[นิยาย] {Fic Naruto}ซีรีย์รักที่ทรมาน

Sakura talk

 13:13

     หลังจากที่เดินทางมานาน ฉันก็ชอบเผลอหลับเป็นบางช่วง ตลอดการเดินทางนั้นมีแต่ทรายสะอาดและทะเล....ส่วนพวกอิโนะก็ขับตามมากันช้าๆ

  "ซากุระถึงแล้วนะ หลับรึเปล่า?" อย่างที่พูดนั้นแหละว่าฉันหลับไปบางช่วง สภาพที่หลับก็กอดที่เอวของเขา

  "หืม?...ที่นี่ที่ไหน? พี่ยังไม่ได้บอกฉันเลยนะ?!"

  "เถอะน่า~ตามมาเถอะเดี๋ยวก็รู้เองแหละ"

  "แต่ว่า?..."

  "รีบไปก่อนที่พวกนั้นจะมาดีกว่า เร็วเข้า!"

  "หา?"

  

  10นาทีผ่านไป

 

  "เห้ย! ช้ากว่าแค่10นาทีเองนะ"

  "แค่10นาทีของแกน่ะอิโนะ เหมือนเวลาว่างของพี่เขา1ชั่วโมงเลยย่ะ!"

  "เอ้า!ยัยหมวย!ก็แกบอกให้ขับช้าๆหนิ?"

  "เออน่ะ พอกันทั้งคู่เลยเดินตามทางดีกว่านะตรงนี้ก็ไม่ใช่ถิ่นเราด้วยรถพี่เขาก็จอดอยู่ตรงนู้น รีบไปก่อนจะเย็นดีกว่า"

  "จริงของเทมาริอ่ะนะ"

 

  ตัดมาที่ฉันและพี่คาคาชิ

 

  "เดินระวังหน่อยนะแถวๆนี้มันมีหินมีกรวดอยู่เยอะน่ะ ระวังสะดุดล่ะ"

  "ค่ะแล้วอีกไกลมั้ยอ่ะ?"

  "ก็ไกลอยู่แหละ ที่พาเธอมาตอนช่วงเที่ยงช่วงบ่ายโมงก็เพราะเรื่องนี้แหละเพราะการเดินทางมันใช้เวลานานน่ะ"

  "แล้วทำไมถึงต้องพาฉันมาด้วยล่ะถ้ามันดูลำบากขนาดนี้"

  "ก็เพราะฉันอยากให้เธอได้เห็นมันไงล่ะ"

  "งั้นฉันจะเดินต่อไปละกัน"

  "อดทนหน่อยนะ"

 

  ตัดไปพวกอิโนะ

  

  "โอ้ย! นี่พี่เขาจะพายัยเถิกมาที่ที่แบบนี้ทำไมวะ?"

  "อดทนหน่อยเหอะอิโนะ เทมาริก็บอกอยู่ว่าทางนี้เอารถขึ้นมาไม่ได้แม้แต่มอเตอร์ไซค์พี่เขายังเอาขึ้นมาไม่ได้เลย"

  "แต่ก็ยังมีเชือกสีแดงให้เดินขึ้นเขาง่ายอยู่หรอก อย่าบนเลย"

  "เข้าใจแล้วๆ"

 

....

 

 

  14:18

  "ถึงแล้วๆ ค่อยๆเดินนะ" พี่เขาเดินมาข้างหลังแล้วปิดตาฉันไว้

  "ทำไมต้องปิดตาด้วยอ่ะ? มันพิเศษหรอ?"

  "ฉันคิดว่าเธอน่าจะชอบน่ะ?"

  "จริงหรอ?...ว้าย!" ฉันดันเดินสะดุดก้อนหินนี่ล่ะสิถึงได้ร้องขึ้นมาแต่พี่เขาก็ดึงฉันกลับมาอย่างรวดเร็ว ฉันไม่รู้นะว่าเขาเอามือข้างไหนมารับฉัน?

  "นี่! เดินดีๆหน่อยสิเดี๋ยวข้อเท้าก็พลิกเหมือนตอนนั้นน่ะ"

  "ก็พี่เอามือปิดตาฉันอยู่หนิ ใครจะไปเห็นล่ะ!"

  "พร้อมมั้ย? 1..2.....3"

  "....ว้าว! นี่มันพระอาทิตย์กำลังคล้อยตกดินหนิ?! ฉันเห็นทั้งทะเลแล้วก็ท้องฟ้าชัดเจนกว่าตอนไหนๆ ถึงตอนนี้มันแค่บ่าย2แต่มันก็กำลังคล้อยจะลับขอบฟ้าไปแล้ว"

  "ตรงนี้น่ะ มันก็เป็นที่ที่ฉันเห็นแล้วฉันก็มีความสุขเหมือนกันแหละแต่ว่า..." พี่เขายิ้มกับประโยคแรกๆแล้วคำท้ายๆก็ดูไม่เศร้าใจ

  "??? แต่อะไรหรอ?"

  "มานี่สิ"

  "นี่มันป้ายหลุมศพหนิ?!"

  "ใช่แล้วล่ะ ป้ายหลุมศพของแม่ฉันเอง"

  "ทำไมถึงมาอยู่ที่ที่สูงอย่างนี้ล่ะ?"

  "คือ...ตรงนี้น่ะ หึๆพูดแล้วก็ขำนิดนึงอะนะ มันเป็นที่ที่แม่กับพ่อของฉันเขามาเดทกันที่นี่ที่แรกไงล่ะ ก่อนที่แม่จะเสียแม่คุยทุกเรื่องที่เกี่ยวกับพ่อแต่เรื่องที่แม่จำได้ทุกคำพูดของพ่อ...คือที่นี่"

  "ทั้งสองท่านคงมือความทรงจำดีๆด้วยกันน่ะสิคะ"

  "จำได้มั้ยที่ฉันเล่าเรื่องแม่ให้เธอฟังน่ะ"

  "จำได้สิคะ"

  "ฉันรู้สึกว่าตอนนี้มันอบอุ่นมากกว่าเดิมที่ผ่านมา มันรู้สึกแปลกๆที่เห็นหน้าเธอแล้วมันก็รู้สึกโหยหามานานมากเพราะสิ่งที่ฉันตามหาคือเธอ เธอที่ดูเหมือนผู้หญิงที่นอนอยู่ใต้หลุมศพนั้น"

  พี่เขาเริ่มมีน้ำใสๆคลอที่ตา ฉันจึงกอดเขาไว้เพราะอยากให้เขาบอกความในใจทั้งหมดออกมา

  "ฉันเข้าใจว่าพี่ขาดอะไรไป ถึงฉันจะเหมือนผู้หญิงคนนั้นมากขนาดไหนแต่ความรักของฉันก็สู้เขาไม่ได้หรอกค่ะ ความรักของพ่อแม่มันมากกว่าที่คิดเยอะส่วนฉันคือคนคนนึงที่ทำให้ชีวิตของพี่ต้องเริ่มใหม่ในทางบวก คือต้องหาคนคนนึงที่เข้าใจตัวเองและมีครอบครัวใหม่" พี่เขากอดฉันกลับพร้อมน้ำตาของคนที่ขาดความรักจริงๆ เห็นอย่างนี้จิตใจอ่อนโยนมากเลยนะเนี่ย

  "...ฉันขอโทษนะ ฉันควรทำให้เธอมีความสุขไม่ใช่มาดราม่าเรื่องพวกนี้"

  "เดี๋ยวก่อน พี่บอกฉันซิว่าไม่มีเรื่องอะไรแล้ว?"

  "ไม่มีแล้วล่ะ ฉันดีใจที่มีเธอมาอยู่ข้างๆตรงนี้คนแรกแล้วก็อยู่ที่นี่ครั้งแรกด้วย"

  "ครั้งแรก? หมายความว่าเวลาที่พี่เสียใจกุ้มใจจะมาที่นี่คนเดียวงั้นหรอ?"

  "ก็ใช่น่ะ ฉันอยากให้แม่รู้ว่าลูกชายคนเดียวของท่านอ่อนแอขนาดไหน"

  "เรากลับบ้านกันเถอะค่ะ มีอะไรก็เล่าให้ฉันฟังนะเรื่องไหนอยากจะเล่าให้ฉันฟัง ฉันฟังทั้งนั้นแหละ"

  "ขอบคุณนะ กลับบ้านไปแล้วฉันอยากจะนอนเลย"

  "รีบไปกันเถอะค่ะ ก่อนที่มันจะเย็น"

  "เห้ย!เรามาช้าไปเปล่าวะ?" เสียงผีเสียงเปรตที่ไหนก็ไม่รอดพวกอิโนะ ทำตัวอย่างกับสายเผือกหลบหลังพุ่มไม้ยังไงอย่างนั้น

  "ไม่รู้ดิ แต่เมื่อกี้ฟินอ่ะถึงมันจะดราม่าก็เหอะ"เท็นๆ! มันใช่เวลามั้ย?!

  "นี่พวกแก จะเดินเล่นก็เดินไปก่อนนะอย่ากลับช้าล่ะ ฉันขอกลับบ้านก่อน"

  "เอ้า! อุตส่าห์มาไกล เดินมาตั้งนานแต่ดันขอกลับเนี่ยนะ?"

 "พี่คาคาชิเขาต้องกินยาครบ3มื้อ ก็รู้หนิว่าเขาออกมาจากโรงพยาบาลได้4-5วันเอง"

  "เออว่ะ"อิโนะรู้สึกเบื่อเล็กน้อยที่ตัวเองชอบลืมปัญหาเล็กๆน้อยๆตลอด

  "คราวนี้ให้ฉันขอขับกลับมั้ย?" ฉันหันไปมองพี่คาคาชิที่กำลังมองหลุมศพของคุณแม่

  "หืม? ไม่เอาอ่ะเดี๋ยวเธอทำรถฉันพัง หึๆ!"

  "นี่! ฉันเคยแย่งพ่อขับอยู่นะตอนที่รีบไปจ่ายตลาดให้แม่น่ะ"

  "ไม่ดีๆ ไปนั่งซ้อนท้ายแหละดีแล้ว"

  "ขอขับเหอะนะ~ นะนะนะ~"

  "ก็ได้ๆ รีบกลับบ้านกัน"

  "เย่! เร็วพวกแก!กลับบ้านใครบ้านมันนะ!"

 

 

 

   หลังจากที่ลงมาจากสถานที่แห่งความทรงจำของคุณแม่และของคุณพ่อของพี่คาคาชิ ฉันก็ไปนั่งรอพี่เขาที่มอเตอร์ไซค์ พี่เขากำลังบอกทางกลับให้พวกนั้นอยู่ ฉันก็นั่งดูทะเลไปพลางๆแล้วคิดถึงอดีตที่ฉันคิดในตอนที่ไปทัศนศึกษาที่ซึนะจัง..

  "กลับบ้านกัน...ซากุระ?เป็นอะไรรึเปล่า?"

  "อ๋อ เรื่ิองอดีตน่ะค่ะแต่โอเคขึ้นเยอะเลยล่ะทีี่มาอยู่กับพี่"

  "งั้นหรอ?..."

  "อืม...กลับบ้านเถอะ"

  "จะให้ฉันนั่งซ้อนท้ายจริงๆหรอ?"

  "ขับไหวน่ะ มาเถอะ"

 

  แว้น!!!

 

  "นี่!! ซากุระ!!ถึงฉันจะเคยทำกับเธอแบบนี้แต่เธอก็อย่าเก็บมาคิดสิ!!" 555เข้าใจความรู้สึกของฉันยังล่ะว่ามันเป็นยังไง?!

  "จะตกให้ทำยังไง?"ฉันยังคงขับต่อไปและคุยกับเขาด้วย

  "แต่เธอเป็น..."

  "ทำไม? ฉันเป็นผู้หญิงหรอ? เลือกเอาละกันว่ายอมอายกับยอมตายจะเอาอะไร?!"

  "ซะ- ซากุร้าคร้าบ~~~~พี่ขอโทษ!!~~~"

  "555กอดเลยก็ได้นะฉันไม่ว่า จะซิ่งละน้า~"

  "ม่ายอ้าว!"

 

  15:30

 

  ณ บ้านของพี่คาคาชิ

 

  "เฮ่อ~ถึงซะทีคิดว่าจะตายคารถซะแล้ว" วิญญาณออกจากร่างแล้วมั้งน่ะตัวนี่อย่างกับกระดาษพร้อมจะปลิวไปตอนไหนก็ได้ 555!

  "หึๆ เข้าใจความรู้สึกฉันยัง?"

  "ยัง..."

  "งั้นก็ได้!" ฉันคิดแผนสนุกๆได้แล้วล่ะ หึๆ!ต้องยั่วซะแล้ว~ ยั่วแบบไม่ธรรมดานะขอบอก

  "ซากุระ? เห้ย!นี่งอนจริงหรอ?"ฉันแกล้งทำเป็นงอนกลบเกลื่อนเขาไปเล่นๆงั้นแหละแล้วขึ้นไปเปลี่ยนชุด

  

  ตึกตักๆ....(เสียงเดิน)

 

 

Kakashi talk

 "อะไรของเธอ? คิดจะไปก็ไปคิดจะบุกก็บุกสงสัยช่วงนี้ท่าทางจะสับสนกับชีวิตมั้ง?" ผมเดินไปเก็บรถถามว่าทำไมไม่ใช้คนใช้ให้เอารถไปเก็บ?

  มันมีเหตุการณ์นึงที่ทำให้ผมจำไปวันตาย ครั้งนึงผมเคยซื้อจักรยานฟิกเกียร์ด้วยนะ ตอนนั้นจะขับไปเรียนที่มหาลัยมันก็ดีๆอยู่ ขับไป500กว่าเมตรถึงมหาลัย แล้วก็เรียนตามปกติพอจะกลับบ้านก็ขับกลับบ้านไปถึงกลางทางมีรถคันนึงขับมาเร็วมากอยู่ๆเบรคหลังก็เบรคไม่อยู่แล้วก็....นอนคาตรงนั้นแหละ

  ตื่นเช้ามาพ่อจับได้ว่าคนใช้ที่เอารถมาให้มันทำรถคว่ำมาก่อนครั้งนึงทำให้เบรคหลังทำงานผิดปกติ ผมถึงได้เอารถออกมาเองเก็บเองทุกครั้ง

  "คาคาชิ?"

  "อ้าว!พ่อ?!กลับมาตอนไหนเนี่ย มีเรื่องด่วนด้วยพ่อรู้เรื่องรึยัง?"

  "รู้แล้วๆ ไหนล่ะเอกสาร?"

  "พ่อไปรอที่ห้องก่อนผมต้องเตรียมการรับรองอีกเยอะ"

  "ก็ได้ๆ แล้วซากุระล่ะ?"

  "งอนผมอยู่ฮะ คงต้องไปง้ออีกรอบแล้วอ่ะครับ555"

  "พ่อว่าไม่ต้องง้อหรอก บางทีเรื่องที่เขางอนอาจจะเป็นเรื่องตลกๆก็ได้ อย่าไปคิดมาก"

  "ครับ ผมเข้าใจ"

  "งั้นก็ดีพ่ออยู่ที่ห้องนะ"

  "คร้าบ~"

 

  ก๊อกๆ...

 

  "ฉันเข้าไปนะ?" ผมเดินมาเคาะประตูห้อง

  "......."ข้างในเงียบ?เกิดอะไรขึ้น?!

  "เป็นอะไรหรือ....เปล่า~" (0/////////0) ไม่จริงใช่มั้ย?! ที่เราเข้ามาผิดจังหวะ?!(0///////0||)

  "!!!! อร้าย!!!!!คนบ้า! ออกไปเลยนะ!!" สภาพเธอคือกำลังจะแต่งตัว กิเลสครอบงำแล้วตรู!

  "ยึ้ย! ฉันขอโทษ!ฉันไม่ได้ตั้งใจ!"

  "เข้ามาสุ่มสีสุ่มห้าอย่างนี้ได้ไงห๊ะ!?"

  "ก็เคาะประตูแล้วแต่เธอไม่ตอบก็คิดว่าเธอเป็นอะไรไปหนิ!"

  "อย่างนั้นเองหรอ?! ออกไปก่อนเลยฉันจะแต่งตัว!"

  "ครับๆ!"

   

 18:30

 

  "คือ..." ผมเห็นเธอออกมายืนข้างนอกห้องแล้วเธอก็สบัดหน้าหนีแล้วเดินออกไป 

  "งอนของแท้แล้วไงล่ะ เราทำอะไรลงไปเนี่ย?!!" ไม่นานพ่อของผมก็เดินออกมาจากห้อง

  "คุณพ่อคะ หิวข้าวหรือยังคะ?"

  "กำลังหิวเลยล่ะ"

  "งั้นเราลงไปทานข้าวพร้อมกันเลยนะคะ"

  "ได้สิ...คาคาชิ?เป็นอะไรไปน่ะ?ทำหน้าเหมือนเจ้าปั๊กคุงไปได้?"

  "คือ..."

  "รีบลงไปเถอะค่ะ"

  "เอ่อ?..." เฮ่อ! ของจริงมันเป็นอย่างนี้นี่เอง เข้าใจแล้วล่ะ

  หลังจากกินข้าวกันได้1ชั่วโมงผ่านไป เธอขอตัวลุกออกไปแล้วเก็บจานของพ่อไปพร้อมกับของผมด้วยแต่เธอไม่ได้ยิ้มให้ผมหรือคุยกับผมเลยด้วยซ้ำ สงสัยต้องหาตัวช่วยแล้วมั้ง?

  "ฉันขอโทษนะซากุระที่เข้ามาแบบสุ่มสี่สุ่มห้าอย่างนั้น"

  "ช่างมันเถอะค่ะ มันผ่านไปแล้วอย่างน้อยพี่ก็ไม่ได้เห็นอะไรมากมาย ใช่มั้ย?!"

  "คือ...ฉันไม่เห็นอะไรเลยนอกจากผ้าขนหนูพันตัวน่ะ"

  "คนบ้า!"

  "ดีกันเถอะนะ ถึงเธอจะกลบเกลื่อนว่าไม่โกรธแต่ฉันก็รู้ว่าเธอโกรธ" ผมทำเสียงอ้อนๆเธอแล้วเกยหน้าไปที่ไหล่ของเธอ อยากบอกว่าเป็นการง้อที่น่าสมเพชที่สุดที่เคยทำมา (-_-#)

  "ทำตัวเป็นเด็กไปได้พี่ก็....ไรอ่ะ?"

  "เอาปั๊กคุงมาง้อไงไม่รู้หรอกหรอ?" ผมอุ้มปั๊กคุงขึ้นมาแล้วยื่นให้เธอ

(คิดไม่ออกถึงกับใช้หมาเป็นเครื่องมือ:writer)

  "แหม~ปั๊กคุงคิดว่าฉันจะให้อภัยพ่อของนายได้มั้ย?"

  "โห่งๆ!"

  "ก็ได้ๆ โอ้ย!จะน่ารักไปไหน?!"

  "ปั๊กคุงบอกว่าอะไร?"

  "เดาเองสิ ฉันไปทำงานก่อนนะ"

  "เอ้า! อะไรวะ?" ผมงงกับเธออยู่ๆก็ดีอยู่ๆก็ร้าย 

 

Writer ช่วงของไรท์มาถึงแว้ว! Ep.30มีแน่นอนเชื่อไรท์ได้เบย ไรท์พยายามตัดออกนะจะได้ไม่ยาวเกิน  เจอกันตอนที่30นะจ๊ะ ไปละ บ๊ายบาย~