เก้าอี้...ดนตรี

 
 
...ดนตรีให้ชีวิต ดนตรีจึงให้สติ และดนตรีจึงทำให้มีความสูข
เมื่อเก้าอี้ตัวหนึ่งมีดนตรีซ้อนอยู่ เสียงจากเก้าอี้จึงทำให้คนรักดนตรีต่างหลงไหล...
 
 
เก้าอี้...ดนตรี
 
                ทุกครั้งที่ฉันไปนั่งที่เก้าอี้ตัวนั้นทีไร ฉันก็รู้สึกว่ามันสนุก ฉันได้ยินเสียงดนตรีบรรเลงเพลง
ทำให้ฉันอดไม่ได้ที่จะเคลื่อนย้ายร่างกายไปตามจังหวะ
 
              แต่แปลกจัง แค่ฉันเต้นอยู่บนเก้าอี้ก็มีคนสนใจฉันด้วย เขายืนจ้องฉันจากข้างหลัง
และฉันก็ยังเหลือบไปมองเห็นเขาแอบอัดวิดีโอฉันไว้ด้วยนะ ฉันแอบนึกดีใจอยู่ลึกๆที่มีคนสนใจฉัน
 
              ฮ่าๆๆ ฉันอาจจะเป็นคนสวย พอทำอะไรนิดๆหน่อยๆมันก็เลยดูน่ารักและเป็นที่สนใจฉันคิดแบบนั้นนะ
ฉันนั่งอมยิ้มแล้วก้อเต้นไปด้วย เพลงเริ่มเร็วขึ้นฉันก็เริ่มเคลื่อนไหวร่างกายเร็วไปตาม
 
               มันสนุกจริงๆสนุกและมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก ฉันชอบเก้าอี้ตัวนี้จริงๆนะ
 
                เวลาผ่านไปสักพักที่นี่เริ่มมืดและเปลี่ยวเข้าเต็มที ฉันเลยตัดสินใจลุกจากเก้าอี้นี้ไป และฉันก็เห็นชายที่แอบอัดวิดีโอฉันเขาเดินตามฉันมาด้วย ฉันคิดในใจว่า เอ๊ะ แปลกแฮะ แต่ก็ช่างเถอะ!
 
                วันต่อมาในเวลาที่ใกล้เคียงกับเมื่อวานฉันก็มานั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม เหตุการณ์เหมือนฉายซ้ำกับเมื่อวาน
 
                เพียงแต่เสียงดนตรีที่ฉันได้ยินมันเปลี่ยนไปแต่ก็ยังสนุกเหมือนเดิมนะ ฉันเองก็เต้นตามเหมือนเดิม
 
           แต่สิ่งที่ไม่เหมือนเดิมคือ ชายคนั้น คนเมื่อวานที่แอบถ่ายรูปฉันหน่ะ เขาเดินเข้ามาหาฉันเพื่อที่จะนั่งคุยกับฉัน แต่เสียใจนะ ฉันไม่ยอมให้เขานั่งเก้าอี้ตัวนี้ด้วยหรอก เรื่องอะไรฉันต้องแบ่งเก้าอี้ดนตรีของฉันให้เขานั่งด้วยล่ะ ถ้าเสียงเพลงมันหายไปใครจะรับผิดชอบ จริงไหม?
“ขอนั่งด้วยคนนะ” เขายิ้มให้ฉันก่อนที่จะเอ่ยขอตามมารยาท
“ไม่ได้!” ฉันตอบเสียงแข็งอย่างเสียมารยาทเลยที่เดียว
“งั้น...ฉันพาเธอไปรู้จักกับเก้าอี้อีกตัวดีไหม เผื่อเธอจะชอบ” เขายื่นขอเสนอให้ฉัน มันเป็นข้อเสนอที่น่าสนใจสนเลยทีเดียว
“ก็ได้” ฉันตอบรับข้อเสนอของเขาก่อนที่จะเดินตามเขาไป
                เราเดินมาถึงจุดหมายเขาก็หยุดนิ่งฉันก็หยุดตาม เขามองมาที่ฉันแหละยิ้มให้ก่อนที่จะชี้ไปที่เก้าอี้ตัวหนึ่งที่อยู่ตรงหน้าฉัน เอ๊ะไม่ใช่ตัวหนึ่งสิ มันมีเยอะมาก เรียงรายกันเป็นแถว มีตัวสีฟ้าและสีส้มสลับกันสวยงามจนฉันไม่รู้ว่าจะนั่งตัวไหนดี
“นั่งสิ” เขาพยามยามชี้เจาะจงตำแหน่งเก้าอี้ตัวสีฟ้าให้ฉัน
“ตัวไหนล่ะ มีตั้งเยอะ” ฉันรีบถามกลับเพราะไม่อยากจะนั่งแล้ว
“ก็ตัวนี้แหละ” เขาเอามือไปแตะที่เก้าอี้สีฟ้าตัวนั้นเพื่อให้ฉันเห็นชัดเจนขึ้น
“คนเยอะจัง ฉันไม่อยากนั่ง” ฉันมองไปรอบๆ ก่อนที่จะบอกกับเขาไป
“นั่งรอก่อนนะ เดี๋ยวก็ได้ไปแล้ว”เขาพยายามโน้มน้าวให้ฉันนั่งให้ได้
“แปปเดียวนะ เพราะฉันรู้สึกว่าฉันไม่ชอบเก้าอี้ตัวนี้เลย” ฉันทำหน้าเซ็งใส่เขา เพื่อเขารู้ว่าฉันอยากจะไปจากที่ตรงนี้เต็มทีแล้ว
“โอเค แปปเดียว” เขายิ้มเพื่อตอบรับคำกล่าวฉัน
“คุณวลีเชิญรับยาช่อง2ค่ะ” แล้วก็มีเสียงจากผู้หญิงชุดขาวเรียกชื่อฉันทำเอาฉันงงเข้าไปใหญ่เลย จะเรียกทำไมก็ไม่รู้
“เอาหล่ะไปกันเถอะ ถึงคิวแล้ว” เขาดึงแขนฉันให้ลุกจากเก้าอี้แล้วเดินตามเขาไป จากนั้นเขาก็รับของจากผู้หญิงชุดขาวคนนั้นมาแล้วก็พาฉันเดินจากไป
“ฉันไม่ชอบที่นี่เลย” ฉันบ่นกับเขาเบาๆ
“งั้นก็ต้องเชื่อฟังฉันนะ จะได้ออกไปเร็วๆ” เขายิ้มให้ฉันอีกแล้ว ฉันเริ่มที่จะไม่ชอบรอยยิ้มนี้แล้วล่ะ
“อืม” ฉันแกล้งตอบผ่านๆไป
“แล้วพรุ่งนี้ฉันจะพาเธอมานั่งเก้าอี้ในห้องนี้นะ” เขาชี้ไปที่ห้องๆหนึ่งที่มีป้ายเขียนกำกับข้างหน้าว่า ห้องบำบัดจิต
“เบื่อจริงๆต้องมานั่งฟังคนบ้าพูดอีกล่ะ” ฉันบ่นอีกรอบก่อนที่จะวิ่งหนีจากตรงนั้นไป
 
                                      ............... The End...................