บันทึกเส้นทางในภพโลก

6.7

เขียนโดย เจ้าหญิงเกย์

วันที่ 20 ตุลาคม พ.ศ. 2558 เวลา 18.19 น.

5 ตอน

6 วิจารณ์

9,814 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 10 เมษายน พ.ศ. 2563 04.32 น. โดย เจ้าของเรื่องสั้น

2) วัยเรียน (1)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

เด็กเนิร์ด

โลกสีขาว

ฉันมาอยู่ที่ไหน.......พื้นที่ขาวโล่ง มองมือของฉันไม่เห็นเป็นไรเลยนิน้า?? ฉันตายแล้วหรอ …..

ฉันนั่งก้มหน้า ฉันกำลังร้องไห้ ทำไมถึงร้องไห้ขึ้นมานะ...............และดูที่นี้หว่าเว้

ฉันต้องอยู่ตลอดกาลไหม? มองไปรอบ รอบ แล้ว เอ๊ะ!! มีคนอยู่ด้วยหรอ นึกว่ามีฉันคนเดียวซะอีก...... เขาเดินเข้ามาแล้ว ฉันมองหน้าเขา เขาช่างหล่อจริงๆ เขาคือใครนะ

‘โลกนี้เธอคิดว่าน่าอยู่ไหม’

“.........”

เขาถามฉันด้วยหน้าที่เศร้า ฉันก้มหน้าลง ลองคิดอยู่ว่าโลกนี้มันน่าอยู่ไหม คิดไปคิดมาใจฉันว่างเปล่า หัวสมองไม่ตอบสนองอะไรใดๆ ฉันจะตอบเขาว่าไรดีนะ ......

‘หืม....? คำตอบ ยังไม่พบ หรอ’

“.....หนูไม่รู้ค่ะ”

ฉันหันหน้าไปหาเขา ตอบด้วยเสียงที่กล้าๆกลัวๆของฉัน

‘เธอนะดีนะ มีครอบครัวที่ดีด้วย.....’

“ครอบครัวหรอ...”

เขาพูดครอบครัว ฉันนึกว่าครอบครัวของฉันเป็นยังไงนะ ดีด้วยหรอ จำอะไรไม่ได้เลย

ฉันตอบเขาเสียง สั่นๆของฉัน

‘หืม?...’

“ป่าวค่ะ แล้วคุณเป็นใครค่ะ”

ฉันสงสัย เขามาสักครู่ทำไมถึงรู้เรื่องพวกนี้ได้

‘เป็นคนนำเส้นทางมั่ง?’

“คนนำเส้นทาง???คืออะไรอ่ะ”

‘เห้อ’

“.....”

เขาถอดหายใจขึ้นมา ฉันก็ไม่รู้เรื่องจริงๆควรทำยังไงดีละ??

‘ตอนนี้เธออยู่ที่ไหนละ’

“อยู่พื้นที่สีขาวเต็มไปหมด”

ฉันตอบตามความจริง

‘เธอคงเข้าใจอะไรยากสินะ’

“ไม่นะค่ะ”

‘เธอรู้ไหมว่าเธอมาที่นี้ได้ไง’

“ลืมตาขึ้นมาแล้วพบว่ามาอยู่ที่นี้แล้วอ่ะค่ะ”

‘- -. ผมขอโทษละกันที่ทำให้คุณไม่เข้าใจ’

“ขอโทษทำไมค่ะ คุณไม่ผิดนะค่ะ”

ฉันคิดว่าฉันเข้าใจอยู่นะ ทำไมคนนั้นคิดว่าฉันไม่เข้าใจ ฉันทำหน้าสงสัย??

‘ไม่จำเป็นต้องตั้งคำถามสำหรับเธอแล้วละ’

“คุณกำลังคิดอะไรอยู่หรอค่ะ?”

‘ผมไม่มีหน้าที่จะคิดอ่ะครับ ขอโทษด้วย’

“อ่าๆ แล้วตั้งคำถามนี้คือ......”

‘คุณยังไม่รู้ว่าตัวเองกำลังอยู่คนละโลก’

“ฉันรู้ที่ไหนละค่ะ”

‘คุณกำลังจะไปที่คุณคิดว่าต้องไปอ่ะครับ’

“......”

‘ตอนคุณอยู่ในโลกของคุณ คุณดูเหนื่อยล้า ตั้งใจทำอะไรซักอย่าง.......เพื่อครอบครัวใช่ไหมละ’

“อย่าพูดเลยค่ะ มันจบแล้ว”

‘นั้นแปลว่าเธอตัดสินใจได้แล้วสินะ’

“ใช่ฉันจะอยู่ที่นี้”

‘เธอลองคิดดีๆ ผมเตือน’

“ใช่ฉันคิดดีสุดแล้ว ”

ฉันคิดดีสุดแล้ว ฉันทำไมน้ำตาไหลขึ้นมา ฉันไม่อยากเช็ค ฉันอยากปลดปล่อยมากกว่าการเช็คน้ำตาซักอีก

‘ผมคิดว่า เธอรู้อะไรซักอย่าง เล่าให้ฉันฟังได้ไหม’

“ค่ะ.....”

--------------------------------------------------------------------------------

ณ โลกคนเป็น

ในตอนนั้นฉันทำเกรดเยอะกว่า เพื่อน ได้ที่ 1 ทุกเทอม ฉันดีใจนะแต่ในใจฉันรู้สึกถึงความแตกร้าวมากกว่า ดีใจซะอีก ฉันโดนครอบครัวเคร่งให้ฉันได้เป็นอย่างที่พวกเขาคิดกัน ซึ่งฉันก็ทำตามนะทำทุกอย่างเพื่อให้ครอบครัวมีความสุขแล้วอยู่ด้วยกันตลอดมีรอยยิ้มได้ทุกครั้ง แต่...... วันหนึ่ง ฉันทำเกรดไม่ดี ครอบครัวของฉัน ไม่มีความสุข และไม่เห็นรอยยิ้มของพวกเขาเลย ฉันรู้สึกเสียใจ และฉันเข้าห้องไป ฉันลองคิดว่า ที่ฉันทำมาตลอดของฉันนี้ มันเพราะ เกรดดีๆ ที่ทำให้ครอบครัวยิ้มหรอ ไม่ใช่ ความตั้งใจของฉันที่ทำได้เกรดบ้างหรอ ฉันร้องไห้และเสียใจความรู้สึกของฉันเต็มไปด้วย ความมืดมน และต่อมาเรื่อยๆ ฉันก้ทำได้เกรดดีและลง จนครอบครัวเริ่มไม่อยู่กับฉัน ปล่อยฉันไปทำไรก็ไป ฉันก้ดีใจที่เขาปล่อยฉันไปนะ แต่ฉันเสียใจมากกว่าที่ เขาไม่สนใจฉันอีกแล้ว......... และฉันมีน้องสาวอยู่นะ และ น้องสาวก็ทำเกรดเหมือนฉันได้ที่ 1 ทุกเทอมเหมือนกัน ฉันรู้สึกว่าฉันไม่สำคัญอีกต่อไป ฉันเห็นพ่อแม่ยินดีกับน้องดี และยินดีกับฉันเหมือนไม่ใช่ลูก มัน เจ็บ ปวด มาก ฉันไปห้องน้ำ เอามีดแคดเตอร์ และฉันทำใจแล้วละและเตรียมใจ และหลังจากนั้น ฉันก้ได้มาอยู่ที่นี้....................................

---------------------------------------------------------------------------

ณ โลกสีขาว

‘น่าเศร้าจังเนอะ แต่รู้ไหมว่าครอบครัวเธอไม่ได้เป็นอย่างที่คิดเลย’

“ก็ไม่รู้สินะค่ะ แต่ฉันตัดสินใจแล้วละ ฉันทำใจแล้ว”

‘เด็กน้อยผู้น่าสงสาร โปรดฟังข้าก่อนไปนะครับ ท่านจะรับฟังไหมครับ’

“ก็ได้ค่ะ ฮ่าๆคุณตลกจังนะค่ะ ขอเป็นแบบแสดงละครนะค่ะ ฮ่าๆ”

‘ตามที่ท่านขอครับ’

---------------------------------------------------------------------------

ณ โลกคนเป็น

‘ลูกจะต้องไม่เป็นไรนะ!!’

“ลูกใจ.....ดีๆไว้นะ ลูก”

‘คุณท่านสองคนรอตรงนี้ก็นะค่ะ!! เอาเข้าไป’