HNY change ครั้งแรกและครั้งสุดท้าย

     โครมมมม!!!!!

     เสียงปริศนาดังมาจากปล่องไฟที่ไฟพึ่งไหม้จนหมดเมื่อสองชั่วโมงที่แล้ว เสียงมันเหมือนมีตัวอะไรตกลงมา...มาจากฟ้า หรือว่าจะเป็นซานต้า! บ้าน่ายัยวีก้า เธอยังเชื่อเรื่องแบบนี้อยู่อีกหรอ เธออายุ19แล้วนะ ตลอดสิบแปดปีฉันเป็นเด็กดีมาตลอดแต่ดูสิ! ซานต้าไม่เคยให้ของขวัญฉันเลย

     "มีอะไรหรอวีก้า"อัลแตร์เดินไปดูที่ปล่องไฟก่อนจะ... "เฮ้ยยย!!"

     "ในปล่องไฟมีอะไรหรอ" ฉันเดินไปดูปล่องไฟโดยมีอัลแตร์ยืนเกาะอยู่ข้างหลัง - -' จะกลัวอะไรนัก เวอร์ไปนะ นี่ผู้ชายจริงๆใช่มั้ยหรือว่าฉันคว้าตุ๊ดมาเป็นแฟนกันแน่

     "อืมมม... เหมือนเหตุการณ์นี้มันเคยเกิดขึ้นมาก่อนนะ แต่ช่างเถอะคงคิดไปเองแหละ เดี๋ยวสิ! ทำไมขี้เถ้ามันถึง...กรี๊ดดดดด" จู่ๆปีศาทขี้เถ้า(?)ก็เดินออกมาจากปล่องไฟ เขาสูงราวๆร้อยแปดสิบเซนเกือบร้อยเก้าสิบ โอ้แม่เจ้า ฉันจะโดนปีศาทฆ่าตายหรอ ไม่นะ ไม่เอา อัลแตร์นายเป็นแฟนฉันก็ทำอะไรซักอย่างสิ เป็นผู้ชายไม่ใช่หรอ ด...เดี๋ยวสิ เขาวิ่งไปไหนอย่างบอกนะว่า...หนีไปแล้ว ไม่ได้น๊า

     “ว...วีก้า” ปีศาทขี้เถ้ารู้จักชื่อฉันได้ยังไง ไม่นะ นี่มันจดชื่อคนที่มันต้องจัดการไว้เลยหรอ จบกันชีวิตถึงคราว    อวสารแล้วหรอเนี่ย ไม่นะฉันยังไม่ได้แต่งงาน ยังไม่ได้ทำงาน ยังไม่ได้ขอบคุณผู้มีพระคุณของฉันเลย เอ๊ะ! เสียงนี้มัน...คุ้นๆแหะ ฉันสะดุ้งโหยงเมื่อปีศาทขี้เถ้าเอามือมาจับหน้าฉัน คือก็จะปัดออกนั้นแหละแต่กลัวโดนฆ่าหมกยัดส้วมตาย-*- ตอนนี้ภาวนาให้อีตาอัลแตร์กลับมาช่วยอย่างเดียว

     “เธอ... ไม่เปลี่ยนไปเลย ทั้งส่วนสูง หน้าตา สมองก็ด้วย” เกือบซึ้งละนะแต่ทำไมมันดูแปลกแบบว่าฉันโง่ไม่พัฒนานะ ว่าแต่ฉัน...กับปีศาทขี้เถ้าเรารู้จักกันมาก่อนหรอ หรือที่จริงแล้วปีศาทอาจจะไม่ใช่ปีศาทแต่เป็นคนที่ตกลงมาในปล่องไฟ?

     “นี่ปีศาทขี้เถ้า นายไปล้างขี้เถ้าก่อนดีกว่ามั้ย คือฉันแพ้ฝุ่น แค่กๆๆ” ที่จริงไม่ได้แพ้อะไรหรอก ฉันกลัว- -พอเขาออกมาเท่านั้นแหละ พระเจ้านั้นคนหรือเทพบุตร  ผิวขาวราวกับอยู่เมืองหนาวที่หิมะปกคลุมตลอดทั้งปี ริมฝีปากแดงระรื่นนั้นอีก ผมสีน้ำตาลที่ตัดกับสีผิวนั้นอีก แต่ทำไม... มันคุ้นๆนะติดอยู่ที่สมองเนี่ย

     “ย๊ากกกก อ่าวปีศาทหายไปไหนแล้ว คุณเป็นใครครับ?” อัลแตร์วิ่งเข้ามาด้วยความเร็วสูงพร้อมกับ...กับปืน!? ก่อนจะชะงักค้างไปเมื่อเป็นปีศาทขี้เถ้าที่พึ่งไปอาบน้ำเมื่อกี้

     “อัลแตร์ใจเย็นๆ นี้ก็คือปีศาท...นั้นแหละ ความจริงไม่ใช่ปีศาทอะไรหรอก ที่สำคัญกว่าคือ...ทำไมนายถึงหล่นลงมาจาก...ฟ้าได้ล่ะ” ฉันหันไปถามชายปริศนา

     “ไอ้หมอนี่เป็นใคร”

     “ใคร อัลแตร์หรอ เขาก็เป็น...” ฉันหันหน้าไปสบตากับอัลแตร์อย่างงงๆ ทำไมเขาถึงถามแบบนั้นล่ะ อีกอย่างเขารู้ชื่อฉันได้ยังไง

     “ไอ้หมอนี้มันเป็นใคร!!! ตอบเซ่!! เงียบทำไม ปากอมอึอยู่รึไงห๊ะ!!” ฉันไม่รู้ว่าตานี่โกรธอะไรมาหรอกนะ แต่จะมาขึ้นเสียงกับคนที่ไม่รู้จักอย่างฉันไม่ได้!!!

     “เอ่อ...ขอโทษนะคะ เรารู้จักกันหรอ” นี่ถ้าไม่รู้จักกันนะ ฉันคงด่าป่าไหม้ไปแล้ว เหอะ!

     “อึก...  รู้แต่แค่เธอจำไม่ได้ก้เท่านั้นแหละ ตอบมาได้ละว่าไอ้นี่มันเป็นใคร!!”

     “กระทั้งชื่อนายฉันยังไม่รู้จักแล้วทำไมฉันต้องตอบนายด้วย!!”ฉันตวาดเสียงใส่ผู้ชายปริศนา มันหลุดน่ะ จริงๆ

     “ฉันต้องรู้สิ เพราะฉันคือคนที่...”

     “อะไ...”ฉันกำลังจะถามเขากลับแต่อัลแตร์ที่ยืนดูเหตุการณ์ที่เราทะเลาะกันจนทนไม่ไหวก็เดินมาข้างหลังฉันเงียบๆก่อนจะคว้าตัวฉันเข้าไปกอดแสดงความเป็นเจ้าของ -///- เขินอยู่

     “อดีตก็คืออดีตสิครับ โอกาสของคุณมันหมดไปตั้งแต่ที่คุณคิดจะปล่อยมือจากผู้หญิง-ของ-ผมคนนี้แล้วล่ะครับ  จะขอคืนมันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเหมือนชิงโชคแล้วได้มาม่าหรอกนะครับ” ฉันยิ่งงงเป็นไก่ตาแตกใหญ่ นี่เขาพูดเรื่องอะไรกัน

     “อดีตงั้นหรอ ถ้ามันไม่จำเป็นจริงฉันก็คงไม่ไปหรอ”

     “เอลลูญ์  นายไม่น่ามาจมอยู่กับยัยบื้อคนนี้เลยนะ นายปล่อยมือจากเธอไปแล้วนายยังจะย้อนกลับมาอีกหรอ ใช่มั้ยวีก้า” นี่พวกเขารู้จักกันหรอ ไม่มั้ง ฉันคบกับอัลแตร์มาได้แปดเดือนแล้วยังไม่เคยเห็นเพื่อนเขาคนไหนหน้าตาแบบนี้เลยนะ แปลก!

     “แกรู้ชื่อฉันได้ไง”

     “รู้แค่ฉันชื่ออัลแตร์ วันนี้เธอไปนอนห้องริมขวาตรงนั้นก็ได้นะเป็นห้องของน้องสาวฉันเอง น้องฉันอยู่โรงเรียนประจำไม่ต้องกังวลหรอก เพราะฉันจะนอนกับเอลลูญ์เอง ฉันมีเรื่องจะเคลียร์กับหมอนั้นนิดหน่อยน่ะ”