เลือกแล้ว

MYDY PART

กรี๊ดดดดดดด ทำไมหน้าเราร้อนอย่างงี้อ่าา ฮืออออTTต้องเป็นเพราะพี่เลย์แน่ๆเลย

เขินโว้ยยย ทุกคนสงสัยใช่มั้ยคระว่าทำไมแค่เห็นรอยยิ้มพี่เค้าเป็นได้ขนาดนี้เลยหรอ?

ถามว่าหล่อใช่มั้ยล่ะก็ใช่คร่ะแต่มันมากกว่านั้นอีกก>////<คือ....คือว่า...ฉันชอบพี่เค้าน่ะคระ อร้ายยยเขินจังชอบมา2ปีแล้วคร่ะโดยที่พี่แคนอลไม่รู้เลยย เก่งชิป่ะล่ะ55555 

"ยัยบื้อออ ทางเน้ๆ"ฉันหันไปตามเสียงเรียกที่คุ้นหูคร่ะ พี่ฉันเอง-_- 

"คร่าาาาาาาา" ฉันขานรับพร้อมวิ่งไปหาพี่แคนอลซึ่งนั่งอยู่กับยัยแพร แปลกอ่ะ คู่นี้ปกติจะกัดกันตลอดแต่ทำไมอยู่ด้วยกันได้ น่าสงสัยๆ

"เป็นไงมั่งเรา หื้ม"ทันทีที่มาถึงพี่แคนอลก็รีบถามด้วยความเป็นห่วง

"ก็มึนๆนิดหน่อยอ่ะคร่ะ ^+++^"ฉันตอบ

"ไม่ให้มึนได้ไงละ เดินชนประตู แถมยังชนป้ายหน้าสนามอีก"ฉันหันไปมองผู้มาใหม่

เฮือกกกก!!พี่เลย์! หันไปมองไม่ถึง5วิก้รีบหันกลับ

"จริงอ่ะ มาย??"ยัยแพรถาม

"อื้อๆ"ฉันตอบ

"เจ็บมากมั้ยอ่าาา นั่งเลยๆ"ยัยแพรดีดตัวขึ้นมาพยุงให้ฉันนั่งทันทีแล้วถามด้วยความห่วงใย แต่กลับเป็นพี่แคนอลมองด้วยท่าทางแปลกๆ มองไรง่าา (__)

"ไอ้เลย์ซ้อมต่อเหอะ มายตอนเย็นกลับไง"

"มายคงซ้อนจักรยานแพรกลับอ่ะ ไม่ได้เอาจักรยานมา"

"ไม่ได้!!"

"OO"<<หน้าฉัน

"OoO"<<หน้าแพร

"-_-"<<หน้าพี่เลย์

"แพรกลับบ้านคนเดียว?"

"ค่ะ"

"แล้วจะไปส่งมายยังไงมันอันตรายเราเป็นผู้หญิ่งนะ"พี่แคนอลบอกแล้วขยิบตาให้ยัยแพร

"เอ้อ!นั่นสิเอาไงดี เดี๋ยวพี่ไปส่งแพรเองมีเรื่องจะถามด้วย" ฉันงงนิดๆแทนที่ฉันจะกลับพร้อมพี่ป่ะแต่ทำไม?

"แล้วมายอ่ะ??"

"นั่นดิแล้วน้องมายอ่ะ"ทุกสายตามองไปทางพี่เลย์

"ก็..ก็น้องแกก็ผู้หญิงไง"พี่เลย์พูดขัดๆ

"อ่อ เข้าใจและ พี่ไปส่งแพรแล่ะเดี๋ยวมายกลับกะบอลก็ได้^^"

"บอลนี่ใคร ไอ้เด็กคนนั้นน่ะนะ??"พี่แคนอลถาม

"ก็ใช่ไง น้องเค้าบอกอยากคุยด้วยอ่ะ"

"ไม่ พี่ไม่ไว้ใจมัน"

"อ้าวว แล้วายจะกลับยังไง"

"ไม่รู้ใครก็ได้ที่ไม่ใช่มัน"

"พี่เริ่มงี่เง่าแล้วอ่ะ-3-"

"ก็มันตามจีบมายอยู่อ่ะ จะไว้ใจได้ไง"

"หนูโตแล้วนะพี่แคนอล"

"แกก็ผู้หญิงอยู่ดีป่ะ"

"ไอ้พี่งี่เง่า!!!!"ฉันตะโกนใส่แล้วเดินหนีออกมาทันที

   ดูแลตัวเองดีดีนะ คนที่อยู่ทางนั้น

      คนทางนี้ยังคิดถึงกัน

   เหมือนอย่างเดิมไม่เคยเปลี่ยน ติ๊ด! เสียงโทรศัพฉันเองแต่เบอร์นี้คุ้นๆแหะ?

"ฮัลโหลว สวัสดีคร่ะ"

"ฮัลโหลว มายดี้ใช่มั้ย"ทันทีที่ปลายายตอบฉันรู้ทันทีเลยว่าเป็นใคร ลูกนักธุรกิจใหญ่ของญี่ปุ่น กันกัน แฟนเก่าฉันเองคร่ะ

"ใช่"ฉันตอบแบบนิ่งๆทั้งๆที่น้ำตาฉันมันจะไหลอยู่แล้วคนบ้าหายไปปีนึงเต็มพึ่งมาโทรง้อหรอฮึกๆๆ

"มายดี้ เรากันกันนะเราอยากเจอมายอ่ะ ตอนนี้อยู่ไหน"

"อยู่หน้าโรงเรียนอ่ะ กำลังจะกลับบ้าน มีไรหรือป่าว"

"รอก่อนนะเดี่ยวเราไปรับ"

"อื้อ"ฉันตอบพร้อมกดวางสาย

5นาทีผ่านไป รถหรูป้ายแดงก็มาจอดตรงหน้า พร้อมลดกระจกลง

"มาย มายใช่มั้ย"

"กันกันหรอ?"

"ใช่มายจิงๆ ขึ้นรถดิเดี๋ยวไปส่ง"

"อื้อ"

ภายในรถ

"มายกันขอโทษ" หลังจากที่เงียบมานานกันกันก็พูดขึ้น

"เรื่องอะไรหรอกัน"ฉันพูดพร้อมกั้นน้ำตาไว้ ไม่ใช่ไม่รู้ แต่ก็อยากได้ยินจากปากแต่แทนที่กันกันจะตอบกลับนิ่งและเงียบ ฉันจึงพูดต่อ

"เรื่องที่จับมือกะน้องเค้า ฮึก เรื่องที่พลักเราหัวชนโต๊ะ ฮึก เรื่องที่บอกเลิกเรา ฮึก  แล้วหายไปปีเต็มๆน่ะหรอ ฮึกๆ แล้วทำไมตอนนี้กลับมาล่ะ กลับมาทำไม ฮึกๆๆฮืออ"ทันทีที่พูดน้ำตาที่คิดว่ามันจะหายไปก็กลับมานองหน้าเหมือนเมื่อปีก่อน ทั้งๆที่คิดว่าจะไม่ร้องไห้เพราะคนคนนี้อีก

"ตอบสิกัน ตอบมา!!"

"ทุกเรื่องมาย ขอโทษทุกเรื่อง ที่กันหายไปปีนึงเต็มไม่ใช่ว่าไม่หาทางง้อมายนะ กันหาทุกวิธี จนสามารถติดต่อมายได้เนี่ย กันคิดถึงมายตลอด ทุกคืนทุกวัน"

"จิงหรอ?"ฉันสงบลงเมื่อได้ยินคำเหล่านั้น

"แล้วจะโกหกทำไม"นั่นสินะ

"มาย...เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย"ฉันนิ่งเงียบ แล้วเหมือนกันจะเข้าใจจึงไม่ได้พูดเซ้าซี้อะไรนัก

.

.

.

.

"กันมายอยากกลับบ้าน"

"ได้สิ แต่มายลองกลับไปคิดก่อนนะ"

"อื้อ"

"ถึงแล้ว"

"ขอบคุณนะ กลับดีๆนะคระ"

"คร่ะ กันรอคำตอบอยู่นะ"ฉันเงียบและเดินเข้าบ้าน รถก็เคลื่อนตัวออกไป

ทำไมมันเจ็บจัง มันกำลังจะเข้มแข็งอยู่แล้วแต่นายกลับทำมันพัง กันกัน.....