ดวงดาวของเราสอง (YURI)

    “เหนื่อยชะมัดเลย” ฉันบิดขี้เกียจไปมาสองสามที ตอนนี้ร่างกายปวดเมื่อยตามตัวหลังจากซักผ้ากองใหญ่และการทำความสะอาดคฤหาสน์หลังใหญ่  คฤหาสน์หลังนี้เป็นของขุนนางชั้นสูงในวัง เนื่องด้วยจะถึงวันราชภพของกษัตริย์และงานเทศกาลปลาบแม่มด ตอนนี้ก็ได้เวลานอนหลับพักผ่อน ฉันเก็บของ ฉันสะดุ้งทันทีเมื่อมีใครบางคนกอดฉันไว้จากด้านหลังพร้อมสัมผัสนุ่นๆบริเวณต้นคอ
    “นี้จะรีบไปไหนไปงานเทศกาลกับพวกเราก่อนสิ” ด้วยน้ำเสียงและท่าทางทำให้ฉันรู้ทันทีว่าเป็นเป็นใครนั้นคือ หัวหน้าสาวใช้ รูปร่างสูงโปร่ง หน้าอกใหญ่ ผมยาวสลวย รูปร่างหน้าตาที่ดูเหมือนคุณหนูแต่เป็นคนที่พละกำลังมหาศาล
    “คุณมาเรียมค่ะ หนูหายใจไม่ออก อ๊อก” ฉันพยายามแกะแขนบางๆแต่แข็งแรงนั้นออก เหมือนคุณมาเรียมรู้ว่าฉันกำลังขาดอากาศก็รีบปล่อยทันที
    “ขอโทษนะ”
    “ไม่เป็นไรค่ะ ว่าแต่คุณมาเรียมจะไปงานเทศกาลหรอค่ะ”
    “ใช่จ๊ะ เลยมาชวนว่าจะไปด้วยกันไหม?”
    “หนูขอผ่านค่ะ เหนื่อยจนไม่อยากเดินด้วยซ้ำ”
    “ไม่ได้จ๊ะๆ ปะไปกันเถอะ”  อยู่ๆร่างกายของฉันก็ลอยขึ้นทันที ตอนนี้ร่างกายของฉันอยู่บนบ่าของหัวหน้าสาวใช้เรียบร้อย โดยที่ฉันไม่สามารถคิดหนีได้เลย
    “คุณมาเรียมมมมมมมมมค่ะ”
 
    กลิ่นหอมของอาหารมากมายกลายชนิดลอยคละคลุ้ง เสียงผู้คนมากมายพูดคุยกัน เสียงพ่อค้าแม่ค้าที่ต่างตะโกนเรียกลูกค้า
    “หวานสุดๆ” ฉันมองไปยังมีท สาวร่างเล็ก ผมทวิลเทล ที่ถือสายไหมกินไปตลอดทางอย่างอารมณ์ดี อยากกลับบ้านไปพักผ่อนเร็วๆ พวกเรามากันสี่คน มีทสาวทวิลเทล คุณมาเรียมแล้วก็ คุณคริส พ่อบ้านมาดนิ่ง
    “จะว่าไปแล้วคุณมาเรียมหายไปไหนค่ะ คุณคริส” ฉันกวาดสายตามองหาเมื่อไม่เห็นคุณมาเรียม ซึ่งไม่รู้ว่าหายไปตอนไหน? คุณคริสชี้ไปยังซุ่มยิงปืนที่ไม่ไกลเท่าไหร่ ผู้คนมากมายที่ล้อมรอบ ฉันฝ่าวงล้อมเข้าไป ตอนนี้ร่างสูงโปร่งกำลังยิงของรางวัลอย่างตั้งใจกระสุนที่พุ่งทะยานออกไปเฉียดของรางวัล คั้งแล้วครั้งแล้ว
    “คุณมาเรียมค่ะ” ฉันเรียกร่างนั้นเบาๆ มาเรียมหันมายิ้มกว้างให้ฉัน
    “ไม่ได้ซักอันเลย”
    “เอ๋” ทำไมกันละก็ในเมื่อคนมุงมากมายขนาดนั้น นึกว่าคุณมาเรียมจะกวาดเรียบสะอีก
    “แรงอัดปืนแรงงไปนิดเจ็บหน้าอกชะมัด” คุณมาเรียมแตะบริเวณเนินอกเบาๆแล้วลูบไปมา ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วค่ะว่าทำไมคนมุงเยอะ
    “นี้ คุณคริสค่ะ ซักหน่อยไหมค่ะ?” มีทถามขึ้น คุณคริสขยับแว่นเล็กน้อย ทั้งคู่เดินไปหยิบปืนขึ้นมาเล็ง   เอาแล้วไงทั้งสองคน  ไม่นานทั้งสองคนก็เหมาของรางวัลทั้งร้าน เนื่องจากของรางวัลเยอะเกินไปจึงเอามาแค่เฉพาะสิ่งที่อยากได้เท่านั้น ตอนนี้ฉันลืมเรื่องความเหนื่อยล้าลงไปเรื่อยๆเพราะเพลิดเพลินกับบรรยากาศของงานเทศกาล ตอนนี้ก็ใกล้ถึงการแสดงสำคัญของงานแล้วสิ เสียงโห่ร้องมาจากทางด้านหลัง ฉันหันไปมองจึงเห็นรถแห่ประดับอย่างสวยงาม ด้านบนมีผู้หญิงสองคนคนหนึ่งสวมชุดแม่มดในมือถือโซ่ยาวปลายโซ่นั้นตรึงไว้กับหญิงสาวผมยาวสวมชุดสีขาว ชายหนุ่มรูปงามที่ง้างดาบที่จะแทงไปยังแม่มด ตามตำนานเมืองนี้เมื่อหลายร้อยปีมาแล้วในช่วงยุคแม่มด มีแม่มดนางหนึ่งที่ปลอมตัวเป็นคนใช้แล้วจับเจ้าหญิงไป เจ้าชายจึงได้สืบเซาะหาทั่วแผ่นดินเพื่อไปช่วยเจ้าหญิงจนวันหนึ่งเจ้าชายได้เจอกับเจ้าหญิงด้วยบังเอิญที่กำลังโดนแม่มดใช้เป็นข้าทาส เจ้าชายได้ใช้ดาบต่อสู้จนในที่สุดดาบเล่มนั้นแทงทะลุหัวใจแม่มด แต่คำสาปแม่มดยังอยู่เจ้าหญิงจึงสูญสลายหายไปในอากาศ เมื่อขบวนแห่ไปถึงสุดเส้นทาง จะเป็นช่วงที่ต้องสาดน้ำใส่เจ้าหญิงและแม่มดเพื่อเป็นการชำระล้างมลทิน และรุ่งเช้าทุกคนต้องสาดน้ำหน้าบ้านตัวเองด้วย ฉันมองพิธีกรรมนี้ เป็นเช่นนี้ทุกปี
    “คุณมาเรียมค่ะ หนูกลับก่อนนะ” นีทพูดขึ้น
    “นี้ก็ดึกมากแล้วด้วย” มาเรียมกอดอกพร้อมทำหน้าเศร้า “ฉันว่าจะกลับเหมือนกัน พรุ่งนี้ก็งานราชสมภพด้วยแขกของท่านขุนนานงมิใช่น้อย แล้วเธอจะกลับเลยไหม?” มาเรียมหันมาถามฉัน
    “ยังค่ะว่าจะดูอะไรนิดหน่อย”
    “งั้น อย่าดึกมากละพรุ่งนี้จะง่วงเอา”  มาเรียมยิ้มบางๆทุกคนต่างแยกย้ายกันไป ตอนนี้เหลือฉันคนเดียวในงาน ฉันเดินออกจากงานเพื่อไปยังที่ๆหนึ่งไม่ไกลจากคฤหาสน์และตัวงานมากนัก  ที่นั้นเป็นบึงน้ำ ฉันมักมาทีนี้ไม่ว่าอารมณ์ตอนนั้นจะเป็นแบบไหน มันมักจะทำให้จิตใจสงบลงทุกที แสงหิ่งห้อยบินไปมา สวยงาม ฉันนั่งลงข้างริมบึงน้ำนั้นแสงจันทร์ในคือนี้สว่างไสว ลมเย็นที่พัดเอากลิ่นหอมอ่อนๆของดอกไม้ลอยมา ฉันอาจจะไม่รู้ก็ได้ว่านี้ วันนี้มันอาจจะวิเศษไปกว่าวันอื่นๆ ฉันเอนตัวนอนลงช้าๆ ผ่อนคลายจิตใจ แต่ฉันก็ต้องลืมตาทันทีเมื่อได้ยินเสียงพุ่มไม้สั่นไว้ ฉันจ้องมองไม่ว่างตา
    “กรี๊ดดดด!” เสียงเล็กแหลม ร่างนั้นล้มลงออกมาครึ่งตัว ส่วนอีกครึ่งอยู่ในพุ่มไม้ เมื่อร่างนั้นค่อยๆพยุงร่างกายนั่งแล้วเงยหน้า  ใบหน้าที่สวยได้รูป  ดวงตากลมโตคู่นั้น