top secret

 
    ทวีป แอนตาร์กติกา ศูนย์บัญชาการแห่งหนึ่ง
 
"รายงานจากหุ่นนักล่าหมายเลข 3 คับท่าน นายพลเซราฟ  หุ่นหมายเลข 3 สามารถจับตัว ดร.คาชาได้แล้วคับ" เสียงนายทหารสื่อสารรายงานสถานะการณ์ให้ผู้เป็นนายทราบ "แต่"
 
"แต่อะไร ทหาร" นายพลเซราฟทำเสียงแข็ง
 
"ดร.คาชา เสียชีวิตแล้วคับ"
 
"อะไรนะ ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ได้" นายพลถึงกับใช้มือทุบโต๊ะแล้วลุกจากเก้าอี้เดินไปที่นายทหารสือสาร "ใครเป็นคนรับผิดชอบภารกิจนี้" นายพล ยื่นหน้าเข้าไปใกล้นายทหารสื่อสาร
 
"ผผผม คับ" นายทหารสื่อสารพูดด้วยอาการสั่นกลัว เหงื่อท่วมเต็มหน้า
"แกคงรู้นะว่าคนที่ทำงานผิดผลาดแล้วผลที่ตามมามันจะเป็นอย่างไร" นายพลพูดพร้อมจี้ปืนไปที่ท้องของนายทหารสือสาร
 
"มันเป็นเหตุสุดวิสัยคับท่าน ดร.คาชา ฆ่าตัวตายเองคับ" นายทหารสื่อสารพูดแก้ตัว
 
เปรี้ยง! นายพลลั่นไกปืนส่งกระสุนปืนเข้าไปเต็มๆท้องของนายทหารสื่อสาร นายทหารสื่อสารร่วงลงไปนอนกองกับพื้นเลือดท่วม "ฉันก็สุดวิสัย เหมื่อนกัน" นายพลพูดแล้วยิ้มที่มุมปาก"
"รีบนำร่าง ดร.คาชา กลับมาเดียวนี้ ก่อนที่สมองจะเน่าสะก่อน มันอาจจะยังใช้การได้อยู่" นายพลเซราฟออกคำสั่งด้วยเสียงที่ดังก้องทั่วทั้งห้องบัญชาการ นายทหารต่างๆตอบรับคำสั่งอย่างหนักแน่นด้วยความยำแกรง
 
เวลาเดียวกัน สถาบันนิติวิทยาลอนดอน
 
"โจนาธาน ที่นายพูดมาเมื่อครู่นี้นายว่าอย่างไงนะ"
 
"แซม แท่งโลหะสีดำที่นายนำมาให้ฉันตรวจน่ะ มันไม่มีอยู่ในตารางธาตุไหนๆ ที่ฉันเคยเห็นมา มันไม่ใช่โลหะที่มีอยู่บนโลกนี้ หรืออาจจะเศษอุกกาบาตก็เป็นได้ นายเก็บมันมาจากที่ไหน"
 
"ฉันเก็บมันมาจากที่เกิดเหตุ ฉันก็คิดอยู่แล้วว่ามันคงไม่ใช่สิ่งที่มีอยู่บนโลกนี้อย่างแน่นอน"
 
"ทำไมนายคิดแบบนั้นแซม" โจนาธานตั้งคำถาม
 
"ถ้าฉันเล่าให้นายฟัง นายคงจะไม่หาว่าฉันบ้านะ โจนาธาน"
 
"ไม่หรอกเพื่อน ในถานะที่ฉันเป็นนักวิทยาศาสตร์เรื่องแบบนี้ ฉันอยากฟังอยู่แล้ว เล่ามาเลยเพื่อน"
แซมเล่าเหตุการณ์ที่เขาพบกับชายเสื้อคลุมให้ โจนาธานฟัง โจนาธานทำตาลุกวาบ ราวกับเด็กกำลังฟังนิทานที่ตัวเองชอบกระนั้น
 
"ฉันไม่อยากเชื่อ นี่นายสู้กับคนเหล็กมาแล้วหรือนี่" โจนาธาน แซว แซม "แต่จากที่นายเล่ามาฉันติดใจตรงผู้บาดเจ็บ ทำไมร่างของเขาถึงหายไปหรือเจ้าคนเหล็กนั้นแบกไปด้วย แต่เพื่ออะไร"
 
"ฉันก็คิดแบบนั้นเพราะตอนที่ฉันไปพบมัน มันกำลังค้นหาอะไรบางอย่างจากผู้บาดเจ็บ"
 
"อึมน่าคิด" โจนาธานทำท่าทางครุ่นคิด "เอาละแซม ฉันจะพยายามอย่างเต็มที่ เอาไว้คืบหน้าเมื่อไรฉันจะติดต่อไป"
 
"ขอบใจมากเพื่อน ฉันจะไม่ยอมปล่อยคดีนี้อย่างแน่นอน มันต้องมีเรื่องร้ายๆบางอย่างกำลังเกิดขึ้นโดยที่เราไม่รู้ตัวแน่ๆ แต่ฉันก็จนปัญญากับหลักฐานแค่นี้ไม่รู้จะเริ่มสืบจากตรงไหนดี"
 
"เอาอย่างนี้แล้วกัน แซม รอฉันแป็ปหนึงนะ" โจนาธานเดินกลับเข้าไปในห้องทำงานแล้วหยิบกระเป๋าลูกใหญ่เดินออกมา "ไปแซม เราไปจุดเกิดเหตุกัน"
 
"ที่นั้นไม่มีอะไร นอกจากแท่งเหล็กสีดำอันนี้ที่กองพิสูจน์หลักฐานเก็บมา"
 
"ไม่แซม ยังมีอีกอย่างที่กองพิสูจน์หลักฐานพลาดไป"
 
"พลาด อะไรที่พลาด" แซมถาม
 
"รอดเลือดอย่างไงละเพราะคดีนี้ถูกตีความว่าเป็นเพียงคดีทะเลาะวิวาทจึงไม่มีการพิสูจน์หลักฐานอย่างจริงจังในที่เกิดเหตุ รอยเลือดอาจช่วยเราได้ในการตามหาตัวผู้ได้รับบาดเจ็บว่าเขาคือใคร" โจนาธานอธิบาย
 
"เออ นายพูดถูกฉันลืมเรื่องสำคัญแบบนี้ไปได้อย่างไงกัน คงเป็นเพราะเจ้าคนเหล็กนั้นฉันเลยลืมนึกถึงเรื่องนี้"
 
สถานที่เกิดเหตุ  ถนน 230 ย่านดาวเทาว์
 
"ฉันพ่นสเปรย์ ลูมินอล ลงไปบนพื้นที่นายบอกแล้วนะแซมรออีกสครู่ ฉันจะใช้ไฟฉายยูวีฉายส่องดูว่ามีคราบเลือดที่ทำปฎิกิริยากับสารลูมินอลหรือเปล่า" 
ทันทีที่ โจนาธาน ส่องไฟฉายยูวีลงบนพื้นก็เห็นคราบเลือดเรืองแสงสีน้ำเงินอมเขียว 
 
"นั้นไง โจนาธาน เห็นไม คราบเลือดรอยเบ้อเร่อเลย" แซมทำเสียงตื่นเต้น
 
"แซมนายช่วยหยิบวัสดุดูดซับในกระเป๋าของฉันให้หน่อยดิ หวังว่าเราจะตรวจ ดีเอ็นเอ ได้นะมันเพิ่งผ่านไปแค่ 2 วัน