เก้าอี้...ดนตรี

...ดนตรีให้ชีวิต ดนตรีจึงให้สติ และดนตรีจึงทำให้มีความสูข

เมื่อเก้าอี้ตัวหนึ่งมีดนตรีซ้อนอยู่ เสียงจากเก้าอี้จึงทำให้คนรักดนตรีต่างหลงไหล...

เก้าอี้...ดนตรี

                ทุกครั้งที่ฉันไปนั่งที่เก้าอี้ตัวนั้นทีไร ฉันก็รู้สึกว่ามันสนุก ฉันได้ยินเสียงดนตรีบรรเลงเพลง

ทำให้ฉันอดไม่ได้ที่จะเคลื่อนย้ายร่างกายไปตามจังหวะ

              แต่แปลกจัง แค่ฉันเต้นอยู่บนเก้าอี้ก็มีคนสนใจฉันด้วย เขายืนจ้องฉันจากข้างหลัง

และฉันก็ยังเหลือบไปมองเห็นเขาแอบอัดวิดีโอฉันไว้ด้วยนะ ฉันแอบนึกดีใจอยู่ลึกๆที่มีคนสนใจฉัน

              ฮ่าๆๆ ฉันอาจจะเป็นคนสวย พอทำอะไรนิดๆหน่อยๆมันก็เลยดูน่ารักและเป็นที่สนใจฉันคิดแบบนั้นนะ

ฉันนั่งอมยิ้มแล้วก้อเต้นไปด้วย เพลงเริ่มเร็วขึ้นฉันก็เริ่มเคลื่อนไหวร่างกายเร็วไปตาม

               มันสนุกจริงๆสนุกและมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก ฉันชอบเก้าอี้ตัวนี้จริงๆนะ

                เวลาผ่านไปสักพักที่นี่เริ่มมืดและเปลี่ยวเข้าเต็มที ฉันเลยตัดสินใจลุกจากเก้าอี้นี้ไป และฉันก็เห็นชายที่แอบอัดวิดีโอฉันเขาเดินตามฉันมาด้วย ฉันคิดในใจว่า เอ๊ะ แปลกแฮะ แต่ก็ช่างเถอะ!

                วันต่อมาในเวลาที่ใกล้เคียงกับเมื่อวานฉันก็มานั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม เหตุการณ์เหมือนฉายซ้ำกับเมื่อวาน

                เพียงแต่เสียงดนตรีที่ฉันได้ยินมันเปลี่ยนไปแต่ก็ยังสนุกเหมือนเดิมนะ ฉันเองก็เต้นตามเหมือนเดิม

           แต่สิ่งที่ไม่เหมือนเดิมคือ ชายคนั้น คนเมื่อวานที่แอบถ่ายรูปฉันหน่ะ เขาเดินเข้ามาหาฉันเพื่อที่จะนั่งคุยกับฉัน แต่เสียใจนะ ฉันไม่ยอมให้เขานั่งเก้าอี้ตัวนี้ด้วยหรอก เรื่องอะไรฉันต้องแบ่งเก้าอี้ดนตรีของฉันให้เขานั่งด้วยล่ะ ถ้าเสียงเพลงมันหายไปใครจะรับผิดชอบ จริงไหม?

“ขอนั่งด้วยคนนะ” เขายิ้มให้ฉันก่อนที่จะเอ่ยขอตามมารยาท

“ไม่ได้!” ฉันตอบเสียงแข็งอย่างเสียมารยาทเลยที่เดียว

“งั้น...ฉันพาเธอไปรู้จักกับเก้าอี้อีกตัวดีไหม เผื่อเธอจะชอบ” เขายื่นขอเสนอให้ฉัน มันเป็นข้อเสนอที่น่าสนใจสนเลยทีเดียว

“ก็ได้” ฉันตอบรับข้อเสนอของเขาก่อนที่จะเดินตามเขาไป

                เราเดินมาถึงจุดหมายเขาก็หยุดนิ่งฉันก็หยุดตาม เขามองมาที่ฉันแหละยิ้มให้ก่อนที่จะชี้ไปที่เก้าอี้ตัวหนึ่งที่อยู่ตรงหน้าฉัน เอ๊ะไม่ใช่ตัวหนึ่งสิ มันมีเยอะมาก เรียงรายกันเป็นแถว มีตัวสีฟ้าและสีส้มสลับกันสวยงามจนฉันไม่รู้ว่าจะนั่งตัวไหนดี

“นั่งสิ” เขาพยามยามชี้เจาะจงตำแหน่งเก้าอี้ตัวสีฟ้าให้ฉัน

“ตัวไหนล่ะ มีตั้งเยอะ” ฉันรีบถามกลับเพราะไม่อยากจะนั่งแล้ว

“ก็ตัวนี้แหละ” เขาเอามือไปแตะที่เก้าอี้สีฟ้าตัวนั้นเพื่อให้ฉันเห็นชัดเจนขึ้น

“คนเยอะจัง ฉันไม่อยากนั่ง” ฉันมองไปรอบๆ ก่อนที่จะบอกกับเขาไป

“นั่งรอก่อนนะ เดี๋ยวก็ได้ไปแล้ว”เขาพยายามโน้มน้าวให้ฉันนั่งให้ได้

“แปปเดียวนะ เพราะฉันรู้สึกว่าฉันไม่ชอบเก้าอี้ตัวนี้เลย” ฉันทำหน้าเซ็งใส่เขา เพื่อเขารู้ว่าฉันอยากจะไปจากที่ตรงนี้เต็มทีแล้ว

“โอเค แปปเดียว” เขายิ้มเพื่อตอบรับคำกล่าวฉัน

“คุณวลีเชิญรับยาช่อง2ค่ะ” แล้วก็มีเสียงจากผู้หญิงชุดขาวเรียกชื่อฉันทำเอาฉันงงเข้าไปใหญ่เลย จะเรียกทำไมก็ไม่รู้

“เอาหล่ะไปกันเถอะ ถึงคิวแล้ว” เขาดึงแขนฉันให้ลุกจากเก้าอี้แล้วเดินตามเขาไป จากนั้นเขาก็รับของจากผู้หญิงชุดขาวคนนั้นมาแล้วก็พาฉันเดินจากไป

“ฉันไม่ชอบที่นี่เลย” ฉันบ่นกับเขาเบาๆ

“งั้นก็ต้องเชื่อฟังฉันนะ จะได้ออกไปเร็วๆ” เขายิ้มให้ฉันอีกแล้ว ฉันเริ่มที่จะไม่ชอบรอยยิ้มนี้แล้วล่ะ

“อืม” ฉันแกล้งตอบผ่านๆไป

“แล้วพรุ่งนี้ฉันจะพาเธอมานั่งเก้าอี้ในห้องนี้นะ” เขาชี้ไปที่ห้องๆหนึ่งที่มีป้ายเขียนกำกับข้างหน้าว่า ห้องบำบัดจิต

“เบื่อจริงๆต้องมานั่งฟังคนบ้าพูดอีกล่ะ” ฉันบ่นอีกรอบก่อนที่จะวิ่งหนีจากตรงนั้นไป

                                      ............... The End...................