ระบายสี

                    
 
 
 
                    โลกแห่งหนึ่งที่มีวิ่งแปลกปลอมมากมาย มีทั้งสิ่งที่ดีและไม่ดีสำหรับเรา มีทั้งสิ่งที่ใช่และไม่ใช่สำหรับเรา
 
                    ในบางครั้ง ... เราคิดว่าบางอย่างมันอาจจะเป็นสิ่งที่ใช่สำหรับเรา เรามองมัน เราจับจ้องมัน เราอยากไขว่คว้ามัน เราอยากจะครอบครองมันมาเป็นของเรา เพราะเราคิดว่า สิ่งนั่น คือ ความสุขของเรา
 
                    เรายอมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้สิ่งนั่นมา ยอมทุ่มเททุกอย่าง แม้กระทั่งการใช้ชีวิตประจำวันของเราเอง เราปรับวงโคจรของชีวิตเราให้เข้ากับสิ่งนั่น เพราะเราคิดว่ามันคือความสุข 
 
                    เราพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้เห็น ให้เจอ ให้ได้สัมผัส หรือแม้กระทั่งให้ได้ครอบครอง จนบางครั้ง ลืมคำนึงไป ว่าการพยายามของเรามันอาจจะผิดหรือถูกก็ตาม เพราะเราเพียงแค่ต้องการซึ่งความสุข
 
 
                    แต่สุดท้ายแล้ว เราอาจจะไม่ได้ครอบครองมันไม่ว่าด้วยเหตุใดก็ตาม
 
                    การไม่ได้ครอบครองในสิ่งที่อยากครอบครอง ล้วนแล้วแต่จะเจ็บปวดด้วยกันทั้งนั้น ไม่ว่าจะเพราะเหตุผลอะไรก็ตาม ... เช่นเดียวกันกับเด็กผู้หญิงคนนี้
 
 
                    มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง เดินเข้าไปในร้านขายร้องเท้า เธอมองดูร้องเท้าอยู่หลายคู่ หลายแบบ จนมาเจอกับรองเท้าคู่หนึ่ง เธอจ้องมองมันด้วยสายตาที่หลงไหล อย่างที่ไม่เคยจ้องมองร้องเท้าคู่อื่น เธออยากสัมผัสกับร้องเท้าที่อยู่ในตู้กระจกนั้น มันช่างดูสง่าและโดดเด่นมากเหลือเกินจนเธอห้ามใจไม่อยู่ เธออยากได้มัน เธอต้องการที่จะครอบครองมัน
 
 
                    เด็กผู้หญิงคนนั้นจึงเดินเข้าไปหาพ่อค้า และบอกให้สิ่งที่เธอต้องการให้กับชายผู้เป็นพ่อค้าฟัง ... เธอบอกกับเขา ว่าเธอต้องการรองดท้าคู่นั้น เธอต้องการมันมาก แต่เธอไม่มีเงินเลยสักบาทเดียว เธอจึงๆม่สามารถพามันกลับไปบ้านของเธอได้ เธอได้แต่อ้อนวอนขอความเห็นใจจากพ่อค้า  โปรดเก็บร้องเท้าคู่นั่นไว้ให้หนูด้วย หนูสัญญาว่าอีกไม่นานจะกลับมาซื้อมันอย่างแน่นอน พ่อค้าพยักหน้าแลพให้คำมั่นกับเธอว่าจะเก็บรักษารองเท้าคู่นี้ไว้ให้กับเธอ   เด็กน้อยยิเมดีใจและกลับมาที่บ้านของเธอ เธอรีบขึ้นไปยังห้องนอนและรีบทุบกระปุกออมสิน เอาเงินมานับ แต่ถึงอย่างไร มันก็ยังไม่พอที่จะซื้อร้องเท้าคู่นั้นอยู่ดี
 
 
                    ทุกๆวัน เธอจะได้เงินจากแม่มา 20 บาท เป็นต่าอาหารแลพค่าขนม เธอยอมออมเงินจำนวน 10 บาท และจ่ายเพียงแค่ 10 บาท เพื่อจะได้ออมเงินให้ได้เร็วที่สุด
 
                    ในทุกๆวันหลังเลิกเรียน เธอจะเดินไปที่ร้านร้องเท้าแห่งนั้น เพื่อเฝ้ามองร้องเท้าคู่นั้นของเธอ 
 
                    และความระแวงภายในใจของเธอก็เริ่มเกิดขึ้น เมื่อมีคนมากมายที่มารายล้อมร้องเท้าคู่นั้นของเธอ .. แต่เธอห้ามเขาไม่ได้ เธอห้ามไม่ให้เขายุ่งกับร้องเท้าคู่นั้นไม่ได้ เธอห้ามไม่ให้เขาแตะรองเท้าคู่นั้นไม่ได้ เธอห้ามไม่ให้เขาชมร้องเท้าคู่นั้นไม่ได้ และเธอเองก็ห้ามไม่ให้เขาซื้อรองเท้าคู่นั้นไม่ได้เหมือน ... เพราะเธอไม่ได้เป็นเจ้าของมันนั่นเอง
 
 
                    เธอได้แต่ส่งสายตาอ้อนวอนไปยังพ่อค้า ผู้เป็นเจ้าของรองเท้า ได้โปรดเถิด เก็บรักษามันไว้ให้กับฉัน  ฉันพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มันมา และฉันสัญญาจะรักษามันให้ดีที่สุด ...
 
                    และโชคดีที่ในครั้งนี้ ไม่มีใครซื้อร้องเท้าของเธอไป เธอดีใจมาก เธอรีบกลับบ้าน และนับเงินของเธออีกครั้ง แต่สุดท้ายมันก้ยังไม่พอ  ... เธอได้แต่ทำแบบเดิมในทุกๆวัน คือการไปดูร้องดท้าคู่นั้นของเธอ ดู ว่ามันยังอยู่รอเธอหรือเปล่า .... จนเงินของเธอครบพอที่จะซื้อมันมาได้
 
 
 
                    ในวันนั้นเอง เธอจึงกลับมาเอาเงินของเธอ เพื่อไปซื้อร้องเท้าคู่นั้น เธอดีใจมาก ที่จะได้มันมาอยู่ด้วย และเธอก็คิดมาตลอดทางว่าเงินของเธอจะแลกกับร้องเท้าคู่นั้นได้
 
 
 
                    แต่เมื่อถึงร้าน ... ร้องดท้าคู่นั่นกลับหายไปแล้ว
 
 
                    เธออึ้งไป ดวงตาของเด็กคนนี้แดงกล่ำ ก่อนจะมีน้ำตาไหลออกมา
 
 
                    เธอเดินเข้าไปหาพ่อค้าและถามหาร้องเท้าคู่นั้น ซึ่งพ่อค้าได้บอกเธอไป ว่าเขาได้ขายมันไปแล้ว
เธอทวงสัญญาที่พ่อค้าเคยให้เอาไว้ ว่าจะไม่ขายมันให้กับใคร แล้วทำไมถึงทำกับเธอแบบนี้
                     พ่อค้าบอกกับเธอไปว่า เท้าของเธอเล็กเกินไปสำหรับร้องเท้าคู่นี้ ถึงซื้อไป ยังไงเธอก็ใส่มันไม่ได้อยู่ดี ส่วนคนที่ซื้อไปนั่นเขามีเงินและใส่มันได้อย่างพอดี ก็สมควรแล้วที่เขาจะได้มันไป
 
 
                    เด็กผู้หญิงไม่มีคำพูดใดๆสำหรับพ่อค้าคนนี้อีก เธอได้แต่ยืนร้องและเดินออหมาจากร้านอย่างเงียบๆ 
 
 
                    เด็กผู้หญิงคนนี้ อาจจะไม่ได้เสียใจที่เสียร้องเท้าไป แต่เธอเสียใจ กับคำมั่นสัญญานั้น เธอเสียใจกับคำพูดไม่ใยดีของพ่อค้า เธอคงไม่เข้าใจ ว่าทำไมพ่อค้าถึงไม่บอกว่าเธอไม่สามารถใส่รองเท้าคู่นั้นได้ในก่อนหน้านี้  มิเช่นนั้น เธออาจจะตัดใจจากร้องเท้าคู่นี้ได้เร็วกว่านี้ เธออาจจะเจอร้องเท้าคู่ใหม่ที่เธอถูกใจ เธอแลัอาจจะไม่ผิดหวังแบบนี้ ...
 
                    เปรียบพ่อค้าเผ็นผู้ชายคนหนึ่ง เปรียบร้องเท้าเป็นหัวใจของพ่อค้า และเปรียบเด็กผู้หญิงคนนั้นเป็นตัวฉันเอง
 
 
 
                    ใครบอก ว่าอกหักดีกว่ารักไม่เป็น ... สำหรับฉันฉันขอแย้งแล้วกัน U_U