ความทรงจำ ที่ถูกกักขัง

วันหนึ่งผมได้ไปโรงเรียนของผมเมื่อผมไปถึงผมได้ไปนั้งที่โต๊ะหินอ่อนอย่างที่นั้งทุกวัน
สักพักเพื่อนของผมได้เดินมาและนั่งด้วยกันกับผม ผมกับเพื่อนชอบอะไรเหมื่อนกันในหลายอย่างเพราะเรื่องนี้ถึงทำให้เราได้เพื่อนกัน เราได้สร้างความทรงจำหลายๆอย่างไม่ว่าจะเป็นเรื่องดีๆหรือเรื่องร้ายๆพวกเราได้ผ่านมันมาด้วยกันถึงแม้ว่าพวกเราจะเคยทะเลาะกันพวกเราเคยโกรธกันแต่ถึงยังพวกเราก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีพึ่งกันและกันไม่เคยที่จะทิ้งกัน แต่ว่าพวกเราก็ไม่รู้ว่าอนาคตมันจะเกิดอะไรขึ้นมา วันหนึ่งพวกเราได้ทะเลาะกันอย่างหนักสุดท้ายพวกเราก็ได้เลิกคบกัน ในตอนนั้นผมเก็บไปนอนคิดว่าสิ่งที่พวกเรานั้นทำมันถูกหรือผิดแต่ผมก็คิดไว้แล้วว่าผมจะไม่ไปยุ้งกับเขาคนนั้นอีก เมื่อเวลาผ่านไปเพราะอะไรก็ไม่รู้ทำไม...ทำไมผมถึงได้คิดถึงความทรงจำที่เราเคยผ่านมันมาด้วยกัน สิ่งที่เราเคยทำทุกสิ่งร่วมกันแต่ผมได้ตัดสินใจไปแล้วว่าผมจะไม่ไปยุ้งกับคนๆนั้นอีกแล้ว ทุกคนเคยเป็นแบบนี้ไหมครับสิ่งที่เราอยากจะลบมันออกไปจากสมองแต่มันทำไม่ได้มันยิ่งจดจำเข้าไปมากกว่าเดิมถ้าผมบอกกับคนๆนั้นได้ผมอยากจะบอกว่า"ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งและ ลาก่อน"
 
 
 
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผมแต่งเองนะครับ อาจจะมีเนื้อเรื่องที่ผมเคยเจอมาจริงๆ ใครเคยเจอเรื่องแบบนี้บางก็มาเล่ากันหน่อยนะครับ•()-