[นิยาย] {Fic Naruto}ซีรีย์รักที่ทรมาน

Writer talk
 
   วันถัดมา
  เช้าสดใสร่างบางตื่นขึ้นมาแล้วกลับไปที่ห้องของตัวเองเพื่อจัดการกับร่างกายของตนเมื่อเธอกลับมาที่ห้องของร่างสูงก็เห็นร่างสูงจัดแต่งกายตัวเองอยู่ เธอจึงเดินไปแล้วถามเรื่องเมื่อวานกับเขาว่า
  "พี่รินทำงานให้กับอุจิวะหรอคะ?"
  "ใช่ เพราะรินกับโอบิโตะจะแต่งงานกันใน3ปีข้างหน้า"
  "หา?! ทำไมพี่รินไม่บอกฉันมั่งเลยล่ะ"
  "รินยังไม่ได้บอกเธอหรอกหรอ?"
  "ก็ใช่น่ะสิ พอถึงงานแต่งแล้วฉันไม่ทันข่าวพี่เขาก็น้อยใจอีก"
  "ไปเก็บของเถอะ ฉันจะพาเธอไปอยู่ที่บ้านของฉัน"
  "ไปตอนนี้เลยหรอ?"
  "ก็ใช่น่ะสิ มันเริ่มไม่ปลอดภัยแล้วล่ะ"
  "แต่ว่า...ของมันเยอะนะคะ"
  "เอาที่จำเป็นไปก่อนที่เหลือเดี๋ยวให้พี่สาวเธอมาช่วยเก็บ"
  "งั้นก็ได้ค่ะ"
   ร่างบางมึนงงกับการตัดสินใจของคนรักแต่เธอเองก็ไม่อยากจะขัดเขาเพราะเธอรู้ว่าตอนนี้ทุกคนที่อยู่รอบๆเธอต่างรู้ความสัมพันธ์ที่เธอและเขามีให้กันแล้วจึงทำให้ทุกอย่างดูตึงเครียดแล้วพันกันยุ่งเหยิง
 
 
 
  ณ บ้านของคาคาชิ
 
 
  08:33
 
  
  เมื่อเท้าของเธอสัมผัสกับพื้นกระเบื้องสีขาวสะอาดคฤหาสน์ที่ดูหรูหราที่มีตระกูลฮาตาเคะเป็นเจ้าของ ทำให้เธอรู้ว่าชายที่เธอรักเขาก็มีสิ่งที่ชายอีกคนมีเหมือนกัน ถึงร่างบางจะมีบ้านหรูที่ไม่ต่างจากเขาแต่มันทำให้เธอรู้อีกอย่างว่า ชายทั้งสองคนพ่อลูกอยู่กันแบบธรรมดาไม่ได้มีอะไรพิเศษ
 
  "อ้าว?! ทำไมครั้งนี้ถึงกลับบ้านล่ะ คาคาชิ?....นั่นหนูซากุระหนิ?"
  "ขอโทษที่มารบกวนนะคะ"
  "เปล่าเลยๆเธอไม่ได้รบกวนอะไรเลยตามสบายนะ"
  "พ่อครับขอคุยเป็นการส่วนตัวครับ... ซากุระตามป้าเขาไปนะเขารู้ว่าห้องฉันอยู่ที่ไหนแล้วเอาของของเธอไปเก็บที่ห้องฉันเลย"
  "เอิ่ม...ค่ะ" ร่างบางรับคำสั่งของร่างสูงแล้วเดินตามหญิงวัยกลางคนขึ้นไป
  "มีอะไรนักหนาถึงรีบร้อนอย่างนี้?"
  "อุจิวะทำสัญญาการแบ่งอำนาจระหว่างเราแล้วครับ!"
  "ห๊ะ?!"
  "นี่คือใบสัญญาและข้อตกลง"
  "!!!นี่คิดจะรอลูกชายกลับมาเพื่อยื้อหุ้นเนี่ยนะ?!" ซาคุโมะใช้สายตาอ่านอย่างรวดเร็วก่อนจะหัวเสียขึ้นมา
  "ผมว่านั่นไม่แปลกแต่ข้อ2ถ้ามันสร้างขึ้นมาแสดงว่ามันยังเล็งฮารุโนะไว้อยู่"
  "พ่อก็คิดว่าอย่างนั้นเพราะว่ารวมถึงหุ้นทางอื่นๆของฮาตาเคะ"
  "ครับ ส่วนซากุระผมให้เธอมาอยู่กับเราเป็นการถาวรนะครับ"
  "แล้วเธอจะอยู่ห้องไหนล่ะ?"
  "ก็อยู่ห้องของผมเป็นการชั่วคราวแหละครับเพราะว่าของต่างๆนาๆยังอยู่ที่โรงแรมแล้วก็บ้านของเธอ"
  "แล้วคิซาชิกับเมบุกิเขารู้หรือยัง?"
  "ทราบแล้วครับ ทั้งสองคนอนุญาต"
  "ดีแล้ว ส่วนเรื่องบ้าๆนี่เดี๋ยวพ่อจะช่วยคิดนะเพราะสี่ปีข้างหน้าลูกก็เป็นประธานแล้ว พ่อคงช่วยอะไรลูกไม่ได้ในตอนนั้น"
  "ขอบคุณครับ"
  "ไปหาซากุระเถอะ"
  "ครับ"
 
  ห้องของคาคาชิ
 
  "ซากุระ?"ร่างสูงที่มาพร้อมกับกล่องใบหนึ่งเรียกร่างบาง
  "ทำอะไรอยู่?"เขานั่งลงที่โซฟาแล้วเข้าไปใกล้ๆเธอ
  "ก็นั่งเล่นโทรศัพท์นี่แหละค่ะ พี่เอากล่องอะไรมาอ่ะ?!" ร่างบางหันหน้ามาตอบแต่เหลือบตาไปเห็นกล่องใบหนึ่งมันกำลังขยับไปมาเบาๆ
  "อยากรู้รึเปล่าว่ามีอะไรอยู่ในนี้?"
  "อยากรู้ๆ! มันคือะไรหรอ?" ร่างสูงยิ้มกับความคิดของตัวเองก่อนจะคุยกับเธอต่อไป
  "บอกฉันก่อนสิว่าเธอจะทำตามคำสั่งฉัน24ชั่วโมง"
  "ก็ได้ค่ะวันนี้เท่านั้นนะ!"
  "ครับ อยากรู้ก็เปิดเลยสิ"
  ".....อร้าย!!!! น่ารักที่สู้ด!!!" เมื่อร่างบางเปิดฝากล่องก็ดีใจมากเพราะร่างสูงอยากจะเซอร์ไพรส์เธอ จึงจับหมาปั๊กของตัวเองใส่กล่องแล้วเอามาให้เธอ
  "(^_^||)"
  "ชื่ออะไรนะคะ"
  "ปะ...ปั๊กคุง..."
  "ทำไมน่ารักกว่าเจ้าของล่ะเนี่ย~(>0<!!)"
  "แหะ! ทำไมพูดอย่างนั้นอ่ะ?"
  "ก็มันจริงๆนี่หน่าเนอะปั๊กคุง?"
  "โห่ง!"เสียงของปั๊กคุงดังออกมาเหมือนเป็นสัญญาณตอบกลับ
  "เห็นมั้ย? ปั๊กคุงยังตอบว่าใช่เลย~"
  "จริงหรอ?~"ร่างสูงขยับมาหาร่างบางใกล้ขึ้นเรื่อยๆ
  "นี่ออกไปไกลๆนะ!"ร่างบางถอยหนีจนมุมของโซฟาแล้วกอดสุนัขไว้แน่น
  "ก็ไม่รู้สินะ~"
  "หึ้ย! ปั๊กคุง!" หมาปั๊กดิ้นออกจากอ้อมกอดของซากุระ
  "ปั๊กคุงไปแล้วทำยังไงดี~" ร่างสูงเห็นดังนั้นก็ยื่นหน้าไปหาร่างบางใกล้ขึ้น
  "นี่แน่!"ร่างบางใช้ฝ่ามือเล็กลงแรงไปที่หน้าของร่างสูงโดยแรงที่ใช้นั้นเบากว่าที่ตบคารินเป็นร้อยเท่า
  "โอ้ย~  ฉันเจ็บนะซากุระ"
  "ฉันไม่ได้ตั้งใจแต่เจตนา"
  "อย่าหวังว่าจะได้พักปากแน่!"
  "จะทำอะไร?!"
  "หึๆ!! ไม่บอกหรอก" ร่างสูงทำหน้าดูแล้วเหมือนคนหื่นกระหายอะไรบางอย่าง
  "ม่ายอ๊าว!!! คนโรคจิต!(>////<)"ร่างบางวิ่งหนีแต่กลับไม่ทันร่างสูงซะอย่างนั้นเพราะเขากอดร่างบางจากข้างหลังไว้เสียแล้ว
  "หยุด! วันนี้เธอจะต้องทำตามคำสั่งของฉัน24ชั่วโมง แล้วใครเป็นคนตกลงหว่า?~"ร่างสูงได้ทีก็เอาใหญ่กระซิบข้างๆหูของร่างบางจนหน้าของเธอแดงก่ำ
  "ยึ๋ย!  อะ...อืม(-/////-)"
  "ข้อ1 เธอต้องไม่ดื้อกับฉัน"
  "แล้วฉันดื้อตรงไหน?-......."
  "ชูว์...ทุกตรงที่เป็นเธอนี่แหละ~" ร่างสูงยังกอดเธอไว้อยู่เขาใช้นิ้วแตะที่ริมฝีปากของเธอเอาไว้เพื่อให้เธอหยุดพูด
  "แล้วจะให้ฉันทำอะไรล่ะ?"
  "ก็แค่อยู่กับฉันแล้วก็ทำหน้าที่ของตัวเอง"
  "หน้าที่?"
  "เอาเป็นว่าฝึกตัวเองให้โต้วาทีแล้วฝึกความเชื่อมั่นในตัวเองด้วยล่ะ ฉันให้งานเธอแล้วนะทำให้เสร็จล่ะ" ร่างสูงละมือออกจากร่างบางแล้วเดินออกไปเพื่อทำงานต่อ
  "จะกลับไปนั่งทำงานใช่มั้ย?"
  "ก็ใช่น่ะสิ"
  "กำลังใจในการทำงาน..."ร่างบางเดินไปหาร่างสูงแล้วเขย่งตัวไปหาแล้ว...
   
  ฟอด~
 
 
  "ขอบคุณครับ นี่ยังไม่ได้ขอนะเนี่ย"
  "เดี๋ยวพี่มาขโมยอีก ฉันให้ดีกว่า"
  "รู้สึกว่างานวันนี้จะเสร็จเร็วกว่าปกตินะ ทั้งงานโรงเรียนทั้งงานธุรกิจเลยนะเนี่ย"
  "ทำไมถึงคิดว่าทำเสร็จเร็วล่ะ?~"
  "ก็ได้กำลังใจดีๆนี่ไง~"
  "ฮิๆ ตั้งใจทำงานนะคะ"
  "คร้าบ~"
 
Kakashi talk
  ผมเดินออกมาจากห้องนอนแล้วเดินไปข้างล่างแล้วเดินไปที่ห้องของพ่อ
  "พ่อครับ?"
  "มีอะไรอีกล่ะ?"
  "ห้องของแม่น่ะ ให้ซากุระอยู่แทนได้มั้ยครับ?"
  "ห้องนั้นน่ะแม่เป็นคนบอกพ่อเองว่า"ให้เก็บเอาไว้ให้คนที่ลูกรัก" พวกแม่บ้านก็จะเข้าไปทำความสะอาดทุกครั้งห้องมันก็มีครบทุกอย่างสำหรับผู้หญิงอยู่แล้วด้วย"
  "เก็บไว้ให้คนที่ผมรัก? ทำไมแม่เขาไม่คิดบ้างว่าลูกอาจจะไม่มีคนรักบ้างล่ะ?" แม่นี่ชอบคิดแบบซากุระตลอดเลย
  "แม่น่ะชอบคิดเรื่องอนาคต แต่ก็ช่างเถอะเดี๋ยวให้แม่บ้านไปทำความสะอาดมากกว่าเดิม ก็ให้ซากุระอยู่ที่ห้องลูกต่อไปละกัน"
  "ก็ได้ครับ ผมคงต้องไปคุยกับอิทาจิอีกยาวเลยล่ะ"
  "ก็เอาให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลยสิ"
  "หึๆ!" ผมแสยะยิ้มแล้วขำในลำคอก่อนจะออกจากห้องของพ่อแล้วไปนั่งทำงานจริงๆ
 
Sakura talk
  เฮ่อ~ เบื่อแล้วง่ะ นั่งพูดกับตัวเองในกระจกทั้งวันอย่างนี้มีหวังเป็นบ้าแน่ๆ ฉันนั่งลงที่เตียงของพี่เขาแล้วมองไปรอบๆ ในห้องของเขาดูเหมือนห้องพักธรรมดาผนังสีขาว เตียงสีขาวผ้าห่มสีเทา ทั้งห้องของพี่เขาถูกออกแบบให้เป็นสีเทา ขาว ดำ ที่ดูแล้วหรู งั้นหรอ??
 
  ตืด~ (เสียงสั่นจากโทรศัพท์)
 
  "ฮัลโหล?" ยัยหมูโทรมาอีกแล้ว~
(แกอยู่ที่ไหนกันแน่ห๊ะ!)
  "ทำไมฉันต้องบอกแกด้วยล่ะ"
(อ้าว?! นี่ฉันยังเป็นเพื่อนแกอยู่รึเปล่าเนี่ย?)
  "....มีอะไรถึงโทรหาฉัน?"
(ก็มีของจะให้ พ่อแกบอกว่าแกไปอยู่ที่โรงแรมโคโนฮะใช่มั้ย?)
  "ใช่ แล้ว?"
(ฉันก็ไปหาไงแล้วพนักงานบอกว่าแกไม่ได้อยู่แล้ว)
  "อืม...ว่าแต่ของที่จะให้นี่มันคืออะไร?"
(อยากรู้ก็บอกฉันสิว่าอยู่ที่ไหน!)
  "ฉันบอกไปแกก็มาไม่เป็นหรอกย่ะ!"
(แสดงว่าพี่คาคาชิของแกเป็นคนพาไปแน่ๆ ฉันโทรหาเขาก็ได้~ฉันมีเบอร์เขาอยู่ 555!)
  "หวังไปเหอะว่าพี่เขาจะบอก"
(ฉันหวังอยู่แล้วเพราะของฝากและเรื่องที่ฉันจะคุยกับเขาฉันต้องไปทั้งตัวของฉันอยู่แล้ว~)
  "ถ้าจะมา มาแค่แกก็พอนะ"
(คนเดียวแน่นอน~ โทรหาแฟนแกแป๊บ 555!)
  "ยัยหมู!!!"
(อะไรนะไม่ได้ยิน!-.....)
  "หึ้ย! วางสายดื้อๆเนี่ยนะ!"
 
  11:20
  ฉันรู้สึกหิวข้าวขึ้นมาเพราะนี่มันก็ใกล้เที่ยงแล้วด้วย ฉันเดินลงมาพร้อมปั๊กคุงที่กำลังจะลงบันไดแต่มันกลับอยู่เฉยๆฉันเข้าใจที่มันหยุดเพราะขามันสั้นอ่ะนะ หึๆ ฉันก็เลยจับมันอุ้มแล้วเดินลงบันได 
  "หิวข้าวหรอซากุระ?"เสียงนี้เป็นเสียงของคุณลุง เขากำลังเทน้ำเปล่าดื่มอยู่
  "ค่ะ แล้วคุณ...คุณพ่อจะไปไหนหรอคะ?" คุณพ่อนี่หว่า ลืมเฉยเลย ที่ฉันถามเพราะท่านใส่ชุดสูทที่เตรียมไปทำงาน
  "ไปประชุมที่บริษัทน่ะ คงจะกลับบ้านค่ำเลยล่ะ ในตู้เย็นมีเค้กอยู่นะเอามากินก็ได้ถ้าอยากได้อะไรเพิ่มก็บอกคนใช้นะ"
  "อ่า...ขอบคุณนะคะ"
  "คาคาชิอยู่ในห้องรึเปล่า?"
  "มะ...ไม่ได้อยู่ค่ะ"
  "ไอนี่!ปล่อยให้แฟนอยู่คนเดียวตลอด!" พ่อเขาดูโมโหพี่คาคาชิยังไงก็ไม่รู้?
  "มีอะไรรึเปล่าคะ?"
  "ไม่มีอะไรหรอก เดี๋ยวพ่อไปก่อนนะ"
  "ค่ะ เดี๋ยวหนูจะเดินไปส่งนะคะ"
  "อ่ะ!...ขอบคุณมากนะ"
  "ไม่เป็นไรค่ะ"ฉันเดินไปส่งคุณพ่อที่หน้าประตูใหญ่แล้วเดินกลับมาที่บ้านแต่เขาพูดอะไรบางอย่าง
 "เหมือนเธอไม่มีผิดเลย...."
  "เหมือนใครวะ? ช่างมันเหอะ หิว!" ฉันเดินไปเปิดตู้เย็นแล้วมองหาเค้กที่คุณพ่อบอก เค้กหน้าสตอเบอรี่ของโปรดอีกแล้ว~
  ฉันมานั่งที่โต๊ะกินข้าวแล้วกินเค้กไปเพลินๆหลังจากนั้นก็....
  "แมวตัวไหนแอบเอาเค้กฉันไปกินกันนะ?~~~"
  "เสียงนี้มัน!..."
  "ขโมยเฉยเลยนะ"
  "พี่คาคาชิ!"
  "ปั๊กคุงเงียบเลยนะปล่อยให้เขาทำอะไรตามใจเฉยเลย เห็นสาวเข้าบ้านไม่ได้เลยไอนี่!" พี่คาคาชิอุ้มปั๊กคุงขึ้นมาดุมันแล้วเดินมาหาฉัน
  "คือ...."
  "จะทำยังไงดีล่ะเค้กเธอก็กินไปครึ่งนึงแล้ว?"
  "ก็พ่อบอกฉันว่ากินได้หนิ"
  "พ่อเป็นคนบอกเองหรอเนี่ย? ท่าทางจะแกล้งฉันแน่ๆเลย"
  "อะไรของพี่เนี่ยจะกินรึเปล่าจะได้ให้กิน?"
  "ป้อนให้หน่อยสิ"
  "ห๊ะ!? มือพี่ก็มีหนิ ทำไมไม่กินเองล่ะ?"
  "อย่าลืมสิเธอต้องทำตามคำสั่งฉัน24ชั่วโมง"
  "งั้นก็ได้" 
  หลังจากที่ฉันป้อนเค้กให้พี่คาคาชิกินไปเรื่อยๆเสียงอาถรรพ์ก็เกิดขึ้น!
  "ซากุร้า~~~~"
  "ยัยหมู!!!!"
  "อ้าว! มาพอดีเลยนะพวกเธอ"
  "พวกเธอ? แสดงว่า...ไหนบอกกับฉันว่ามาคนเดียวไงล่ะ!"
  "ไม่ได้บอกหนิว่าห้ามเอาเพื่อนมา จริงมะ?"
  "ยัย!"
  "ว้า~อดเห็นฉากสวีทเลยเนอะเท็นๆ?"
  "ก็เออดิ เป็นเพราะแกนี่แหละอิโนะ!"
  "เป็นเพราะฉันหรอ? ขอโทษนะเพื่อน~"
  "งั้นก็- เห้ย!!!"พี่เขายังพูดไม่จบปั๊กคุงก็วิ่งผ่านขาพี่คาคาชิไปหาอิโนะ
  "โห่งๆ!" ปั๊กุคงวิ่งมาเห่าอิโนะ
  "เห้ย! น่ารักอ่ะ" อิโนะก้มไปหามันโดยไม่กลัวมันกัดเลยด้วยซ้ำ
  "เออๆ น่ารักดี"
  "แล้วฮินาตะล่ะ?"
  "ไม่ได้มาอ่ะ เห็นบอกว่าอยู่กับนารูโตะนะถ้าจำไม่ผิด" เท็นๆบอกฉันทั้งๆที่ฉันไม่รู้อะไรเลยว่าสาวน้อยฮินาตะจะไปอยู่กับใครง่ายๆ
  "อยู่กับนารูโตะ!!!"
  "ใช่ ตกใจทำไมสองคนนั้นเขาเป็นแฟนกันแล้ว" เทมาริบอกกับฉันที่กำลังดูอิโนะเล่นกับหมา
 
 
 
 Writer ทำใจหน่อยนะคะเพราะไรท์เขียน(โคตรของโคตร)ยาวมากนะ มันดูยื้ดเยื้อนะเพราะมันย้าวยาว ถ้าให้ไรท์ตัดเป็นตอนสั้นๆอาจจะถึง40-50กว่าตอนอ่ะ ไรท์ใช้เวลาเขียนตอนแรก(ครั้งแรก)2-3วัน 1วันได้แค่5-6บรรทัด แต่ตอนล่าสุดใช้เวลาเขียนแค่2วันจบ 1วันได้50-60บรรทัดเลย ช่วงแรกๆไรท์ยังไม่มีประสบการณ์เขียนมากนักก็เลยใช้เวลานานพอสมควร ใครที่เคยอ่านนิยายแบบหนังสือถ้าตีแต่ละตอนของไรท์น่าจะได้2-4หน้าได้ล่ะมั้ง? ทนๆหน่อยเพราะไรท์อยากให้อ่านยาวๆ ไรท์จะได้มีเวลาทำงานทำการบ้านด้วยเนอะ เรื่องต่อไปอาจจะตัดให้มันสั้นๆหน่อย Ep.นี้จบแล้วเจอกันEp.หน้านะจ๊ะ