ถ้าเธอ...คิดเหมือนกัน

1/10/58

                    "กระติ๊บ"

    กรี๊งงงงงงงง!!

เสียงกริ่งพักเที่ยงดังขึ้น.....

"อ้าาาา พักเที่ยงเเล้วต้องไปซื้อข้าวให้พี่เคี้ยว" ฉันพูดกับตัวเองแล้วพุ่งออกจากห้องด้วยความเร็วเเสง

"กระติ๊บๆๆ นี่เธอจะไปไหนน่ะ" เสียงเพื่อนจากข้างในห้องไล่ตามหลังฉันมา จากนั้นฉันก็รีบวิ่งไปซื้อข้าวแล้วรีบไปที่ห้องพยาบาล แต่พอฉันไปถึงก็ก็มีแต่สาวๆมายืนหน้าห้องพยาบาลเต็มไปหมด

"เอ่อ พะ พี่ เคี้ยวค้ะ หนูเอาข้าวมาให้เเล้วค่่ะ" จากนั้นพี่เคี้ยวก็ตื่นแล้วอ้าปากรอ

"เอ่อ พี่ทำไรอ่ะคะ" ฉันถามด้วยสีหน้าสงสัยมากกก

"เอ๋ พี่เจ็บแขนข้างเดียวนี่ค้ะ" ฉันตอบไปแล้วจู่ๆเขาก็...

"ก็ได้งั้นพี่ไม่กินล่ะ ช่วยเอาไปทิ้งด้วย" เค้าตอบมาด้วยสีหน้างอลๆ อ้ากกกน่ารักอีกแล้ว

" อะ เอ้า งะ งั้นหนูป้อนก็ได้ค่ะ อ้ามมมม" ฉันพูดพร้อมยื่นช้อนที่มีข้าวผัดให้ปากพี่เคี้ยว ที่สีชมพูอมดำชวนหลงไหลอ่ะไรอย่างนี้ แต่ทำไมใจเต้นแรงจังน้า้าาา

"อ้ายยย นี่ยัยเฉิ่มทำอะไรหนะ" เสียงสาวๆแฟนคลับพี่เคี้ยวพูดมาด้วยสายตาอาฆาต น่ากลัวอ้ะ

"นี่ ข้างนอกช่วยไปให้พ้นๆได้มั้ยครับผมต้องการความเป็นส่วนตัว ส่วนตัวที่มีผมกับน้องกระติ๊บน่ะครับ"  พอพี่เคี้ยวพูดจบสาวๆก็หายไปพร้อมกัยทำหน้าเศร้า แต่เมื่อกี้เค้าบอกว่าอยากจะอยู่กับเราหรอ ฉันหน้าแดงไปหมดแล้ว ใจสั่นแทบระเบิดออกมา ไม่ไหวแล้วขืนอยู่ต่อไปคงเป็นลมแน่      

" อะ เอ่อ เอ่อ" ฉันพูดอะไรไม่ออกเลยหน้าแดงไปหมด ตัวก็แข็งไปหมดแล้ว

"กระติ๊บ กระติ๊บๆ" เสียงพี่เคี้ยวเรียกทำให้ฉันได้สติิอีกครั้ง

"อ่ะ เอ่อ คะ คือ" ไม่ไหวทำอะไรไม่ถูกเลยทำไงดีๆ

"กระติ๊บ ไม่สบายรึเปล่า กินยาหน่อยมั้ย" พี่่เคี้ยวถามพร้อมกับเอามือมาแตะหัว อ้ากกกกกกก!! ใจสั่น ใจสั่น มันเต้นเร็วมาก ไม่ไหวแล้ว จากนั้นฉันก็รีบวิ่งออกจากห้องพยาบาลมา พร้อมเสียงพี่เคี้ยวที่เรียกตามหลังมา เฮือกก!! ทำไมใจถึงเต้นแรงจังนะ