เพื่อนสมัยเด็ก

4 เดือนต่อมา

     "น้ำวันนี้พี่มีเรียนฝากบอกฟิวกับว่านด้วยนะ"พี่ทีตะโกนบอกฉันระหว่างที่ฉันกำลังจะเดินเข้าโรงเรียน หลังจากวันที่พี่ทีเข้ามาอยู่บ้านฉันก็ได้รู้ว่าพี่ทีเป็นที่ขยัน ใจดี เรียนเก่ง คุยสนุก ทำให้ฉันไม่เหงาเลยล่ะ อ่ะ....อีกอย่างคือพี่ทีเล่าให้ฟังว่าพี่ทีมีน้องสาวคนหนึ่ง เธอไม่ใช่น้องสาวเเท้ๆของพี่ที เเต่ว่าเป็นน้องสาวข้างบ้านที่เล่นด้วยกันสมัยเด็กๆ พอฉันถามไปว่า เเล้วเด็กคนนั้นเป็นคนยังไงหรอคะ พี่ทีก็จะมีเเววตาที่หมองลงอย่างเห็นได้ชัด เเละหลายครั้งที่พี่ทีมักจะถามฉันว่า น้ำเคยมีคนที่ชอบรึเปล่า ฉันก็ตอบไปตามความจริงว่า ฉันยังไม่มีคนที่ชอบอะไรหรอก พี่ทีก็ยิ้มถึงเเววตาอาจจะไม่ยิ้มเลยก็ตาม จากนั้นพวกเราก็จะเปลี่ยนเรื่องคุยไปเรื่อยๆ เเต่ก็มีคำถามหนึ่งวนไปวนมาในหัวฉันหลายรอบ......คำถามที่ไม่กล้าถามใคร

     "น้ำๆ เป็นอะไรอ่ะ"เสียงของว่านดังขึ้น ฉันมองในหน้าที่สวยหวานของเด็กผู้หญิงซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของฉัน เเล้วเอ่ยปากถามว่านไป..

     "ว่าน เเกมีคนที่ชอบป่ะ"ว่านอ้าปากเหวอ เเล้วมองฉันด้วยสายตาอึ้งๆ

     "อะไร วันนี้เเกกินยาเขย่าขวดไหมเนี้ย ถึงถามอะไรไร้สาระเเบบนี้เนี้ย"ว่านพอตั้งสติได้ก็เอามือมาเเตะที่หน้าผากฉัน เหมือนจะวัดไข้ 

     "เห้ย ไอสองคนนี้ เบี้ยนหรอวะ"ไอฟิวที่เดินผ่านมาเอ่ยเเซว ว่านท่าทางจะรำคาญตั้งเเต่พบหน้าหันไปค้อนให้ไอ้ตัวเเสบที่โผล่มาก็กวนบาทาพระนางตั้งเเต่เช้า ฉันมองว่านที่กำลังวิ่งไล่ฟิว เเล้วยิ้มไปด้วย ฟิวก็วิ่งหนีว่านเเล้วพูดล้อเลียนไปด้วย สองคนนี้อย่าบอกนะว่า....

     "ฟิว ว่าน วันนี้พี่ทีมีเรียนนะอาจจะไม่ได้มาเล่นด้วย"ฉันพูดออกไป สองคนนั้นหยุดทะเลาะกันเเล้วมองมาที่ฉันเป็นตาเดียวก่อนจะมองหน้ากัน เชิญอึ้งไปเหอะเพื่อน ไปเข้าเเถวดีกว่า

เวลา11.10 น.

พักกลางวัน ระดับชั้นม.ต้น

     "เย้ สอบกลางภาคเสร็จเเล้วเว้ย"ไอ้ฟิวพอพ้นตึกเรียนปั้บก็ตะโกนใส่หูว่านที่นั่งกินข้าวอยู่ข้างๆ

     "เพื่อนยังสอบภาคบ่ายไม่เสร็จเลย ท่านจะรีบไปหนาย"ว่านตีไหล่ฟิวเบาๆ ฟิวเอ้ย...สอบยังไม่เสร็จเลยเตรียมชิ่งไปร้านเกมส์เเล้วสินะเพื่อน มันนี่ทำข้อสอบเสร็จก่อนชาวบ้านอ่ะจะเก่งไปไหนฟะ อยากถามจริงๆเลยว่ามันทำได้ หรือมันหิวข้าวจนไม่สนใจข้อสอบกันเเน่ฟะ

     "รู้เว้ย เดี๋ยวมานะเว้ย ไอวิงเรียก"ฟิวเดินไปโต้ะข้างๆที่มีเพื่อนของเค้าอยู่ จังหวะนั้นเเหละว่านก็ตั้งห้องสืบสวนขึ้นมาทันที

     "น้ำ ถามจริงๆเหอะ เเกชอบใครอยู่วะ"ว่านพูดอย่างตื่นเต้นเเล้วจ้องตาฉันอย่างคาดคั้น เอาเเล้วไงนางเอกการ์ตูนเข้าสิงจนได้สินะเพื่อนเอ้ย

     "อะไรวะ ตอนเช้าก็เเค่ถามไปงั้นๆเเหละ คิดเป็นจริงเป็นจังไปได้นะเเกนิ"ฉันดันหัวเพื่อนสนิทสุดจะเพี้ยนให้ออกห่างจากตัว ไอว่านท่าทางจะตื้อไม่เลิก

     "ไรวะ เพื่อนกันเค้าไม่ปิดกันหรอกนะเว้ย"ว่านทำท่างอนใส่ เอ่อ..จะบอกว่าท่านางเหมือนนางเอกงอนพระเอกอะไรเงี้ยเลยว่ะ

     "ก็บอกว่าไม่มีไงเล่าโธ่ ไอ้นี่ก็หวังไปเรื่อย"ไอว่านยิ้มเจ้าเล่ห์เเล้วหันหน้ามาทางฉัน เอาล่ะสิ เพื่อนตรูจะเพี้ยนไปถึงไหนฟะ ก็บอกว่าไม่มีคนที่ชอบก็ไม่มีสิวะ

     "หรอจ๊ะ....เเต่ฉันว่าคนที่เเกชอบเนี้ย..น่าจะเป็น"ว่านเหล่ตามองฉันเเล้วหัวเราะหึๆ นี่เเกเป็นผู้มีพลังจิตรึไงยะ ไม่มีใครรู้เรื่องหัวใจฉันเท่าตัวฉันเองนะเฟ้ย

     "พี่ทีหรอ...เเกชอบพี่ทีสิท่า"ตึกตัก ตึกตัก ว่านหันมาบอกฉันว่าฉันอาจจะชอบพี่ที พอมันพูดเเบบนั้นเเล้วไม่รู้ทำไมหัวใจมันเต้นเเรงขึ้นมาทันทีเลย พี่ทีหรอ...จะเป็นไปได้ยังไง พี่ทีน่ะเป็นพี่ชายนะ เเล้วทำไม....ใจมันไม่หยุดเต้นซะทีเนี้ย

     "นั่นน่า...มีปฎิกิริยา เเสดงว่าเเกชอบพี่ทีจริง"ไอว่านเท้าคางมองฉันเเล้วส่งสายตาหวานเยิ้มมาให้ ไอนี่บอกว่าอย่าดูการ์ตูนเลิฟมากเกินไป...

     "อาจจะจริงก็ได้มั้ง"ฉันพูดออกไปพลางกุมหัวใจตัวเอง หัวใจมันเต้นไม่หยุดเลยอ่ะ

     "อ้าว..ยอมรับง่ายเกินคาดว่ะเพื่อน"ไอว่านมองฉันตาเหวอเเล้วหัวเราะ

เวลา 17.30 น.

     เย็นนี้พี่ทีมีเรียน ส่วนว่านกับฟิวต้องไปช่วยชมรมกีฬาอื่น ฉันก็เลยต้องกลับบ้านคนเดียว ฉันเดินออกมาจากโรงเรียนคนเดียวเจอเพื่อนในห้องบ้าง เจอรุ่นพี่ที่รู้จักบ้าง จนไม่รู้เมื่อไหร่ก็เดินมาถึงป้ายรถประจำทางหน้าโรงเรียน..

 ได้เเต่มองเห็นเธอ....(เสียงหริงโทนโทรศัพท์ครัช)

หืม....พี่ทีหรอ

คิ้ด

     "ค่ะ..พี่ที"ฉันพูดทักทายพี่ทีไปไม่นานปลายสายก็พูดตอบกลับมา

     "ไงน้ำ วันนี้พี่จะไปทำงานกลุ่มกับเพื่อนน่ะ ฝากเตรียมข้างให้หน่อยได้ไหม เเล้วก็เตนียมห้องนอนไว้ให้ด้วยนะ เพื่อนพี่มันจะค้าง"

     "เข้าใจเเล้วค่ะ"ฉันตอบปลายสายไปสั้นๆ เพราะไม่รู้จะพูดอะไรดี จนอีกฝ่ายวางสายไปเอง มาคิดๆดูเเล้วตลอดสี่เดือนที่พี่ทีย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านฉันก็มีความสุขมากไม่รู้ทำไมเหมือนกันเวลาที่พี่ทีพูดหรือยิ้มให้ฉันมันมักจะทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นเสมอ อาจจะเป็นอย่างที่ว่านบอก..ฉันอาจจะชอบพี่ทีอยู่ก็ได้นะ เเต่บางครั้งฉันก็คิดว่า มันอาจจะเป็นเเค่ความคุ้นเคยไม่ก็ความใกล้ชิดทำให้ฉันคิดว่า ฉันชอบพี่ทีก็ได้ พอฉันคิดเเบบนี้ทีไร สิ่งๆหนึ่งมันก็เกิดขึ้น นั่นก็คือ...เสียงของคนคนหนึ่ง...เสียงเเห่งคำมั่นสัญญา....

กริ้ง....

ฉันกดกริ่งของรถโดยสารประจำทางเมื่อถึงหน้าบ้าน

......บางครั้งสิ่งที่ฉันคิดอาจจะเป็นสิ่งเดียวกับที่พี่ทีคิดก็เป็นได้

มันเป็นความคิดหนึ่งในใจของฉัน หึ ถ้าตอนนี้ฉันนึกได้ให้เร็วกว่านี้ก็ดีว่าความคิดของพี่ทีไม่เหมือนความคิดของฉันเลย ถ้าคิดได้ตั้งเเต่ตอนนี้ ฉันอาจจะไม่ต้องมาเจ็บที่หลัง...

 เวลา 18.00 น.

     "กลับมาเเล้วน้ำ"เสียงของพี่ทีตะโกนบอกฉันที่อยู่ข้างบนได้ยิน ตามมาด้วยเสียงอีกหลายเสียงดังจอเเจ

     "ค่ะ"ฉันเดินลงมาจากชั้นบนเเล้วถอดเเว่นตาออก

     "อุ้ยนี้น้องทีหรอคะ"เสียงของพี่ผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างๆพี่ทีพูดขึ้น ฉันยืนมองเธอคนนั้นสลับกับพี่ทีด้านหลังมีพี่ผู้ชายสองคนเเละพี่ผู้หญิงอีกสองคนเเต่ฉันกลับไม่โฟกัสพวกเค้า สิ่งที่ฉันเห็นทำทำให้ฉันหายใจไม่ออกขึ้นมา เหมือนอากาศค่อยๆหาย....

ตึง

     "น้ำ"เสียงพี่ทีตะโกนอย่างตกใจ ภาพพี่ทีวิ่งหน้าตื่นมาหาฉันนั่นคือภาพสุดท้ายที่ฉันเห็นก่อนที่ความมืดจะเข้ามาบดบัง

                                    ..........................