ชายชุดดำ

          ตอนนี้ผมรู้สึกเครียด แต่จะระบายให้ใครฟังก็ไม่ได้ ผมไม่รู้ว่าจะทำยังไง ได้แต่ภาวนาให้มันเป็นครั้งสุดท้ายสำหรับผม เพราะแค่สองครั้งที่เจอก็ทำให้ผมถูกมองด้วยความเป็นห่วง พวกเขาคงคิดว่าผมคงเครียดกับงานเกินไป หลายคนพูดเช่นเดียวกับวิภาว่าผมควรจะได้พักผ่อน หนึ่งในนั้นคือหมอบัณฑิตเขารับปากว่าจะติดตามอาการของวิภาแทนผม บอกผมไม่ต้องห่วง เห็นที่ผมคงต้องทำตามคำแนะนำของหมอบางล่ะ บางที่มันอาจจะเป็นคำแนะนำคือดีก็ได้ ไม่ทันที่ผมจะตัดสินใจระบบสั่นของโทรศัพท์มือถือก็เกิดทำงานขึ่น
  "หมอวิสุทธิ์คะ!  คุณวิภาแย่แล้วค่ะ ตอนนี้อยู่ที่ห้องฉุกเฉิน 2"
            ผมกลับไปยังห้องฉุกเแินอีกครั้งหน้าตากระตุกเป็นลาง อันที่จริงคืนวานผมไม่ควรผ่าตัดเธอด้วยซ้ำ เพราะเธอมีอาการของโรคหัวใจและความดันต่ำมาก มันยากที่จะควลคุมอัตตราการเต้นของหัวใจเอาไว้ ภาวะแทรกซ้อน มีโอกาสเกิดสูงมาก และสิ่งที่ผมเกรงมันได้เกิดขึ้นแล้ว แต่ผมไม่มีทางเลือก ถ้าไม่ผ่าเอาเนื้อร้ายทิ้ง มันก็จะทำให้เธอทรมานอยู่อย่างนั้นเรื่อยไป ผมถูกบีบให้เดินทางแคบ แต่ผมก็จะเดินให้มันสุดทาง
 
            หน้าห้องฉุกเฉิน การปรากฏกายของชายคนหนึ่งทำให้ผมแทบช็อก การมาของเขานำมาซึ่งข่าวร้าย ทำไมชายชุดดำต้องมาทำร้ายจิตใจผมด้วย ผมจะไม่ยอมให้ใครมาพรากวิภาไปจากผมเด็ดขาด ไม่ว่าจะเป็นใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์เอาเธอไป ผมจ้องผู้ทีทำหน้าที่ทูตจากผมโลกด้วยความเคียดแค้นในใจก่อนที่จะเข้าไปในห้องฉุกเฉิน
 
   "เคลียร์...หนึ่ง...สอง...สาม"
เครื่องปั๊มหัวใจถุกนำมาใช้เพื่อดึงชีวิตเธอกลับมา แต่เส้นตรงราบเรียบยังคงแสดงบนมอนิเตอร์
  "เคลียร์...หนึ่ง...สอง...สาม"
ผมยังไม่ลดความพยายาม ร่างของเธอเด้งขึ้นตามแรงช็อตของกระแสไฟ
 "เพิ่มกระแสอีก เร็ว!"
 "เคลียร์...หนึ่ง...สอง...สาม"
ทุกคนนิ่งเงียบความหวังเลือนลางลงทุกที  แต่ก่อนที่จะหมดไป บางสิ่งก็เกิดขึ้นเส้นกราฟที่ขึ้นตรงอยู่นานกลับมามีปฏิกิริยาขึ้นอีกครั้ง มันค่อยๆมีหยักเพิ่มขึ้น เป็นสัญญาณว่าหัวใจของเธอกลับมาเต้นอีกครั้งชีพจรทรงตัวอยู่ที่ 68 ครั้งต่อนาที
 
  "ขอเครื่องช่วยหายใจด้วยครับ"
แล้วเครื่องหายใจก็ถูกใส่ให้แก่เธอเพื่อรักษาอัตตราการเต้นของหัวใจไว้
     ผมรู้สึกว่าตนเองเหนื่อยมากแทบไม่มีเรี่ยวแรงเหลืออยู่เลย จึงทรุดตัวลงนั้งเอาหลังพิงกำแพง
ห้องเอาไว้ ค่อยๆ หลับตาลงช้าๆ ใช่...ผมควรจะพักผ่อนบ้าง แต่เพื่อให้แน่ใจว่าวิภาปลอดภัยแล้วจริงๆ อีกสิ่งที่ผมจะทำคือการออกไปดูให้เห็นกับตาว่าไม่มีชายชุดดำอยู่แล้วผมจึงวางใจได้อย่างสนิทใจ
    ผมค่อยๆ ลุกขึ้นแล้วไปยังประตูก่อนจะเปิดมันออกอย่างช้าๆ ผมแปลกใจที่ชายชุดดำยังไม่ยอมจากไป ผมจึงพูดกับชายชุดดำว่า
    "เธอยังไม่ตาย คุณเอาเธอไปไม่ได้หรอก ครั้งนี้คนชนะ คุณกลับไปซะเถอะ"
ชายชุดดำถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะจ้องมาที่ผม
"ไม่ใช่เธอ  แต่เป็นคุณครับ นายแพทย์วิสุทธิ์  มณีนพเก้า"
 ผมถึงกับพูดอะไรไม่ออก หันกลับไปภายในห้องฉุกเฉินอีกครั้ง
              ภาพที่ผมเห็นนั้นผมแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง พยาบาลร้องเรียกชื่อผมดังลั่นเธอบอกว่าผมไม่หายใจแล้ว ผู้คนวิ่งวุ่นกันไปหมด ผมเห็นตัวเองนั้งแน่นิ่งหลังอิงผนังห้องอยู่ แล้วใครบางคนก็วิ่งทะลุร่างผมที่หน้าประตูทางออกไป ผมหันมาสบตากับชายชุดดำอย่างเข้าใจ ผมเดินคอตกตามเขาไปไปน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของผม...

 
จบไปแล้วนะครับกับชายชุดดำ เล่นเอาเหนื่อยเหมือนกันนะครับเนี้ย
สุขสันต์วันสงการนต์ครับ ขอให้ทุกคนเล่นน้ำกันระวังบางก็ดีนะครับ บางที่อาจจะมีขันลอยมาใส่หัวเอาแบบรุ่นพี่ผม 5555 ขอให้เดินทางกันด้วยความไม่ประมาทนะครับ
 บ๊ายบายครับ เจอกันในเรื่องสั้นเรื่องใหม่นะครับ รักทุกคนนะครับท่านผู้อ่านที่น่ารักของผม จุ๊บๆ