top secret

     ลอนดอน ปี 2006 03.45
"หยุด หยุดเดียวนี้ คุณหนีผมไม่พ้นหรอก ดร. แค่ส่งมันมาให้ผมทุกอย่างก็จบและจะไม่มีใครต้องเจ็บตัว" ชายสวมเสื้อคลุมสีดำยาวรูปร่างสูงใหญ่พูดขณะวิ่งตาม ดร.ชราคนหนึง
 
"ฉันไม่ยอมให้พวกแก่ทำมันสำเร็จหรอก มันจะไม่มีวันสำเร็จ" ดร.ที่ถูกไล่ตามพูดด้วยอาการที่เหนื่อยหอบด้วยวัยที่ชราของเขา คงจะวิ่งสู้คนหนุ่มไม่ได้ ขาของเขาเริ่มอ่อนแรงคงวิ่งต่อไปอีกไม่ไหว ดร.เฒ่าผู้หมดหนทางจึงทำสิ่งที่ไม่คาดคิด เขาหยุดวิ่งและดึงแท่งเหล็กขนาดเท่าปากกาที่เขาซ่อนไว้ในกระเป๋าเสื้อออกมา ชายเสื้อคุมที่วิ่งตามมาเห็นแบบนั้นจึงหยุดอยู่ในระยะห่าง
 
"ดร. คุณคิดจะทำอะไร คุณจะสู้กับผมหรือหยุดความคิดแบบนั้นสะเถอะ คุณก็รู้ว่ามันเปล่าประโยนช์ที่จะเอาชนะผม"
 
"ไม่ ฉันไม่สู้กับแกหรอก" ดร. พูดพร้อมกับเอาเหล็กที่เขาถืออยู่จี้ไปที่คอของตัวเอง
"ข้อมูลทั้งหมด ที่พวกแกอยากได้ มันอยู่ในสมองของฉัน แกคงไม่ได้อะไรจากฉัน ถ้าฉันตาย"
 
ชายเสื้อคลุมสีหน้าเปลื่ยนทันที เมื่อเหตุการณ์จากจุดที่เขาถือไพ่เหนือกว่าตอนนี้กลับ เป็นเขาที่ตกอยู่ในสถานการณ์ลำบาก ภารกิจของเขาคือการนำข้อมูลกลับไป 
"ระดับ ดร. แบบคุณคงไม่ทำเรื่องโง่แบบนั้นแน่" ชายเสื้อคลุมพยายามเดินเข้าไปในระยะที่เขาจะกระโจนไปล็อกตัว ดร. ได้ทัน
 
"การตายของฉันมันจะจบ เรื่องราวทุกอย่างแผนการของพวกแกจะไม่สำเร็จถ้าขาดฉัน" ทันทีที่เขาพูดจบ เขาก็ทิ่มแท่งเหล็กในมือเข้าไปที่ลำคอด้านซ้ายของตัวเองจนมิดด้าม เลือดสีแดงสดพุ่งออกมาตามมือ เขาเข่าอ่อนและทรุดตัวลง ชายสวมเสื้อคุมกระโจนเข้าหาตัว ดร. เพื่อจะหยุดการณ์กระทำนั้นไว้ แต่มันก็สายเกินไป เขาจับชีพจรที่ยังเต้นอ่อนอยู่
 
ในขณะเดียวกัน
"วันนี้ อากาศข้อนข้างจะหนาวนะ ราตเวนเสร็จแล้วไปหาอะไรร้อนๆดื่มดีกว่า" เสียงตำรวจหนุ่มบ่นพึมพำ ขณะขับมอเตอร์ไซร์คู่ใจออกราตเวนในพื่นที่รับผิดชอบของตัวเอง
"นั้น อะไร" เขาเบรครถอย่างกระทันหัน เมื่อมองเขาไปที่ซอกตึกเล็กๆตึกหนึง เห็นร่างชายสวมเสื้อคุมกำลังค้นอะไรบางอย่างจากร่างที่นอนนิ่งอยู่บนพื้น เมื่อเห็นแบบนั้นสัญชาติญาณของความเป็นผู้พิทักสันติราณร์ก็บอกเขาว่ามันไม่ใช่เหตุการณ์ปกติ ที่จะเกิดขึ้นในเวลาแบบนี้ เขาพลักออกจากมอเตอร์ไซร์แล้ววิ่งอย่างเต็มกำลังไปในจุดเกิดเหตุ
"คุณคับ นั้นคุณจะทำอะไร หยุดเดียวนี้นะ" ตำรวจหนุ่มพูดพร้อมกับ  ควักปืนประจำกายออกมา
"ถอยออกห่างจากคนที่นอนอยู่เดียวนี้ ยกมือทั้งสองข้างขึ้นด้วย" เขาเล่งปืนไปที่ชายเสื้อคลุม
"เรียกศูนย์ เรียกศูนย์ รหัสแดง รหัสแดง มีผู้ได้รับบาดเจ็บ พร้อมผู้ต้องสงสัย 1 คน ขอรถพยาบาล ที่ถนน 230 ย่านดาวเทาว์ด่วน " เขาพูดใส่วิทยุสื่อสารที่ติดอยู่บนไหล่ซ้าย
ชายเสื้อคลุมไม่ทำตามคำสั่งแค่แหงนหน้าขึ้นมามองตำรวจเท่านั้นและก็ค้นตัว ดร. ต่อ ทำเหมือนกับตำรวจที่ยืนถือปืนเล่งมาที่ตัวเองไม่มีตัวตน
"คุณไม่ได้ยินที่ผมพูดหรือไง ผมบอกให้ถอยออกห่างจากผู้บาดเจ็บเดียวนี้ และยกมือขึ้น "
ชายเสื้อคลุมดูเหมือนจะไม่สนใจคำพูดเขาแม้แต่น้อย และเขาก็ลุกขึ้นและทำท่าควักอะไรบาง
ออกจากกระเป๋าเสื้อ 
"คุณคงไม่เข้าใจที่ผมพูด สินะ ถ้าคุณยังไม่หยุดผมจะยิงคุณเดียวนี้ เหงื่อเม็ดใหญ่ ผุดขึ้นเต็มหน้าของตำรวจหนุ่ม ด้วยแรงกดดันของสถานะการณ์ที่บีบบังคับให้เขายิงผู้ต้องสงสัยในชีวิตการเป็นตำรวจของเขาเพิ่งเคยเจอกับสถานการณ์แบบนี้เป็นครั้งแรก เขาจบจากโรงเรียนตำรวจและได้รับการบรรจุเมื่อปีที่แล้วความเป็นมือใหม่ของเขาทำให้ควบคุมสถานการณ์ไม่ได้
ชายเสื้อคลุม คลักลูกกลมๆขนาดเท่าผมส้มออกมาและกดอะไรบางอย่าง และควางตรงออกไปทันทียังตำรวจหนุ่ม ตำรวจหนุ่มกลิ้งหลบลงไปกับพื้นทันทีและขุเข่าอยู่ในท่าเล่งปืนพร้อมยิงไปที่ชายเสื้อคลุม ลูกกลมๆ นั้นพลาดเป้าและไปกระแทกกับพื้นถนน มันแตกออกแต่ไม่มีเสียงมีเพียงควันสีเหลืองๆพร้อมกับสารเคมีบางอย่างพุ่งออกมา มันกัดพื้นถนนที่ทำด้วยคอนกรีตเป็นหลุม 
ปัง!! ตำรวจหนุ่มลั่นไกปืน ส่งกระสุนขนาด 9 มม. พุ่งตรงไปที่ชายเสื้อคุม กระสุนโดยไหล่ขวาเข้าเต็มๆ แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ชายเสื้อคุม ยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม