HNY change ครั้งแรกและครั้งสุดท้าย

การพบกัน...อีกครั้ง

     ย้อนไปเมื่อหนึ่งปีก่อน... ผมได้เจอกับหญิงผู้เป็นที่รักของผม เรามีเวลาได้ทำความรู้จักกันไม่นานนัก แต่ทำไมผมถึงรู้สึกถึงความรู้สึกที่อบอุ่นเหมือนเคยสัมผัสเมื่อนานแสนนานมาแล้วนะ

     "เอลลูญ์ นายยังคิดถึงแม่สาวน้อยคนนั้นอยู่อีกหรอ"เทมป์ ยื่นโกโก้ร้อนให้ก่อนจะมานั่งข้างผมที่กำลังดูดาวเคราะห์น้อยใหญ่ที่กำลังสุกสกาวเป็นประกายแต่หาใช่แสงของมันไม่

     "ไกลเหมือนกันนะมิลค์กี้เวย์เนี่ย" หลังจากที่ผมและเทมป์ดูดาวกับไปเพลินๆได้สักพัก ผมก็พูดเรื่องในหัวออกไปไม่ทันได้คิด

     "วีก้าสินะ แต่นายไม่ใช่อัลแตร์นะ จะไกลกันได้ยังไง55"เทมป์ระเบิดหัวเราะจนโกโก้ในแก้วสั่นสะเทือนเป็นลายคลื่นน้ำ ถ้าผมไม่ใช่อัลแตร์แล้วใครจะเป็นอัลแตร์สำหรับวีก้ากันล่ะ ความคิดนี้ผุดขึ้นมาพร้อมกับเท้าที่กำลังวิ่งไปหาซานต้า รู้ตัวอีกทีก็มาอยู่ที่เลื่อนหิมะซะแล้ว

    "ว่าไงล่ะ เอลลูญ์ มีอะไรให้เราช่วยรึถึงวิ่งหน้าตาตื่นมาเชียว โฮะๆๆๆ" คุณลุงพุงนำหน้า หนวดเคราสีขาวยาวรุงรังและชุดสีแดงที่บ่งบอกถึงเทศกาลนึงที่เด็กๆรอคอยหันมาหัวเราะก่อนจะ... 

     "ฉันรู้ว่าเธอต้องการอะไร เธอจะไปกับฉันก็ได้นะ ไปหาแม่สาวน้อยคนนั้นไงล่ะ เธอน่ะมีความสามารถมากนะ เธอสามารถไปเป็นอาจารย์สอนในมหาลัยได้ถ้าเธอต้องการ...เธอพกเจ้านี้ไว้สิ เมื่อเธออยากเป็นที่พึ่งพาของใครซักคน ไปกันเถอะจวนจะถึงเวลาไปหาหนูๆที่น่ารักเหล่านั้นแล้ว โฮ๊ะโฮะๆๆ" ผมไม่รู้ว่าตาลุงแก่นี่พูดอะไร แต่ผมก็รับซองสีน้ำตาลไว้โดยไม่พูดอะไร ตอนนี้ต้องหาวีก้าแล้วล่ะนะ ผมหวังว่าเธอยังคงรอผมอยู่นะ

     "คือ...พ่อครับ ผมไม่เป็นเอลฟ์แล้วได้มั้ย" ผมหันไปถามตาลุงชุดสีแดงที่นั่งอยู่ข้างผม

     "ทำไมล่ะ เอลลูญ์" เขาถามอย่างอารมณ์ดี

     "ผมไม่รู้ว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายมั้ยที่จะได้เจอกับวีก้า" ผมเบือนสายตาออกไปนอกเลื่อนหิมะที่กำลังเคลื่อนที่อยู่เหนือเมฆ

     "แล้วเจ้าจะทำยังไงล่ะ"

     "ขอผมกลับไปเป็นมนุษย์..."

     "ได้สิ แต่เจ้าจะไม่หล่อเหมือนเดิมหรอกนะ โฮะๆๆ" ผมรีบหันหน้าไปหาตาลุงแก่ที่นั่งหัวเราะเสียงประหลาดโฮ๊ะโฮะๆๆข้างๆ นี่เขาหลอกผมเล่นหรือมันเป็นความจริงกัน?

     "จริงหรอ? แล้ววีก้าจะจำผมได้ไงล่ะเนี่ย ไม่นะ โอ้วไม่ๆๆๆ" ผมกร่อนด่าพึมงำได้พักใหญ่ คนข้างๆก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาซะจนกวางเรนเดียร์สะดุ้งตกใจกันเป็นแถวๆเลยดีนะที่มันยังคุมสติได้ไงงั้นคงได้ไปชนกับเครื่องบินสายการบินลิงเหินฟ้าแน่ๆ

     "พ่อล้อเล่นที่จริงเจ้าไม่ต้องขอพ่อก็ได้นะ แค่ถอดหูเอลฟ์ออกก็เป็นมนุษย์ได้แล้ว เอลฟ์ทุกตนก็รู้กันทั้งนั้นอย่าบอกนะว่าลูกพ่อไม่รู้น่ะ ฮุฮุ-*-" คนข้างเอามือปิดปากกั้นเสียงหัวเราะ(เยาะ)ไม่ให้ผมอายแต่ยิ่งปิดเท่าไหร่ผมก็รู้ว่าเขาพยายามกั้นหัวเราะและมันยิ่งทำให้ผมอาย!!

     "...โถ่ พ่อ"ก็พ่อเคยบอกผมที่ไหนกัน เอลฟ์แต่ละตนก็ใช่ว่าจะถอดหุกลายเป็นมนุษย์เดินเล่นไปมาให้เห็นกันสักหน่อย แล้วอีกอย่างถ้ากลายเป็นมนุษย์ก็องจะอยู่ที่นี้ไม่ได้หรอก มันเลยไม่มีความจำเป็นที่จะต้องกลายเป็นมนุษยืแล้วให้ผมมานั่งถามว่าจะกลายเป็นมุษย์ต้องทำไงหรอ นั้นก็ฟังดูแปลกๆอยู่ใช่มั้ยล่ะ

     "แล้วซองนี่มันอะไ... ว๊ากกกกก!! พ่อ!!" ผมยังไม่ทันถามจบประโยคพ่อก็ผลักผมลงจากเลื่อนหิมะเหมือนครั้งแรกที่ทำให้ผมเจอกับวีก้า แต่ครั้งนี้พ่อโยนผมลงที่ปล่องไฟ!! ปล่องไฟบ้านใครซักคนที่ไม่ใช่วีก้าแน่นอน!! ว๊ากกกก!!!