เลือกแล้ว

MYDY PART
 
 
 
กรี๊ดดดดดดด ทำไมหน้าเราร้อนอย่างงี้อ่าา ฮืออออTTต้องเป็นเพราะพี่เลย์แน่ๆเลย
เขินโว้ยยย ทุกคนสงสัยใช่มั้ยคระว่าทำไมแค่เห็นรอยยิ้มพี่เค้าเป็นได้ขนาดนี้เลยหรอ?
ถามว่าหล่อใช่มั้ยล่ะก็ใช่คร่ะแต่มันมากกว่านั้นอีกก>////<คือ....คือว่า...ฉันชอบพี่เค้าน่ะคระ อร้ายยยเขินจังชอบมา2ปีแล้วคร่ะโดยที่พี่แคนอลไม่รู้เลยย เก่งชิป่ะล่ะ55555 
"ยัยบื้อออ ทางเน้ๆ"ฉันหันไปตามเสียงเรียกที่คุ้นหูคร่ะ พี่ฉันเอง-_- 
"คร่าาาาาาาา" ฉันขานรับพร้อมวิ่งไปหาพี่แคนอลซึ่งนั่งอยู่กับยัยแพร แปลกอ่ะ คู่นี้ปกติจะกัดกันตลอดแต่ทำไมอยู่ด้วยกันได้ น่าสงสัยๆ
"เป็นไงมั่งเรา หื้ม"ทันทีที่มาถึงพี่แคนอลก็รีบถามด้วยความเป็นห่วง
"ก็มึนๆนิดหน่อยอ่ะคร่ะ ^+++^"ฉันตอบ
"ไม่ให้มึนได้ไงละ เดินชนประตู แถมยังชนป้ายหน้าสนามอีก"ฉันหันไปมองผู้มาใหม่
เฮือกกกก!!พี่เลย์! หันไปมองไม่ถึง5วิก้รีบหันกลับ
"จริงอ่ะ มาย??"ยัยแพรถาม
"อื้อๆ"ฉันตอบ
"เจ็บมากมั้ยอ่าาา นั่งเลยๆ"ยัยแพรดีดตัวขึ้นมาพยุงให้ฉันนั่งทันทีแล้วถามด้วยความห่วงใย แต่กลับเป็นพี่แคนอลมองด้วยท่าทางแปลกๆ มองไรง่าา (__)
"ไอ้เลย์ซ้อมต่อเหอะ มายตอนเย็นกลับไง"
"มายคงซ้อนจักรยานแพรกลับอ่ะ ไม่ได้เอาจักรยานมา"
"ไม่ได้!!"
"OO"<<หน้าฉัน
"OoO"<<หน้าแพร
"-_-"<<หน้าพี่เลย์
"แพรกลับบ้านคนเดียว?"
"ค่ะ"
"แล้วจะไปส่งมายยังไงมันอันตรายเราเป็นผู้หญิ่งนะ"พี่แคนอลบอกแล้วขยิบตาให้ยัยแพร
"เอ้อ!นั่นสิเอาไงดี เดี๋ยวพี่ไปส่งแพรเองมีเรื่องจะถามด้วย" ฉันงงนิดๆแทนที่ฉันจะกลับพร้อมพี่ป่ะแต่ทำไม?
"แล้วมายอ่ะ??"
"นั่นดิแล้วน้องมายอ่ะ"ทุกสายตามองไปทางพี่เลย์
"ก็..ก็น้องแกก็ผู้หญิงไง"พี่เลย์พูดขัดๆ
"อ่อ เข้าใจและ พี่ไปส่งแพรแล่ะเดี๋ยวมายกลับกะบอลก็ได้^^"
"บอลนี่ใคร ไอ้เด็กคนนั้นน่ะนะ??"พี่แคนอลถาม
"ก็ใช่ไง น้องเค้าบอกอยากคุยด้วยอ่ะ"
"ไม่ พี่ไม่ไว้ใจมัน"
"อ้าวว แล้วายจะกลับยังไง"
"ไม่รู้ใครก็ได้ที่ไม่ใช่มัน"
"พี่เริ่มงี่เง่าแล้วอ่ะ-3-"
"ก็มันตามจีบมายอยู่อ่ะ จะไว้ใจได้ไง"
"หนูโตแล้วนะพี่แคนอล"
"แกก็ผู้หญิงอยู่ดีป่ะ"
"ไอ้พี่งี่เง่า!!!!"ฉันตะโกนใส่แล้วเดินหนีออกมาทันที
   ดูแลตัวเองดีดีนะ คนที่อยู่ทางนั้น
      คนทางนี้ยังคิดถึงกัน
   เหมือนอย่างเดิมไม่เคยเปลี่ยน ติ๊ด! เสียงโทรศัพฉันเองแต่เบอร์นี้คุ้นๆแหะ?
"ฮัลโหลว สวัสดีคร่ะ"
"ฮัลโหลว มายดี้ใช่มั้ย"ทันทีที่ปลายายตอบฉันรู้ทันทีเลยว่าเป็นใคร ลูกนักธุรกิจใหญ่ของญี่ปุ่น กันกัน แฟนเก่าฉันเองคร่ะ
"ใช่"ฉันตอบแบบนิ่งๆทั้งๆที่น้ำตาฉันมันจะไหลอยู่แล้วคนบ้าหายไปปีนึงเต็มพึ่งมาโทรง้อหรอฮึกๆๆ
"มายดี้ เรากันกันนะเราอยากเจอมายอ่ะ ตอนนี้อยู่ไหน"
"อยู่หน้าโรงเรียนอ่ะ กำลังจะกลับบ้าน มีไรหรือป่าว"
"รอก่อนนะเดี่ยวเราไปรับ"
"อื้อ"ฉันตอบพร้อมกดวางสาย
 
5นาทีผ่านไป รถหรูป้ายแดงก็มาจอดตรงหน้า พร้อมลดกระจกลง
"มาย มายใช่มั้ย"
"กันกันหรอ?"
"ใช่มายจิงๆ ขึ้นรถดิเดี๋ยวไปส่ง"
"อื้อ"
 
ภายในรถ
"มายกันขอโทษ" หลังจากที่เงียบมานานกันกันก็พูดขึ้น
"เรื่องอะไรหรอกัน"ฉันพูดพร้อมกั้นน้ำตาไว้ ไม่ใช่ไม่รู้ แต่ก็อยากได้ยินจากปากแต่แทนที่กันกันจะตอบกลับนิ่งและเงียบ ฉันจึงพูดต่อ
"เรื่องที่จับมือกะน้องเค้า ฮึก เรื่องที่พลักเราหัวชนโต๊ะ ฮึก เรื่องที่บอกเลิกเรา ฮึก  แล้วหายไปปีเต็มๆน่ะหรอ ฮึกๆ แล้วทำไมตอนนี้กลับมาล่ะ กลับมาทำไม ฮึกๆๆฮืออ"ทันทีที่พูดน้ำตาที่คิดว่ามันจะหายไปก็กลับมานองหน้าเหมือนเมื่อปีก่อน ทั้งๆที่คิดว่าจะไม่ร้องไห้เพราะคนคนนี้อีก
"ตอบสิกัน ตอบมา!!"
"ทุกเรื่องมาย ขอโทษทุกเรื่อง ที่กันหายไปปีนึงเต็มไม่ใช่ว่าไม่หาทางง้อมายนะ กันหาทุกวิธี จนสามารถติดต่อมายได้เนี่ย กันคิดถึงมายตลอด ทุกคืนทุกวัน"
"จิงหรอ?"ฉันสงบลงเมื่อได้ยินคำเหล่านั้น
"แล้วจะโกหกทำไม"นั่นสินะ
"มาย...เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย"ฉันนิ่งเงียบ แล้วเหมือนกันจะเข้าใจจึงไม่ได้พูดเซ้าซี้อะไรนัก
.
.
.
.
"กันมายอยากกลับบ้าน"
"ได้สิ แต่มายลองกลับไปคิดก่อนนะ"
"อื้อ"
"ถึงแล้ว"
"ขอบคุณนะ กลับดีๆนะคระ"
"คร่ะ กันรอคำตอบอยู่นะ"ฉันเงียบและเดินเข้าบ้าน รถก็เคลื่อนตัวออกไป
ทำไมมันเจ็บจัง มันกำลังจะเข้มแข็งอยู่แล้วแต่นายกลับทำมันพัง กันกัน.....