ช่วงชีวิติหนึ่ง

     นิรักคุณตาของเธอมาก เนื่องจากพ่อแต่งงานใหม่ตั้งแต่นิยังเล็กๆ พ่อของนิก็ไปทำงานต่างจังหวัดบ้าง กรุงเทพฯ บ้าง 3-4 วันจะกลับบ้านมาที นิเลยมีคุณตาเพียงคนเดียวที่สนิทด้วย คุณยายก็ดุ ตั้งแต่ที่แม่หนีไป คุณยายก็ไม่เคยสนใจนิและพี่ชายเลย คอยแต่จะดุตลอด ทำอะไรก็ผิดไปซะหมด โดนด่า โดนตี โดนข้างของใส่บ้าง และทุกครั้งก็มีคุณตานี่แหละที่คอยช่วยทุกครั้งไป ถ้าวันไหนคุณตาไม่อยู่นิก็จะโดนตี

     นิเริ่มซักผ้า(ซักมือ) และรีดผ้าเองตั้งแต่อยู่ ป.3 เพราะไม่มีแม่ทำให้ ยายก็ไม่ค่อยสนใจ เรียนโรงเรียนวัด บางวันก็ใส่เสื้อผ้าที่ไม่ได้รีดไปโรงเรียน บางวันตาก็รีดให้ วันหนึ่งนิกลับจากโรงเรียน ยายบอกให้นิล้างจาน แล้วยายก็ออกไปข้างนอก แต่นิไม่ได้ล้างจานเนื่องจากทำการบ้านยังไม่เสร็จ กะว่าถ้าทำเสร็จแล้วค่อยล้าง แต่แล้วยายกลับบ้านมาเร็วนิยังไม่ได้ล้างจานเลยถูกยายด่าและตีไปหลายที นิที่ยังเป็นเด็กก็นั่งร้องไห้ สะอึกสะอื้นเก็บการบ้านเข้ากระเป๋า ยายเห็นว่าไม่หยุดร้องสักทีโมโหเลยคว้างขันตักน้ำใส่หัวอีก ตอนนั้นนิคิดว่า ทำไมชีวิตเธอถึงเป็นแบบนี้ ทำไมเธอไม่ได้เล่นกับเพื่อน ๆ ทำไมเธอต้องโดนตี ทั้งที่ไม่ผิด ทำไมเธอต้องถูกด่าแทบทุกวัน ทำไมเธอทำอะไรก็ผิด  จนวันนึงเธอได้ยินพวกป้าๆ ข้างบ้านพูดว่า ที่นิโดนแบบนี้เพราะยายโกรธที่แม่นิหนีไป แล้วไปเป็นนักร้องที่พัทยา แม่เคยกลับมาหานิและพี่ชาย แต่แม่ก็ถูกยายเอาไม้ไล่ตี และด่าว่าอย่ากลับมาที่บ้าน ตัดแม่ตัดลูกกันไปถ้ายังทำอาชีพนี้ พวกป้าๆ อาๆ ที่อยู่ใกล้บ้านสงสารนิ เวลามีซื้ออะไรมาก็จะมาแบ่ง มีป้าคนนึงอยู่กรุงเทพเป็นพยาบาล เค้ามักจะเอาเสื้อผ้าดีๆ ของเค้าที่ไม่ได้ใส่มาให้นิบ่อยๆ มีแต่ผ้าดีๆ ที่ใส่แค่ไม่กี่ครั้ง 

     3 ปี ต่อมา ช่วงหลังคุณตาไม่ได้ทำนาแล้ว เพราะลุงข้างบ้านเปิดอู่ซ่อมรถ แล้วจ้างให้ตาไปนอนเฝ้า คืนหนึ่งคุณตาเดินพลาดแล้วล้มในห้องน้ำ เลือดคั่งในสมอง ลุงกับป้าเจ้าของอู่บอกแค่ว่าคุณตาล้มในห้องน้ำ ไม่ได้เป็นอะไรมาก ตอนนี้อยู่โรงบาล นิอยากไปเยี่ยมตามาก แต่ก็ไม่ได้ไป จนวันที่ 3 ที่คุณตาอยู่โรงพยาบาล นิถึงได้ไปโรงพยาบาลเยี่ยมคุณตา นิคิดในใจว่าถ้าไปถึงจะเข้าไปกอดคุณตา แล้วถามว่าเป็นไงบ้าง จะไปป้อนข้าวคุณตา ดูแลคุณตาเอง นิดีใจที่ได้มาเยี่ยมคุณตา 

     แต่พอมาถึง ภาพที่เห็นคือคุณตาหลับไม่ได้สติ ใส่เครื่องช่วยหายใจ แล้วนิเห็นน้าค่อยๆเทเลือดออกจากปากคุณตา แล้วพูดว่า "พ่อลูก ๆ หลานๆ มาเยี่ยมทุกคนแล้ว พร้อมหน้ากันแล้ว นิก็มา ถ้าพ่อไม่ไหว พ่อทรมาน พ่อก็ไม่ต้องทนนะ พ่อไปเหอะ ไม่ต้องห่วงทางนี้ ความคิดที่คิดไว้ ว่ามาถึงจะคุยอะไรกับคุณตาบ้างมันหายออกจากหัวไปหมด นิจำได้แค่ว่าเดินออกจากห้องมานั่งร้องไห้อยู่หน้าระเบียง บอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไง เสียใจมาก ช็อค พูดไม่ออก ร้องไห้อย่างเดียว จนกลับบ้าน รุ่งเช้าประมาณตี 4 คุณตาก็เสียชีวิต

     นิเสียใจมาก คุณตาเคยบอกว่าถ้าจบ ป.6 คุณตาจะส่งเรียน โรงเรียนนาฎศิล นิอยู่ ป.6 แล้ว ทำไมคุณตาไม่รอ ทำตามสัญญาที่เคยให้ไว้ พอคุณตาเสีย นิก็กลับมาอยู่บ้านพ่อ พ่อก็กลับมาอยู่บ้าน ไม่ค่อยไปทำงานไกลแล้ว นานๆ ถึงจะไปสักครั้ง

           --------------------------------------------------

ง่วงมากค่ะ พรุ่งนี้จะมาต่อนะค๊ะ ใครที่อ่านแล้วชอบเรื่องเล่านี้ อย่าลืมกดโหวดเป็นกำลังใจให้ด้วยนะค๊ะ

ขอบคุณค่ะ