[นิยาย] {Fic Naruto}ซีรีย์รักที่ทรมาน

 Sakura talk

  15:30

ก๊อกๆ....

  "ซากุระ! ซากุระบอกพวกฉันมาเดี๋ยวนี้นะว่าเป็นอะไร!"

  "เรื่องอะไรที่ฉันต้องเปิดปากพูดให้มากมาย?"พวกนั้นทั้งเคาะทั้งตะโกนให้ฉันเปิดประตู

  "เพราะฉันเป็นเพื่อนแกไง! อย่าเก็บความทุกข์ไว้กับตัวเองสิพวกฉันก็พร้อมฟังเสมอนะ!"

  แกร่ก!...

  "แก! ทำไมไม่กินข้าว!"เท็นๆถาม

  "ไม่อยากกิน.."

  "เป็นอะไรทำไมไม่บอก!"เทมาริถามเหมือนกัน

  "ไม่อยากให้รู้.."

  "คาบน้ำตานะแก!"อิโนะก็เหมือนเดิม

  "เลิกถามแล้วเข้ามาในห้อง แล้วค่อยเข้าเรื่อง..."

(มันคุ้นๆคล้ายๆเหมือนเคยเจอแบบนี้กับใครมาก่อนในEp.14:writer)

  "คือ..."

  "ล็อคประตูด้วย!"

  "แก..คือ....อาจารย์น่ะเขานอนอยู่ที่โรงพยาบาล จะไปเยี่ยมเขาหน่อยมั้ย?"

  "ฉันจะมีหน้าไปพบเขาได้ไง?ในเมื่อฉันยิ้มให้ครูเขาไม่ได้"

  "แต่เขาเป็นแฟนแกนะ!!"มันพูดมาพร้อมกันรวมถึงฮินาตะด้วยแล้วมันรู้ได้ไง!ว่าฉันกับพี่เขา...

  "...!!!...พวกแกรู้ได้ไง!"

  "เพราะฉันเองล่ะ ทางฉันอยากเป็นหุ้นส่วนกับแกแต่ถูกตระกูลฮาตาเคะแย่งไปซะก่อนเลยหาทางอ้อมที่จะมาเป็นหุ้นกับทางแกให้ได้เลยต้องเป็นหุ้นกับฮาตาเคะไง!"อิโนะตอบออกมาโดยไม่กลัวใครที่นั่งอยู่ตรงนี้เลย

  "เป็นเพราะอะไรถึงอยากเป็นหุ้นกับฉัน?"

  "เป็นเพราะพวกฉันเห็นแกอ่อนแอมันไม่เกี่ยวกับทางธุรกิจเลย"

  "ถ้าเหตุผลแค่นี้...ก็ขอบคุณแต่พวกแกต้องเห็นฉันดีกว่านี้ ไม่ใช่มาประคับประครองฉันให้ฉันลุกขึ้นมาได้ พวกแกลองปล่อยให้ฉันล้มสิถ้าในวันนั้นฉันล้มเองฉันก็ต้องลุกเองแล้วก็เช็ดน้ำตาเองได้แล้ว! ไม่ใช่ล้มเองแล้วต้องมีคนอื่นมาช่วยตลอด อยากให้ฉันอ่อนแอกันหรือไง!"

  "เปล่าเลยนะคะ ที่พวกเราทำกันก็เพราะความรักของซากุระเองต่างหากละคะ ไม่ใช่อะไรเลยแต่ซากุระเป็นคนที่ล้มกี่ครั้งก็ยังล้มตรงนั้นซ้ำๆไปอีก ฉันแล้วก็ทุกๆคนไม่อยากให้เป็นอย่างนั้นซ้ำๆนะคะ!"ฮินาตะทนความเห็นที่ฉันพูดออกมามันจริงแต่สิ่งที่พวกเธอกำลังทำคือช่วยฉันจากปัจจุบัน

  "ฮินาตะ! แกกล้าขึ้นมากแล้วนะ"เท็นๆพูด

  "ตอบมาเถอะว่าจะไปหรือไม่ไป?"เทมาริถาม

  "ไปก็ได้...อิโนะฝากซื้อดอกุหลาบหน่อย"

  "ฝากทำไม?คนขายก็นั่งคุยกับแกอยู่เนี่ย?"อิโนะมันใช่เรื่องเล่นมั้ย!

  "ขอสีชมพู"

  "ได้เลย รถรับส่งดอกไม้นี่เรียกฟาส7!! ดอกไม้ไม่แห้งไม่เฉาแน่นอน!"มันหยิบโทรศัพท์สั่งแม่ตัวเองแล้วก็พูดโปรโมตร้านตัวเองอีก...เอาเข้าไป้!

  "พูดแล้วนะว่าฟาส7 ฉันอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว ดอกไม้ต้องถึงแล้วนะ"

  "อย่าลืมสิบ้านเราอยู่ใกล้กัน ถัดไปอีก2หลังก็ถึง"

  "เออ!"..

   15นาทีต่อมา

 ฉันใส่ชุดเดรสสีขาวเดินออกมา ก็เห็นดอกไม้สีชมพูอยู่ที่เตียง

  "พวกมันไปไหนกันเนี่ย?"

  ตึกตักๆๆ....(เสียงเดินลงบันได)

  "แกไปกัน!"เทมาริเดินมาจับข้อมือฉัน

  "เฮ้ย!~ จะไม่พูดกันหน่อยหรอ?"

  "ไม่อะไรทั้งนั้นย่ะ ไปกันได้แล้ว!"อิโนะเดินมาแล้วผลักฉันเบาๆ

  "นี่แกเอารถมาเองเลยหรอ?"

  "แน่นอน สีดำเป็นอะไรที่สวยสุดๆ...นี่เดี๋ยวดอกไม้ก็เฉาหรอก!เข้าไป!"

  "มันยังสดอยู่นะจะเฉาได้ไง?...แล้วก็..."

  "นี่ยัดๆเข้าไปเหอะอย่าบ่น!"

  

  ณ โรงพยาบาล

  "พี่?......."เสียงที่สั่นคลอนทำให้ฉันไม่มั่นใจว่าเขาจะได้ยินที่ฉันพูดบ้างมั้ย?

  "แกพูดอะไรตอนนี้เขาคงไม่ได้ยินแกหรอก..."

  "...เขาต้องได้ยินฉันสิ…" มือที่ถือดอกกุหลาบสีชมพูมันไม่มีแรงถืออีกเลย เมื่อเห็นเขาอยู่ในสภาพนี้

  "คุณซากุระคะ นั่งพักก่อนเถอะค่ะ"

  "ไม่เป็นไร ฉันอยากมองหน้าเขา..."ฮินาตะเอาดอกไม้จากฉันไปแล้วไปวางที่โต๊ะทานข้าว แล้วมาคุยกับฉันให้ฉันไปนั่งพัก ในวันนี้คือวันที่เลวร้ายที่สุด

  "พี่ต้องอยู่กับฉันนะ…อย่าไปไหน อย่าไปจากฉัน วันนี้ฉันจะอยู่กับพี่เอง" ฉันพยายามที่จะไม่ร้องไห้ พยายามห้ามน้ำตาไม่ให้ไหลแต่มันก็ห้ามไม่ไหว ฉันขอโทษ…

 

Kakashi talk

  อย่าร้องไห้ไปเลยซากุระ....ฉันเองก็ไม่ได้เจ็บมากหรอก อย่าเสียน้ำตากับเรื่องพวกนี้เลยมันไม่คุ้มกับคนรักชั่วคราวอย่างฉันหรอกนะ...อย่าทำให้น้ำตาที่สะอาดของเธอมาเลอะตัวฉันเลย ฉันไม่ได้รังเกียจเธอ ฉันไม่ได้ดีสำหรับเธอมากมายหรอก....แต่ฉันกลับรักเธอถึงแม้ในวันนั้นฉันจะป่วยหรือท้ออะไรฉันก็เป็นห่วงเธอ

  ซากุระ....เธอเป็นนางฟ้าของฉันเธอคือคนที่ฉันอยากจะพบมากที่สุดรองจากแม่...แม้ว่าแม่ของฉันยังไม่เคยเห็นหน้าก็เถอะ

  เหตุการณ์ก่อนที่ซากุระจะกลับมาจากโรงเรียน

  "อ่ะ...อืม โรงพยาบาล?"ผมได้สติแล้วได้กลิ่นยาบางๆผมเดาว่าคงเป็นโรงพยาบาล

  "อย่าเพิ่งขยับเลย แผลหน้าท้องลูกน่ะแผลใหญ่นะ"

  "โอ้ย! พะ...พ่อ?"

  "เลือดของพ่อน่ะอยู่ในตัวลูกอีกแล้วนะ…หึๆ"ท่านยิ้มแล้วมองหน้าผม

  "พ่อให้เลือดผมหรอ? มันกี่ครั้งแล้วเนี่ย?"

  "ตั้งแต่ที่ลูกไปแข่งทำงานกับโอบิโตะสมัยก่อน...เกิดอุบัติเหตุในบริษัทมีสารเคมีทำปฏิกิริยาทำให้กระจกระเบิดทำให้เกิดแผลที่หน้าท้อง จนตอนนี้ก็เกิดอุบัติเหตุโดนที่เดิมแต่พ่อสันนิษฐานยังไงก็งงอยู่ดีว่าแผลที่เกิดซ้ำรอยเดิมจากหน้าท้องมันเกิดได้ยังไง?"

  "....ตอนที่มันตัดรถผม ผมเห็นมีดในมือข้างซ้ายมันสะบัดโดนผมแล้วผมก็เจ็บหนักทำให้หักรถไปชนเสาไฟฟ้า"

  "ตาดีจริงๆลูกคนนี้ เรื่องนี้พ่อไม่ได้บอกซากุระนะเพราะกลัวว่า..."

  "ดีแล้วครับ เธอไม่รู้น่ะดีแล้ว เธอจะได้ไม่ต้องมานั่งกังวลผม ตัวผมจะอยู่หรือตายยังไงเธอก็ไม่มีวันลืมซาสึเกะหรอก"

  "ลืมสิ่งที่พ่อพูดไปแล้วหรือไง?"

  "ผมยังจำได้แล้วจะจำไปจนวันตายแต่สิ่งที่อยู่ในหัวใจเธอเมื่อก่อนคือซาสึเกะ จะให้ผมทำให้เธอลืมซาสึเกะมันคงไม่ได้ถ้าตัวของเธอไม่ยอม ตัวผมเองก็ทำอะไรไม่ได้..."

  "เข้าใจ...แต่สิ่งที่ลูกทำคือการตัดพ้อตัวเอง"

  "ผมมันแย่ ที่เป็นคนอย่างนี้..."

  "อย่าทำตัวเหมือนแม่ได้มั้ย?เลิกตัดพ้อตัวเองกลับมาทำตามสัญญาของตัวเอง ถ้าลูกรักซากุระก็อยู่กับซากุระให้นานที่สุดก่อนที่จะไม่ได้อยู่.."

  "ครับ..."

  "พ่อกลับบ้านก่อนนะ"

  

   ไม่สิ...แม่จากผมไปแล้ว...เธอคือผู้หญิงที่ผมต้องปกป้องในเมื่อผมยังปกป้องแม่ไม่ได้ผมจะดูแลและรักเธอให้เท่าแม่ให้ได้

  (รักแม่มากมาย~:writer)

 

  "เลิกร้องไห้เถอะซากุระ…ฉันไม่ได้เป็นอะไร…...."ผมทนฟังเสียงร้องไห้ของเธอไม่ไหวจนต้องลืมตาแล้วค่อยๆพูดกับเธอ

  "พะ...พี่...พี่ยังอยู่กับฉัน"ยิ้มแป้นเลยนะ หึๆน่ารักจัง (^///^)หลังจากที่ผมคุยกับเธอได้แค่2ประโยคพวกของซากุระก็ค่อยๆออกจากห้องไป

  "สอบแล้วเป็นยังไงบ้าง?"

  "ทำได้ค่ะ แต่กลับบ้านมา...ทำไมพ่อไม่บอกฉันว่าพี่เกิดอุบัติเหตุเมื่อวาน!"

  "พ่อเขาทำตามหน้าที่ ท่านไม่อยากให้เธอต้องกังวลอะไรมากมายไง"

  "นี่คนนะไม่ใช่กระดาษทิชชู่ ที่ใช้แล้วก็ทิ้ง ฉันยังไม่ได้อยู่กับพี่เลยถ้าเขามาบอกในวันที่พี่...จากฉันไป...ฉันคงไม่กินข้าวกินน้ำไม่ออกไปลั้นลาแน่ๆ!"

  "ขนาดนั้นเลยหรอ?"

  "ฉันบอกแล้วไงว่าฉันยังไม่ได้อยู่กับพี่เลย ฉันจะทิ้งพี่ไปทำไม?"

  "หึๆ...."ผมขำกลบเกลื่อนเพื่อให้เธอสบายใจเพราะผมยังกังวลเรื่องซาสึเกะ

  "พี่ทำหน้าอย่างนั้นทำไม?มีอะไรบอกฉันได้นะ"

  "ฉันอยากถามว่าซาสึเกะน่ะ เธอยังรักเขาอยู่ใช่มั้ย?"

  "ถึงจะเป็นอดีต...แต่ฉันก็เก็บความทรงจำมาทั้งนั้น ฉันไม่ได้รักเขาแล้ว"เธอพูดออกมาโดยไม่มีน้ำตาผมก็ดีใจแล้ว ปกติไม่ว่าจะยังไงเมื่อพูดถึงซาสึเกะหน้าของเธอจะเลอะน้ำตาทุกครั้ง

  "คำพูดน่ะมันทำให้เธอเปลี่ยนไปแต่ในใจเธอยังเหมือนเดิม ถึงแม้...ฉันจะเป็นคนอ่อนเรื่องพวกนี้แต่..."

  "พี่ไม่ได้อ่อนหรอกแต่พี่หึงฉันแล้วก็หวงฉันต่างหากถึงเป็นอย่างนี้!"

  "เอ๋?ฉันหึงเธอ?แล้วก็หวงเธอ?...อืม...น่าจะส่วนหนึ่งนะ"

  "มีอะไรอีกมั้ย?"เธอถามผม

  "แล้วถ้าฉันไม่ได้เป็นครูล่ะ?"

  "พี่ก็ไม่ได้เป็นครูของฉันแล้วหนิ?แต่เป็น..."

  "สต็อปอยู่ตรงนั้น! ไม่ต้องพูดแล้ว~ แต่สิ่งที่ฉันจะพูดคือ..ถ้าฉันไม่ได้เป็นครู แต่เป็นอย่างอื่นเธอจะรับได้มั้ย?"

  "ได้สิ พี่ก็เป็นแฟนฉันแล้วไง~ ฉันก็โตพอที่จะฟังเหตุผลได้แล้วนะ! อย่าเห็นฉันเป็นเด็กๆสิ!" นั่นไงเผลอพูดออกไปแล้ว! ยัยตัวแสบนี่ถ้าใครมาได้ยินล่ะก็มีหวังแผนล่มแน่ๆ

  "ฉันเป็นบอดี้การ์ดให้เธอตั้งแต่เพิ่งย้ายมาอยู่ที่โรงเรียนโคโนฮะใหม่ๆเพื่อมาดูแลและป้องกันเธอจากพวกคิดมิดีมิร้าย แต่ฉันก็ทำพลาดในงานเต้นรำครั้งนั้น..."

  "ห้ะ?!..  ก็...แค่นี้เองบอกฉันตอนนี้ยังไม่สายหรอก เรื่องงานเต้นรำน่ะช่างมันเถอะอย่าไปคิดเยอะเลย วันนี้ฉันจะนอนเป็นเพื่อนพี่นะ"

  "แล้วพ่อเธอไม่-"

  "จัดการทีหลังได้ ทำสิ่งใดต้องรับผลสิ่งนั้น"

  "หึๆ! ข้อสอบยากมั้ย?"ผมเปลี่ยนเรื่องคุย เพราะมันดูซ้ำซาก

  "ไม่ค่ะ ง่ายสำหรับฉันนะแต่คนอื่นไม่รู้ว่าคิดแบบฉันรึเปล่า…"

  "เอาหนังสือมารึเปล่า?...."

  "จะติวฉันหรอ? แหมๆ~ แรงพูดก็แทบจะไม่มียังจะมาติวฉันอีกนะ ดื่มน้ำก่อนนะ"

  "ขอบคุณ....ถึงจะเอามาหรือไม่เอามาฉันก็ติวเธออยู่ดีน่ะ เสื้อผ้าก็ไม่ได้เอามาแล้วจะทำยังไง?"

  "ใครบอกว่าไม่ได้เอามา ฉันนี่เตรียมพร้อมมาหมดแล้ว~"

  "เตรียมซะพร้อมท่าทางจะค้างที่นี่นาน"

  "ค้างจนกว่าพี่จะออกจากโรงพยาบาลนั่นแหละ พรุ่งนี้ฉันหยุด!แล้วก็ต้องอ่านหนังสือ เพราะฉะนั้นฉันจะไปอาบน้ำ! พี่ห้ามลุก,ห้ามเดินไปไหน จนกว่าฉันจะออกมา"

  "คร้าบ~คุณพยาบาลส่วนตัวของผม!..."สั่งอย่างกับแม่ท่าทางต้องหอมแก้มสักข้างแล้วมั้ง~(^////^)

 

 ฟอด~.....

 

 

 

  "ง่า~ เล่นอย่างนี้อีกแล้วนะ!(>/////<)"

  "เอ๊ะ? วันนี้แปลกๆโดนหอมแก้มแล้วไม่ดุด้วยแสดงว่าชอบใช่มั้ย?~"

  "ไม่คุยด้วยละ ไปอาบน้ำดีกว่า!"

 

  3นาทีผ่านไป....

 แอ๊ด~(เสียงเปิดประตู)

  "ครู~"

  "อะไรอิโนะ?"

  "คือ....หลังจากที่หนูตกลงเป็นหุ้นกับทางครูแล้ว...ครูยังเป็นบอดี้การ์ดให้ซากุระอยู่มั้ยอ่ะ?"

  "ก็ยังทำหน้าที่เดิม ฉันตกลงกับพ่อว่าจะทำหน้าที่นี้จนกว่าซากุระจะจบม.6"

  "แล้วจะทำอะไรต่อไปล่ะ?"

  "ก็บริหารธุรกิจจริงจัง พอซากุระจบปี4ก็กะจะให้ลองฝึกงานดูถ้าทำได้ก็จะให้ทำหน้าที่นั้นให้คล่องแล้วก็เป็นCEOของฮารุโนะ"

  "แผนครูนี่ไปเร็วจังเนอะ"

  "เร็วอะไร? ซากุระจบปี4ก็22 ฉันก็ย่าง....27แล้วนะ" เกือบไปแล้ว~ 

  "อายุไม่สำคัญกับหน้าแล้วก็ฮอร์โมนมากมายหรอกค่ะ ถ้าครูหน้าตาเด็กกว่าอายุก็ดี๊ดี แถมอย่างครูก็หล่ออยู่แล้วด้วย"

  "จริงหรอ? พวกเธอยิ่งหลอกฉันอยู่ด้วยไม่อยากเชื่อเท่าไหร่"

  "ตอนนี้เทมาริกับฮินาตะมีปัญหากับทางธุรกิจที่มาเป็นหุ้นกับครูเพราะฝั่งซาบาคุโนะคู่กับนาราโอกาสปล่อยให้ทั้งสองมายอมครูคงยากเพราะฝั่งผู้ชายมีนารูโตะกับซาสึเกะอยู่ด้วยทำให้ยากกับการเป็นหุ้นส่วน ถ้าให้ฮินาตะกล่อมไอ้นารูโตะคงเป็นไปไม่ได้เพราะไอแมวสนิทกับไอเป็ดอยู่แล้วด้วยแล้วอีกอย่างเลยฮินาตะมีพี่ชายคือเนจิ ยิ่งยากกว่าอีก"

  "เรื่องธุรกิจน่ะค่อยๆคิดก็ได้ แต่ตอนนี้ช่วยบอกก่อนว่าพวกเธอวางแผนกันใช่มั้ย?"

  "วางแผนเรื่อง?อย่าทำตัวมีจิตสัมผัสสิ ขนลุก!"

  "บอกมา!"

  "ยึ๋ย! บอกก็ได้! ใช่หนูวางแผนไว้ว่าจะให้ซากุระไปเจอไอ้ซาสึเกะที่สนามบิน"

  "หึ! เดาไว้ไม่ผิด! ฉันล่ะอยากรู้จริงๆว่าพวกเธอจะทำให้ฉันปวดหัวอีกนานเท่าไหร่?"

  "ไม่ใช่หนูสักหน่อย แต่ไอพวกที่ทำคือพวกไอ้นารูโตะ"

  "แต่เธอก็เป็นผู้สมรู้ร่วมคิด!"

  "อะ...อืม...มันก็ใช่…"

  "ยังไงฉันก็ต้องจับคนร้ายให้ได้ก่อนที่ซาสึเกะจะไปอเมริกา"

  "แล้วรู้ได้ไงว่ามีคนร้าย?"

  "เรื่องแค่นี้ก็ไม่รู้เนอะยัยเบ๊อะ!"

  "หู้ยแรง!!! แล้วมันมีคนร้ายได้ยังไง?!!"

  "คิดดูแล้วกัน หักรถหนีไปชนกับเสาไฟฟ้าก็ต้องได้แผลแตกไม่ก็กระดูกหัก แล้วตรงท้องฉันมันคืออะไรห้ะ? มันคือแผลบาดแล้วมันจะมีเสาไฟฟ้าประเภทไหนมีที่ป้องกันล่ะ?"ผมเปิดเสื้อให้อิโนะดูว่าแผลตรงท้องผมเป็นรอยบาดยาว

  "ยะ...ยึ๋ย...คือ...ก็จริงอย่างที่ครูพูดนะ แล้วครูเห็นรถคันนั้นสีอะไร?(0/////0)"ยัยนี่หน้าแดง..หึ!ถ้าเห็นหน้าท้องวาบหวิวของซาอิคงเป็นลมไปก่อนละมั้ง

  "สีดำตัดกับสีแดง"

  "หนูว่า....ต้องเป็นของตระกูล...."

  "อุจิวะ!!!/อุจิวะ..."ผมกับเธอพูดพร้อมกัน

  "คิดเหมือนหนูเลย!"

  "ฉันคิดได้ตั้งแต่รถตัดหน้าแล้วด้วยซ้ำแต่ไม่รู้ว่าเป็นใครในตระกูลอุจิวะ"

  "ความจำดีเนอะ แล้วรถครูสีอะไร?" 

  "สีดำตัดกับสีเงินแต่ยังโอเคคันนั้นขับทำงานแต่คันที่ใช้จริงๆคืออีกคันนึง"

  "จะรวยไปไหนเนี่ย!...ฉันล่ะอิจฉาจริงๆ"

  "เธอก็ขยันสิ! จะได้ช่วยพ่อแม่!!"

  "อย่าเล่นถึงพ่อแม่ได้มั้ย?"

  "ก็ไม่ได้เล่นหนิ?"

  "กลับดีกว่า มีเรื่องอะไรจะโทรไปหาละกัน"

  "อืม.."

 

  17:00

  5นาทีผ่านไป

  แอด....(เสียงเปิดประตู)

  "หลับปุ๋ยเลยแหะ...ต้องเอาคืนบ้างแล้ว!(^O^)"

  เสียงเท้าเธอเริ่มเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ แล้วเสียงหายใจของเธอมันเริ่มใกล้ขึ้น กลิ่นสบู่ดอกซากุระที่ติดตัวเธอก็เริ่มมีกลิ่นที่โชยแตะจมูกมากขึ้น มันใกล้เกินไปแล้วนะ…(>/////<)

 

 

 ฟอด!~

  

 

  "เฮ้ย!...ยังไม่หลับนิ!ขี้โกง!"

  "แก้ม2ข้างฉันขโมยมาอย่างง่ายๆเลยนะ"

  "ขี้โกงชัดๆ(-/////-)"

  "ขี้โกงอะไร? ก็แก้มเธอมันหอมหนิ จะให้ฉันทำยังไงมันอดไม่อยู่"

  "งั้นพี่ก็โดนมั้ง!"ซากุระกำลังใช้มือมาหยิกแก้มของผม...แต่ก็ยังเร็วไปเป็นปี

  "แหะ! อะไรกันแม่สาวน้อย~"

  "ปล่อยมือฉันเดี๋ยวนี้เลยนะพี่"

  "ไม่ปล่อย! ปล่อยเธอก็..."

  "นี่!....ง่า~ปล่อยเหอะนะขอร้องล่ะนะ นะนะนะ~"

 

 

 

  ตึกๆ...(เสียงใครเดินมา?)

  

 

 

 

  "อะ...เอิ่ม...คือ...ขออภัยด้วยนะคะ!!!ที่ไม่ได้เคาะประตูกะ...ก่อนขอโทษค่ะ น้องผู้หญิงช่วยนำยาให้คนไข้ทานก่อนอาหารด้วยนะคะ!!...คือ...ขอโทษนะคะ!!!"

  "(0///////0)/(0///////0)"ผมกับเธอหันไปก็เจอกับพยาบาลคนนึงที่ถือถาดยามาแล้วมือไม้สั่นแล้วพูดไม่เป็นศัพท์และผมกับเธอก็....หน้าแดงเหมือนกันเลย

 

 

  แกร่ก!(เสียงปิดประตู)

 

  "นี่...ปล่อยมือฉัน...ดะ..ได้แล้ว ฉันจะ...เอายาให้กิน(-/////-)"

  "....อะ...อืม...คือ.."(-/////-)

  "ไม่ต้องขอโทษหรอกฮิๆ กินยาแล้วจะได้กินข้าว..."

  "คือ...."

  "เลิกหน้าแดงได้แล้ว ถ้ายังไม่หยุดหน้าพี่อาจจะเป็นมะเขือเทศก็ได้นะ555"

  "แต่...มัน.."

 

 

  ฟอด!

 

 

 

  "เห้ย!! นี่เธอ..."

  "555 หน้าพี่แดงมากๆ หนึ่งข้างไปแล้วขออีกข้างด้วยนะ"

  "แล้วใครทำฉันหน้าแดงกัน?!"(-////-)เผลอไม่ได้

  "แฟนพี่ไง!"

  "หึ้ย!"(0//////0)ซากุระ~ เพราะผมลุกไม่ได้ไงถึงทำอะไรเธอไม่ได้ แต่...ในวันที่ผมลุกได้จะเอาคืนทั้งหมดเลย!

  "นั่งไปเลย~ยังไงก็ทำอะไรฉันไม่ได้อยู่ดี ว้าย~"

  "ฝากไว้ก่อนเถอะ"

  "อย่าลืมมาเอาคืนนะ 555"

 

  20:43

   หลังจากที่นั่งคุย(เถียง)กับเธอตั้งนาน ฤทธิ์ยาก็เริ่มออกโดยผมเริ่มง่วงตลอดเวลาจากนั้นก็หลับไปดื้อๆ ภาพสุดท้ายก่อนจะหลับคือผมเห็นซากุระอ่านหนังสืออยู่

 ตอนนี้เวลาก็4ทุ่มแล้ว ผมเองก็ตื่นมาเห็นเธอนอนที่โซฟาแต่ไม่ห่มผ้าห่ม ผมก็เลยค่อยๆลุกไปหาเธอแล้วห่มผ้าให้เธอก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป

  5นาทีผ่านไป

  ผมเดินออกมาก็ไม่เห็นเธอที่โซฟา...แล้วเธอเดินออกมาจากระเบียงแล้วเดินมาหาผม...

  "ฉันบอกแล้วไงว่าห้ามลุกจนกว่าพี่จะขยับตัวได้คล่อง"

  "แค่ไปเข้าห้องน้ำเองนะ จะเป็นห่วงทำไม?"

  "ไม่ให้ห่วงได้ไง! เรื่องแต่ละเรื่องที่ฉันควรรู้พี่ก็ไม่คิดจะบอกฉันเลยจะไม่ให้ฉันเป็นห่วงได้ไง?!..."

  "ซากุระ....ฉันแค่ไม่อยากรบกวนเธอพรุ่งนี้เธอก็ต้องอ่านหนังสือแถมยังต้องเตรียมตัวสอบอีกฉันไม่อยากเป็นภาระให้เธอ-"

  "ฉันไม่ลำบากหรอกเวลาคนที่ฉันรักไม่สบายใจหรือจะทำตัวเป็นภาระอะไรต่างๆนาๆ ฉันไม่เคยคิดว่าคนนั้นเป็นภาระเลยนะ พี่เองก็อย่าคิดว่าตัวเองเป็นภาระสิ" เธอรีบตอบผมอย่างเร็วทั้งๆที่ยังพูดไม่จบ

  "ฉันแค่-"

  "ไม่ต้องพูดอะไร นอนเถอะเดี๋ยวเซลล์ผิวไม่ปรับตัวกันควรพักผ่อนให้มากๆอีกอย่างผิวจะได้ปรับตัวด้วยสีผิวจะได้ไม่หม่นหมอง ฉันรักพี่นะ"เธอใช้นิ้วชี้แตะที่ปากผม แล้วพาผมขึ้นเตียงแล้วบอก...รัก?

  "ฉันก็รักเธอ..."เธอยิ้มให้ผม+จูบหน้าผากแล้วเดินกลับไปที่โซฟาแล้วเธอก็หลับไป ความรู้สึกผมคือเธอกำลังกุ้มใจอะไรบางอย่างเธอดู...เศร้าใจ

 

  วันถัดมา...

 

  07:00

  "อะ...อืม?...เช้าแล้วหรอ?...ซากุระ? ซากุระ?!" เช้ามาผมดูที่โซฟาก่อนเลย..แต่กลับไม่เห็นซากุระสักนิด

  "อรุณสวัสดิ์ค่ะ...เรียกแต่เช้าเลยนะ"

  "นี่เธอ!..เธอ~ ทำไมตื่นเช้าจัง?"ผมลืมปรับเสียงตัวเองเพราะเป็นห่วงเธอมากเกินไป

  "ตื่นมาดูแลพี่นี่แหละ อ่านหนังสือด้วยพอช่วงเที่ยงถึงบ่ายจะได้พาพี่เดินด้วย!"

  "ฉันไม่ได้ขาหักหรือผ่าตัดไส้ติ่งนะก็แค่..."

  "แล้วเวลาที่พี่ลุกเข้าห้องน้ำตอนกลางคืนล่ะ เจ็บแผลมั้ย?"

  "ก็เจ็บ..."

  "นี่ไงคือสาเหตุที่พี่ต้องเดินเพราะถ้าพี่เจ็บหนักแล้วหน้าทิ่มขึ้นมา จะทำยังไง?"

  "พูดจริงหรือเล่น?"

  "จริงสิ คนเจ็บฉันจริงจัง"

  "หึๆ...แล้ววันนี้จะป่วนอะไรอีกเนี่ย?"

  "โหย~ ฉันก็อ่านหนังสือบ้างสิให้ป่วนทั้งวันฉันก็เหนื่อยนะ"

  "วันนี้แต่งตัวน่ารักจัง จะไปไหนรึเปล่า?"

  "ไม่ได้ไปไหน พี่อีกชั่วโมงนึงจะมีบุรุษพยาบาลมาเช็ดตัวให้นะ"

  "ห๊า!!! ชะ...เช็ดตัว!!!" ขนลุกเกินไปแล้ว

  "ใช่..ตกใจอะไรหรอ?"

  "คือ..."

  "อย่าบอกนะว่า....ไม่เคยให้ใครเช็ดตัว?"

  "ใช่น่ะสิ คือ..มันอายยังไงๆก็ไม่รู้"

  "บุรุษพยาบาลนะ พี่จะอายอะไร?"

  "ก็จะชายหรือหญิงก็กลัวหมดแหละ!"

  "เขาเช็ดให้แค่แขนกับขาส่วนหน้าท้องน่ะ...."

  "หน้าท้อง...ทำไม???"

  "เขาบอกให้ฉันเช็ดให้อ่ะ…"

  "โรงพยาบาลที่นี่บ้าไปแล้วหรอ!!! มาเช็ดตัวแค่แขนกับขา?...เพื่อ?!"

  "ระ...รู้มั้ยเพราะอะไร..."

  "เพราะอะไร?"

  "ก็ตอน...."

 

  "อะ...เอิ่ม...คือ...ขออภัยด้วยนะคะ!!!ที่ไม่ได้เคาะประตูกะ...ก่อนขอโทษค่ะ น้องผู้หญิงช่วยนำยาให้คนไข้ทานก่อนอาหารด้วยนะคะ!!...คือ...ขอโทษนะคะ!!!"

  "(0///////0)/(0///////0)"ผมกับเธอหันไปก็เจอกับพยาบาลคนนึงที่ถือถาดยามาแล้วมือไม้สั่นแล้วพูดไม่เป็นศัพท์และผมกับเธอก็....หน้าแดงเหมือนกันเลย

  แกร่ก!(เสียงปิดประตู)

  "นี่...ปล่อยมือฉัน...ดะ..ได้แล้ว ฉันจะ...เอายาให้กิน(-/////-)"

  "....อะ...อืม...คือ.."(-////-)

 

......

 

  "ละ...แล้ว..มัน..กะ..เกี่ยวด้วยหรอ?"

  "พยายาลคนนั้นน่ะเอาไปโม้ทั้งโรงพยาบาลกันหมดแล้วมั้ง!" พยาบาลเวร! โห่!!! ชีวิตทำไมต้องเจอมันด้วยเนี่ย?!!!...

 

 Writer อยากบอกว่าEp.นี้หอมกันทุกช็อตตัวwriteเอง...ก็บอกเลยว่าละลายตามแพร๊บ อยากรู้ว่าคาคาชิจะหาคนร้ายเจอมั้ยแล้วอยากรู้ว่าคนร้ายคนนั้นคือใคร ติดตามตอนต่อๆไปในEp.หน้า Ep.นี้ไปก่อนจ้า!!! บาย