กลัวว่าเรารักกันไม่ได้

          ทุกๆตอนเที่ยงก็เป็นแบบนี้จนบางทีบอมก็อดสงสารนัทไม่ได้ที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้เพราะเขา  ทั้งๆที่เธอเป็นผู้หญิงที่น่ารัก ใสๆ แอบติ่งเกาหลีเบาๆแต่เธอผิวคล้ำบวกกับใส่แว่นทำให้ดูเฉิ่มไป แต่ผมคิดว่านั้นมันเป็นสไตล์ของเธอ ผมชอบนัทที่เราคุยกันเข้าใจ นิสัยคล้ายกัน เวลาผมอยู่กับเธอผมรู้สึกเป็นตัวของตัวเองมากและเธอก็เช่นเดียวกันเธอป็นตัวของตัวเองมากเวลาอยู่กับผม ตอนนี้เราสองคนก็คุยกันเรื่อยๆช่วยสอนการบ้าน ให้คำปรึกษาเรื่องต่างๆ   บอมยืนบ่นและพลางยิ้มแขณะดูนัทที่กำลังชูทบาสอยู่ แล้วพูดขึ้นว่า “ไอเตี้ยเฮ้ย  เตี้ยแล้วยังจะเล่นบาส”และวิ่งเข้าไปจับลูกบาสที่อยู่ในมือของนัทที่กำลังจะชูท “ลูกนี้เราขอนะ”บอมพูดท่ามกลางสนามแสงอ่อนๆในยามเย็น เหงื่อเต็มใบหน้าของนัท มือทั้งสองสัมผัสกัน เป็นอะไรที่ทำให้คนแถวนั้นอินตามๆกัน แสงก็ค่อยๆอ่อนลงๆ ได้เวลากลับบ้าน บอมก็จะเดินไปส่งนัททุกวันเพราะบ้านนัทเป็นทางผ่านไปป้ายรถเมล์  ชีวิตแบบนี้เป็นชีวิตปกติของคู่นี้ไปแล้ว