Women'Tears

               สวัสดีจ๊ะ(: ฉันชื่อต้นเตยน่ะฉันเป็นคนสดใสร่าเริงสนุกสนานกับการใช้ชีวิตมาก ลุยทุกอย่างอะไรที่ขว้างหน้าฉันไม่หวั่นฉันพร้อมลุยเสมอ ฉันชอบทำให้คนรอบข้างมีความสุขเพราะมันทำให้ฉันมีความสุขไปด้วย การใช้ชีวิตในรั่วมหาลัยของฉันมันมีแต่ความสุขทุกอย่างที่อยู่รอบตัวฉันมันคือความสุขของฉัน ทั้งเพื่อนผู้ชายคนหนึ่งและเป็นคนเดี่ยวที่ฉันแคร์เค้ามากเค้าทำให้ฉันยิ้มได้ตลอดเวลาไม่เคยทำให้ฉันทุกข์เลยแม้แต่ครั้งเดียว น่ารักเนอะ(: และยังมีเพื่อนชนีของฉันอีกตั้งสามคนแหนะนางน่ารักที่สุดเป็นเพื่อนสาวของฉันที่คอยจัดการชีวิตประจำวันของฉันทั้งเสื้อผ้าหน้าผมของฉันนางทำหมด ฉันเลยไม่เคยตกเทรนเลยฉันรักพวกนางจัง แต่การที่ีฉันเป็นคนสนุกสนานร่าเริงมันก็สร้างบาดแผลให้กับฉันเเหมือนกัน มันเป็นบาดแผลที่ลึกมันเป็นลอยแผลที่ไม่มีวันหายและยังคงสร้างความเจ็บปวดให้กับฉันจนถึงทุกวันนี้!

                                                 2เดือนต่อมา

               ฉันใช้ชีวิตด้วยความระมัดระวังฉันกลายเป็นคนที่มีขอบเขตไม่ลุยเหมือนเมื่อก่อนมันเป็นอะไรที่ไม่ชินกับฉันเอาสะเลย แต่เวลาสองเดือนที่ผ่านมามันก็ทำให้ฉันพอชินกับการใช้ชีวิตแบบนี้บางอาจจะอึดอัดไปบ้างแต่ฉันก็ต้องใช้ชีวิตแบบนี้ต่อไป เพราะชีวิตและอนาคตของฉันมันไม่ได้หยุดอยู่แค่นี้ ฉันยังคงต้องก้าวต่อไป

"เตยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!"ฉันว่าเสียงนี้มันคุ้นๆน่ะ มันเป็นเสียงผู้ชายเข้มๆดุดัน!แต่ในเสียงดุดันนั้นยังคงมีความอ่อนหวานอยู่ เสียงที่ชวนฝันเสียงที่ทำให้ผู้หญิงนักต่อนักหลงไหลในน้ำเสียงนี้ แต่!!!!

"โอ๊ยยยยยยยยยยยย ฉันเจ็บน่ะเว้ย!"ขอยกเลิกคำพูดเมื่อกี้ได้ไหมเนี่ยยยยยย

"เออ เจ็บสิดี"สายตาของมันกวนประสาทฉันมาก มากจนน่าโมโห

"หึ"ฉันทำท่าเหมือนจะนอนต่อ

"หยุด! ไปอาบน้ำได้แล้วครับคุณหนูต้นเตย"ทุกคนคงสงสัยว่าผู้ชายคนนีั้คือใครนางเป็นเพื่อนฉันเองค่ะเป็นเพื่อนผู้ชายคนเดียวที่จริงใจกับฉันมาก อยากรู้ใช่ไหมละว่านางชื่ออะไรนางชื่อมาริโอ้จ้าาาาา ชื่อน่ารักแต่นิสัยไม่ใช่เลยคนล่ะเรื่องทั้งแสบทั้งมึน

"เออค่ะ งั้นเชิญคุณผู้ชายนั้งรอดิฉันอาบน้ำก่อนน่ะค่ะ"ฉันพูดเสร็จก็รีบวิ่งไปอาบน้ำทันที ระหว่างที่อาบน้ำฉันก็คิดนู้นนี้นั้นไปเรื่อย คิดจนฉันลืมไปเลยว่ามีคุณชายรออยู่ข้างนอก ฉันเลยรีบฉันการตัวเองแต่งหน้าทำผมแต่งตัวทุกอย่างให้เสร็จก็ที่ไอคุณชายมันจะอาลาวาทฉันอีก

"ถ้าจะนานขนาดนี้ วันหลังเชิญไปเองน่ะครับ"นั้นไงพูดยังไม่ทันขาดคำ มันก็องค์ลงสะล่ะ

"ขอโทดได้ไหมอ่ะค่ะ"ฉันพูดพร้อมทำท่าอ้อนนางอย่างนักด้วยการเข้าไปกอดแขนนาง

หลังจากนั้นเราสองคนก็ออกไปข้างนอกด้วยกัน เพราะฉันอยากซื้อของใช้ส่วนตัวอยากซื้อเสื้อผ้าทุกอย่างเลยแต่ฉันไม่กล้าออกไปคนเดียว ตอนนี้ฉันกลายเป็นคนกลัวโลกภายนอกไปสะแล้ว): แต่มันไม่น่ากลัวเลยเพราะฉันมีโอ้อยู่ข้างๆเสมอ เค้าไม่เคยทิ้งฉันในวันที่ฉันจมที่สุดเค้าฉุดฉันขึ้นมาจากที่ตรงนั้นตรงที่น่าวาทกลัวที่สุด เป็นที่ที่อันตรายต่อความรู้สึกฉันที่สุด เป็นที่ที่ทำให้ฉันเจ็บที่สุด เป็นทีที่ทำให้เกิดบาดแผล มันเป็นที่ที่ฉันจะไม่มีวันลืม........

"ได้ของครบยังว่ะแกร์"

"ครบแล้ว(:"

"ไปดูหนังต่อกันไหม เรื่องนี้แกร์น่าจะชอบ"ฉันหันขึ้นไปมองหน้าคนข้างๆที่กำลังเปิดหาหนังที่อยากให้ฉันดู ดวงตาของเค้าเป็นสีน้ำตาลเข้มเป็นประกรายวาว จมูกโด่งเข้ากับรูปหน้า ริมฝีปากอมชมพูมันนิดๆ แก้มที่มองแล้วดูอ้อนหวานชวนฝันของสาวๆเกือบทุกคน ทุกอย่างบนใบหน้าของเค้าดุเข้ากันไปหมดไม่มีที่ติ มองกี่ครั้งก็ไม่เบื่อ ขนาดฉันยังไม่เบื่อเลย ฉันค่อยๆเอื่อมมือไปแตะแก้มเค้าเบาๆ ก่อนที่เค้จะสดุ่งพร้อมๆกับฉัน เพราะฉันก็ไม่รู้ว่าตัวฉันเองทำไรไป งงกับการกระทำของตัวเองเหมือนกัน บางที่ฉันก็รู้สึกดีกับเค้าบางทีฉันก็รู้สึกเฉยๆกับเค้า บอกไม่ถูกกับความรู้สึกนี้เลย

"โอ้ ไปกินข้าวบ้านฉันน่ะ เดี่ยวทำสปาเก็ตตี้ให้กิน"หลังจากที่เราดูหนังกันเสร็จฉันก็ชวนเค้าไปกินข้าว

"เอาดิ ขอแบบอร่อยๆน่ะ"เค้าหันมายิ้มหวานให้กับฉัน

"ได้จ้าาาาาาาาาา คุณชาย"

"ไม่อร่อย เอาตังค่าหนังมาเลยน่ะเว้ย"

"โธ่! ไองง"ฉันหันขึ้นไปมองหน้าเค้าก็จะเอามือไปขยี้หัวของเค้า จนตอนนี้มันยุ่งไปหมดแต่แบบนี้ก็หล่อไปอีกแบบน่ะ  ระหว่างทางกลับมาคอนโดของฉันฉันก็ดันไปเห็นผู้ชายคนหนึ่งซึ่งเป็นคนที่ฉันรู้จักดี และยังเป็นคนที่ฉันเกียจที่สุดในโลก เค้าเป็นคนที่ทำร้ายชีวิตฉันไม่มีชิ้นดี เค้่ามากับหญิงสาวคนหนึ่งเธอน่าตาสะสวย ใบหน้าเต็มไปด้วยความเซ็กซี่ หุ่นของเธอก็ชั่งเย้ายวนชวนฝันของชายหนุ่มทุกคนทื่เป็นนักล่ายามราตรี สายตาที่เค้ามองหญิงสาวเต็มไปด้วยเรื่องยังว่า ดูแล้วไม่มีความจริงใจให้กันเลยแม้แต่นิด หญิงสาวก็หาแค่เพียงความสนุกสนานในชีวตเท่านั้น แต่เมื่อเราขับรถผ่านไปอยู่ดีๆขอบตาของฉันมันก็ร้อนขึ้นมามีน้ำตาใสค่อยๆไหลลงมาบนใบหน้า ฉันหันมองตรงไปข้างหน้าพร้อมเก็บอารมความรู้สึกอยู่เงียบ แต่ก็ไม่สามารถปิดปังคนที่นั้งข้างๆฉันได้เลย เพียงแค่ฉันนั้งเงียบๆเค้าก็รู็แล้วว่าฉันเป็นอะไร เค้าค่อยๆเอามือมาลูบหัวฉันก่อนจะเอื่อมมือมาบีบมือฉันเบาๆ เป็นการบอกฉันว่าเค้่าอยู่ข้างๆฉันเสมอ เค้าตัดสินใจขับรถด้วยความเร็ว เพื่อออกไปจากที่ตรงนี้ ฉันนั้งเงียบไปตลอดทางไม่มีการพูดคุยอะไรเกิดขึ้นบนรถอีกเลย

"ไป ฉันหิวแล้ว"เค้าลงจากรถแล้วรีบมาเปิดประตูให้ฉันลงมา แต่บอกตรงๆน่ะว่าตอนนี้ฉันไม่มีอารมที่จะกินข้าวหรือแม้แต่จะทำอะไรเลย ฉันอยากอยู่เงียบๆอยากนอนหลับตาไปยาวๆ

"แกร์กลับไปก่อนน่ะ ฉันอยากอยู่เงียบๆ"

"อะไรว่ะ! แล้วที่แกร์จะทำสปาเก็ตตี้ให้ฉันอ่ะ"

"ฉันไม่อยากทำแล้วอ่ะ ฉันอยากพัก"

"ทำไมแกร์ไม่แยกเยาะว่ะ ฉันกับมันคือคนล่ะคนน่ะเว้ย แกร์อย่าเอามันมารวมกันได้ไหมว่ะ"ท่าทางตอนนี้เค้าจะหัวเสียหนัก สายตาของเค้าดุดันมาก มากจนฉันยังกลัวเลย

"คือ....ฉัน"ฉันไม่รู้จะแกร์ตัวยังไง น้ำตาของฉันมันก็ค่อยๆไหลลงมา พอเค้าเห็นน้ำตาของฉันสายตาและแววตาของเค้าก้เปลี่ยนไป ค่อยๆเอื่อมมือมาเช็คน้ำตาให้กับฉัน

"ฉันขอโทด"เค้าพูดพร้อมกลับค่อยๆดึงฉันเข้าไปกอดก่อนจะลูบผมฉันเบาๆเรายืนกอดกันอยู่สักพักฉันก็เริ่มรู้ตัวว่ามันไม่ควร ฉันจึงขอให้เค้ากลับไปแล้ววันหลังฉันจะทำให้เค้ากิน เค้าเลยขอไปส่งฉันที่ห้องให้เค้าเห็นกับตาว่าฉันโอเคแล้ว ฉันล้มตัวนอนที่เตียงโดยมีเค้านั้งอยู่ข้างๆขอบเตียงนี้เค้าบีบมือฉันเบาๆเพื่อให้ฉันสบายใจว่ายังไงเค้าก็จะอยู่ข้างๆฉัน ฉันค่อยๆหลับตาลง เค้านั้งอยู่ข้างๆฉันไม่ห่างไปไหน พอเค้าคิดว่าฉันหลับไปแล้ว เค้าก็เอาผ้ามาห่มให้ฉันก่อนจะปิดไปแล้วออกจากห้องไป น้ำตาของฉันค่อยๆไหลออกมาพร้อมกับเสียงสะอื่อที่ฉันกลั่นมันไว้ ตอนนี้มันได้ละบายออกมาอย่างสุดจะทน..........เจ็บ