิดัน คาคุสึดูความเรียบร้อยซะ!!!"
  "ว้าย!!!...."คะ..ใครกันเอาผ้าปิดปากกับจมูกฉันไม่รู้ โอ้ย!!มันมืดไปหมดเลย แต่เริ่ม..ห่ะ..หายใจ.ไม่ออกแล้ว
  "เงียบไปซะ ซากุระเธอเป็นของฉันแน่!!!"เสียงปริศนาที่ฉันไม่รู้ว่าเขาคือใครเพราะมันมืดไปหมดแล้วสติฉันก็ดับลง
  "หึ...พวกแกเปิดไฟได้!"
(ครับ!!!)
 
 Writer talk
เวลา3ทุ่ม งานเต้นรำก็ใกล้จะจบลงเรื่อยๆ
  "ซากุระ เธอรู้อะไรบ้างมั้ยว่าฉันคิดจะทำอะไรเธอบ้าง?" เสียงของหนุ่มมัจจุราชเรียกซากุระให้ตื่นจากห้วงนิทรา ตอนนี้ซาสึเกะควบคุมอาการของตัวเองไม่ไหวพลังอำนาจจากดวงตาสีเลือดนั้นควบคุมร่างกายของเขาไปหมดแล้วกิเลสได้ครอบงำเขาทั้งโทสะ โมหะและโลภะอยู่ในตัว
  "หึ..น่ะ..นาย..??"ซากุระปรือตาขึ้นมาดูก็เห็นสายตาที่น่ากลัวเหล่านั้น
  "รู้สึกตัวแล้วหรอ? ทาสของฉัน"
  "ปล่อยฉันนะซาสึเกะ นายจะทำอะไรฉัน!!"
  "เธอไม่ต้องรู้ว่าฉันจะทำอะไรเธอ แค่รู้ว่าเธอจะเป็นของฉันก็พอ!!!!"
  "ม่ายยย!!! หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!"ซาสึเกะเอาหน้าไซ้คอซากุระไปมาอย่างหื่นกระหาย
(ไม่มีเรทนะแต่ขอแค่นี้พอเพราะเดี๋ยวมันจะมากเกินไป:writer)
  "เธอรู้จักฉันน้อยไปซากุระ!!!!"
  "นายก็รู้จักฉันน้อยไปเหมือนกันซาสึเกะ!!"ซากุระพยายามคว้านาฬิกาปลุกก่อนที่จะลงแรงไปที่หัวของซาสึเกะอย่างแรง
  "โอ้ยย!!!!!"
  "นายมันบ้าทั้งชั่วทั้งเลวฉันเสียใจที่ฉันไปรักคนอย่างนายได้ลงนายเป็นพวกหัวรุนแรง นายรู้บ้างมั้ยว่าฉันรักนายแค่ไหนแต่หลังจากที่ฉันเลิกกับนายไปฉันได้เห็นตัวตนที่แท้จริงของนาย ฉันเกลียดนายซาสึเกะ!!! ฉันเกลียดนายหัวใจของฉันควรไปอยู่ที่ที่มันดีกว่านี้ควรอยู่กับคนที่เขาทั้งรักตลอดไปทั้งมีใจให้ฉัน หัวใจของฉันมันเป็นของเล่นรึไงห๊ะ!ถึงจะหยิบออกมาเล่นตามอำเภอใจอย่างนี้!!..ฮึด....ฉันเสียใจที่ฉันยังเหลือโอกาสให้นายได้อยู่กับฉันแต่โอกาสนั้นควรเป็นของพี่คาคาชิไม่ก็พี่อิทาจิซะมากกว่า เราจบกันตรงนี้หยุดแค้นฉัน....ฮึด..ถ้านายไม่ต้องการฉันปล่อยให้ฉันได้อยู่เป็นตัวของตัวเองบ้างได้มั้ย?!!"
  หลังจากที่เธอร้องไห้และบอกเหตุผลที่เธอยังแคร์เขาอยู่เธอรีบเดินไปหยิบรองเท้าแล้ววิ่งออกไปเธอกลับปล่อยให้ร่างสูงร้องเจ็บอยู่ในห้องคนเดียว
  "ซากุระเธอกล้ามาก!"ซาสึเกะพูดด้วยความโมโหก่อนจะโทรไปหาใครบางคน
  "ฮัลโหล พวกนายรีบขึ้นมาหาฉันด่วน"
(อะไรของนายซาสึเกะพวกฉันก็ทำตามอย่างที่นายต้องการหมดแล้วไม่ใช่หรอ?)
  "เออน่ะพวกแกรีบขึ้นมาเดี๋ยวนี้!!"
(เออก็ได้ๆ ชิกามารุ เนจิ คิบะ ซาอิ ชิโนะ ลีแล้วก็นายโจจิพวกเราจะไปหาซาสึเกะกันที่ห้อง504)คนพูดจะเป็นใครได้อีกนอกจากนารูโตะใช่แล้วล่ะพวกนารูโตะรวมหัวกับซาสึเกะที่ทำไปก็เพราะซาสึเกะอยากทดสอบอะไรบางอย่างกับซากุระ ที่ซาสึเกะมาหาเรื่องซากุระถูกที่ถูกเวลาก็เพราะพวกนารูโตะเนี่ยแหละ
(เฉลยให้นิดนึง:write)
 
Sakura talk
  'นายมันชั่วจริงๆซาสึเกะนายมันบ้าฉันไม่อยากจะให้โอกาสนายอีกเลย!!'ฉันคิดในใจพร้อมลงลิฟท์มาทั้งน้ำตาแล้วรีบวิ่งไปหาพี่คาคาชิ
  "ซากุระ!! เธอไปอยู่ไหนมา?!รู้มั้ยว่าฉันเป็นห่วง-"
  "เอาไว้งานจบหนูจะเล่าให้ฟังนะคะ"ฉันไม่สนใจสายตาของใครฉันรีบเข้าไปกอดพี่เขาเหมือนเด็กที่หลงทางแล้วไปเจอพ่อของตัวเองยังไงอย่างนั้น
  "เอ่อ..อืมถ้ามีอะไรผิดปกติให้อยู่ข้างๆฉันไว้นะ ตอนที่ไฟดับฉันรีบวิ่งมาหาเธอก่อนเลยนะแต่เธอกลับไม่อยู่แล้ว....." พี่คาคาชิลูบหัวของฉันอย่างแผ่วเบา
  "ขอโทษนะคะพี่คาคาชิ.."ฉันพูดก่อนจะหลั่งน้ำตาที่อัดอั้นไม่ไหวฉันปล่อยให้มันไหลเพราะทนไม่ไหวกับสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้
  "หยุดร้องไห้ซะเด็กดี มีอะไรบอกฉันได้นะ"
  "ค่ะ พี่"
 
 
 
 
Writer มาแล้วจ้า อยากรู้มั้ยว่าซาสึเกะคิดอะไรกันแน่ถ้าอยากรู้ก็กดติดตาม กดแชร์ กดโหวต comment ให้ด้วยนะEp.นี้ไปก่อนนะคะ บ๊ายบาย จุ๊บๆ ♡♡