เมี๊ยวๆ...ช่วยเลี้ยงผมที

บทนำ
     ผม ยาตะ โทสุโระ เป็นนักเรียนม. ปลายธรรมดาๆ คนหนึ่งซึ่งชีวิตผมก็ไม่มีอะไรมาก ตื่นมาเรียน กลับบ้าน นอน กิน ทำงาน มันจะวนเวียนยุอย่างนี้ อ๋อ ผมลืมไปอีกอย่างหนึ่งที่ผมจะทำทุกวัน คือการเล่นกับสัตว์เลี้ยง จิงๆผม็ไม่ได้ตั้งใจจะเลี้ยงหรอกแต่เจ้าพวกนี้ชอบมาป้วนเปี้ยนอยู่แถวๆบ้านผม และพอดีผมก็ดันเป็นคนที่เอ็นดูสัตว์พวกนี้ด้วยสิ เลยให้ข้าวเจ้าพวกนี้กินจนบริเวณบ้านของผมบ้างทีอาจจะกลับมาแล้วเจอกับหมาบ้างละ แมวบ้างละ กระลอกบ้างละ นกแก้ว หรืออาจจะเป็นพันธ์อื่นๆบ้างละ ผมชอบอยู่กับเจ้าพวกนี้นะเพราะว่า 'สัตว์เลี้ยงนะมันจะทำให้เราสบายใจได้เสมอ มันนะจะไม่ทำให้เราเสียใจเหมือนพวกมนุษย์หรอก' หว่าผมว่าผมพูดมากไปละ
     กริ๊ก...ตึง...แกร็ก
     โฮ่ง โฮ่ง
     "อรุณสวัสดิ์ เจ้ามอม ฉันไปเรียนก่อนนะ"
     "โฮ่งๆ...แฮกๆๆ"
     "เฝ้าบ้านดีๆละ ^__^"
     "โฮ่ง"
     ตึก...ตึก...ตึก
     "เฮ้อ~ ฉันไม่ไปโรงเรียนได้ไหมเนี่ย"
ในเวลาต่อมา     ณ โรงเรียนชื่อดังแห่งหนึ่ง
     7โมงครึ่งแล้วหรอเนี่ย เอากระเป๋าไปเก็บแล้วลงมากินข้าวดีกว่า
     ครืดดดดดด
     ตึก...ตึก...ตึก...ปึก ผมเดินไปยังโต๊ะหลังห้องที่ตั้งติดกับผนัง แล้ววางกระเป๋าลง
     "เอ๋! นั้นใครนะ" ผู้หญิงผมยาวคนหนึ่งพูด
     "นั้น ยาตะไงคนที่ไม่มีเพื่อนคนนั้น" ผู้หญิงผมบอนด์ตอบ
     "อ๋อออออ" ผู้หญิงผมยาวต่อคำ
     "นี่ถ้าพวกเธอคิดจะนินทาคนอื่นดังขนาดนี้มาพูดใกล้ฉันเลยก็ได้นะ" ผมพูด
     เฮือก! แล้วพวกเธอก็สะดุ้งเฮือก ซึ่งตอนนี้ผมเดินออกมาจากห้องเตรียมตัวเดินตรงไปยังโรงอาหาร ถ้าเกิดว่าไม่มีอะไรสะก่อน...
     ตุบ...เหมียวววววววววว
...................
     แฮ่~ ก็ผ่านไปแล้วน่าสำหรับบทนำของเรื่องนี้ ความสำเร็จแรกของไดยะ โอ๊ย!ไดยะรู้สึกภูมิใจอิอิก็ไดยะขอฝากตัวด้วยนะคะ พอดีไดยะเป็นนักแต่งมือใหม่ ใหม่มากๆด้วย แต่จะว่าไปบทนำนี้สั้นไปไหมหว่า