Attack On Titan : call your name
เขียนโดย 
KRYING
วันที่ 13 พฤศจิกายน พ.ศ. 2558 เวลา 22.26 น.
แก้ไขเมื่อ 13 พฤศจิกายน พ.ศ. 2558 22.30 น. โดย เจ้าของเรื่องสั้น
1) END.
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“ปีกแห่งอิสรภาพ คือสิ่งที่ผมต้องการจะครอบครองมาโดยตลอด..”
เอเลนพูดเสียงแผ่ว ในมือของเขามีเครื่องแบบสีน้ำตาลนอนนิ่งอยู่ เป็นเครื่องแบบของผู้ปกป้องเมืองธรรมดา แต่สิ่งที่เด่นขึ้นกว่า อาจจะเป็นเพราะตราที่ถูกปักไว้อย่างประณีต ..ปีกนกไขว้กัน ใครต่อใครต่างก็รู้ว่ามันหมายถึงความเป็นอิสระ
..ที่แลกกับความตายของใครหลายคน เพื่อให้ใครอีกคนอยู่รอด
เป็นดั่งหมูในคอกที่ไร้หนทางหนีแม้จะพยายามดิ้นรนขนาดไหนแล้วก็ตาม มนุษยชาติยังไงก็ไม่มีทางล้มล้างไททัน มีเรี่ยวแรง มีกำลัง มีอาวุธ แต่ไม่มีพลัง ไม่ว่าอย่างไรมันก็แทบจะสูญเปล่า เอเลนตระหนักถึงข้อนี้ดี.. เด็กหนุ่มเคียดแค้นไททัน อยากจะกำจัดมันให้เสียสิ้นไป
โดยในหลายๆครั้ง.. ก็ลืมไปเลยว่าตนเองนั้น คือไททันตัวหนึ่งเหมือนกัน
อาจจะเพราะอย่างนั้น.. ที่ทำให้ตลอดเวลาที่ผ่านมา เขามีแต่ความรู้สึกผิด
โดยเฉพาะครั้งนี้.. ที่เขาสูญเสียหัวของคนคนนี้ให้ไอ้ยักษ์อัปลักษณ์นั่นไปง่ายๆอย่างไปน่าให้อภัย
“หัวหน้าครับ” เอเลนซบหน้าลงกับตราหน่วยสำรวจ “ผมควรจะทำอย่างไรต่อไปดี”
น้ำใสๆรินไหลจากตาสีมรกตถูกเนื้อผ้าสีน้ำตาลซับจนมันกระจายเป็นวงกว้าง เลือดแห้งกรังแม้โดนน้ำก็ไม่อาจถูกล้างไปได้โดยง่าย เด็กหนุ่มปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อาย เผลอกัดริมฝีปากล่างของตนเองจนห้อเลือด มือก็กำตราสำคัญนั้นแน่นเสียจนเส้นเลือดขึ้น..
“ผมมันอ่อนแอ.. ผมมันคนอ่อนแอ”
กลับจากการออกไปนอกกำแพง นอกจากความสูญเสียเก้าสิบเปอร์เซ็นจากร้อยแล้ว ก็ไม่ได้อะไรกลับมาเลย ตอนนี้ถึงแม้ว่าจะสามารถหนีขึ้นมาอยู่บนกำแพงได้แล้วพร้อมศพจำหนวนหนึ่งก็ตาม
แต่ทุกคนไม่ได้รู้สึกดีใจเลยซักนิด สถานที่ที่เราต่างเรียกมันว่าบ้าน มันไม่ต่างอะไรจากคอกสัตว์เลยสักนิด การพ่ายแพในวันนี้เป็นบทพิสูจน์แล้วว่า มนุษยชาติไม่มีทางกวาดล้างเผ่าพันธุ์อัปลักษณ์ที่เดินเพ่นพ่านอยู่บริเวณโลกภายนอกนั่นได้
..ทุกๆวัน เป็นเหมือนรอแต่ให้พวกมันเข้ามาจับกิน
รีไวล์มองเจ้าตัวภาระที่เขารับเข้ามาดูแลด้วยสายตาเรียบนิ่ง มองมันที่กำลังทรุดตัวลงคุกเข่าร่ำไห้สะอึกสะอื้นต่อหน้าศพท่ามกลางความโศกสลดของใครหลายคน ชายหนุ่มได้แต่มองมันเท่านั้น ไม่ว่าอย่างไร จะผ่านไปนานแค่ไหน มันก็ไม่ได้โตขึ้นเลยจริงๆ
รีไวล์เดินเข้าไปหยุดอยู่ตรงหน้ามัน เขาก้มหน้าลงมองศพๆนั้นใกล้ๆ แววตาของชายหนุ่มนั้นเปลี่ยนไป มือที่กำลังจะเอื้อมไปแตะบ่าไอ้เด็กเหลือขอชะงักแล้วตกลงข้างตัว..
“เอเลน”
“ห..หัวหน้า” เอเลนยังคงสะอึกสะอื้น พูดอะไรออกมาไม่เป็นคำ
“ลุกขึ้นซะ”
“หัวหน้าครับ..” เด็กหนุ่มละใบหน้าออกจากเสื้อเครื่องแบบสีน้ำตาลที่ชุ่มไปด้วยของเหลวสีแดงสดและน้ำตาราวเขื่อนแตก แต่ยังคงก้มหน้าอยู่อย่างนั้น
หยดแล้วหยดเล่า..
“หัวหน้า..”
“...”
“หัวหน้ารีไวล์..”
“...”
“ผม..มันคนอ่อนแอ”
“...”
“ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมคิดว่าตัวเองนั้นแข็งแกร่งพอ แต่ผมคิดผิดมาตลอด ..ผมคิดผิดมาตลอดเลยครับหัวหน้า ผมไม่สามารถแม้แต่จะยื้อชีวิตใครได้แม้เพียงเสี้ยววินาทีก็ตาม”
“...”
“ทุกสิ่งทุกอย่าง”
“...”
“..สิ่งสำคัญของผม”
สายลมเย็นๆพักมาวูบหนึ่ง เส้นผมที่เปียกชื้นสะบัดเพียงเล็กน้อย ความรู้สึกนั้นไม่ได้ทำให้อยากมีชีวิตอยู่เลย มันมีแต่ความสิ้นหวังที่รู้สึกได้เพียงเท่านั้น
“เอเลน”
รีไวล์โอบกอดไอ้เด็กเหลือขอจากทางด้านหลัง สองมือของเขาโอบรัดใบหน้าของมันเอาไว้ ชายหนุ่มนิ่งอยู่อย่างนั้นนานนับนาทีท่ามกลางเสียงสะอื้นของไอ้ตัวภาระที่ส่งเสียงออกมาเป็นระยะๆ
“เอเลน”
“จำเอาไว้ ว่าเรายังเคยมีชีวิตอยู่ก็พอ”
“...”
สายลมเย็นๆวูบหนึ่งพัดผ่านมาอีกครั้ง เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ร่างของรีไวล์ค่อยๆเลือนหายไป เอเลนทรุดตัวลงอีกครั้ง เขาเอื้อมโอบกอดร่างของชายผู้เป็นทุกอย่างอย่างไว้แนบแน่นราวกับไม่มีวันจะปล่อยร่างนั้นให้สลายไป
แสงจันทร์สาดส่องลงมา เผยให้เห็นลำตัวซีกซ้ายที่ขาดแหว่งหายไป เหลือเพียงแต่ลำตัวกับขาขวาเอาไว้ พร้อมใบหน้าที่มีเพียงครึ่งเสี้ยว..
“หัวหน้ารีไวล์!!!”
.
ATTACK ON TITAN : call your name.
คำยืนยันของเจ้าของเรื่องสั้น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
