Women'Tears

               แสงอาทิตย์ยามเช้ากระทบเข้ากับดวงตาที่หมองคล่ำของฉัน ทำให้ฉันต้องเปิดม่านตาเพื่อสู่กับแสงอาทิตย์ยามเช้านี้ มันทั้งแรงทั้งแสบต่อดวงตาฉันมาก ฉันตัดสินใจนอนต่ออีกสักพักก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นไปโทรหาคนคนหนึ่งที่ฉันทำผิดต่อเค้าเป็นอย่างมากในค่ำคืนที่ผ่านมา ก่อนที่ีจะไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อเข้าครัววันนี้ฉันจะทำสปาเก็ตตี้ มันเป็นเมนูที่ฉันถนัดและชอบที่สุด ทำกี่ครั้งฉันก็ไม่เคยที่จะเบื่อมันเลยแม้แต่ครั้งเดียว ฉันเตรียมของที่จะทำสปาเก็ตตี้ไว้เยอะมาก พร้อมเปิดเพลงฟังมันเป็นเพลงที่ฉันชอบที่สุดก็เหมือนกับสปาเก็ตตี้นั้นแหละ ฟังกี่ครัั้งก็ไม่เบื่อ ขนาดที่ฉันกำลังมีความสุขกับเสียงเพลงและการทำสปาเก็ตตี้ของฉันก็มีคนมาค๊อกประตู และถ้าให้ฉันเดาไม่ผิดต้องเป็นเพื่อนซี้ของฉันแน่ๆ

"สวัสดีค้าาาาาาาคุณผู้ชาย(:"ฉันเปิดประตูพร้อมยิ้มแย้มทำท่าทางกวนประสาทใส่เพื่อนรักของฉันนนนน

"ไม่ต้องมาทำท่าทางแบบนี้เลยน่ะยายตัวแสบ"เค้าพูดพร้อมกับเอามือมาขยี้หัวฉัน

"ไปค่ะที่รัก วันนี้เค้าจะทำสปาเก็ตตี้ให้ที่รักกินน่ะค่ะ"ไม่ต้องสงสัยน่ะค่ะเวลาฉันอารมดีฉันก็จะชอบเล่นชอบล้อเลียนเค้าแบบนี้เป็นประจำ และเป็นเรื่องปกติของเราสองคน

"โอเคค่ะที่รัก ไหนค่ะที่รักทำถึงไหนแล้ว"เค้ายักคิ้วใส่ฉัน เหมือนต้องการเปิดศึกกับฉันเลยแหละ

"ตอนนี้หรอค่ะ...เตรียมของเสร็จแล้วค่ะ"ฉันหันขึ้นไปยิ้มให้เค้า

"งั้นให้เค้าช่วยทำไรไหมค่ะ"เค้าทำท่าทางพร้อมที่จะช่วยเต็มที่ แหม่ๆๆๆๆพ่อคุณดูคึกเหลือเกินน่ะ ฉันน่ะหมั่นไสเค้าจริงๆเลย เราสองคนช่วยกันทำสปาเก็ตตี้กันจนเกือบเสร็จ เค้าก็ทำท่างงเหมือนมีคำถามกับฉัน ก็ต้องงงน่ะสิเพราะมันมีเสียงค๊อกประตู เหมือนเค้าต้องการจะถามว่าฉันนัดใครไว้ ฉันเลยหันขึ้นไปยิ้มให้เค้าก่อนที่จะเดินไปเปิดประตู พร้อมเสียงกรี๊ดที่ดังสนั่นไปทั้วคอนโดของฉัน

"กรึี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"

"โอ๊ยยยยยยย! รำคาญโว้ยยยยยยย!"เค้าตะโดนเสียงดังหลังจากที่เห็นเพื่อนชนีของฉันที่ฉันนัดไว้มาถึง ชนีตัวน้อยๆทั้งสามคนของฉัน ฉันรักพวกนางที่สูดดดดดดดดดดดด

"อะไรกันจ๊ะมาริโอ้ที่รักของฉัน"ชนีน้อยทั้งสามคนของฉันทำท่าเดินเค้าไปรวนรามเค้า ทำให้เค้าต้องรีบวิ่งมาหลบด้านหลังฉันทันที ฉันหัวเราะชอบใจที่เห็นท่าทางของเค้า ฉันไม่เคยได้หัวเราะแบบมีความสุขแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วเนี่ย เหมือนฉันได้ปลดปล่อย

"แกร์นัดไอสามตัวนี้มา แล้วทำไมไม่บอกฉัน"เค้าถามพร้อมสายตาดุๆ

"นี้ฉันอุสาเซอไพรแกร์เลยน่ะเว้ย"ฉันตบมือเค้าเบาๆ

"เซอไพรบ้าบอไรฟะ แกร์ก็รู้ว่าฉันขยะแขยงพวกมัน"เห็นสีหน้าซีดๆของเค้าฉันก็อดหัวเราะไม่ได้

"อะไรกัน พวกชนีน้อยของฉันเนี่ยออกจะน่ารัก"

"น่ารักกับผีสิ แกร์ก็รู้ว่าพวกมันชอบรวนรามฉันอ่ะ"

"อ่ะๆๆ พอล่ะทุกคนไปกินข้าวกันดีกว่า เลิกแกล้งกันได้ล่ะ"ฉันพูดพร้อมสงบศึก ให้ทุกคนไปนั้งที่โต๊ะพร้อมจัดเสริทสปาเก็ตตี้ฝีมือของฉันกับโอ้ให้ทุกคนได้กิน เรานั้งเมาท์กันอย่างกับคนที่ไม่เคยเจอกันมาก่อน ฉันรู้สึกว่าเป็นวันแรกที่ทำให้ฉันยิ้มและหัวเราะได้อย่างไม่ต้องฝืนความรู้สึกตัวเองเลยแม้แต่น้อย ฉันนั้งมองชนีน้อยทั้งสามคนของฉันแข่งกันเมาท์เรื่องของตัวเอง ฉันไม่ได้เจอพวกนางมานานแค่ไหนแล้วเนี่ยฉันรู้แค่ว่าฉันอยากมีช่วงเวลาแบบนี้ตลอดไป ฉันไม่อยากให้ช่วงเวลาที่ฉันมีความสุขที่สุดหายไป

หลังจากที่เราทั้งกินทั้งเมาท์กันเสร็จทุกคนก็ต่างแยกย้ายกันกลับบ้านยกเว้นคนหัวดื้ัอที่ไล่ยังไงก็ไม่ยอมกลับสักที ลั้นที่จะอยู่กับฉันให้ได้

"ไม่ว่าฉันจะไล่แกร์ยังไง แกร์ก็ไม่ไปใช่ไหมค่ะ"

"ไม่ไปครับ"

"โอ๊ยยยยยย ฉันอยากนอน"

"นอนที่ตักฉันนิมา"ไอตาบ้าเอ้ย ลั้นจริงๆเมื่อไหร่จะพูดรู้เรื่องโตจนบานนี้แล้วน่ะ อิตาบ้า

"ทะลึ่ง"ฉันตีเข้าที่แขนของเค้าอย่างจัง จนเค้าร้องโอ๊ดโอ๊ย

หลังจากนั้นเราก็ชวนกันไปนั้งดูหนังที่ฉันซื้อไว้แล้วยังไม่มีโอกาศได้ดู ถือเป็นโอกาศที่ดีน่ะที่จะได้เปิดดูหนังที่ที่บ้านของตัวเองแล้วยังได้ดูกับเพื่อนรักอีกต่างหาก ฉันเอาหัวห้อยลงมาจากโซฟาแล้วเอาเท้าชี้ขึ้นไปบนเพดาน ฉันมองหน้าเค้าที่กำลังมุ่งมั่นกับการหาหนังเพื่อมาเปิดดู เค้าหันหน้าเค้ามาทางฉัน ใบหน้าเราอยู่ตรงกัน ระยะห่างจากใบหน้าของเราห่างกันไม่ถึง5เซน เค้าเงยหน้าขึ้นมามองฉันมันพอดีกับที่ฉันมองเค้าอยู่พอดี เราสองคนมองตากัน ฉันมองเข้าไปในแววตาของเค้าแววตาของเค้ามีแต่ความสับสนเหมือนเค้ามีความกังวลตลอดเวลา แต่เมื่อมองลึกเค้าไปมันแปลกที่ฉันเห็นตัวฉันเองในดวงตาของเค้า

"เตย......"

"ห๊ะ"ฉันสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะลุกขึ้นมานั้งบนโซฟา

"ฉัน......ฉัน"

"ฉันอะไร?"ฉันมองหน้าเค้าด้วยความสงสัย

"ฉัน...ฉันว่าฉันรู้สึกกับแกร์"เพียงแค่ฉันได้ยินประโยคนี้ ทุกอย่างก็ต้องหยุดลงเพียงเพราะมีเสียงโทรสับเค้ามา ฉันหันไปมองเบอร์ที่ขึนมาฉันก็เกิดอาการงงนิดๆ เพราะเป็นเบอร์ที่ฉันไม่รู้จัก แต่ต้องขอบคุณเค้าที่โทรมา ฉันจะได้มีข้ออ้าง

"เออแกร์ ฉันว่าแกร์กลับไปก่อนดีกว่า ฉันมีธุระต้องจัดการอ่ะ"ฉันรีบลุกขึ้นก่อนที่จะดึงเค้าให้ลุกขึ้น

"เดี่ยวๆๆๆๆๆ ให้กลับกันง่ายๆแบบนี้เลยหรอว่ะ"

"เออค่ะ ฉันมีธุระ"ฉันรีบดันแผ่นหลังเค้าออกไปก่อนจะเปิดประตูให้เค้าออกไป

"งั้นวันหลังฉันมาใหม่น่ะ"ฉันยิ้มเจื่อนๆ

"อ่าห๊ะ บ๊ายบาย"ฉันยกมือบ๊ายบายเค้าก่อนจะปิดประตูใส่เค้าฉันหันหลังให้กับประตูก่อนจะพิงหลัง หัวใจของฉันเต้นแรงจนผิดปกติ ฉันไม่รู้ว่าเค้าจะพูดอะไร แต่ถ้าเป็นแบบที่ฉันคิด ฉันคงทำใจไม่ได้ถึงฉันจะรู้สึกว่าฉันหวั่นไหวแต่ฉันก็ไม่อยากให้มันพัฒนาไปมากกว่านี้ ฉันไม่อยากให้ความสัมพันธ์ของเราจบลง ถ้าหากว่ามันไม่ใช่อย่างที่ใจเราต้องการทั้งคู่...........ฉันขอโทด