R.I.P Mike

คำว่า "เพื่อน" นั้นสำคัญกับคุณหรือไม่ ?
เวลาที่คุณเหงา หรือเศร้า ใครจะปลอบคุณ เวลาที่ไม่มีใครเหลืออยู่
...แล้วถ้าหากเขาคนนั้นได้จากไปอีกคนล่ะ?...
 
ผมมีเพื่อนสนิทชื่อ ไมค์ เขาเป็นคนเงียบๆ เก็บตัว นานๆทีจะเห็นเขายิ้ม หรือหัวเราะ
ตั้งแต่ที่เข้าเรียน ม.1 มาใหม่ๆ เขาถูกแกล้งตลอด ส่วนตัวผมก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมายนัก 
และความคิดของผมตอนนั้นมันก็คือ 'นั่นไม่ใช่เรื่องของเรา' มันเป็นนิสัยที่ติดตัวผมมาตั้งนานแล้ว
และคนรอบข้างมักจะบอกเสมอว่า ผมเป็นตัวขวางโลกชัดๆ ด้วยท่าทางและนิสัยที่ผมไม่คิดจะช่วย
เหลือหรือสนใจเรื่องชาวบ้านชาวช่อง จึงถูกประนามอยู่บ่อยครั้ง ในวันนั้นเดือน กันยายน ผมกำลัง
เดินไปอีกอาคารหนึ่ง ผมก็เจอกับไมค์ที่นั่น เขากำลังนั่งอยู่บนดาดฟ้า ผมจึงลองเดินเข้าไปทัก ว่า
สักครั้งเขาน่าจะมีเพื่อนบ้างผมลองถามเขาครั้งแรกว่า
"ทำไมนายมายืนอยู่ตรงนี้ ไม่เข้าเรียนเหรอ?"
เขาหันมามองแล้วเงียบ ไม่ได้ตอบอะไร เขาขยับห่างออกไป ตอนนั้นผมจำได้ดีว่า เขามีรอย
แผลตามตัว จากการที่ถูกรุมมา และเขาก็ถูกทุบตีบ่อยครั้ง และหลังจากที่ผมเงียบสักพักก็ลองถาม
แบบตื้อเพื่อจะได้คำตอบจากเขาบ้าง
"นายโดนแกล้งทุกวันเลยเหรอ...?"
เขาไม่ตอบ แต่พยักหน้าอย่างเดียว จากนั้นผมก็ถามต่อไปเรื่อยๆ จนมีคนไปกดออดเลิกเรียน
ผมโบกมือลาไมค์ เขายิ้มให้เล็กน้อย จากนั้นผมก็เดินกลับมาที่บ้าน และไม่เคยคิดเลยว่าการกลับ
บ้านของไมค์มันยากเย็นขนาดไหน เขาอยู่คนเดียวในบ้าน พ่อกับแม่เสียไปนานแล้ว และระหว่าง
ทางกลับบ้าน เขาก็ต้องฝ่ากลุ่มเด็กเกเรเยอะทีเดียว หลังจากนั้นในวันต่อมา ผมเห็นรอยแผลของ
เขา จึงถามเกี่ยวกับเรื่องนั้น เขาบอกว่า 'ไม่มีอะไรหรอก' เท่านั้น จนน่าสงสัย ผมเลยซักถามอีกครั้ง
เพื่อให้แน่ใจ และคำตอบที่ได้กลับมาคือเรื่องราวทั้งหมด
"ทุกอย่างก็เป็นแบบนั้น...เเหละ..."
เขาหยุดพูด ผมจึงไม่ถามอะไรต่อ จากนั้นไมค์ก็เดินขึ้นไปบนดาดฟ้า
หลังจากนั้นหลายเดือนต่อมา เท่าที่ผมจำได้ ไมค์เริ่มคุยกับผมมากขึ้น และก็ได้รู้ลึกมากกว่านั้น
เราคุยกันระหว่างกำลังกลับบ้าน แต่ตอนนั้นผมเดินกลับเข้าไปในโรงเรียนเพื่อจะเอาชีสวิชาอังกฤษ 
แต่พอกำลังเดินเข้ามาใกล้หน้าโรงเรียน สิ่งที่ผมได้ยินครั้งแรกคือ เสียงไซเรนที่ดังเข้ามาใกล้และ
เสียงทะเลาะกันกับเสียงต่างๆมากมาย ผมรีบเดินออกมาดูทันที เสื้อกันหนาวสีส้มบ่งบอกว่าคนที่
นอนจมกองเลือดอยู่นั้นคือใคร ผมรีบเดินเข้าไปหาทันที เขาหมดสติไม่ได้รับรู้อะไรเลย แต่ยังคงหาย
ใจอยู่ ผมหันไปทางกลุ่มที่เเกล้งเขาอยู่บ่อยที่กำลังทะเลาะกัน 
"ฉันไม่ได้ผลักนะ!"
"ฉันไม่ได้ตั้งใจนะเว้ย!!"
แต่ต่อจากนั้นผมก็ไม่ได้ฟังอะไร ได้แต่นั่งอยู่ข้างๆไมค์ แล้วค่อยเอาโทรศัพท์โทรแจ้งรถฉุกเฉิน
จนมันมาถึง ผมไปรอดูอาการของไมค์ที่โรงพยาบาล จนเวลาเลยไปถึง 20:00 น. และคนที่ไปกับ
ผมก็มีเพื่อนอีก 4 คน ชิน มาร์ค กร บาส เราทั้ง 6 คนเป็นเพื่อนกันมากว่า 3 เดือนได้แล้ว จนรู็นิสัย
ใจคอของแต่ละคนดี จนกระทั่งหมอเดินออกมา แล้วพูดในสิ่งที่เราไม่คาดว่าจะได้ยิน
"เสียใจด้วยครับ เราช่วยเขาไม่ทันจริงๆ เนื่องจากการชนเข้าที่บริเวณคอและซี่โครงนั้นเป็นจุด
อันตราย จึงทำให้เสียเลือดมาก"
หลังจากวันนั้น ผ่านมาหลายปีเเล้ว ที่การตายของไมค์ยังอยู่ในความทรงจำของแต่ละคน 
ผมดีใจมากที่ได้เพื่อนที่ดีอย่างไมค์ เขาเป็นคนที่ไม่ค่อยพูดจนน่าเบื่อก็จริง แต่อย่างน้อยๆเขา
... ก็เป็นเพื่อนที่ดีมากคนหนึ่ง ...
 
†R.I.P MIKE†