หนูน้อยหมวกแดง(เวอร์ชั่นหนูเบล)

หนูน้อยหมวกแดง...
     "เบลจ๊ะ วันนี้ช่วยเอาผลไม้ไปเยี่ยมคุณยายในป่าคนเดียวได้มั้ย วันนี้แม่ไม่ว่างอ่ะจ่ะ" เสียงของแม่ดังมาจากในครัว
     "หนูก็ม่ายว่างงงงงง เดี๋ยวต้องไปซื้ออาหารหมาที่แม่สั่งไว้ตั้งแต่เมื่อวาน เดี๋ยวเจ้ากาโตะมันก็หิวเอาหรอกน้า-3-" ฉันตะโกนกลับไป
     "แม่ซื้อมาแล้วย่ะ สั่งไว้ตั้งแต่เมื่อวานแล้วไม่ยอมไปซื้อ แม่เลยซื้อมาเอง ทีนี้เอามาเป็นข้ออ้าง ตกลงจะไปมั้ย?" แม่เดินออกมาจากในครัวแล้วมายืนบังฉันที่กำลังดูทีวีอยู่
     "ง่ะ ไปก็ได้-*-" ฉันตอบตกลงไป เอ...ไม่เคยไปคนเดียวเลยแฮะ
     "แล้วทางไปบ้านคุณยายไปทางไหนง่ะ- -" ฉันถามแม่ไป เพราะไม่รู้ทาง
     "โถๆๆ ไปมาเป็นร้อยครั้งยังจำไม่ได้อีก ลูกฉันเนี่ยน้า-*-" แม่พูดออกมา
     "โอ๊ะๆ จำได้ละ" ฉันบอกไปทั้งๆที่จำได้แค่ทางเข้าป่า -3-
     "จำได้แล้วใช่มั้ยล่ะ" แม่ถาม ฉันจึงพยักหน้าก่อนจะพูดว่า
     "จำได้แค่ทางเข้าป่าอ่ะนะ-..-" ฉันบอกแม่ไปตามความจริง แม่ส่ายหน้าเบาๆก่อนจะเขกหัวฉันหนึ่งที
     "ทีนี้จำได้รึยัง?" ฉันพยักหน้าเบาๆ อยู่ดีๆความทรงจำมันก็แล่นเข้ามาในหัวเพราะการเขกหัวของแม่เลยล่ะ-3-
     "นี่ ฮู้ดอันโปรดของแก แล้วนี่ตระกร้าผลไม้ ไปดีมาดีล่ะ" แม่ยื่นทั้งสองอย่ามาให้ฉัน ฉันจึงรับมันไว้แล้วใส่ฮู้ดสีแดงอันโปรดก่อนที่แม่จะกลับเข้าครัวไป
     ฉันเดินออกมาจากบ้านแล้วเดินไปยังทางเข้าป่า แล้วเข้าป่าไป ฉันเดินไปเรื่อยๆจนถึงสี่แยกที่ฉันผ่านบ่อยๆ
     "เอ...จำได้ว่าไปทางซ้าย แต่มองยังไงมันก็ไม่คุ้นแฮะ- -" ฉันพูดออกมา
     "หนูจ๊ะ จะไปไหนเหรอ ให้ฉันไปส่งมั้ย?" อยู่ๆก็มีหมาป่าสาวพูดได้อยู่คนหนึ่ง เอ้ย! ตัวหนึ่งเดินออกมาขวางทางฉัน ดูดีๆเหมือนมนุษย์นะเนี่ย มีผมด้วย ยืนสองขา มีเอว ใส่ชุด แต่แค่มีหูกับมีเขี้ยว บรึ๋ย.... หมาป่าสาวพูดได้
     "ไม่ต้องค่ะ ไปได้ ตอนแรกจำทางไม่ได้ แต่พอคุณหมาป่าสาวจะไปส่งหนูก็จำได้ทันทีเลยค่ะ" ฉันตอบปฏิเสธไปทันที
     "เฮอะ พูดเหมือนฉันเป็นคนเป็นคนไม่ดีอย่างงั้นแหละ ฉันชื่อสไปรท์ เป็นหมาป่าสาวที่ใจดี๊ใจดีเลยนะ เด็กๆคนไหนเข้ามาในป่าแล้วให้ฉันไปส่งก็โดนจับกินหมด เอ้ย! ไปถึงที่หมายโดยดีหมดทุกคนจ่ะ^ ^"คุณสไปรท์ (ขอเรียกว่าคุณสไปรท์ละกัน) พูดก่อนจะยิ้ม
     "อะไรจับกินนะคะ?" ฉันถามไปเพราะตะกี้เหมือนได้ยินแว่วๆ
     "อะ...อ๋อ จับปลามาปิ้งให้กินระหว่างทางน่ะจ่ะ'^ ^' " คุณสไปรท์แก้ข้อสงสัยฉัน
     "ตกลงจะให้ฉันไปส่งมั้ยจ๊ะ?" คุณสไปรท์ถาม
     "ไม่ค่ะ! เกรงใจ" ฉันตอบไปแล้ววิ่งไปทางขวาเพราะสัญชาตญาณพาไป ฮิๆ
     ฉันวิ่งไปเรื่อยๆ แล้วอยู่ๆก็ได้ยินเสียงฝีเท้าวิ่งตามมาฉันจึงคิดว่าเป็นคุณสไปรท์ จึงวิ่งไปเรื่อยๆแล้วพยายามก้มเก็บกิ่งไม้ที่อยู่ตามทางจนได้มาหนึ่งอัน ฉันวิ่งชะลอลงเรื่อยๆจนหยุดฉันจึงถือกิ่งไม้คล้ายๆถือแบบปืนชี้ไปข้างหน้า แล้วหันหลังกลับไปพร้อมกับพูดว่า
     "ฉันเป็นลูกของนายพรานนะ!" ฉันเห็นเป็นคุณสไปรท์ที่วิ่งตามฉัน คุณสไปรท์ดูท่าจะตกใจไม่น้อย
     "โธ่ ฮิๆ แค่แกล้งเองคุณสไปรท์ ว่าแต่วิ่งตามหนูมาทำไม?"
     "อ้อ ก็มาตามรักษาความปลอดภัยของหนูไง" คุณสไปรท์ตอบ
     "จริงง่ะ?" ฉันถามไป
     "ฉันโกหกน่ะ" คุณสไปรท์พูโก่อนจะแยกเขี้ยวแล้วเดินเข้ามาไกล้ฉันเรื่อยๆ....
          โปรดติดตามตอนต่อไป.......